Uniek, iedereen is uniek. Krijg je als kind te horen dat je niet op mag vallen, later als je volwassen bent leer je juist dat je wél op moet vallen om iets te bereiken. Of om jezelf te blijven, in welke omstandigheid dan ook. Vooral onder je vrienden. Die je het beste begrijpen tenslotte. Daarom zijn jullie ook vrienden, dacht je tenminste. Tot er een moment komt waarop ieder zijn weg lijkt te gaan, zo gaat dat in het leven.
En niemand elkaar meer lijkt te begrijpen. Jezelf zijn lijkt niet meer te volstaan. Was jezelf zijn juist datgene waardoor je uniek bleek, en juist die eigenschappen te bezitten voor een vriendschap met de ander, dat eigen zijn, uniek zijn, lijkt later in een vriendschap juist datgene te zijn wat de ander zo dwars zit.
Alleen, dát zeggen ze dan juist weer niet.
Is dat lastig? Ja behoorlijk. In mijn ogen verander ik niet tot nauwelijks, behalve dat ik behoorlijk met mezelf aan het stoeien ben in de vorm van wat ik noem: persoonlijke groei. Maar dat is juist goed toch? Voor mezelf in ieder geval wel. Ik ontwikkel mezelf, verdiep mezelf in meer spirituele zaken, de zaken des levens, als je het wat 'zwaarder' wil bekijken. Laten we het eens 'dieper' bekijken: Mensen die mij al mijn hele leven of een heel groot deel van mijn leven kennen, hebben die dáár moeite mee, hebben die moeite met mij?
Mijn moeder? Nee die neemt me zoals ik ben. Mijn zus? Idem. Mijn vriendin die ik al vanaf de mavo ken dus dit jaar (even denken) 36 jaar? Precies eender, zij is juist blij met mijn ontwikkeling, waar zijzelf al eerder mee begon. Net als mijn moeder en mijn zus overigens die zich ook in deze materie interesseren. Wij kunnen hier fantastisch over discussiëren als we samen zijn. Wat heerlijk is als je dat met je moeder en zus doen kunt.
Een aantal vrienden die ik wat korter ken, niet. Die vinden mijn eigen unieke ik niet meer acceptabel. Was dat goed genoeg toen ze mij leerden kennen, kennelijk, nu ineens niet meer. Ik ben in wezen niet veranderd. Het enige wat veranderd is, is mijn situatie, meer stress in de familie waardoor ik anders kan reageren of meer dingen vergeet, en ja, (geheel tegen mijn 'natuur' in soms zelfs vergeet kaarten te sturen of te informeren naar iemand anders, maar dat is puur en alleen omdat ik aan zoveel dingen tegelijk moet denken voor zoveel mensen. Verder doe ik me nooit anders voor dan ik ben. Als iemand zegt: what you see is what you get, dan ben ik het wel. En zo is het, niet anders.
Ooit las ik ergens dat je om de 7 jaar van vrienden wisselt. Ze als het ware inruilt voor een heel stel nieuwe vrienden. Vreemd vond ik dat altijd. En heb er eigenlijk nooit zo opgelet. Tot recentelijk er een aantal 'afvielen' door diverse redenen. Contacten die altijd maar van 1 kant kwamen, mensen die boos werden omdat ik gewoon ben zoals ik ben, mijn scheiding waardoor mensen anders reageren en ineens niet meer weten hoe ze moeten reageren dus maar helemaal niet meer reageren. (ja toen heb ik wel een tijdje anders gereageerd, maar dan ben je ook even anders omdat je situatie en je leven veranderd, dat is, lijkt mij, logisch) Het wisselen is niet gebeurd, ze zijn gewoon weg zonder dat er anderen voor in de plaats kwamen.
Het gaf wel meer rust, dat dan weer wel. Er is meer tijd voor andere dingen. Want zeg nou zelf, mensen die je niet accepteren voor wie en hoe je bent, en geen begrip tonen voor je situatie, zit je daar nog op te wachten? Nee, heb ik voor mezelf besloten, ik ben op een punt in mijn leven gekomen, dat ik daar niet meer op zit te wachten. Take it, or leave it. Graag of niet.
Het deed een beetje zeer in het begin, bracht een beetje een onrustig gevoel met zich mee. Maar later toen ik bedacht dat het beter was voor mezelf, want zeg nou zelf, wie wil zich nou op zijn bijna 45e anders voordoen dan hoe hij/zij is, dacht ik: nee, het is goed zo. Het heeft zo moeten zijn kennelijk. Mensen die echt om mij geven om wie ik ben, en snappen waarom ik reageer zoals ik soms reageer, blijven, hoe dan ook. Om een andere reden wil ik het niet eens.
© KH
