Wednesday Wisdom; Time flies

Time and tide wait for no man. 

      Geoffrey Chaucer

Vandaag is het alweer 23 jaar geleden dat mijn oudste zoon geboren werd. En gek; je weet het als de dag van gisteren. Gisteravond lag ik nog in bed te denken hoe ik midden in de nacht ineens naar de wc moest 23 jaar geleden en dat mijn vliezen waren gebroken. Verder maakte het ventje totaal geen haast want de weeën moesten worden opgewekt net zoals twee en half jaar later bij zijn broer.
23 jaar ... toen ik 23 werd, was ik al getrouwd! (veel te vlug en te vroeg maar goed water under the bridge) Deze twee heren maken nog geen aanstalten om het ouderlijk huis te verlaten. Ze hebben het thuis veel te goed. En dat hoor ik bij meer ouders van kids van die leeftijd. Het valt ook niet mee; kamers zijn schreeuwend duur laat staan een flatje voor jezelf. In mijn tijd (kuch) was onze flat in Guldens 425 p/m maar daar heb je nu nog geen 1 kamer appartement voor! Je moet tenslotte ook nog kunnen roken en uitgaan! Ok, dat was flauw, maar ook weer niet. ;)
De moeders van tegenwoordig zijn te goed denk ik dan maar of misschien heel misschien vinden we het ook wel fijn ze nog eventjes thuis te hebben....

© KH

Wednesday Wisdom; I regret nothing

Some days I need a reminder of myself that I am just doing the best I know how. No, that I kick ass! That I'm awesome, that I rock! Let's be honest here; I am being a single parent to my two boys for ages now even when they have a dad. For years he didn't think it was important enough to be a part of their upbringing, he didn't want to meet and discuss their lives. Not even when we were married he wanted to come to meetings and if he did it all revolved around him. That the kids were supposed to be the centre of our attention didn't even come in mind. No he wanted to feel important. After our divorce I felt such a relieve as if a huge rock was lifted from my chest. No more 'mister look how nice I am' no more 'dad who is there only for the fun stuff' and not for the important things (and often things that will not make you popular but are necessary). 

For the past ten years since we've been apart I've been doing it alone, without any support, moral and financial, I've been doing great. The boys' stepdad has helped of course but mostly I've been doing the raising all by myself. Of course there have been some disagreements between me and the boys especially now that they're older, we don't always agree on things but I find that they have to be able to make their own mistakes and learn from it. Not be bossed around, because that's what 'he's' been doing again... yep he's back! He seems to think that I am not doing a good enough job as a responsible mum. We never agreed on matters of upbringing anyway so why does he think that has changed? 

A few weeks ago he started to e-mail me. He wanted to speak to teachers of youngest son's school. When we divorced we agreed we would have co-parenting; which meant he would take care of everything of oldest (financially and school stuff etc) and I would do that for youngest. He didn't do that for oldest anyway, the co-parenting was a farce and only lasted a year. The kids have been mostly with me, with all the costs that came along with it. He never payed a single thing! Now he thinks he has a say in their lives! 

What makes me mad is the way I am taken by it. The way it is affecting me and my life or my mental health. I start to worry more and I really don't need that.
I did great without him, I don't need him, the boys go to him if they want to go. Sometimes I even have to tell them to go. I wouldn't want to go to someone who is always pressing me to do stuff either. 

I really don't want to be back where I was ten years ago. I don't want to engage in those endless e-mail conversations again. When I told him that he accused me of holding on to the past... He is home with a burn out so he is bored out of his skull, that's the only reason why he's bothering us/me.
I need to let go again. He is powerless without my respons, I don't need to fuel the fire. I don't need him anymore.

Looking at my boys I see two almost adult males who need some refining still but whom I raised well. I did a damn good job! They are what they are today because of me, because I did MY job as their mum. Never letting go, I did my job and I did a damn good one! 

I can be proud of that!
I regret nothing! 

© KH

Wednesday Wisdom; happy and sad

Yesterday while I was working the woman I was working at put on the tv and I heard someone say this phrase above. It got me thinking; it is true you know. I know from my mum who was very unhappy when I was at my worst and of course from my own experiences with my kids. You can cut that umbilical cord but the emotional cord will not sever.
The moment your child how old they may be, is in pain, stress or is sad you are too. You ponder about what you can do to help him, or how it could have come to this.
You try not to but you do, you can't help it; that's being a mother too I guess.

Although I wouldn't go as far as Philip Larkin in his famous poem, I may sometimes understand how some may think like that (after all he does have a point) but I wouldn't trade them for anything in the world!
But perhaps my boys do think like him; they both say they don't want kids later. (they are 22 and 20 so still young) It's not something I did or didn't do but more the world today. It's damn scary to bring up a child in this world. I get it. But without those two who would I be ?

© KH



This Be The Verse
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.


But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.


Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.



Philip Larkin

Time

Yesterday my oldest son had his birthday and turned 22 already. I find birthdays of kids always a bit of a time to reflect as a mum; where has the time gone? Before you know it they have gone out of the house and live on their own.
I know that a few years ago I wrote a blog about him leaving my home to go live at his dad's house and that I was scared of loosing him already.
I should have know better than to worry over that; after a year he came back to live here. Not only because he wanted to be back here but also because his girlfriend lives nearer here and a few other reasons.
But I know that the time will come that they will leave 'the nest'. If I'm prepeared that's a whole different matter all together.

When I was 19 I went on to live with what was to become the dad of my kids. Didn't know it then though, as I didn't know of course that we would get a divorce 18 years after we were married. So every moment the boys are living here longer than I lived at my parents house is one to be cherrished perhaps. On the other hand are they ready to live on their own yet? But was I?

Things have a way of turning out as they should. You may want to help it turn out the way you want it to but that's no use. What ever is supposed to happen will happen in the end. So all I as their mum can do is be there for them and hope that in the meantime I've prepared them enough for 'the big world' to live on their own. I can worry but as I am well aware that's a useless occupation.
But still.... where did the time go?

© KH

Control

Something happened the other day that made me rethink about what to write on this blog or worse even, if I should continue writing on this blog. Without going into to much details (the person will be reading with) it yanked my chain.
For a lot of years this person tried to control my life and tell me what I could or could not do and now we're not seeing or even speaking anymore; this person was trying to prevend me from what I love most in life; writing. Writing is letting it all out, it prevends me from exploding, it helps with resting ones mind, putting things into perspective so to speak.

My son asked me if I had to do that on the world wide web but I explained to him I wasn't naming names, was telling the truth (I detest lying as he well knows; I get more mad when they tell a lie than when they are true to me) and that people who know me in real life already know who I am, what my story is and thus also know him. In all fairness, the people who really don't have anything to do here are the people from the past who made it clear that they didn't want anything more to do with me. The same people who are now screaming bloody murder that I'm writing a blog (which I'm doing for a very long time by the way).

I never pretend to be anyone else than myself. Everyone knows that. If I write a story you can read so in the label underneath the blog. If not, you can read so too. A lot of my blogs are about my own journey, about finding my own path (which is in my header). If you don't think it's for you, don't read it! It's none of your concern. No, not even if it is about my kids. Yes, my kids. If you don't raise them or pay for them, you don't get a say in my book.
But that is something I can't say probably. Because my son is getting a shitload of 'your mother this' and 'your mother that' over his handsome face. Things we never said we'd do too.

I said I didn't want to name names. I haven't. I won't. But that I'm angry is one thing you can see. I am angry that after 9 years you can't leave me alone apparently. Maybe disappointed is a better word. You can't leave me live my own happy life. Because I am you know; getting a divorce was the best decision I've made in my life! I'm beginning to find myself again. I never knew I lost myself to begin with, well I knew it but didn't want to admit it. I'm happy and I'm a bit sad for you that you can't let go of the past. That you need to belittle me still. I have let you go a long time ago, it is time you did the same. I forgave you a long time ago as well. Time for you to do the same and stop dragging our boy(s) in the middle of things. Be a man, own up to your faults.
I have.

© KH

Motherhood

Sometimes the strength of motherhood is greater than natural laws.

- Barbara Kingsolver

Now that the daily challenges are done I want to try writing further to improve my 'inner self' or to become aware of my  do's or don't's. But finding prompts is hard. What I can do is write from the heart. Whatever is keeping me occupied at the moment, or what I think will help me (or others) along.

Motherhood for example. Let's dig our teeth into that one. It was easy breasy when the boys were little compaired to now! My mum always says; Little children little worries, big children big worries but she's right! My oldest is living with his dad because his school is closer to where he lives but has an internship now in the town where my mum and sis live. He wanted to have a student room but those are very expensive. Thankfully sis has room to put him up. He was so disappointed in his dad that he didn't want to help him paying for college or a room and now he's relieved at least that this problem is solved.
My youngest boy wants to quit what he's doing now but has to pass his exams first. Only he didn't yesterday. He failed his cooking exam! He has so many nerves when he has to do them that it didn't go well. It's not only a worry what he will do next year when he quits cooking but now it looks like it that he will not even get his diploma for it either.
How do you motivate them? Can you at least motivate them? They need to do it themselves, I can't do it for them. Youngest needs to get a job as well but he finds it all too difficult and is just scared to.. His autism is getting in the way and he is ignoring it. I really find this age more difficult than when they were younger!

I know one thing: If I let go of my worries, everything will be alright. It always has been and it always will. I worry too much about them. I shouldn't it will be okay, but it is hard.

You want them to succeed rather but they too have to make their own mistakes in life, just like I had too. It isn't easy watching that but I know now that it is probably best to let them make them and not interfere in the natural process.
They will find their way. 

© KH

Education

Yesterday my youngest son told me he wants to change from learning to be a cook to something else. He's in his second year and finds the hours tough and thinks he's no good at it. He went to his coach in school and asked her for an occupational test to try and find what it is he would be good at. That is the second son with doubts about the education he's chosen.

As a mother you worry, of course you do it's in our job description. But on the other hand; with all the kids these days switching schooling/education... What if they just have to choose too early in life what to do for the rest of their life? I sure didn't know what to do when I was their age! (then again; I always said I would be a mum and that was it... and there are days I even doubt if I'm doing a good job at that!) To be honest; I only now know from age 40 what I want(ed) to do in life. Be a writer and/or a geriatrics psychologist.

When I got a divorce and had to start to work again after being a stay at home mum for so many years, I didn't have a proper professional education to turn back to. So I went to work at a firm where I went to clean at elderly people's homes. Not that it isn't a proper job, I love my old peeps, but if I had a degree to turn back to I could have had a better job perhaps. So that's why I tell my kids to get a good education, that it's so damn important!
But now son number two is going to switch, because he says he feels he's not good enough, and the hours are bad and he just doesn't want to anymore. I know he is entitled to get a job he loves. He must get one he loves doing.

As his mum I worry, of course I worry. He also has a mild degree of Autism (even though he wants to deny that) and as a result has a lower degree of education. I thought he had found his place that this was what he wanted. To now know he was struggling with it all this time not wanting to tell me is even more difficult.
Raising kids is hard, raising kids with Autism and ADHD even harder, raising kids with Autism without being able to consult with their father, well I won't go there. I've closed that book or so I thought. What I do know is that it will be a tough nut to crack for him and me.

I'm trying to let it go again, I know from experience that worring doesn't solve things and if I let it go it will all work itself out.
*sings 'let it go, let it go*

© KH

Letting go and trust

In my former scribbles in Dutch I've written a lot of these sort of blogs: mindfulness ones, or blogs about self reflection or trying to change myself. But I think it's good to keep on writing about it, to keep on trying to let go, to change for the better. Time and time again. Especially if certain things keep bothering you; I find it helpful to write them down.

Last Saturday I had a row with my 19 year old son about his life really. One can say; well it's his life. But I'm his mum I worry. Mum's do don't they? They tend to worry about their children. My mum still does about me. She always says; 'Small children small worries, big children big worries' and I think she's quite right. 

Son has a new girlfriend and without getting into details about it, it was quite a discussion. 

 

I'm divorced from his dad for 8 years now and most of the raising I do on my own. Every bit of normal contact is non existing between his dad and me. That's a shame really and hard at times like this, when I want to teach son something a man should really do or a dad should tell. Of course a mum can as well, but sometimes you need a dad to tell you certain things. His never did. Ex and I always said we would stay friends. We did for a while but that didn't work out well in the end. I feel bad for the kids and it seems ex just doesn't care. 

I should let it all go and keep my mouth shut. It's hard though but it's his dad even though the man doesn't do a damn thing, it's his dad. To me it feels like son can do anything he likes here and over there he can't be himself and has to walk on eggshells.

 

Son said; 'Mum, I think I'm a humanist. I tend to see the good in people. Also with dad. I see or want to see the good things about him, because he is my dad. I don't want to know of the bad things'

Maybe he's smarter than I am. Look at the good things not the bad.
Although I do think that's a bit of fooling yourself but he has to find that out for himself. It's not for me to say. It's his life not mine. A mother's natural instict is to interfere or protect (my mum still does as well) But to be fair; I've had my time of protecting him from 'the bad world outside'. He's 19 years old; it's time to stand on your own two feet. I can't keep fighting his battles for him; he doesn't learn a damn thing of that! I know; they did for me for a long time from childhood till I got my divorce really. I left home when I was his age. I never learned to stand on my own two feet; My parents did it all for me, after them ex did. So if I keep helping son, he will never learn; and maybe that's what ex is teaching him by not doing a damn thing in my eyes. The fact that I keep helping son, must be frustrating. Damn, writing it all down is good!

Fighting about who's right and who's not doesn't help son's and mine relationship one bit either!

I was just afraid he's burying his head in the sand, but maybe he's not maybe he's got it all figured out and he's just smarted than I give him credit for. All I can do is to be here for him if need be. 

Again, I have to let go and trust it will all turn out as it should. It always will. 

© KH

Hoofd-en bijzaken

 

Soms is het lastig, ouder zijn. Helemaal als je ouder bent zonder de steun van de andere ouder. Omdat je nu eenmaal gescheiden bent bijvoorbeeld en de communicatie niet zonder problemen verloopt. Of er helemaal geen communicatie tussen de ouders (mogelijk) is. Zoals in mijn geval. Mijn moeder zegt wel eens: Wat je zelf vroeger gedaan hebt, krijg je dubbel terug met je eigen kinderen. Nu vind ik zelf eigenlijk dat ik wel meeviel als puber, maar denkt mijn moeder daar kennelijk heel anders over.

Je moet ook de hoofd-en bijzaken kunnen scheiden. Wat is belangrijk en wat niet. Laatst zei iemand tegen mij: Je moet het niet groter maken dan het is. En dat is ook wel zo. Iedereen doet in zijn/haar leven dingen die hij niet had moeten doen. Waarvan hij/zij later spijt heeft of denkt: Was dat nou wel zo slim? Iedereen moet ook de kans krijgen hun eigen fouten te maken, daarvan ben ik overtuigd. Maar zie ze wel in, en krop geen dingen op zodat ze de kans krijgen groter te worden, dan ze zijn. (hoor wie het zegt) Dat laatste doet mijn Oudste zoon nogal eens. 'Goed' voorbeeld doet kennelijk goed volgen. Mijn vader was een binnenvetter, ik krop dingen op, of stop dingen (gevoelens) weg (dan zijn ze er niet? jawel hoor!) En mijn Oudste doet dat dus ook, zo is er nu uit gekomen eindelijk. Hij heeft een hoop onverwerkt verdriet wat hij wegstopt en wat hij moet verwerken maar wat niet gaat.

 

Nu heb ik besloten het even wat rustiger aan te doen. Ik deed dat al wel, maar even minder op internet, op de sociale media, op de blogs misschien. De sociale media, die ik eigenlijk een verkeerde naam vind hebben want vaak allesbehalve sociaal, gaan me tegen staan. Vooral Facebook. Een hoop mensen plempen hun Facebook vol met de grootst mogelijke nonsens die jij vervolgens allemaal mag gaan lezen. Mocht jij het lef hebben iets anders te zeggen dan 'de algemene mening' dan krijg je de hele goegemeente over je heen! 'Natuurlijk is het erg dat het 1 dag regent en dat het niet meer warm is', hoe kom ik erbij! What was I thinking... Ik heb besloten er even niet meer 'bij' te willen horen, de bijzaak van de hoofdzaak te scheiden. Het achter elkaar aan lopen, mee moeten doen met iedereen, dezelfde mening moeten hebben als iedereen, dezelfde spelletjes moeten spelen als iedereen en toch vooral reageren op iedereen, je hebt er een dagtaak aan! Er zijn belangrijker zaken. Belangrijker dingen in het leven.

Mijn Jongste is , behalve zijn niet zo'n slimme zet afgelopen vrijdag, wat dat betreft slimmer. Voor hem geen Facebook of Twitter. Hij moet niets hebben van de sociale media! Houdt zich er afzijdig van. Toen vorig jaar de eindexamen klas op skikamp geweest was en de foto's op Facebook stonden zei hij dan ook: 'Dan maar geen foto's, ik ga geen account aanmaken alleen voor foto's'. En gelijk heeft hij. Wat is er mis met afdrukken bestellen? Of is dat te ouderwets gedacht? Vast wel.

Natuurlijk blijf ik wel schrijven, ik zou niet zonder kunnen. Maar niet meer zo vaak. Mijn hoofd zit vol. Er gebeurd teveel. Teveel ineens. Beide zonen verdienen de volledige aandacht van hun moeder en die kan ik ze niet vanachter een computer geven. 'Och jongen zoek me maar op op Facebook. Twitter me maar of weet je? App me maar!' eh nee, doe maar niet.
Maar soms, soms verlang ik toch wel stiekem naar de tijd dat ze nog klein waren, ongecompliceerd lol konden hebben en schaterlachend over de grond rolden, not a care in the world.. En ik erbij.

 

Terugkijken is niet goed. Maar soms verlangen naar die 2 als kleuter is niet gek toch? Of naar een computerloos tijdperk? Zonder sociale 'controle'.. Facebook zegt het zelf al: Wat ben je aan het doen?
Het gaat je geen ene donder meer aan, voorlopig dan... Misschien ga ik het wel eerder missen dan ik denk, maar dat is bijzaak. Voorlopig concentreer ik me op hoofdzaken.

© KH

Het grote loslaten begint

Een aantal minuten geleden kwam het telefoontje van Oudste zoon dat hij in de trein naar huis zat, in Utrecht. Nog even en hij is thuis. Dan begint voor mij het grote loslaten, weer eigenlijk.

Zodra je kind geboren wordt ben je eigenlijk al stukje bij beetje aan het loslaten, al besef je dat niet op dat moment. Bij elke stap naar zelfstandigheid die hij doet, moet jij een stapje terug doen, loslaten. 'Ikke selluf, mama', is loslaten voor jou. Tot aan de dag dat ze alleen op vakantie gaan of helemaal definitief, het huis uit gaan om op zichzelf te gaan wonen.

Oudste gaat niet echt op zichzelf wonen, maar bij zijn vader die dichterbij zijn nieuwe opleiding woont. En helemaal weg blijft hij ook niet, hij komt de weekenden nog gewoon naar huis omdat hij hier zijn baantje heeft, zijn vrienden en (nog) zijn vriendinnetje. Dat laatste is nog pril en kan nog alle kanten op gaan, dus dat zegt nog niks natuurlijk.
Het zal wennen zijn, heel erg wennen. Maar 'elk nadeel heb zijn voordeel'. Het voordeel van het wonen bij zijn vader en minstens 2x per week weer naar huis komen is dat ik langzaam maar zeker kan wennen aan deze situatie. Ik kan hem langzaam maar zeker los gaan laten. Ik kan wennen aan het feit dat hij ooit echt helemaal uit dit huis zal zijn. Hij is tenslotte al 19. Ik ging met mijn 19e ook samenwonen.

 


Ineens voel ik wat mijn vader gevoeld moet hebben, de machteloosheid van mijn verkeerde keuze en er niets tegen kunnen doen. Zijn verdriet op de weg terug naar huis, zo vertelde mijn moeder me later.
Ik mag dan geen goede band meer met de vader van mijn kinderen hebben, als mijn zoon daar wil wonen, laat ik hem gaan en hij weet dat hij hier altijd een thuis heeft. Het zal misschien niet mee vallen, maar hee.. C'est la vie!

© KH

Overdenking

 


Vandaag is mijn Oudste zoon jarig. 19 jaar alweer. Hij zit ver weg in Hongarije op het festival van Sziget, ligt waarschijnlijk zelfs nog op 1 oor. En mijn gedachten gaan, na een felicitatie van mijn moeder terug naar toen ik zelf 19 was. Jong, onbezonnen, onnadenkend. Wat ik in mijn hoofd had had ik niet ergens anders, zou mijn moeder zeggen. Hoteldebotel verliefd op de man die de vader mijn kinderen zouden worden. Dat de man totaal niet bij mij paste zag ik niet, maar zagen anderen wel.
Gisteren was ik gezellig een dagje weg met mijn moeder. Even een dagje naar Den Bosch samen. Aan het eind van de dag zaten we nog even op een terrasje en kwamen we ook op het 'onderwerp' ex en ex zijn moeder waar mijn moeder nog lang bevriend mee geweest is. Je fouten die je achter je wilt laten blijven je voor je voeten gegooid worden kennelijk. Het is niet terug te draaien zelfs als zou ik dat willen. Ik heb tenslotte deze kinderen gekregen. Had ik het anders gedaan achteraf gezien? Waarschijnlijk wel, als ik wist wat ik nu weet. Maar terugkijken is nooit goed, zeker niet naar dingen die je niet kunt veranderen of die je dan dwars gaan zitten. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb er 2 leuke lieve knullen aan over gehouden tenslotte, probeer verder te gaan met mijn leven en ervan te leren.
Het is alleen jammer dat het met vallen en opstaan moet, dat je in zulke situaties leert wie je vrienden zijn, of eigenlijk niet, maar aan de andere kant is dat misschien juist ook weer goed.

Mijn moeder zei gisteren iets wat me deed na denken. Of het niet ook aan mij lag. Misschien wel. Maar als mensen zeggen vrienden van je te zijn, en ik neem hen zoals ze zijn, moeten zij mij dan ook niet nemen zoals ik ben? Moet ik mij dan veranderen omdat zij mij te druk, te luidruchtig, of weet ik wat vinden? Als ze het niet zeggen, weet ik het ook niet. Ik ken mezelf, ik zeg vaak tegen anderen: Zeg het dan tegen me als ik te druk ben! Dan kan ik erop letten, ik heb het niet altijd door. Maar gewoon een vriendschap zonder wat te zeggen laten doodbloeden, niet meer reageren of het afkappen omdat iemand gaat scheiden vind ik eigenlijk best wel laf. Of nog erger: Luisteren naar mensen die met de vriendschap gestopt zijn en die achter je rug leugens verspreiden en dan alsnog de vriendschap laten doodbloeden en met smoesjes komen.
Als ik iets ben is het eerlijk, soms te eerlijk. Ooit heeft iemand tegen mij gezegd: Je bent heel eerlijk, soms te eerlijk maar ik weet tenminste wat ik aan je heb. En dat is dus meer dan je kennelijk van sommige andere mensen kunt zeggen.

 

Toen ik gisteren met mijn moeder in de stad liep maakte ze nogal wat opmerkingen over wildvreemde mensen. Ik sprak haar daarop aan. Natuurlijk doet iedereen dat. 'kijk eens wat die aanheeft, of hoe die eruit ziet'. Maar ik ben mezelf continu aan het corrigeren om dat niet te doen. Niet oordelen, of veroordelen. Iedereen vecht zijn eigen strijd zeg maar. Aan iedereen mankeert wel iets, maar aan jezelf? Mankeert er aan jezelf niets? Wie ben jij dat je over iemands uiterlijk kunt oordelen? Of hoe hij of zij zich kleedt? Mijn moeder, zus en ik geloven in reïncarnatie. Mijn zus en ik zeggen vaak tegen elkaar: ons moeder? Die moet nog zeker 5 keer terug komen! Die leert het ook nooit! En wij zelf, natuurlijk moeten wij ook nog een aantal keer terug komen. Wij zijn er ook nog niet. Mijn moeder zegt dat ze allerlei spirituele boeken leest maar ze past ze niet toe. Ik schrijf dit blog, ben bezig met 'persoonlijke groei' zoals ik dat altijd maar noem, en probeer het toe te passen in mijn dagelijks leven, wat niet wil zeggen dat het mij ook altijd lukt overigens. Zoals je hierboven kunt lezen, ben ik er ook nog lang niet. Er zijn dingen die me nog steeds dwars zitten, die ik een plek probeer te geven, of juist van me af probeer te zetten. In je leven ontmoet je de mensen die je moet ontmoeten, om je te laten groeien, je te vormen, waar je van leert. Dus zo ook mijn ex, de mensen die zeiden mijn vrienden te zijn, enz. Ik leer ervan. Natuurlijk doet het pijn, maar ik leer. Ik leer dat ik niet zo goed van vertrouwen moet zijn tegen iedereen. Niet iedereen mijn diepste geheimen kan vertellen zomaar. Want voor je het weet, ligt je hele hebben en houden op straat en trappen ze op je ziel. Hard maar aan den lijve ondervonden.

 

Ik hoop maar dat mijn feestvierdende 19jarige Oudste zoon het makkelijker gaat krijgen in zijn leven. Nu is hij zorgeloos, viert hij feest in Hongarije, zonder zorgen over wat dan ook. En ik hoop zo voor hem dat hij betere keuzes in het leven gaat maken, dan ik op zijn leeftijd deed. In ieder geval begint hij over een paar weken al met een nieuwe beroepsopleiding en dat is iets wat ik nooit gedaan heb. Dus het begin is er.

© KH

Fouten maken

"To err is human; to forgive, divine."

              - Alexander Pope




Ik denk dat het voor mij hoog tijd voor vakantie is, want wat het anders is weet ik niet. Vandaag gaat alles mis. Stond ik vanmorgen te strijken, toch al niet 1 van mijn lievelingsklussen, komt mijn Jongste zoon binnen in een warm flanellen overhemd. Wat ik had weet ik nu nog niet maar voor ik er erg in had zitten we elkaar in de haren. Dat hij het uit moet trekken, en wel nu. Hij loopt immers de hele winter in korte mouwen en nu zo'n warm ding. Waarom ik het hem niet zelf laat uitzoeken? Al sla je me dood. Ik zou het niet weten. Voor ik er erg in heb staan we schreeuwend tegen over elkaar. En dat is lang heel lang geleden. Hij boos, ik boos en allebei tegen het janken aan. Ik moet weg en ik weet dat ik hem op zo'n moment beter even met rust kan laten maar ik heb hem net van alles voor de voeten gegooid, zoals alleen vrouwen dat zo goed kunnen. 'En je doet hier ook helemaal niks, alleen de hele dag achter je pc hangen, zoek maar eens een baantje, of doe eens iets in huis voor je moeder...' enz enz... Nee, ik ben zeker niet trots op mezelf. Verre van zelfs.
Ik fietste naar mijn afspraak en het huilen stond me nader dan het lachen.

Natuurlijk heb ik weer thuis het meteen goed gemaakt met mijn zoon maar de hele dag zat het me niet lekker. Ik heb ook de hele dag dingen laten vallen, of zelfs stuk laten vallen. Ja, zelfs lopen brullen hier in mijn eentje. Kortom: Ik ben heel erg aan vakantie toe! Even helemaal niks. Nee, zelfs even geen kinderen om me heen, of ben ik nu heel erg?! Ja, misschien wel, maar die kinderen van mijzelf gaan toch zelf op vakantie, Jongste gaat 4 dagen naar het Castlefest en Oudste gaat naar Hongarije. Nu de kinderen uit de buurt nog met hun lawaai en gegil. Ja ik wil echt rust aan mijn kop. Ik voel het van binnen ook. Als er een remedie was om mijn hoofd even stil te zetten, zou ik het nemen. Het staat geen seconde stil. Het maalt en maalt.

Sinds gisteren heb ik de Tao Te Ching van Lao Tzu in huis. En ook al staan daar dingen in waarvan ik zeg: "Dit gaat mijn lijfboek worden", dan nog heb ik geen rust. Lao Tzu was een wijs man maar zelfs al was de man in eigen persoon hier zou hij nog geen rust in mijn hoofd kunnen krijgen.
Het ergste is: Je doet het allemaal zelf. Niemand anders. Alleen ik kan de rust krijgen die ik graag wil. Door te mediteren (wat dus niet lukt), door mindful te zijn, door liever tegen mezelf te zijn. Maar na wat ik vandaag deed vind ik mezelf even niet zo lief. Kan er niks aan doen.

© KH




Toch maar even weer een stukje uit de Tao lezen dan maar:

11.

We verbinden spaken tot een wiel.
maar het gat in het midden
laat de wagen rijden.

We vormen van klei een pot.
maar de leegte binnenin
houdt alles vast wat we willen.

We timmeren van hout een huis.
maar de innerlijke ruimte
maakt het leefbaar.

We werken met wat is,
maar met wat niet is, gebruiken we.

Lao Tzu

Geslaagd!

Weer een hele zorg minder! Jongste is geslaagd!
Niet dat er enige twijfel over zou bestaan, maar toch he... Je weet het maar nooit. Jongste zelf is er altijd uiterst relaxed onder. Een beetje té relaxed als je het mij vraagt: 'Mam, maak je eens niet zo druk, kijk naar mij, ik maak me toch ook niet druk'? Ja en dát is t m nou net! Maakte hij zich maar eens wat meer druk! Leren? Welnee, waarom zou je?
Laten we wel wezen, als je zijn cijferlijst ziet, je zou inderdaad niet zeggen dat hij die punten zonder te leren heeft behaald! Had hij wél geleerd, dan zouden die punten de pan uit zijn gerezen!
'Volgend jaar op het mbo heb je die punten niet zo makkelijk, vriend', waarschuw ik hem vast. 'Nee', verzucht Oudste die het weten kan. Hij begint immers nét als Jongste aan het mbo, eerste jaar, maar dan voor de 3e keer een nieuwe opleiding. 2 keer achter elkaar een jaar en een opleiding niet gehaald omdat het hem niet beviel, of omdat hij niet hard genoeg werkte ervoor. Een jaar ertussenuit geweest en nu opnieuw proberen. Goh, waar heb ik dat meer gezien, alleen niet bij een  beroepsopleiding maar dan de havo... zonder het jaar ertussenuit, maar dan met zitten blijven. Jawel, mezelf. Geschiedenis herhaalt zich altijd zeggen ze. En in mijn geval lijkt dat vaker te wel dan niet te zijn. Steeds weer zie ik dingen bij hen waarvoor ik hen wil waarschuwen, en wat ik soms ook doe, maar niet te vaak wil herhalen, ze moeten het zelf leren en ondervinden. Het is hun leven, niet het mijne.

Jongste nam vanmiddag de telefoon op toen de mentor hem belde. De school belde iedereen geslaagd of gezakt. Jongste: 'Ja, o... ok... o ja... o? Ja, dat is goed, ok... doei.' Hij keek me aan met een blik .. en ik dacht: 'o nee toch he'. 'Tja'. zei hij ' Ik ben toch.. geslaagd'. En meteen een grijns van oor tot oor: 'haha, had ik je he'. Wat een akelig ventje... je zou hem toch! Even later vertrok hij met een vriend naar school. Hij kwam terug met een vlag met geslaagd erop van school, zijn voorlopige cijferlijst en wanneer en hoe laat de diploma uitreiking was. De vlag die ik al opgehangen had, moest eraf, de vlag van school erop met tas. Voor Jongste hoefde het allemaal niet erg. Hij vond het niet nodig. Maar voor moeder wel, die is trots als een aap met tien staarten op haar Jongste zoon. En slaakt een zucht van verlichting.. dat vooral!

© KH

Trots

Mijn Jongste zoon blijft mij verbazen. Hij zit in zijn examenjaar van het vmbo en wil kok worden. Volgend jaar gaat hij naar het mbo voor de opleiding kok. Hij heeft pdd-nos met ADHD en als klein jochie al was hij zo'n blij en vrolijk manneke. Zijn snoet straalde altijd. Ik heb het wel eens vaker verteld in andere blogs. Zodra hij op school kwam veranderde dit: Hij moest presteren en er werd veel van hem verlangd en aan hem getrokken. Een normale gemiddelde basisschool die ook nog eens extra bekend wil staan als prestatiegerichte basisschool, trekt zich niet veel aan van kinderen die anders zijn. En dat was helaas te merken aan Jongste. Aan Oudste ook wel maar die had die stempel niet.



Gisteren of vanmorgen, ik weet het eigenlijk niet meer precies, hoorde ik op de radio het idiote idee dat men de CITO cijfers per school bekend wil maken. Met andere woorden: Hoe een school gepresteerd heeft bij de CITO. Oftewel: Hoe de leerlingen van die school gepresteerd hebben. Kortom: Hoe leg je nóg meer druk op de schouders van de kinderen? Ik blijf erbij dat die hele CITO een hel is en totaal onnodig ook. Er zijn vast betere manieren te bedenken om een kind te evalueren en te beoordelen. Ik heb het hier al een keer over gehad toen ik het over het Finse onderwijssysteem had. Het is appels met peren vergelijken. Het ene kind heeft een talenknobbel en het andere heeft geen kaas gegeten van rekenen en zal dat nooit onder de knie krijgen ook hoe je het ook pusht! Pushen is ook nooit een goed idee, zo is mijn mening. De vader van mijn kinderen is van mening dat ik niet genoeg achter hun vodden zit qua leren. Nu vind ik dat ze het vooral zelf moeten doen. Of ik push, zeur, duw of wat dan ook, zij moeten het doen, ik kan het niet voor hen doen. Als zij niet leren, merken zij de consequenties er snel genoeg van. Oudste bijvoorbeeld heeft 2 jaar achtereen een mbo opleiding niet gehaald en heeft nu een jaar willen werken. Dat is een half jaar geworden, want daarna was de baan ten einde. Hij verveelt zich te pletter thuis. Zonder geld, zonder school, zonder werk. En wat denk je? Hij wil weer naar school! Laten we hopen dat de derde keer succesvoller zal zijn na deze ervaring.



Jongste is nooit goed uit de verf gekomen op de basisschool. Vrienden had hij nauwelijks. De leerkrachten lieten hem ook zo goed als links liggen. Het was te lastig, iemand met een stempel. Te bewerkelijk. Nu hij op deze vmbo zit waar meer kinderen zoals hij zitten, een normale vmbo met iets extra's, is hij helemaal opgebloeid. Hij heeft volop vrienden die hier de deur plat lopen. Alleen dat hij niet leert, maar denkt dat het allemaal wel aan komt waaien, is iets wat jammer is. 'Kijk', zei hij bij zijn laatste rapport wat vrij goed was, 'En zonder te leren he!' 'Kun je nagaan wat voor punten je zou hebben als je geleerd zou hebben', kon ik niet nalaten te zeggen. Hij rolde met zijn ogen. Op mijn vraag wat hij nog moest leren antwoordde hij 'Maatschappijleer, maar dat is stom'. Het ging over multiculti. 'Slaat nergens op, mam', zo zei hij. 'Nederland is multicultureel zeggen ze. Marokkanen, Turken, Nederlanders, Surinamers en zo. Maar dat is toch niet multiculti? Dat is toch gewoon normaal?'. Ik kon een glimlach niet onderdrukken: 'Goed zo jongen', zei ik. Hij keek me raar aan. 'Hoezo, goed zo? Dat is toch zo?'
En ja hij heeft gelijk, dat is zo. Net zo goed als het heel normaal is dat hij een hardrock vriend met lang haar heeft, zelf houdt van emo en metal muziek en ook nog een vriend heeft die homo is. En dat zat allemaal boven vanmiddag te gamen. Nee, Jongste is er 1 om trots op te zijn, die komt er wel.

© KH

Mijn zonnetje

Vannacht stond je aan de trap. Je riep me. Ik keek omhoog en zag je staan. Knuffel in je ene hand, je andere hand aan de trapleuning. Je had je bruin met oranje pyjama aan. Pyjamabroek in je sokken. 'Mama!', riep je, 'Het is donker, ik ben een beetje bang.' Ik knipte het licht op de overloop aan. 'Mama, kom je boven?' 'Ik kom zo', zei ik. 'Nu is het licht, op maar vast naar je kamer en doe de lamp maar aan, dan kom ik er aan.' En toen je naar je kamer liep en de lamp aanknipte werd ik wakker.

Je bent 4 dagen weggeweest, op ski kamp met school. Van te voren was het spannend, niet voor jou, maar voor mij. ´Krijg ik nog een knuffel?', vroeg ik voor je de bus in stapte om te gaan. 'Moet dat?', mompelde je. Je zuchtte, je wil nu eenmaal niet aangeraakt worden, liever niet. Je vader was je ook al even gedag komen zeggen en had zonder dat jij er erg in had je een onverwachte knuffel gegeven. Je verstarde. Je vader had dat niet in de gaten en ging weer weg. Met een zucht gaf je me een knuffel en verdween in de bus. Zwaaien? Nee, daar deed je ook al niet aan. Stel je voor, stom gedoe. Lastig, die moeders.

Meestal krijg ik wel zo'n 1x in de week een knuffel van je. Dat vind jij genoeg. 'Als het echt moet, vooruit dan', zucht je dan. Soms dreig ik, voor de grap, dat ik het van je zakgeld af hou. Natuurlijk meen ik dat niet, stel je voor! Je kunt het je niet voorstellen, dat je moeder wel een knuffel nodig heeft soms. Jij wil het gewoon niet en daarmee uit.

Als klein jochie was je mijn grootste vriend. 'Ik ben jouw vriendje hè mama!' zei je dan. Je was het zonnetje in huis, altijd lachen, altijd vrolijk. Je hoefde maar naar jou te kijken en je boze bui was meteen over. Samen brachten we je broer naar school en gingen dan weer naar huis. Jij ging spelen en ik deed wat in huis. Als ik koffie ging drinken mocht de tv aan. Jij keek naar de Teletubbies op de BBC en zat blij in je stoeltje voor de tv 'bye bye' te roepen en te zwaaien. Of ToyStory moest aan. Dan zat je met Buzz Lightyear en Woody in je armen geklemd voor de zoveelste keer naar dezelfde film te kijken. Ik kende de zinnen bijna uit mijn hoofd. Soms stond je te dansen en te zingen voor de tv. Het hield allemaal op zodra je naar school moest. Weg was mijn zonnetje. Weg was mijn vriendje. Weg was mijn knuffelmannetje.

En weet je? Je zult het niet geloven misschien. Maar ook al kom jij straks vol verhalen terug van ski kamp. En krijg ik geen knuffel. En ben ik heel blij als je weer voor me staat. Ik mis je. Ik mis mijn zonnetje, ik mis mijn knuffel mannetje, mijn onbedorven ventje dat zodra hij naar school moest zoveel moest presteren onder druk dat hij het zo druk in zijn hoofd kreeg dat hij het niet meer kon verwerken. Dat hij zijn onbedorvenheid kwijt raakte. Zijn vrolijkheid. Dat hij zenuwachtig werd omdat ze zoveel van hem verlangden. Gelukkig ben je nog wel zelfverzekerd gebleven zeker in je puberteit op de middelbare school. Maar de onbevangenheid van toen, hebben ze compleet uit je gehaald. De eeuwige stempel van Pdd-Nos en ADHD hebben ze op je geplakt. En ik, je moeder, zal het moeten doen met af en toe een droom, of een herinnering en foto's en video's. Want ik denk niet, dat jij, mijn jongste zoon, ooit nog het ventje van toen zult laten zien.
Je wilt het wel niet horen, maar ik, je moeder, hou vreselijk veel van je, knuffels of geen knuffels. En of je het snappen wil of niet, voor mij zijn die knuffels een teken van die liefde. En ik ben o zo blij met die zeldzame knuffels van jou! Jammer dat jij ze niet wil ontvangen.
Wie weet, ooit nog.

© KH

The good old days

Gisteren las ik bij Daan iets waardoor ik in de lach schoot. Daan zei dat ze niet inzag waarom ze omdat ze nu eenmaal moeder was een soort van vermaakafdeling voor haar kinderen moest zijn. Precies dat wat ik ook altijd gevoeld heb.

Als kind zijnde wist ik mezelf altijd prima te vermaken. Ik verveelde me nooit. Wij hadden geen playstation, Xbox, Wii of hoe al die apparaten dan ook heten. Geen internet, dat was er nog niet, nee zelfs geen daytime tv! *shock* Geen tv overdag? Nee, hoor, en ook geen dvd, video of wat dies meer zij. De allereerste spelletjescomputer was zo'n pong. Mijn kinderen balen dat ik die onlangs weggedaan heb. Het was een streep in het midden, en een soort van balletje wat je van de ene naar de andere kant kon tikken. Tennis of tafeltennis maar dan anders.



Mijn vader kocht er een en ook een videorecorder ergens begin jaren 80. Niet dat we dat veel mochten doen, ben je gek! Wij lazen veel, of speelden buiten. Buiten ja! Wat is dat? Nou gewoon buiten, in de openlucht, met veel vriendjes en vriendinnetjes. En als het heel slecht weer was, zat ik binnen, te tekenen, of met mijn barbies te spelen. En later in de puberteit te schrijven of muziek te luisteren maar vooral veel lezen. Vervelen? Wat was dat? Ik verveelde me echt nooit. Moet je nu mee aankomen! 'Mam, ik verveel me! Ik heb dat spel al uit gespeeld, weet jij iets voor me om te doen?' 'Ga lezen'. 'He bah! Lezen!' Lezen? Wat is dat, lezen? Het is dat het moet voor school maar anders?

Gamen, gamen en nog eens gamen. Of tv kijken. Maar toen ze klein waren had ik er ook geen enkele moeite mee om de kids regelmatig voor de tv te planten. Als ik een half uur met ze op de grond gelegen had om iets te bouwen of iets dergelijks was het wel mooi geweest. Ze moesten zichzelf maar bezig houden. Ik heb ze dat geprobeerd bij te brengen, te leren. Net zoals lezen. Helaas is dat niet echt gelukt. Het lezen dan. Het jezelf bezig houden hoop ik dan wel, al is de grootste hobby van de kids van tegenwoordig gamen.

 

Ik denk nog graag terug aan de tijd dat mijn kids nog klein waren. Misschien zaten ze wel vaak voor de tv maar het was ook knus en gezellig. Ik weet nog dat mijn kids vaker naar de BBC keken dan naar de Nederlandse tv. Zo kenden ze al vroeg Engelse woorden. Dankzij de Teletubbies die nog niet in Nederland waren toen. En Jongste en ik keken wat af naar Toy Story. Op een gegeven moment kende ik de zinnen uit mijn hoofd. Hij met de poppen Woody en Buzz Lightyear in zijn armen gekneld op zijn stoeltje roepend: 'nog een keer mama, nog een keer.' Nu hebben de jongens een hekel aan Disney filmpjes zoals wij ze noemen omdat ze altijd 'zo nodig moeten zingen'. En is Jongste een lange slungelige puber van 15½ die over een paar dagen aan zijn examenjaar begint en graag naar muziek luistert en Tshirts draagt van the Who en Nirvana.

Soms mis ik die tijd als ik mijn 'jochies' zo zie. Lange slungels. En denk ik dat ik het toch echt zo slecht niet gedaan heb. Je hebt nu eenmaal moeders die de hele dag met hun kroost bezig zijn, en moeders die vinden dat ze best zichzelf kunnen vermaken. Er is voor allebei wat te zeggen. Ik ben nu eenmaal niet zo'n 'speelmoeder'. Wie weet haal ik dat ooit nog in als ik ooit oma mocht worden. Ooit he nu nog niet! *slik*

Van Toy Story 2: Jessie's song (bij dit deel kwamen bij mij de tranen altijd en nóg!)



© KH

Jarige zoon

Morgen wordt hij 18. Mijn grote zoon. Mijn oudste zoon. Ik zie hem nog zo ronddraven als een klein ventje. En nu is hij 2 koppen groter dan ik ben. Morgen wordt hij volwassen. Tenminste, ze zeggen het.
Ik weet nog dat ik 18 werd en een tante tegen mij zei: 'Nu mag je boter tegen het plafond gooien.' En ik haar verdwaasd aan keek, en dacht: als ik dat doe krijg ik gigantisch op mijn mieter! Ze zal wel bedoeld hebben dat ik nu wat in te brengen had of zo. Niet bij ons thuis overigens! :-D
Oudste zoon ook niet, niet echt. Hij denkt wel dat hij heel erg volwassen is. Of heel erg 'groot', maar hij is nog maar een 'menneke'. Toen ik vroeg wat hij voor zijn verjaardag wilde dacht hij even na. 'Weet je', zei hij. 'Het liefste zou ik Star Wars Lego willen.' Toen ik een wenkbrauw optrok en hem hoofdschuddend aan keek en opmerkte of hij wel wist dat hij 18 werd zei hij: 'Weet je wel hoe vet dat is! Een vriend van me heeft alles van Star Wars Lego! En ook de nieuwste dingen hoor! Supervet mam!' Het is niet de Lego geworden maar wat anders.

 

Speels, dat is het juiste woord voor zoon. Al vanaf dat ik me kan herinneren roepen ze dat over hem. Op school, te beginnen bij groep 1 waar je volgens mij nog speels mág zijn, zeiden ze al: 'Hij is nog zo speels!' Tja, ik weet er alles van, hij heeft het niet van een vreemde. En laten we wel wezen, wat is er nou eigenlijk mis met een beetje speels zijn in het leven? Dat is toch veel beter dan al dat serieuze, dat dwangmatige moeten presteren? Het houdt het leven leuk en vrolijk. En als het kind (ja het kind) speels is dan is hij speels, klaar! Ik was altijd zo verontwaardigd over dat constante geneuzel van die leerkrachten en achteraf had ik een en ander anders aan moeten pakken. Maar het loopt zoals het loopt, je doet wat je kunt op het moment waarop je het voor je krijgt.

De tijd is ook anders met toen ik 18 werd. Ik zeg niet dat ik volwassener was dan hij nu, maar het was anders. En eigenlijk zie ik gewoon veel in zoon terug van mezelf. Hoe ik was of hoe ik ben. Ook van zijn vader maar meer nog van mezelf. Zoon houdt mij de grootste spiegel voor die ik ooit had kunnen krijgen van wie dan ook. Maar is dat niet vaker zo met kinderen?
Ik hoop alleen dat hij betere keuzes in zijn volwassen leven gaat maken dan ik gedaan heb. Voorlopig ben ik blij dat ik hem nog kan begeleiden daarin. Blij en dankbaar.
En hoe oud zoon ook wordt, het leuke aan zo'n grote zoon hebben is ook dat hij me gewoon oppakt (hoe is het mogelijk!) en zegt: 'Hè, moedertje van me?' en me dan een dikke knuffel geeft. Heerlijk zo'n grote zoon.
Ik hoop dat hij nog lang zichzelf mag blijven. Speels of niet.

© KH

Mezelf terug vinden

Hier stond gisteren een heel ander blog. Een blog over mijn gevoel omdat mijn zoon het zo moeilijk had met zichzelf, met zijn gevoel zodat hij besloten had in een opwelling meer, om op zichzelf te gaan wonen. Die opwelling, zo bleek gisteren, kwam door andere invloeden. Ik wil er niet al te diep op in gaan, zijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen, net als het mijne. Dat van hem door de man op wie hij moet kunnen bouwen, dat van mij door de man met wie ik ooit getrouwd was. Ik had het aan zien komen, hij niet.

De reacties van 1 persoon op mijn blog gisteren hebben mij doen besluiten het te verwijderen. Door verkeerd lezen, verkeerd interpreteren door haar van mijn situatie en gevoel werden er dingen gezegd waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil lezen. Natuurlijk is iedereen vrij om te reageren. Graag zelfs. Maar is er niet een soort van 'code' online? Je kent elkaar niet, elkaars situatie niet dus waarom zou je elkaar dan aanvallen om wat de ander schrijft. Ik heb dat ooit al meegemaakt op een forum, vrouwen die elkaar om het minste geringste aanvallen, de reden waarom ik er weggegaan ben. Het is niet de manier waarop ik in het leven wil staan. Mensen aanvallen om wat ze meemaken.
Er zijn redenen waarom ik niet het hele verhaal vertel.  Het is een openbaar iets zo'n blog. Maar als ik niet schrijf, barst mijn kop uit elkaar. Mijn blog is mijn blog. Ik kan en mag er schrijven wat ik wil. Daar mag je op reageren. Het  hoeft niet. Ben je het er niet mee eens, mag je nog reageren maar hou het alsjeblieft een beetje netjes. Gelukkig doen de meesten dat dan ook, een uitzondering daargelaten. 

Ik ga ondertussen gewoon verder waar ik gebleven was. Met mezelf herpakken, terug vinden en doorgaan op de ingeslagen weg. Ik weet dat het niet aan mij gelegen heeft dat zoon zijn biezen wilde pakken, dat heeft hij me gisteren zelf verteld. Ik moet niet meteen de schuld bij mezelf zoeken meer. Ik weet dat ik het goed doe of goed gedaan heb. En op die voet ga ik verder. 

Zoon mistte ons. Hij zat daar alleen in de flat van zijn vader die eerste avond en overdacht alles nog eens. Hij kwam tot de conclusie dat hij daar ook maar alleen zat. Dat zijn moeder best wel 'chill' was en hij zijn irritante broertje zelfs mistte. Zijn stiefvader en de hond vooral, laten we die niet vergeten. Maar zo zei hij: 'Ik wil wel leren hoe je de was moet doen hoor mam, of hoe je moet koken voor jezelf, want tja, ooit ga ik toch.' Tja, ooit gaat hij toch. En of hij nou 18 is of 25, of 35, janken zal ik toch. Ik ben nu eenmaal een emotioneel type. Alleen hoop ik dat hij de volgende keer om de juiste redenen gaat. Niet omdat hem iets op de mouw gespeld is wat grove leugens zijn. Amen!

© KH

Er zijn ergere dingen in de wereld

Dit wordt een mijmerblogje, ik voel het. Ik mijmer wat af zo op een dag. Jongste zoon heeft zoals ik al een tijd terug zei,  geen stress in zijn leven. Hij is een oude, wijze ziel. Of hij heeft een oude wijze ziel, dat kan ook. Hij is 15 en soms denk ik wel eens: Je bent zo wijs. Sinds vorig jaar zomer heeft hij zijn haren laten groeien. Hij heeft een bloedhekel aan de kapper, van kleins af aan eigenlijk al. Maar hij wil kok worden. Je kunt niet in de keuken staan, met lange haren, hoe mooi ze ook zijn. Zijn haren zijn inmiddels langer dan de mijne. Hij heeft hetzelfde, dikke haar als ik. Alleen blonder.

Jongste heeft altijd blond haar gehad. Als ukkie heel lichtblond met felle blauwe ogen, nu donkerblond en zijn ogen veranderen soms, gek genoeg, van blauw naar groen of grijs. De rest van ons heeft bruin haar met bruin/groene ogen. Jongste lijkt op mijn vader qua uiterlijk. Hij hoopt dan ook op een knalrode snor, zoals opa had. Maar goed, zijn haren. In het begin zei ik nog wel dat hij eens naar de kapper moest gaan, hij kon zo toch niet in de keuken staan, met dat lange haar. Maar kennelijk zeiden ze er op school ook niks van en zijn haar bleef lang. En eigenlijk, hoe langer het werd, hoe mooier ik het vond. Het begon wel voor zijn ogen te hangen en piekte een beetje in zijn nek, maar als hij me dan aan keek en met zijn hand door die lok voor zijn ogen streek kwam er een mooie slag in. 'Je haar wordt mooi', zei ik en dan zei hij: 'Ik denk dat ik het maar laat knippen, want jij vindt het mooi'. Verdikke, dát is het dus, ik moet zeggen dat ik het mooi vind! Dan gaat hij wel naar de kapper. Zo werkt dat met pubers, hoe kan ik dat nou al vergeten zijn?
Vandaag besloot hij dat er maar de schaar in moest. Deze week gaan de jongens met hun vader naar Frankrijk en omdat het daar de komende weken zo'n 30 ° C lijkt te gaan worden vond hij dat het tijd werd de kapper op te gaan zoeken. Hij heeft er ook nog eens een vreselijke hekel aan als ik foto's van hem maak, maar vanmorgen mocht ik zowaar foto's maken, voor een 'voor en na' de kapper vergelijk. Hij ging er helemaal voor staan: 'Wacht even  hoor, even mijn haar goed doen', zei hij. Stiekem moest ik lachen maar ik hield wijselijk mijn mond, anders geen foto's!
Hij is naar de kapper vertrokken met zijn broer, die in eerste instantie zijn haar wilde laten millimeteren. Doodzonde, want hij heeft ook al zo'n mooie kop met haar! Ik wacht maar af meer kan ik niet doen. Het is hun eigen haar tenslotte.

Kleine kinderen worden groot. Had ik ooit nog de beslissing over hun haren, nu al jaren niet meer.
Gelukkig maar.
Straks is het hier 3 weken rustig, geen geruzie en gemopper, geen gezeur over het eten, of elkaar plagen. Maar ik zal ze ook missen. Hoe lekker het ook is, even 3 weken rust, het blijft wel gek. En ik ken mezelf, ik maak me toch een klein beetje zorgen of alles goed gaat. Gezien alles wat er de laatste tijd in mijn omgeving gebeurd sta ik nergens meer van te kijken. Maar ik hoef me geen zorgen te maken als mijn kids leuk op vakantie met hun vader gaan natuurlijk. Er zijn ergere dingen in de wereld.

Dat bleek toen ik vandaag kennissen hier uit de straat tegen kwam. Ik vroeg aan ze of ze vakantieplannen hadden. 'Nee', zegt zij, 'Er is bij hem een maand geleden maagkanker ontdekt dus we blijven thuis, hij zit nu aan de chemo. Gelukkig lijken we er op tijd bij te zijn, maar hij moet ook nog geopereerd worden.' Dan komt hij erbij staan, vrolijk lachend, grappen makend en pretlichtjes in zijn ogen. 'Ja', zegt hij, 'Ik kan er wel heel de tijd om gaan staan te janken, maar wat schiet ik daar mee op? Het is toch zo! Ik kan beter positief blijven en blij zijn dat ik er op tijd bij was.' En daar heeft hij weer gelijk in. Maar wat een schrik moet hij gehad hebben.
We staan met zijn 3en te praten en hij zegt nog: '1 op de 3 mensen krijgt tegenwoordig kanker, nou wij staan hier met zijn 3en dus dat klopt!' en hij schatert het uit. Zijn vrouw kijkt hem aan en lacht als een boer met kiespijn. 'Je gaat anders denken hoor', zegt hij nog, ' Komt mijn pensioen overzicht binnen denk ik: nou valt mee, krijgt ze toch nog wat.' Weer die lach. 'Heb ik verdorie nog ik weet niet hoeveel vakantiedagen over! Nooit opgenomen! Ben ik toch al die jaren stom bezig geweest! Altijd maar werken en nooit genieten! Maar ja, nu heb ik tijd zat!' En weer schatert hij het uit.
Het is heel knap als je zo kunt denken. Een paar jaar geleden dacht een vriendin ook zo. Ze was vrolijk, opgewekt en optimistisch. En heeft het zo nog een paar jaar weten te rekken! 
Ik hoop dat hij het niet alleen een paar jaar weet te rekken maar deze akelige ziekte uiteindelijk overwint. 


Inmiddels zijn de kids weer terug van de kapper. Oudste heeft nagenoeg hetzelfde maar dan korter en iets meer kuif en Jongste heeft tot mijn verrassing nog steeds lang haar, maar nu met een model erin. Het staat hem echt ontzettend goed. Nog even en hij is al langer dan Oudste die twee en half jaar ouder is. Ik mag van allebei foto's maken van 'na' en natuurlijk moeten ze daar gekke bekken bij trekken. 
Ikzelf heb weer een raar gevoel in mijn buik. Zoals ik altijd heb als ze weg gaan. Of dat nou zoals vroeger scoutingkamp is, of zoals nu met hun vader meegaan op vakantie. Dan denk ik: Laat ze veilig weer terug komen, er kan zoveel gebeuren. Om dat meteen weer weg te duwen en te denken: nee! Ze krijgen het heel fijn en ik ga me eens een keer géén zorgen maken! Zij gaan het leuk hebben en ik ga ook leuke dingen doen, als ik niet hoef te werken, zo! 


Ksst!  Weg met die beren! Er zijn ergere dingen op de wereld!


© KH

Over de streep

In het KRO programma over de streep  leren middelbare scholieren elkaar in één dag tijd pas echt goed kennen door mee te doen aan een Challenge Day; een sinds twintig jaar beproefde Amerikaanse methode om onverschilligheid en onbegrip tussen scholieren tegen te gaan en wederzijds respect te stimuleren. Door spelletjes af te wisselen met serieuze gesprekken, is het de bedoeling dat muren tussen de verschillende kliekjes op middelbare scholen afbrokkelen en hun vooroordelen over elkaar veranderen. Centrale vraag: wat weten we nu eigenlijk echt van elkaar? Presentator Arie Boomsma volgt per aflevering een paar scholieren uit verschillende groepjes, elk met hun eigen verhaal.

Vorig seizoen had ik al een aantal afleveringen gekeken en gisteravond keek ik weer. Tot de tranen over mijn wangen rolden. Soms herkenning, soms verdriet over wat sommige kinderen al op jonge leeftijd mee moeten maken. En soms is er daar dat ene kind met die ene opmerking die mij doet beseffen: Was er dit maar toen ik die leeftijd had! Dan was ik misschien niet zo gepest, of meer begrepen waardoor ik niet gepest werd of...
Die jongen zei op de vraag van Arie Boomsma of hij het zou aanraden voor meer scholen: 'Ja echt wel, ze zouden het verplicht moeten doen op elke school!'

Veel jongeren beseffen niet wat ze elkaar aandoen door (in hun ogen) losse, grappige opmerkingen te plaatsen omdat ze zich niet kunnen inleven in het leven van de ander. Door zo'n Challenge day wordt bij velen de ogen geopend. Niet alleen is bij henzelf vaak hun houding een pose, om zich staande te houden, maar hun 'slachtoffer', het makkelijke doelwit, maakt vaak soortgelijke dingen in zijn/haar leven mee.
Het gaat van gescheiden ouders, tot mishandeling en zelfmoordpogingen aan toe. Je schrikt nog hoeveel kinderen niet de streep over gaan als de vraag gesteld wordt: Welk kind heeft wél kind mogen zijn, ga dan de streep over. Of hoeveel kinderen er nog mishandeld worden, en vooral zich niet veilig voelen op hun school, of in hun omgeving.

Het begrip naderhand en de opvang, is overweldigend. Dat is het doel van zo'n Challenge day. Begrip bij de ander kweken. Weten dat je niet alleen staat. Als het team van 'Over de streep' na maanden nog eens een kijkje gaat nemen blijkt de sfeer er zienderogen op vooruit gegaan te zijn, ook bij scholen die van te voren zeiden dat er bij hun school niks mis was! De kinderen die zich onbegrepen voelden of gepest werden horen er nu bij, of daar wordt anders tegenaan gekeken. En is dat niet de bedoeling geweest van deze dag?
Jongeren zeggen niet uitgepraat te raken over de Challenge day.

Ik hoop dat elke school zo'n Challenge day gaat krijgen. Het zou zeker bijdragen tot de ontwikkeling van de huidige jongeren in bewuste, begripvolle en evenwichtige volwassenen.

© KH