Changing expectations

 “If you can’t change the circumstances, change your perspective.” ~Unknown

Sometimes it feels as if you are completely in control of your life, but when it comes to relationships there’s always the other person.

Especially when you're in a second relationship where you so want things to be different than in the first one. You feel in control but are you?
How often have you wanted a relationship to be something that it was not? 

Try being in a relationship where your partner has any form of autism. Their mood can change t anytime so sometimes you feel like walking on eggshells when really it shouldn't be like this at all. Or it wasn't what you imagined your second relationship to be. But to be honest; is it ever? We always make things more exciting in our heads, better. 

Sure the love is there but with someone with autism you have to do the extra steps necessary to make it really work. It's not that your loved one is able to understand the things you take for granted. They don't come natural to them, they have to be taught. You can teach them from a young age on but if they never learned those things it is even  more difficult.

Sometimes I find it hard when he is getting angry over nothing but recently I found out it is a reaction on my own reactions. If I am getting worked up over something he is getting even more worked up, if one of my sons are reacting angry, he will get even more angry or agitated. 

Action - reaction it seems. 

So how much can I expect of him? How high are/were my own expectations in the first place? Am I that perfect all the time? Is he taking me for who I am? 

Answers; my expectations are often too high; I'm not perfect; He is taking me as I am! 

To go further than that; he respects me, he wants to do everything for me and my boys, he does his part in household tasks, etc. So what is bothering me? The different social behavior? The reactions he can't control? I don't know, but what I do know is that he loves me, he doesn't take me for granted and  he wants to grow old with me... 

Isn't that what we all want in the end? 

So why what am I whining about... 

*tries to change expectations* 

© KH

Brief aan mijn jongere zelf tien jaar geleden

Lieve Kaat,

Laat ik maar met de deur in huis vallen, meid wat een tranen heb jij al vergoten. Ik zal eerlijk tegen je zijn, als we iets zijn dan is het dát wel, het zullen niet je laatste zijn ook. Maar het zal van hieraf wel beter met je gaan. Je ziet het nu nog niet, je bent nog steeds aan het wikken en wegen. Maar 10 jaar vanaf nu ben je blij met de beslissing die je vanavond maakt, of eigenlijk die je allang gemaakt hebt maar niet aan je zelf wil toegeven. Natuurlijk is het moeilijk, als het makkelijk was had je er niet jaren over gedaan met al die tranen en je ellendig voelen als gevolg. Je had dat ook nodig om tot de beslissing te komen die je nu gemaakt hebt.
Ja het is een rottijd om het nu te vertellen, dat klopt en nee je wil niet tot de feestdagen wachten dat snap ik.
Maar begrijp goed dat niemand zal snappen dat je meer dan twee jaar bent doodgezwegen, dat je je dood ellendig gevoelt hebt en je in allerlei bochten hebt gewrongen om maar bij elkaar te blijven. Je hebt de schijn mooi opgehouden, jullie allebei.
Je kiest nu voor jezelf en geloof me, over tien jaar zul je dit de beste beslissing vinden die je ooit genomen hebt.
Je weet nu nog niet dat je niet alleen zult blijven, maar verder zult gaan met een hele lieve, zachtaardige man. Ook al heeft hij autisme (ja hij ook al) en zal je dat lastig vinden, het is je maatje, je soulmate, en ondanks dat je weg niet makkelijk is en nooit geweest is, krijgen jullie het wel fijn samen. Hij wil alles voor je doen en is er voor je en dat heb je nooit gekend.

Zelfs de kinderen zien dat samenblijven met hun vader niet langer een optie is, je zult het merken aan hun reactie als je het ze vertelt. Ook al wil je vrienden blijven het gaat helaas niet lukken en je zult je lang schuldig blijven voelen aan iets wat niet gewerkt heeft en wat jij zal zien als falen. Maar weet je; Je zult leren dat er altijd twee mensen nodig zijn om aan een relatie te werken en als er 1 al heel lang geleden de handdoek al in de ring gegooid heeft dan kun je nog zo hard werken, het heeft dan weinig zin meer.

Over tien jaar zul je al dat gepieker en al die tranen zien als iets wat je toen wel nodig had om tot een beslissing te komen, maar dat het niet meer ging over de persoon maar over je beeld wat je had van toen je een kind was over een man en een vrouw, over getrouwd zijn, een gezin hebben. Dat je het geïdealiseerd hebt al die jaren en dat het soms zo dus helemaal niet werkt. Dat het soms gewoon beter is om er een punt achter te zetten en uit te huilen en opnieuw te beginnen.
In dit geval een clean break want het gaat met vallen en opstaan; je zult je neus nog vaak stoten aan je ideaalbeeld van hem als de vader van je kinderen. Het beeld wat je ooit van hem had is er al heel lang niet meer, en misschien is er dat wel nooit geweest. Niemand zag het alleen jij, dat moet toch ook wel wat zeggen.
En over je neus stoten gesproken; kijk uit met de mensen met wie je omgaat. Vertel niet te veel, het zal allemaal tegen je gebruikt gaan worden. Vriendinnen die nu zeggen je beste vriendinnen te zijn zullen je doen verbazen. Een scheiding gaat niet over rozen en je verliest meer dan je lief is. Wees sterk, vertrouw op jezelf op je eigen kunnen. Je kunt meer dan je dacht. Je hebt veel meer in je mars dan je dacht.

Ik denk dat je altijd verbonden zult blijven hoe dan ook, alleen kies jij vandaag voor jezelf, voor rust, voor een leven zonder strijd en stress en dominantie. Het zal nog even duren maar dan krijg je dat echt! Geloof me!

Hou nog even vol! Je kunt het! Geloof meer in jezelf. Hou van jezelf. En vooral; vertrouw op jezelf.

Liefs,

Ik. ❤