Scotland the Brave

 



Bovenstaande foto zag ik vanmorgen op Facebook verschijnen en meteen begon het gedonder. Het geknaag, het gevoel van heimwee. Zo nu en dan komt dat zomaar ineens weer boven. Het is altijd wel aanwezig trouwens, het lichtelijk knagende gevoel van heimwee, maar soms komt het in een stortvloed over me heen. Dan ineens mis ik het land wat ik als het land waar ik hoor beschouw. En voor je het weet ben ik uren bezig met sites af te struinen over Schotland, foto's aan het kijken en filmpjes beluisteren met mooie muziek met doedelzakken. Gewoon laten doen, over gaan zal het niet, maar het heelt weer even de ziel.

Interesting facts about Scotland



 
Glenfinnan Viaduct and Loch Shiel

 
Glencoe


Eilean Donan Castle


Glencoe


Castle Stalker

 
Loch Leven

© KH

Londen

 

Ik ben al een paar dagen terug uit Londen. Het afscheid viel me als altijd weer zwaar. Afscheid nemen van Groot-Brittannië bedoel ik. Zodra het vliegtuig opsteeg, rolden de tranen weer stiekempjes over mijn wangen. Wie weet hoe lang ik weer moet wachten voor ik haar weer zie: My home away from home.
Want als iets me keer op keer weer bewijst dat ik daar op wat voor manier dan ook, mijn roots heb liggen, is het dit land wel.

De mensen zijn er anders ten eerste. Vriendelijker, kalmer, easy-going... Niet zo opgefokt. Moet je wachten dan pak je je boek of krantje en sluit je keurig netjes aan in de rij en ga je even lezen. Bij ons dring je voor, of duw je of mopper je over de lange rij. Daar niet. Ga je met de metro? Dan ga je netjes op de roltrap rechts staan zodat de mensen die haast hebben, links kunnen inhalen. Bij ons staan ze kris-kras door elkaar. De enige keer dat ik in een boos gezicht keek was toen ik met mijn moeder naar St. Paul's Cathedral ging met een overvolle metro. We moesten ons erin persen zo vol. Maar de halte waar we uit moesten was aan de andere kant, dus je moet je er ook weer uitpersen door de menigte. Onder een 'excuse me' en 'sorry' kreeg ik 1x een 'Will you not push me?' te horen en een boze Engelse dame te zien. Dat ik ook geduwd werd kon ik al niet eens meer uitleggen.
Graffiti? Niet gezien. Baldadige jongeren ook niet. Alleen maar behulpzame, aardige Londenaren die je willen helpen als je in een verkeerde metro zit en je wijzen waar je over moet stappen en welke metro je dan moet nemen.



Net zo bij de Changing of the Guards bij Buckingham Palace. Het verkeer wordt er door de politie elke dag een aantal keren stil gelegd maar je hoort er geen een Londenaar over. Moet je hier proberen!
Het verkeer wordt stil gelegd, de guards komen van de ene kant richting het paleis gemarcheerd en verdwijnen achter de hekken nadat ze door vele camera's van toeristen zijn gefotografeerd. Dan mag het hele spul even een aantal minuten rijden om vervolgens weer stil te worden gelegd voor de volgende rits guards die van een andere kant komen. Weer even rijden, weer stil want de guards van het paleis moeten ook nog terug. Dan komen nog de horse guards en uiteindelijk mag iedereen weer normaal rijden en dat elke dag!

 

 Helaas ben ik 2x gevallen. Omgezwikt, ik weet niet hoe het ging. Maar de eerste keer viel ik kennelijk tegen een Engelsman aan. De man en zijn vrouw schrokken zo dat ze zich gingen verontschuldigen en ook nog wilden helpen. Wij bedankten ze en ze liepen weer door. Ik had een dikke enkel en heb er later een rekverband om gedaan. De dag erna, zwikte ik door dezelfde enkel heen. Gelukkig kon ik nog wel lopen maar hinkepotend.

Wat ik wilde zien heb ik deels wel en deels niet gezien, dat gaat ook niet in drie dagen tijd. Je bent ook met vieren dus je wilt niet allemaal hetzelfde. Voor mij hoefde shoppen ook niet zo nodig maar zus en petekind wilden dat wel weer graag. De dingen die ik niet heb gezien of gedaan, bewaar ik gewoon voor een volgende keer. Oudste en ik hebben het er al tijden over om samen naar Londen te gaan.

 

Soms is het wel lastig als niet alle neuzen dezelfde kant op staan. Maar ook daar leer je weer van. Er is zeker wel gelachen en genoten absoluut. De UK is 'mijn land' en my home away from home en zal dat altijd blijven.
Ik ben blij dat ik de gelegenheid had eventjes terug te mogen. Sfeer proeven en snuiven.
Maar eigenlijk heb ik nu alweer heimwee.

© KH

Sehnsucht

“It almost hurt me . . . like a bird in a cage when the other birds of its kind are flying home . . . to find the place where all the beauty came from—my country, the place where I ought to have been born. The longing for home.” - C.S. Lewis

Soms knaagt het weer even. Zelfs als ik de beelden op tv zie hoe ze daar nu, nota bene in Maart, ingesneeuwd zitten. Of als ik aan het rondneuzen ben op het www en de mooiste foto's zie van mijn geliefde Schotland op andere weblogs zoals deze: scotlandinfo of deze: around-scotland

De laatste is van een Poolse vrouw die voor een paar jaar in Edinburgh ging wonen en er nooit meer weg ging. Kijk en dát snap ik nou zo goed! Daar droom ik nou van. Zeker gezien mijn laatste trip naar Schotland én Edinburgh alweer ruim 5 jaar geleden is. Het kriebelt weer, het knaagt. En het kan niet. Temeer omdat Lief wederom zonder werk thuis is komen te zitten.

Daarom voelt de quote van C. S. Lewis precies zo bij mij, zoals hij bedoelt is: Sehnsucht, geen mooier woord is er om te beschrijven hoe je je voelt. Het gevoel dat je ergens hoort te zijn maar er niet bent, het intense verlangen er te willen zijn, maar er niet kunnen zijn. Zo'n verlangen dat het pijn doet, van binnen: Sehnsucht.


Gelukkig kwam mijn moeder op het lumineuze idee om mijn petekind, zus en mij mee te nemen voor een lang weekend naar 'de overkant'. Drie dagen Londen gaat het worden in mei. Het is voor mij 'the next best thing', want het is de UK! En ooit, in dit leven of het volgende, woon ik daar: In het land wat mij niet los laat, wat aan mij blijft trekken: Kom! Kom naar huis!

 




Rannoch Moor


Loch Etive


Castle Stalker


Loch Leven


Eilean Donan Castle


Loch Achtriochtan Glencoe
My most favorite place in the world the west coast of Scotland and Glencoe.

© KH

Doen alsof... op reis naar Schotland

Soms doe ik wel eens alsof ik op reis ga. Dan ga ik gewoon digitaal op reis en surf ik langs de mooiste landschappen. Om eerlijk te zijn, zijn het wel altijd de landschappen van Engeland en Schotland. Dat dan weer wel. Want mijn hart ligt daar nog altijd ergens. Tussen de Highlands waarschijnlijk. Ergens tussen de paarse heide en groene heuvels en glinsterende meren. Maar als ik dan weer even gegluurd heb op internet naar al die mooie beelden en vaak ook op de achtergrond een mooi Keltisch muziekje erbij gehoord heb, kan ik er weer even tegen. Met pijn in mijn hart dat dan weer wel. O nee, dat kan niet, dat ligt daar: Aan de andere kant van het kanaal.













© KH

Virtueel op vakantie

Het is niet alleen Schotland dat ik mis, of waar ik heimwee naar heb, nee ook Engeland zelf kan ik vaak enorm missen zo nu en dan. Het land zelf, de mensen maar vooral de natuur en hoe het er daar aan toe gaat.
Ik weet nog de allereerste keer dat ik er op vakantie ging, in 1986 met mijn ouders en zus. Het land maakte meteen indruk. De natuur, de historie, de gebouwen, de mensen. Wij gingen naar Devon. Bezochten kleine stadjes, de kust, het Nationale park Dartmoor en wandelden in de omgeving van de cottage waar we in logeerden. Het was het jaar waarin Andrew zijn Fergie trouwde, wij zagen het op tv terwijl we er op vakantie waren.

Ik heb nu vakantie, 3 weken. Ik ga niet weg, misschien wat dagtrips of wat fietsen. Maar daarom is het des te leuker om 'virtueel' wat te reizen.

Devon dus.

Clovelly



Branscombe



Dartmoor






Devon Coast



© KH

Quotes and Pics 29 Scottish song lyrics quotes

Deze week foto's die ik zelf gemaakt heb in 2008 van mijn geliefde Schotland:











© KH

Being Happy

The best vitamin to be a happy person is B1.

~Author Unknown

 

Al jaren heb ik maar 1 droom: Een cottage in Schotland hebben in the Middle of Nowhere. In de tijd van crisis lijkt die droom verder weg dan ooit.
Als ik in mijn eigen huis kijk en zie wat er allemaal vervangen moet worden zakt me de moed in de schoenen. Het lijkt wel of alles tegelijk kapot gaat of vervangen moet worden. Of 'ze' (en wie ze dan zijn weet ik ook niet) het erom doen. Maar als ik het om me heen hoor, ben ik niet de enige. Het is bij meer mensen het geval.

Gisteren fietste ik van mijn werk naar huis. Ik ben dan altijd aan het denken, beetje tegen mezelf aan het praten over van alles en nog wat. Ik dacht weer aan mijn droom en dat het niet te verwezenlijken was. Het leek wel of ik ineens een stem in me hoorde die zei: 'Ja maar als je dat zo graag wil, zul je daar wel voor moeten werken he, Kati!' En verdomd, ineens dacht ik: Wil ik dat wel zo vreselijk graag dat ik daar heel erg veel meer uren voor wil gaan werken? Ik was inmiddels thuis, stond in mijn knusse woonkamer, keek naar buiten naar mijn tuintje en wist het antwoord.



Nee, dacht ik, dat wil ik niet. Ik ben gelukkig in mijn eigen huis met mijn eigen tuin. Met de vele vogels in die tuin. Met mijn eigen kleine plekje hier. Natuurlijk kan het altijd mooier, beter, rustiger en vooral weidser, Schotser en groener. Maar stel nou dat ik kei-en keihard werk en het voor elkaar krijg, stel, en die droom valt zo vreselijk tegen, daar in de Middle of Nowhere. (wat ik me nu niet kan voorstellen) Dan ben ik de plek waar ik wél gelukkig was ook kwijt! En nu kan ik nog drómen van de plek waar ik me ook heel gelukkig voel, en waar ik voor kan sparen om af en toe eens een paar weken heen te gaan.

Natuurlijk voel ik me diep in mijn hart heel verbonden met Schotland en dat zal altijd zo blijven, maar wil ik daar echt alles voor opgeven ten koste van alles om die droom te verwezenlijken? Niet dus.
Geluk moet je zelf maken, gelukkig kun je zelf worden, ook met minder, en minder groot en minder grote dromen. Ik hoef maar naar buiten te kijken naar de talloze vogels in mijn tuin en ze te horen om gelukkig te zijn. Op dit moment in mijn leven is dit genoeg.



Dromen is goed, dromen moet je houden maar niet je dromen verwezenlijken ten koste van...
Dromen is fijn en verlangen naar iets ook. Maar ik besef nu dat ik ook hier heel gelukkig ben. En dat Schotland niet weg loopt. Wat voor je weggelegd is krijg je, zeg ik altijd. Dus als het voor me weggelegd is ooit naar Schotland te verhuizen, dan komt dat vanzelf wel op mijn pad, maar vooralsnog, ben ik gelukkig met wat ik heb. En dat besef, maakt me nog gelukkiger dan ik al ben!

© KH

Herinneringen ophalen

Soms heb je maar iets nodig dat je ineens doet belanden in je jeugd.
Zo fietste ik gisteren van mijn werk naar huis toen een auto vol geplakt met jaren 70 bloemen mij passeerde. Ineens was ik in mijn slaapkamer van toen. Met mijn bed volgeplakt met bloemen, en poppetje ook. Toen wij nog in Rijen woonden werkte onze overbuurman bij de behangfabriek daar. Hij kon kennelijk aan stickervellen komen en die kregen mijn zusje en ik. Wij plakten die op ons hoofdeinde van het bed. Ik heb gegoogeld wat ik kon maar kon ze nergens vinden. Dit lijkt er een beetje op:




Of de sleutelhangers die je bij wasmiddelen kreeg. Hele manden vol heeft mijn moeder nog met die dingen!



En dan denk ik ook aan de vele boeken die ik toen las. Toen al. Ik kan me nog zo scherp voor de geest halen dat ik een boek over een prinsesje las maar ik kan het nu nergens meer vinden. Ik dacht dat ze Sabine heette of zoiets maar zeker weten doe ik het niet. Ik las alles wat los en vast zat. Soms komt er zomaar iets boven, hoeft er maar iets mij te triggeren en ik ben terug in mijn jeugd. In  mijn groen met oranje slaapkamer.
Luisterend op zondagmorgen om 7 uur naar Ko de Boswachtershow. Op zondagmiddag en woensdagmiddag tv kijken, want anders was er overdag geen tv. Naar Stuif s in, of naar Klassewerk en Ren jehu Rot!
Of op zondag eerst naar de tekenfilmserie Dr. Dolittle





of Around the world in 80 days;





 en daarna de Roze Onderzeeër. ;-)





Soms verlang je daar wel eens naar terug, al was het alleen maar omdat het nu zo ongecompliceerd lijkt.
Tja, dat zal iedereen wel eens hebben denk ik.

ps omdat mijn internet verbinding vanmiddag nogal te wensen overliet heb ik vanavond een en ander bijgewerkt...

© KH

Onzeker

Afgelopen zaterdag ging ik naar Den Bosch om daar een gezellige middag door te brengen met mijn vriendin die al jaren in Zuid-Frankrijk woont. Ze was een weekje in Nederland. We hebben een heerlijke middag gehad samen en weer fijn bijgekletst. Tijdens de lunch vroeg ze me wanneer ik nou eens naar haar in Zuid-Frankrijk kwam. Gewoon met de TGV naar Parijs en van Parijs 'even' het spoor over met de metro naar een ander station en dan de TGV naar Nîmes. O ja dat doe je gewoon. Als je Française bent wel ja. Maar als je een nuchtere Hollandse bent met zovele onzekerheden als ik, dan ga je denken: hoe moet ik dat in vredesnaam allemaal alleen doen?

Eerst zei ze nog: Je kon toch met je ex meerijden? Als hij voor zijn werk naar Zuid-Frankrijk moest? Maar ja,  ik weet niet of hij dat nog moet en dan erbij: Zoveel uur met je ex in 1 kleine ruimte.. Is dat wel verstandig?
Och volgens haar was met de TGV reizen zo simpel. Je was er zo en desnoods kwam ze me in Parijs wel halen. Ik kwam  meteen met allerlei smoezen aan. Te duur, geen geld, geen vrij. Ik wil wel! Natuurlijk wil ik wel, maar ik durf het niet! Waarom toch niet, vroeg ik mezelf later af. Waarom durf ik dat nou weer niet? Waarom ben ik zo'n vreselijke onzekere muts! Ik mag naar Zuid-Frankrijk!




Ik heb laatst een boek gelezen van Helena Rentmeester: Pont du Gard die zich in Nîmes en omgeving afspeelt! Ik wil daarheen, ik wil dat zien! Ik wil de Pont du Gard zien! Het amfitheater. En natuurlijk waar mijn vriendin woont. Waarom durf ik dan niet in die TGV te stappen en alleen te reizen terwijl ik zo dol ben op reizen met de trein? Omdat ik niet zo goed Frans kan spreken? Omdat ik nog nooit alleen op vakantie geweest ben? Omdat ik gewoon een suffe muts ben die dit gewoon moet doen van zichzelf?




Vandaag was ik met Vriend weer bij de sociaal verpleegkundige bij het GGZ en we hadden het zo over onzekerheid en die onzekerheid van mijn vriend. Ik kwam kennelijk over als iemand die erg zeker van zichzelf is want hij zei dat ik vriend enorm hielp met minder onzeker zijn. Ik zei nog: en dat voor iemand die zelf zo onzeker is! Eigenlijk drong het toen pas tot me door dat ik het wel kan, iemand motiveren ondanks mijn eigen onzekerheid, maar mezelf motiveren lukt vaak niet. Wat toch vreemd is. De man was ook zeer verbaasd want hij vond mij helemaal niet onzeker!

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik iedere maand wat opzij ga leggen voor de treinreis heen en terug en dat ik volgend jaar er speciaal vrij voor ga vragen want inderdaad alle vrije weken moeten we in november al aanvragen dat kan nu niet meer. Dus ik ga het ruim op tijd met mijn vriendin overleggen, afspreken en de TGV boeken, want ik moet dit voor mezelf gedaan hebben. Alleen op reis gaan. Dat moet ik doen. Gewoon omdat ik dat nog nooit gedaan heb. Omdat ik dat wil kunnen. En omdat ik die onzekerheid wil overwinnen!
Frankrijk, here I come!

© KH

Jezelf leuk vinden

Gisteren schreef ik een blog over obesitas. Een van de opmerkingen die ik kreeg was: En toch, zal je eerst van jezelf moeten houden zoals je bent, dik of niet. Van de Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die 'men' van haar heeft (jijzelf de grootste)... 
Mijn wijze blog-vriendin Daan die had het weer eens bij het rechte eind. Want houden van jezelf is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Je kunt niet van een ander houden zegt men, als je niet eerst van jezelf houdt. En dat valt niet mee. Je 'moet' aan allerlei verwachtingen voldoen, niet in de laatste plaats die van jezelf. 


Van jezelf houden, dan moet je jezelf accepteren zoals je bent. Ik roep dat altijd wel: What you see is what you get, take it or leave it. Maar doe ik dat zelf ook? Accepteer ik mezelf zoals ik ben? Ben ik blij met mij? 




Laten we wel wezen, wat je bent is ook een product van je opvoeding. In je zit een  hoop (gefrustreerde) zinnen, opmerkingen die je allemaal opgeslagen hebt en gebruikt als ze in je straatje van pas komen. Tegen mij zijn ook dingen gezegd die ik nu nog hoor in mijn hoofd. Die tegen me gebruikt worden in mijn eigen hoofd. Maar is dat eerlijk? Kan ik zo ooit mezelf accepteren zoals ik ben? Moet ik al die shit niet gewoon voor eens en voor altijd Deleten zoals ik in een van mijn vorige blogs al schreef? Dan pas kan ik mezelf accepteren zoals ik ben, en doorgaan met wat voor mens ik echt wil worden. Eerst die overbodige ballast weg en dan worden wie ik wil zijn. Dus weg met de negatieve gedachten, weg met het verleden, en alleen terug denken aan de leuke dingen en bruikbare dingen, niet meer ergens in blijven hangen. We moeten door tenslotte. En dan, mezelf accepteren en respecteren. Mijn lijf wil dit niet meer dat heeft ze vaak genoeg laten weten. Dus, beter luisteren naar mijn lijf. Leren luisteren. Meer mediteren, leren luisteren naar mezelf.

Want als ik niet van mijzelf leer houden, waarom zouden anderen dan van mij houden? Als ik mezelf niet accepteer, waarom zou een ander dat dan moeten? Ik ben ik, en ik mag er best zijn.
De Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die ze zelf van zichzelf heeft. En niet waar maakt, al jaren niet en daarom niet van zichzelf houdt. Ik denk dat het dát is. En dat ik daarom ben gestopt van mezelf te houden en mijn lichaam dit aan te doen. Ik hoop dat het doen inzien daarvan genoeg is en een begin is. De tijd zal het leren. 






© KH

Live long and prosper

Sinds zo lang ik me kan heugen ben ik verzot op SCI-FI. Science Fiction dus. Vroeger keken zus en ik al naar Blakes 7 en Battlestar Galactica en de eerste Star Trek is er 1 die me altijd is bij gebleven.



Ik ben altijd verzot op sciencefiction  gebleven. Laatst zei Oudste het nog: mam, je bent of voor StarWars of voor Star Trek en ik kan het alleen maar beamen. StarWars is wel leuk, maar ik ben nooit echt fan geworden. Nee, dán Star Trek! Uren kan ik doorbrengen daar naar te kijken! Vooral die met Captain Jean Luc Picard. Of de Stargate reeksen. Ook al zo'n geweldige sci-fi serie.



Nu lig ik op bed/op de bank met de griep en de hele dag slapen lukt me maar niet. Ik hoest de longen uit mijn lijf dus wakker ben ik toch. Wat te doen? Ik lig op de bank en kijk naar een sci-fi film op Film1 of naar Sy-Fy Channel naar de serie Enterprise (idd een van Star Trek afgeleide Spin-Off) Onder het gehoest en gekuch door kan ik toch genieten van de voordelen van het hebben van de griep. Gisteren kon ik eens kijken naar een film die ik eerder gemist had in de programmering kennelijk. Over een buitenaardse invasie. En vandaag komt er weer in, over area 51. Ik ben er verzot op! Als (kennelijk) 1 van de weinige vrouwen die dol is op science fiction films en series. Kan me nog herinneren dat ik ooit met toenmalige man bij War of the worlds zat in de bioscoop en dat de mensen op 1 hand te tellen waren. Nerds voornamelijk (hoewel ik gruw bij het woord) sommigen mannen met vriendin die er duidelijk met frisse tegenzin zat, of omdat Tom Cruise nu eenmaal meedeed. Ik zat te genieten en je zag dat die dames veel liever bij een andere film gezeten hadden. Al dan niet met Tom Cruise. Ik weet niet wat het is. Ik hou van veel genres, ook van kostuumdrama's bijvoorbeeld maar science fiction, daar ben ik toch echt wel heel erg verzot op!

Dus ik kijk tussen de hoestbuien door maar even snel in de gids of er nog een leuke Sci Fi serie of zo komt, anders heb ik nog wel genoeg films in de kast staan om me zoet te houden.







En om even t verschil te zien: Toen er nog geen visual effects waren om giga ruimteschip effecten te krijgen (zie je ze al zitten met een draadje met een ruimteschip eraan?)



© KH