Showing posts with label geschiedenis. Show all posts
Showing posts with label geschiedenis. Show all posts

Wednesday, 24 September 2014

History; Richard III - War of the Roses

King Richard III

History, I love it, always have especially British history. I love reading historical novels and curently I'm reading about the War of the Roses- Stormbird by Conn Iggulden. 
My favorite actor Benedict Cumberbatch is as we speak busy playing Richard III for the BBC for the Hollow Crown series. 

 Benedict Cumberbatch as Richard III

But who was Richard III and what is the War of the Roses? 

War of the Roses


Maybe this family tree clarifies it better. 


In the opening battle of England's War of the Roses, the Yorkists defeat King Henry VI's Lancastrian forces at St. Albans, 20 miles northwest of London. Many Lancastrian nobles perished, including Edmund Beaufort, the duke of Somerset, and the king was forced to submit to the rule of his cousin, Richard of York. The dynastic struggle between the House of York, whose badge was a white rose, and the House of Lancaster, later associated with a red rose, would stretch on for 30 years.
Both families, closely related, claimed the throne through descent from the sons of Edward III, the king of England from 1327 to 1377. The first Lancastrian king was Henry IV in 1399, and rebellion and lawlessness were rife during his reign. His son, Henry V, was more successful and won major victories in the Hundred Years War against France. His son and successor, Henry VI, had few kingly qualities and lost most of the French land his father had conquered. At home, chaos prevailed and lords with private armies challenged Henry VI's authority. At times, his ambitious queen, Margaret of Anjou, effectively controlled the crown.


 Margaret d'Anjou

In 1453, Henry lapsed into insanity, and in 1454 Parliament appointed Richard, duke of York, as protector of the realm. Henry and York's grandfathers were the fourth and third sons of Edward III, respectively. When Henry recovered in late 1454, he dismissed York and restored the authority of Margaret, who saw York as a threat to the succession of their son, Prince Edward. York raised an army of 3,000 men, and in May the Yorkists marched to London. On May 22, 1455, York met Henry's forces at St. Albans while on the northern road to the capital. The bloody encounter lasted less than an hour, and the Yorkists carried the day. The duke of Somerset, Margaret's great ally, was killed, and Henry was captured by the Yorkists.
After the battle, Richard again was made English protector, but in 1456 Margaret regained the upper hand. An uneasy peace was broken in 1459, and in 1460 the Lancastrians were defeated, and York was granted the right to ascend to the throne upon Henry's death. The Lancastrians then gathered forces in northern England and in December 1460 surprised and killed York outside his castle near Wakefield.
York's son Edward reached London before Margaret and was proclaimed King Edward IV. In March 1461, Edward won a decisive victory against the Lancastrians at the Battle of Towton, the bloodiest of the war. Henry, Margaret, and their son fled to Scotland, and the first phase of the war was over.

Yorkist rivalry would later lead to the overthrow of Edward in 1470 and the restoration of Henry VI. The next year, Edward returned from exile in the Netherlands, defeated Margaret's forces, killed her son, and imprisoned Henry in the Tower of London, where he was murdered. Edward IV then ruled uninterrupted until his death in 1483. His eldest son was proclaimed Edward V, but Edward IV's brother, Richard III, seized the crown and imprisoned Edward and his younger brother in the Tower of London, where they disappeared, probably murdered. In 1485, Richard III was defeated and killed by Lancastrians led by Henry Tudor at the Battle of Bosworth Field.



Henry Tudor was proclaimed King Henry VII, the first Tudor king. Henry was the grandson of Catherine of Valois, the widow of Henry V, and Owen Tudor. In 1486, he married Edward IV's daughter Elizabeth of York, thereby uniting the Yorkist and Lancastrian claims. This event is seen as marking the end of the War of Roses; although some Yorkists supported in 1487 an unsuccessful rebellion against Henry, led by Lambert Simnel. The War of Roses left little mark on the common English people but severely thinned the ranks of the English nobility.


source 

© KH

Thursday, 15 August 2013

We are Family

http://vinylartsa.com/wp-content/uploads/2012/09/Colourful-Family-Tree-150x120-R850-200x160-R1590.jpg

Gisteren stuurde mijn zus mij een app met daarin een foto die ze op een site gevonden had. Een oom van ons die een stamboom aan het uitpluizen is van de familie. Zus zei me om eens goed naar de foto te kijken. Vroeg ik me eigenlijk altijd al af op wie ik nou eigenlijk leek van de familie, moeders kant niet echt, al zei iedereen dat ik sprekend mijn moeder was, vaders kant is het ook niet helemaal, blijk ik nu dus op de moeder van mijn oma te lijken. Dus toch vaders kant maar dan op de moeder van zijn moeder. Het was of ik naar mijn eigen gezicht keek, maar dan een eeuw of wat terug. Mijn overgrootmoeder keek me aan en het was of ik mezelf zag. Mijn ogen, mijn (te grote) neus, mijn lippen en ook al zat het haar opgestoken, ik denk ook mijn haar. 'Eng hè', zei zus. Ja heel eng... De volgende foto liet zien dat ik gelukkig heel leuk oud ga worden! Dat scheelt alweer.

 http://img855.imageshack.us/img855/4185/jab8.jpg

Nu is het wel leuk te weten waar je vandaan komt, hoe de mensen waren, wat ze deden. Het is leuk om te zien hoe mijn overgrootmoeder eruit zag, geen idee hoe oud ze op die foto is trouwens, maar vast jonger dan ze lijkt, maar alles wat ik denk is toch speculatie. Mijn oma is er niet meer om te vragen hoe ze was, en mijn vader ook niet. Wel 2 tantes maar die zie ik zelden. Ik vind het erg leuk dat ik op haar lijk dat wel.

Een familiegeschiedenis is wel belangrijk, sowieso is geschiedenis belangrijk, om van te leren. Ik hou enorm van geschiedenis zelfs. Ik lees ook het liefste historische romans, of mijn historische tijdschrift waar ik op geabonneerd ben. Geschiedenis is niet saai zoals sommigen vinden, maar leerzaam en belangrijk.
Mijn overgrootmoeder bijvoorbeeld: Wat ze uitstraalt op zo'n foto. De kleding van toen, het 'strenge' kapsel. Het is de tijdsgeest natuurlijk. Er zijn ook foto's dat ze kippen loopt te voeren, zei mijn zus. Fijn dat de foto's bewaard zijn in ieder geval en dat ik gisteren zo verbaasd kon kijken naar 'mijn eigen' gezicht.

© KH

Monday, 29 July 2013

Het negatieve omdraaien tot positief

 http://dontgiveupworld.com/wp-content/uploads/2013/04/Every-second-is-a-chance-to-turn-things-around.jpg

Er zijn dagen dat het even niet wil lukken. Er zijn momenten in het leven dat het even niet wil. Nu had ik zo'n vreselijke zin in mijn vakantie.. En het lijkt wel of alles ineens niet mee wil werken.
Het begon vrijdagmiddag al, meteen toen mijn vakantie begon. En het werd er niet beter op. Alles leek mis te gaan. Ik kreeg zelfs een fikse woordenwisseling met mijn zus. En als we er allebei goed over nadenken, gaat het helemaal nergens over. Maar ondertussen zijn we er allebei goed ziek van.

 https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/p480x480/543108_610727799014075_1518360063_n.jpg

Als er iets niet goed gaat, heb je de neiging, ik wel tenminste, om daarin te blijven hangen. Dan gaat er ook meteen niets goed meer. Is er niets goed meer. 'Waarom kan er nou nooit eens iets goed gaan hier', of, 'Ik verdien toch beter in het leven'. Is iets wat ik ook nogal eens denk. Zeker als mijn man weer eens iets nalaat of juist iets doet waarvan ik denk 'waarom in vredesnaam?'. Als er al dingen niet goed gaan, veel dingen te gelijk, en ik ben verdrietig kom ik daar niet snel meer uit. Bezie ik vaak dingen in een negatief daglicht. Mijn Oudste zoon bijvoorbeeld. Hij gaat vanaf augustus in Eindhoven studeren en besluit om dan ook maar bij zijn vader te gaan wonen. Ik wist het al een tijdje, maar hoe meer de datum dichterbij komt, hoe meer moeite ik er mee krijg. Hij blijft ook nog wel hier, in de weekenden, maar het voelt een beetje als een 'half empty nest syndrome' of zo. En meteen kwam dat idee in mijn hoofd: ik blijf achter met 'alleen maar autisten in huis'... Terecht merkte mijn zoon op: 'Ja maar mam, daarvoor kan ik niet thuisblijven wonen toch!' Ik schrok van mijn gedachten én ook dat ik even dacht dat ik eigenlijk wel zou willen dat hij dat wél deed. Nee, natuurlijk kan dat niet. Maar moet ik zo verdomde negatief denken over de 2 mannen met autisme waar ik toch ook van houd?

http://i1112.photobucket.com/albums/k488/sqacct7/tumblr_ljke9queKP1qeajuwo1_400.jpg

Ik heb geen "lekker begin" van mijn vakantie: Ik heb het gewoon op gezette tijden vreselijk moeilijk met het idee: Moet ik de rest van mijn leven met een man met autisme blijven ronddobberen én wat is het alternatief? Ja natuurlijk hou ik nog van hem en maar ik kan hem ook even zo vaak wel wat doen! Dan wil ik hem er zo graag uit sodemieteren en zeggen: ik ben je moeder niet, die alles voor je deed, doe en denk zelf eens en laat niet alles aan mij over verdomme!
Er moet meer in t leven voor mij zijn dan dit, denk ik dan, en ik krop dingen heeeeel erg lang op en dan ineens hup komt t eruit en zit in weer dagen achtereen te janken, zoals nu, en voel ik me vreselijk zielig. Ik ben een hele sterke vrouw, vind ik zelf, ik heb die andere vent de deur gewezen, voor mezelf gekozen, natuurlijk zet ik hem niet eruit. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Dat is de makkelijke weg. De man kan niet voor zichzelf zorgen. Hij heeft autisme, hij heeft iemand nodig die hem helpt. Het is een kromme relatie, hij is niet 1 kind, hij is er wel 3! En dan ineens is hij weer zo af toe een hele lieve man die met een bosje bloemen thuiskomt, vaak de verkeerde, maar ok, het zijn bloemen, niet zeuren. Of die de strijk doet waar ik weer commentaar op heb want ik kan t beter, ik kan immers alles beter, vooral overal commentaar op hebben of over lopen mopperen. OF dan zegt ie: blijf jij maar lekker thuis, pak een boek, ik doe de boodschappen wel. Natuurlijk zijn we dan goedkoper uit, maar vervolgens kan ik dan weer (zoals vanmorgen) naar appie om voor de rest van de week eten te halen. En dan erger ik me, en dan mopper ik in mezelf op hem: 'natuurlijk hoeven we in de vakantie niet te eten, in de vakantie eten we toch niet, hoe kom je daar bij, dan eten we lucht, heel de vakantie lang'.. en dan sta ik bij appie, bij de scanapparaten, heb gepind en dan lazert mijn tas van het bankje en pats.... Karma bites you in the ass... pastapotten kapot, tas onder de tomatenprut (Mijn moeder zou zeggen, je moet ook al die troep niet eten) rijstpakken onder de smurrie, pitloze druiven drijven in de troep en Kati staat erbij en kijkt ernaar... Kan wel janken. Ik krijg spontaan opvliegers en een rooie kop, het zweet breekt me uit. Ik ga naar zo'n kassa grietje en er komt iemand aan. Gelukkig krijg ik nieuwe spullen, pastasaus en druiven, maar dan nog he... Ik help mee opruimen, is mijn zooi natuurlijk. En druip af. Nog niet ontbeten of niks. Ruim de boodschappen op, mopper nog steeds over manlief. En ga stofzuigen. HUP dondert de telefoon en de losse nummermelder eraf. Omdat het 1 dradenzooi is naast die kast en de stofzuiger erover heen denderde. Natuurlijk krijgt mijn man weer de schuld, terwijl ex man het destijds zo aangelegd heeft en niemand er meer aan durft te komen omdat we anders bang zijn geen telefoon, internet of tv meer te hebben! Mijn man zou tijdens zijn laaaaange werkeloosheid kijken of hij het kon ontwarren, maar natuurlijk alles beloven (zolder opruimen, klusjes doen, huishouden elke dag) maar niks doen. Dus het makkelijkste is, om hem de schuld te geven. Kan het ook zelf doen, natuurlijk, is ook mijn verantwoording. Net zoals zoveel dingen hier, maar ik voel me nu eenmaal zielig en ik drijf nog even op de zieligheid. Bovenop dat alles is het grootste 'verschil van mening' met mijn zus dat er ooit geweest is et voilá.. je kunt me wegdragen zo onderhand.



Adem halen, gewoon ademhalen... In het hier en nu, er is geen verleden en geen toekomst. Nu is belangrijk. Weg die chaos uit mijn hoofd. De kinderen zijn er niet, nu je zus bellen en zeggen dat het je spijt. En rust... in je kop. Adem in, adem uit... Pffff Als een ander al niet gek wordt van mij, dan word ik het zelf wel! Mén...



Deze site heeft goeie ideeën om te veranderen: http://tinybuddha.com/blog/today-can-be-the-day-you-turn-things-around/



© KH

Thursday, 18 October 2012

Piekeren en loslaten



Mijn grootste valkuil is het piekeren en vergeten op tijd los te laten van zaken. Wat dan ook. Zodra er wat gebeurd wat niet gaat zoals 'moet' gaan mijn radertjes draaien en blijven draaien. Ik voel het meteen in mijn buik, de beruchte steen komt dan terug in mijn maag. Het voelt niet goed, lichamelijk niet maar geestelijk ook niet. Ik weet het en toch kan ik het niet loslaten. Waarom? Ik heb werkelijk geen flauw idee.

Het is vooral lastig voor mezelf. Zodra er iets gebeurd wat me van slag brengt, blijf ik er over doorgaan. Ik kan het niet zo maar van me afzetten. Het raakt me. Vooral als het over personen gaat die mij van dingen beschuldigen, of me zeggen anders te zijn, dan ik ben, of dan ik mezelf zie. Zij zien mij op 1 manier en ik denk: Maar zo ben ik toch niet. Zij zeggen dat het te confronterend is voor mijzelf, maar is het dat wel? Ik ben nu al zolang bezig om aan mezelf te werken, niet meer zo te willen zijn zoals ik voorheen was, dat ik gewoon niet geloof dat wat zij van mij denken/vinden waar kan zijn. Egoïstisch? Ik? Ik kan wel eens wat vergeten, we worden allemaal ouder tenslotte, maar is dat egoïsme? Ooit dacht ik aan alles en iedereen, sloeg geen verjaardag over, stuurde kaarten, belde iedereen. Maar als je de enige bent bijna, en men doet het niet als jouw kinderen jarig zijn, of jijzelf, dan laat je dat wel uit je hoofd voortaan. Dat is geen egoïsme, dat is zelfbescherming. Ik denk dat het dat is: Zelfbescherming. Mijn hoofd te vaak gestoten hebben en voortaan wat voorzichtiger willen zijn en dat nog steeds niet altijd zijn. En dan nog het verwijt krijgen dat je alleen maar aan jezelf denkt terwijl je, laten we wel wezen, die personen alleen maar via online contact kent en niet eens 'in real life'.



Online contacten heb ik altijd zeer waardevol gevonden overigens. Het heeft mijn leven verrijkt. Toen ik in een vreselijke dip in mijn leven zat, hebben zij me enorm geholpen. Alleen moet het niet doorslaan. Het moet niet claimen worden. De persoon aan de andere kant van het beeldscherm blijft altijd wel een persoon van vlees en bloed, die je kunt raken, ook al zie je elkaar niet. Als je vervolgens niet goed met elkaar omgaat, dan ik het klaar denk ik. Dan kun je maar beter het contact verbreken. Hoewel ik daar dan weer goed ziek van kan zijn. Je deelt lief en leed en in hoeverre wordt dat niet tegen je gebruikt na het verbreken van dat contact? Je vertrouwt erop ja natuurlijk, dat het vertrouwelijk blijft, maar er blijven altijd mensen die vreemd reageren, op een manier zoals jijzelf nooit zou doen.

Ik denk zelf altijd: Reageer op anderen, online contacten of Real life, altijd zoals je zelf benadert zou willen worden. Dan kan het niet mis gaan. Helaas zijn er altijd mensen op uit om te treiteren, een perfecte wereld bestaat helaas nog niet. Loopt het stuk, zo'n internet vriendschap, dan ben ik aan het het piekeren wat ik verkeerd gedaan heb, al ligt het niet altijd aan mij. En dat moet ik ook leren loslaten. Vandaag las op Facebook deze mooie tekst:



Helemaal waar dacht ik. En nu los.... weg ermee, niet meer aan denken afgesloten hoofdstuk en weer wat geleerd. (hoop ik dan maar)

© KH

Thursday, 12 April 2012

Symbolen en tekens



In diverse godsdiensten zijn er symbolen en tekens. Vaak neem je ze voor kennisgeving aan en soms vraag je je af waar komen ze nu vandaan of wat betekenen ze? Zo zie ik regelmatig op een Boeddhabeeld een swastika staan. Ik heb ook een hele oude dekenkist in mijn gang staan waar ik datzelfde teken op zie. Ik vroeg me dus af: Wat zou de oorsprong zijn van dat teken? En ook andere tekens?


 De Keltische knoop is een van de bekendste motieven in Keltische kunst. Deze knoop is overal te vinden waar de Kelten zijn geweest. Hoewel er veel gidsen bestaan over Keltische symbolen, zijn vaak degenen die de knoopmotieven bespreken uit de duim gezogen, meestal omdat zulke gidsen zijn verbonden met winkels die Keltische sieraden verkopen. Dat betekent niet dat Keltische knopen niets betekenen, alleen de symboliek is door de eeuwen heen verloren gegaan of veranderd. Het continue kruisen en samenkomen van de lijnen suggereert eeuwigheid en verbondenheid en de knopen zijn mogelijk gemaakt als afweer tegen slechte geesten of als uitdrukking van liefde.


  Het Yin en Yang teken is van oorsprong chinees en wordt voor het eerst genoemd in "I Ching" (Boek der verandering). Yin en Yang staat voor tegengestelden en wordt in verschillende contexten gebruikt. bestaan niet afzonderlijk van elkaar.
Het tegengestelde kan niet uitgelegd worden als bijvoorbeeld de noord- en zuidpool, maar bijvoorbeeld als beweging en stil staan. Yin en Yang staan altijd in relatie tot elkaar en bestaan niet afzonderlijk van elkaar.
Het  symbool bestaat uit een zwart deel (Yin) en een wit deel (Yang). Beide kleuren staan in een cirkel welke de TAO voorstelt. De stippen geven aan dat Yin het begin van Yang is en omgekeerd. De I Ching, waarin dit symbool voor het eerst genoemd wordt stamt van 700 tot 1000 jaar voor Christus en is vermoedelijk een leer die ontstaan is in een poging het leven te begrijpen. Yin en Yang wordt veel gebruikt in Chinese geneeswijzen, waarin ze een definitie vormen voor energie.
  De SWASTIKA (of te wel hakenkruis) is een van de oudste religieuze symbolen die vandaag de dag nog bestaan. Het is een prehistorisch en heilig symbool dat ouder is dan alle bekende religies.Het Swastika-symbool wordt al duizenden jaren gebruikt in vrijwel alle menselijke culturen als een teken van geluk en bescherming en als een personificatie van het leven en de wisselende jaargetijden. Het woord SWASTIKA komt uit het Sanskriet: SVASTIKAH of gelukkig zijn. SVASTI is samengesteld uit SU 'goed' en ASTI 'zijn'. In India wordt het begrip geassocieerd met gelukkige dingen. Beweging is de oorzaak van al het leven en de ontwikkelingen in het leven.  Het kreeg pas een negatieve lading toen Hitler het ging gebruiken als teken van het Nationaal-Socialisme en het teken een 1/8e slag draaide. De oorspronkelijke betekenis is daardoor door iedereen vergeten. 
 Het heilige geluid. Dit is het geluid ‘Ohm’. Hindoes geloven dat het een symbool is van geestelijke volmaaktheid en dat dit geluid aan de vorming van het universum voorafging. Het wordt uitgesproken aan het begin van gebeden, zegeningen, ceremonies en lezingen uit de heilige boeken en wordt ook wel eens gebruikt tijdens meditatie. Het staat voor perfectie.
 Het Lemniscaat symbool of liggende 8 is het meest bekend uit de wiskunde, waar het staat voor oneindig.
Er bestaan verschillende verhalen over de oorsprong van dit symbool. Een bekend verhaal is dat het woord Lemniscaat in het latijn staat voor lint. Met enige fantasie is in het teken een gedraaid lint in de vorm van een 8 te herkennen. Het symbool is echter niet of nauwelijks terug te vinden in de oudheid, waardoor het symbool relatief jong lijkt. Het symbool werd pas in de 17de eeuw voor het eerst, door wiskundige John Wallis, voor oneindigheid gebruikt.
Ankh Symbool  Het Ankh symbool is ontstaan in de Egyptische mythologie en staat voor leven en onsterfelijkheid. Het symbool is erg veel gevonden in schilderingen bij graftombes en op voorwerpen.
Door de sleutelachtige vorm, wordt het symbool ook wel gezien als de sleutel die de poort van de hel kan openen. Hoe het symbool precies ontstaan is, is niet geheel duidelijk. Er is een theorie die zegt dat het teken de zon voorstelt die boven de horizon uit komt. Een ander verhaal zegt dat het de riem van de moedergodin Isis is. Ook is er een verhaal dat zegt dat het het mannelijk en vrouwelijk symbool gecombineerd is.
De lotus heeft in het hindoeïsme en het boeddhisme grote betekenis. Doordat de bloem uit zijn eigen wortelstok lijkt te ontstaan symboliseert hij goddelijke geboorte en zuiverheid. De lotus is het attribuut van de bodhisattva Samantabhadra. Ook de hindoe-god Vishnoe wordt meestal afgebeeld met een lotusbloem. Godinnen voorgesteld als goedgunstige partner van een god houden vaak een lotus vast. Godheden, boeddha's en bodhisattva's staan of zitten meestal op een lotustroon: een voetstuk in de vorm van een open lotusbloem. De lotusbloem werd ook in de Perzische oudheid gebruikt. 
Detail van de voorkant van mijn dekenkist.
Er zijn veel symbolen waar ik ook de precieze betekenis niet van wist. Daarom heb ik een en ander op een aantal websites en boeken op moeten zoeken maar er is me nu wel een hoop duidelijk geworden. Alleen nog niet waar nu mijn oude dekenkist vandaan komt, jammer genoeg. Wie weet kom ik daar ooit nog achter. 
 © KH

Friday, 6 April 2012

Goede Vrijdag



Weet iemand nog waarom het vandaag Goede Vrijdag is? Of waarom het gisteren Witte Donderdag was? Of waarom het Pasen is? Waarom we veel eten, feest vieren en (heel vreemd) paaseieren en chocolade paashazen eten? De werkelijke reden voor het Paasfeest ligt wel wat genuanceerder dan paaseieren zoeken en een paashaas verorberen en 's avonds gezellig aan een flinke maaltijd met zijn allen.

 

Op Witte Donderdag is Jezus op de Olijfberg en wordt Hij verraden door Judas Iskariot. Hierop wordt Hij gearresteerd door soldaten die in dienst waren van de hogepriester. De Joodse leiders wilden hem ter dood veroordelen, maar dat mocht alleen de Romeinse gouverneur, Pontius Pilatus, doen. Pilatus verklaarde echter in het openbaar niets te zien waarom Jezus ter dood zou moeten worden veroordeeld. De aanklagers bleven echter aandringen. Ook verklaarden ze dat Jezus zich 'koning der Joden' noemde en dat dit al een veroordeling zou rechtvaardigen. Pilatus kon hier niet goed onderuit komen als hij moeilijkheden met de Romeinse keizer wilde vermijden. Hij kon nog maar een oplossing zien van dit dilemma: het was traditie dat ter gelegenheid van het joodse feest Pesach een veroordeelde misdadiger gratie kreeg en het volk mocht kiezen welke dat zou zijn. Pilatus gaf nu de keus tussen Jezus en een moordenaar, veronderstellend dat het volk niet een moordenaar zou vrijlaten. Opgehitst door de leiders koos het volk echter voor vrijlating van de moordenaar Barabbas in plaats van Jezus. Jezus werd door Pilatus veroordeeld tot de dood aan het kruis. Hij waste daarbij zijn handen 'in onschuld'. Jezus werd op vrijdag aan het kruis genageld, waar hij kort voor de joodse sabbat, op de vooravond van het Pesach, stierf. Door Jozef van Arimathea wordt Jezus begraven, in een graf dicht bij Golgotha.


 

Heel vroeg op de zondagmorgen gaan er vrouwen naar het graf om het lichaam van Jezus te verzorgen. Ze vinden Hem daar echter niet, engelen vertellen hun dat Jezus is opgestaan. "Waarom zoekt u de levende onder de doden?" Kort daarop verschijnt Hij aan Maria van Magdalena. Daarop gaan de vrouwen naar de discipelen, die hen niet geloven. Toch gaan ze wel bij het graf kijken, Johannes en Petrus voorop. Diezelfde dag verschijnt Jezus aan twee volgelingen die onderweg zijn naar Emmaüs. Nadat Hij Zich aan hen geopenbaard heeft (bij het breken van het brood) haastten ze zich terug naar Jeruzalem om het de discipelen te vertellen. Terwijl ze hun verhaal aan het doen zijn, verschijnt Jezus in hun midden. Hij belooft hierbij de Heilige Geest te zenden en geeft ze de opdracht: "Zoals de Vader Mij heeft uitgezonden, zo zend Ik jullie uit."


De reden dat de kruisiging op de vrijdag voor het Pesach (joods paasfeest) wordt herdacht, is dat de Bijbel de gebeurtenis plaatst in de context van de voorbereidingen voor dat feest, en ook dat de kruisiging kort voor de sabbat (zaterdag, de eerste dag van het feest) plaatsvond. De indicatie wordt gegeven dat Jezus na zijn dood snel begraven moest worden, voor het donker werd en de sabbat zou beginnen. Het Pesach is echter een van de grote joodse sabbatten en kan ieder jaar op een andere dag van de week vallen. Dit zou ook een verklaring kunnen zijn voor het gegeven dat er tussen de (goede) vrijdag en de opstanding voor de zondagochtend slechts anderhalve dag zitten, in plaats van de voorspelde "drie dagen en drie nachten". Pesach zou in het jaar van Jezus' kruisiging zijn gevallen op de donderdag, drie dagen voor de opstanding op de eerste dag van de week.

In de loop der jaren zijn veel non-religieuze culturele elementen toegevoegd aan het feest waardoor het een belangrijk seculier feest is geworden. Pasen duurt twee dagen en wordt gevierd op een zondag en maandag. Beide dagen worden wel afzonderlijk Eerste en Tweede Paasdag of Paaszondag en Paasmaandag genoemd.
Over de precieze oorsprong en viering is men het niet volledig eens. Er bestaan verschillende lentefeesten uit diverse culturen die sterk op elkaar lijken en waaraan ook het christendom symbolen heeft ontleend. Daarom stellen sommigen dat Pasen eigenlijk een vrij recente feestdag is waarin al dan niet bewust oude symbolieken van de lentefeesten zijn opgenomen.


Zo'n lentefeest is in veel culturen en religies vaak ook ter ere van een godin van het leven en de vruchtbaarheid, die de natuur heeft doen ontwaken en vruchtbaar heeft gemaakt. Voor Noord-Europa menen sommigen dat het de godin Ostara betreft. Het is twijfelachtig of deze godin ooit bestaan heeft.


 

Zowel de naam Ostara (Oudengels: Eostre) als de Duitse en Engelse benaming voor pasen, "Ostern" en "Easter"', zijn te herleiden tot het Oergermaanse woord voor het oosten.
Een ander gebruik zijn de paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De bedoeling van de vuren is het verjagen van de demonen van de winter. In het oosten van Nederland en het aangrenzende westen van Duitsland, het woongebied van de Saksen, is dit gebruik nog altijd een levendig onderdeel van Pasen.



De reden waarom Pasen ieder jaar op een andere dag gevierd wordt, is omdat Pasen gevierd wordt op de eerste zondag na de eerste volle maan in de Lente. En dat kan ieder jaar op een andere zondag vallen. 

 

De paashaas en paaseieren illustreren volgens sommige theorieën hoe voorchristelijke elementen opduiken in de christelijke riten. Zo worden paaseieren opgehangen in de bomen, hetgeen een overblijfsel is van de heilige-boom cultus uit de Germaanse traditie. Deze symbolen ziet men ook in andere lentefeesten zoals Beltane en feesten van regeneratie die aanmerkelijk ouder zijn dan de christelijke versie, maar waar deze laatste wel op steunt. Zo is er ook de oude symboliek van de mythe van Adonis, de jaarlijks stervende en herrijzende god, of zoon-gemaal van de moedergodin.


Ik ben Katholiek opgevoed, en het is allemaal blijven  hangen, toch heb ik even de volledige uitleg opgezocht en neergezet voor het geval ik me toch hier en daar zou vergissen. Ik ga namelijk al jaren niet  meer naar de kerk. Gewoon omdat ik vind dat ik geloven thuis ook kan, en het Katholicisme mij niet meer aanspreekt. De vorm en de manier waarop, in ieder geval. Ik loop nog regelmatig een kerk binnen en daar vind ik wel rust en ik vind het mooi, de pracht en praal, de beelden en het glas in lood en alles wat er omheen hangt. Maar het instituut Katholiek hoeft van mij niet meer. De Paus ook niet. Een pastoor die verteld wat ik moet doen en laten terwijl hij zelf iets heel anders doet ook al niet. Daarom doe ik het liever zelf, thuis op mijn eigen manier, geloven. En deze dagen zeggen mij toch nog wel veel, moet ik zeggen. Of je het nu gelooft of niet, het is een aangrijpend iets. 

Fijne Paasdagen, hoe je het ook viert.

Bron: Wikipedia

© KH

Saturday, 29 October 2011

The legend of King Arthur

Ik ben al heel lang gefascineerd door mythes, sages en legendes. Vooral de Griekse mythes maar nog meer door die van het Engelse rijk. En dan met name die van Koning Arthur. Al die Keltische verhalen zijn machtig mooi om te lezen maar die van Koning Arthur doet me wat. De laatste tijd zijn er nogal wat films en series over verschenen. Zo kijken wij elke zaterdag naar Merlin op de BBC al is dat een geheel andere versie dan de normale Arthur verhalen. Op woensdag is er nu ook een serie 'Camelot'. Ik vind het fascinerend hoe de jonge Arthur bij andere ouders terecht kwam, aan het zwaard kwam en zo aan de macht. En hoe rechtschapen hij als koning werd in die tijd. Zeker voor die tijd. 

Toen wij in Dorset op vakantie waren zijn we naar Glastonbury (het voormalige Avalon) geweest waar de abdij staat, nu een ruïne van Glastonbury. Dezelfde abdij waar Lady Guinevere geweest zou zijn. Daar ook ligt het graf van koning Arthur. Geen mooi praalgraf. Nee, een stuk gras met een bordje erbij waar hij dan moet liggen. Geen graf voor een koning. Is het een legende? Of is het toch...? Ik blijf hopen en denken dat er toch een kern van waarheid in al die prachtige verhalen moet zitten. 




 The Legend of King Arthur



Wer feared through the world

And in the castle of Tyntagill
King Uther mee begate,
Of Agyana, a bewtyous ladye,
And come of hie estate.

And when I was fifteen yeere old,
Then was I crowned kinge:
All Brittaine, that was att an upròre,
I did to quiett bringe;

And drove the Saxons from the realme,
Who had opprest this land;
All Scotland then, throughe manly feates,
I conquered with my hand.

Ireland, Denmarke, Norwaye,
These countryes wan I all;
Iseland, Gotheland, and Swetheland;
And made their kings my thrall.

I conquered all Gallya,
That now is called France;
And slew the hardye Froll in feild,
My honor to advance.

And the ugly gyant Dynabus,
Soe terrible to vewe,
That in Saint Barnards mount did lye,
By force of armes I slew.

And Lucyus, the emperour of Rome,
I brought to deadly wracke;
And a thousand more of noble knightes
For feare did turne their backe.

Five kinges of paynims I did kill
Amidst that bloody strife;
Besides the Grecian emperour,
Who alsoe lost his liffe.

Whose carcasse I did send to Rome,
Cladd poorlye on a beere;
And afterward I past Mount-Joye
The next approaching yeere.

Then I came to Rome, where I was mett
Right as a conquerour,
And by all the cardinalls solempnelye
I was crowned an emperour.

One winter there I made abode,
Then word to mee was brought,
How Mordred had oppressd the crowne,
What treason he had wrought

Att home in Brittaine with my queene:
Therfore I came with speede
To Brittaine backe, with all my power,
To quitt that traiterous deede;

And soone at Sandwiche I arrivde,
Where Mordred me withstoode:
But yett at last I landed there,
With effusion of much blood.

For there my nephew Sir Gawaine dyed,
Being wounded in that sore
The whiche Sir Launcelot in fight
Had given him before.

Then chased I Mordered away,
Who fledd to London right,
From London to Winchester, and
To Cornwalle tooke his flyght.

And still I him pursued with speed,
Till at the last wee mett;
Wherby an appointed day of fight
Was there agreed and set:

Where we did fight, of mortal life
Eche other to deprive,
Till of a hundred thousand men
Scarce one was left alive.

There all the noble chivalrye
Of Brittaine took their end.
O see how fickle is their state
That doe on fates depend!

There all the traiterous men were slaine,
Not one escapte away;
And there dyed all my vallyant knightes.
Alas! that woefull day!

Two and twenty yeere I ware the crowne
In honor and great fame,
And thus by death was suddenlye
Deprived of the same. 


Thomas Percy 




Frank Dicksee


*
The last sleep of Arthur in Avalon- E Burne-Jones


King Arthur's Tomb in Glastonburry's Abbey


Glastonbury Abbey


Glastonbury Tor, de plek waar Avalon zou zijn geweest.

Deze serie is dus prachtig, aanstaande woensdag de laatste twee, ik dacht voorlopig maar lees net op Youtube dat de show gecancelled is! O da's balen! Waarom halen ze alle mooie series na een paar afleveringen weg? Jammer!




De Arthur Legende is dus nog lang niet uitgeput, er zijn nog genoeg filmmakers, producenten, verhalenschrijvers, noem maar op die er inspiratie uit putten. En dan ook nog mensen zoals ik, die er bij weg kunnen dromen, denkend aan hoe het in die tijd was. Dromend over een Engeland in die tijd.
The king is dead, long live the king!

© KH

Wednesday, 19 October 2011

Kunst: Jeanne d'Arc

Het wordt weer eens tijd voor meer kunst op mijn blog. Op mijn foto blog heb ik het vandaag over Jeanne d'Arc. Ik ben in Orléans geweest deze zomer (prachtige stad!) en sowieso in de omgeving waar wij op vakantie waren, had Jeanne haar stempel gedrukt. Wij waren in het dorpje St. Catherine de Fierbois waar zij begon met haar tocht en waar een kerkje staat zoals zovelen in die omgeving, vol met afbeeldingen van St. Catherine en Jeanne. Overal stonden standbeelden van haar, in kerken, op pleinen, op glas in lood. Zo'n jong meisje heeft wat los gemaakt. Ze stierf op de brandstapel, nog maar 19 jaar oud. Maar 2 jaar ouder als mijn oudste zoon nu. Niet te begrijpen naar hedendaagse maatstaven. Jeanne had een missie: de Dauphin (Franse kroonprins) op de troon te krijgen in plaats van de Engelse koning. Dat zij dat deed doordat zij geroepen was door engelen, heiligen enz. Daardoor werd zij later voor gek verklaard en ter dood gebracht. Nadat het haar als enige gelukt was het volk voor zich te winnen, plus de Dauphin (Charles VII) op de troon te krijgen, dat wel. Charles VII vond het wel best zo, zette zich er verder niet voor in, leverde haar over aan de Engelsen die haar, omdat ze zich als man verkleed had en stemmen beweerde te horen én nog eens van huis gelopen was, als ketter tot de brandstapel veroordeelden. Zoals zo vaak werd ze na haar dood pas erkend daarvoor, (in 1909 werd ze zalig verklaard en in 1920 heilig door de Rooms-Katholieke kerk) en is het Franse volk haar er dankbaar voor. 
Gezien de grote hoeveelheid standbeelden is ze nog steeds zeer geliefd. 

Ook in de schilderkunst is ze een geliefd onderwerp:

Painting of Joan of Arc with Saints Michael and Catherine by Hermann Anton Stilke
Appearence of Saints Michael and Catherine to Joan of Arc, Herman Anton Stilke

Painting of Joan of Arc in Battle by Frank Craig
Joan of Arc leading the cavalery into battle, Frank Craig

Joan of Arc entering Orleans painting by Jean-Jacques Scherrer
Entering of Jeanne d'Arc at Orléans, Jean-Jacques Scherrer

Joan of Arc in armor praying by Peter Paul Rubens
Jeanne at prayer, Peter Paul Rubens

Ingres---Joan-of-Arc.jpg
Joan of Arc at the coronation of Charles VII, Jean Auguste Dominque Ingres

Joan of Arc at the stake by Jules-Eugène Lenepveu
Jeanne at the stake, Jules-Eugène Lenepveu

© KH