Conversations

Yesterday I was traveling by train to meet my mum for some shopping. After spending a very lovely day together in the sun, shopping, relaxing drinking coffee and having nice talks we each went our separate way again.
When I got to the station and saw I had to wait for at least 20 minutes I sat down on the bench next to a man who started to talk to me as soon as I sat down.

'Rest' he said.
I agreed with him. It had been a long day with a lot of walking.
'You live in this town?' he asked in English.
'No' I said 'I've been shopping here and now about to take the train home again'
'Not far from here?'
'No not far'
'Good' he nodded.
I asked him if he lived in town.
'Yes' he said 'but I fled from my home' he laughed at his own joke 'My wife, she has a lot of people in the house and I just had to go! Too crowded!' He waved his arms around.
I asked him where he was originaly from.
'Somalia' he said 'but I'm half, I'm chocolate'
Not really knowing what he meant by that but thinking it must have to do with the reason he fled his country I nodded. He didn't want to talk about it because he immediatelly went on to a different subject.
'You are good in English' he said with a big smile 'Dutch is so difficult! My wife and daughter can speak it a little but I think it's so very hard'
Meanwhile my train came rolling in and I said so to him.
'Well' he said 'good bye, bless you' and he walked away.
I said my good byes and stepped into the train.

Behind me some Moroccan boys were sitting talking about their day in school.
I heard that at the way they speak, boys born and raised in this country but still they have adapted themselves a certain dialect of Moroccan/Dutch. (Which is funnier in Dutch acctually)

'You know man, I drank ten cans of red bull a day! I was all shaking and shit'
'You did? Wicked!'
'Yeah but I stopped, first by drinking less now I stopped all together, I am a fanatic in sports man, I can't drink that shit! I am now going to drink those shakes'
'Shakes? What the hell for?'
'I need to gain weight you know, I'm a skinny ass mother f... '
'But with shakes? You're an idiot man!'
'I need to weigh 80 kg man!'

I had to get off the train at my station so I couldn't hear how he was going to plan on gaining more weight. I didn't even see if he was as skinny as he said he was. I'm taking his word for it.
Funny what you hear/or what great conversations you have when you don't have those silly earphones on. Real honest conversations, like you had when those smartphones weren't even invented.

© KH

Meegezogen worden

De eerste twee werkdagen, halve dagen, zitten er alweer op en als ik eerlijk ben, vind ik het wel weer lekker. Ik ben dol op vrij zijn, vrije dagen hebben en niks hoeven, maar de gewone dagelijkse 'sleur' (wat eigenlijk een heel negatief woord is voor iets wat ik stiekem erg lekker vind) is weer begonnen en ik vind het heerlijk. Mijn mevrouwen zijn blij dat ik er weer ben en veel heb ik nog niet hoeven doen. Volgens hen was het veel te warm om te werken. Ik heb veel bij gekletst en veel koffie geleut die eerste dagen.

Op mijn weg naar huis kwam ik vanmiddag een oud collega tegen. Zij was ooit mijn directe chef zeg maar en is vorige jaar ontslagen. Ik heb even met haar staan praten en meteen werd ik meegezogen in een negatieve spiraal. Ik mocht haar altijd graag maar door haar manier van praten ging ik ineens twijfelen aan mijn baan. Volgens haar hoefde ik niet te rekenen op een vast contract in januari. Iedereen die dat dacht ging er toch uit en was er al uit. Volgens haar werd het allemaal zo raar geregeld waar ik werk, niets klopte er en alles liep er fout. Ze was zo blij dat ze er weg was. En ik moest maar opletten, want zij had er een hard hoofd in, dat ik een vast contract zou krijgen. Na het gesprek fietste ik naar huis en ik hield er een naar gevoel aan over. Ik had en heb geen enkele reden te twijfelen aan mijn baas die zegt dat ik gewoon in januari een vast contract ga krijgen. En toch, zo'n gesprek blijft weer hangen en me onzeker maken.

Negatieve mensen zijn er altijd en overal. Je komt ze overal tegen. Het is aan jezelf of je je er door laat beïnvloeden. Wat je ermee doet. Ik heb er al vaker over geschreven. Alleen leer ik kennelijk nog steeds niet om een schild op te werpen op het moment zelf dat ik met een negatief iemand aan het praten ben. Het is lastig vooral voor mezelf. Ik probeer dan wel om een ander onderwerp aan te snijden zodat de negatieve persoon niet meer over dat ene onderwerp blijft praten maar kennelijk zijn sommigen zo negatief dat ze iedere keer weer terug komen op hetzelfde onderwerp. Het zit henzelf kennelijk erg dwars. Ze zien de positieve dingen niet meer.
De vrouw waar ik mee sprak ziet ook de leuke dingen van het werk wat ze toen deed niet meer, denk ik. Ze ziet alleen nog maar de negatieve dingen. Ze snapt ook niet dat ik er nog met veel plezier werk.

Ik heb het losgelaten en naast me neer gelegd. En denk: Wat er gebeurt gebeurt toch. Maar ik wil me niet langer laten beïnvloeden door negativiteit van een ander.

© KH

Wie ben je werkelijk?

Gisteravond keek ik, zoals elke dinsdagavond, weer naar het KRO programma 'over de streep'.  
Jongeren vertellen niet altijd wat ze meemaken in hun leven en laten niet het achterste van hun tong zien, doen zich anders voor dan ze in werkelijkheid zijn. De vraag die de mensen van deze Challenge dan ook regelmatig stellen is: Who are you really?

Dat bracht mij aan het denken. Wie ben je werkelijk? Wie ben ik werkelijk? Wie zijn wij werkelijk?
In het dagelijks leven krijg je van veel mensen te horen hoe zij jou zien. Zij leggen je als  het ware hun stempel op. Zij hebben voor zichzelf al hun beeld over jou bepaald, nog voordat ze werkelijk weten of moeite doen te weten te komen, hoe jij werkelijk bent, of in elkaar zit. Maar ook om zichzelf te laten zien. Mensen oordelen of veroordelen anderen graag blijkbaar. Zo zit de huidige maatschappij, helaas, nu eenmaal in elkaar.
Je bent een flapuit, een druktemaker, een regelneef, een schooljuf, een kattekop, een kreng, een wijs iemand, of iemand die voor anderen klaar staat, je bent stil, of juist niet, je bent iemand waar anderen geen  hoogte van kunnen krijgen, je wordt aardig gevonden, of niet, maar vervelend en een bemoeial. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het begint vooral op de middelbare school, hoewel het er ook al op de basisschool heftig aan toe kan gaan. Je hoort erbij of niet. Er wordt nogal veel van je gevonden nog voor dat men je echt kent, of de moeite neemt je te kennen.
Je bent nogal veel: In andermans ogen. Mensen die jou waarschijnlijk diep van binnen niet eens echt goed kennen. Maar wel meteen klaar staan met hun oordeel over jou, of hoe jij in hun ogen bent.
Doe jij dat zelf ook? Ook als je er zelf een hekel aan hebt, hoe anderen dat over jou doen?

Bij zo'n Challenge day bij 'Over de streep' vragen ze op een gegeven moment: 'Als mensen me echt zouden kennen zouden ze weten dat...'
Wat zouden ze weten als ze jou echt zouden kennen?
Laat jij het toe, dat anderen jou echte, ware ik, mogen zien?

Als ik zelf er goed over na denk, roep ik altijd wel hard over mezelf: 'What you see is what you get', en in grote lijnen klopt dat ook wel, maar ik denk dat ik toch nog een groot aantal dingen wegstop, die ik niemand laat zien. Mijn onzekerheid, mijn angsten, sommige gedachten over mijzelf. Andere dingen in mijn leven.
Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft. Het ergste vind ik het oordelen over anderen, zonder dat men de moeite wil nemen de ander echt te leren kennen.
Ikzelf ben op de middelbare school gepest. 2 jaar lang. Door meiden die mij een makkelijk doelwit vonden.
Je draagt dat altijd met je mee al is het haatdragende er al jarenlang af, gelukkig wel. Het heeft mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben, denk ik. Samen met andere dingen uit mijn leven uiteraard.

Zelf probeer ik niet te oordelen over anderen. Natuurlijk ben ik ook maar een mens, maar ik merk dat zodra iemand anders tegen mij iets zegt over een ander, die ik niet ken, of diegene ook niet eens, ik meteen in de verdediging schiet. Of dat komt doordat ik zelf gepest ben? Ik weet het niet. Ik weet wel dat zo'n tv programma veel los maakt, niet alleen bij deze scholieren, maar ook iedere week weer bij mij.
En dat is alleen maar goed. Een 'beetje' meer nadenken over wat je doet en hoe je doet tegen anderen is nooit verkeerd!

© KH

Piepen en kraken

Vanmorgen moest ik toch bij de huisarts zijn voor Jongste en vroeg tussendoor snel voor mezelf iets. Wat natuurlijk eigenlijk niet mag. Huisartsen zijn aan uur en tijd gebonden en je hebt maar 10 minuten per patiënt en zelfs dan lopen ze nog uit. Ik kom er dan ook zelden tot nooit. Dus dacht: als ik er nu toch ben voor Jongste, vraag ik het gewoon nu. Ik kreeg er ook pas gisteravond laat echt last van.
Vriend had me aangestoken met een nieuwe verkoudheid. De vorige was net verdwenen. Deze is vervelender, veel hoesten, en veel slijmerig gedoe.

Sinds een jaar of anderhalf na een hele zware verkoudheid, piep ik. Niet gewoon even een kucherig piepje nee ik piep in mijn borstkas. Vooral 's nachts als ik in bed lig heb ik een vreemde rochelige piep. Ik kuch, maar het gaat niet weg, het blijft piepen. Nu ik deze nieuwe verkoudheid heb, krijg ik het ineens vreselijk benauwd! Gisteravond begon het. Ik moest hoesten en ineens voelde ik een benauwdheid in mijn borstkas die ik niet eerder gehad heb. Ooit, na die ene zware verkoudheid, had ik van de huisarts zo'n pufje gekregen. Om die laatste symptomen van die verkoudheid te helpen doen verdwijnen. Ik dacht niet dat het echt hielp en had dat pufje niet helemaal opgemaakt. Dus ik pak dat ding en neem er 1. Onmiddellijk voel ik dat het helpt, iets. De ergste benauwdheid trekt weg. Vreemd.



Vanmorgen zegt de huisarts dus tegen mij: 'Dat kan ik nu niet doen, maar maak maar een afspraak en dan doen we een uitgebreide longfunctie test. Het zou zomaar astma kunnen zijn.' Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd om bloed te laten prikken. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij. Astma.. Als het dat uiteraard is dan.



Aangekomen in het ziekenhuis op de afdeling waar ze bloed prikken is het zo druk dat het lijkt of heel mijn woonplaats is uitgelopen om net vandaag bloed te doneren. Er is nog net 1 plekje over voor mij. En iedere keer als er iemand aan komt lopen zie je zijn of haar gezicht geschrokken kijken hoe vol de wachtkamer zit. Mijn buurman en ik maken er bijna een spelletje van: 'Daar komt er weer 1. Hoe kijkt ie? Ja, da's schrikken he!' Het roepen van namen is ook complete willekeur zo lijkt. Mensen die net aangekomen zijn mogen meteen komen terwijl mensen die al ruim voor mij binnen zaten nog zitten als degene die tegelijk met mij aankwam binnengeroepen wordt. Zouden ze roepen op wat er geprikt moet worden? Of op hoeveel buisjes? Of op leeftijd? Er is geen pijl op te trekken. Mijn buurvrouw aan de andere kant smst haar baas maar dat ze 'iets'  later komt. Ze bladert door een tijdschrift en stoot mij aan: 'Moet je nu kijken'. zegt ze en ze laat me kleine meisjes zien die met zo'n miss-verkiezing mee doen ergens in Amerika. De kleuters zien er uit als kleine volwassenen in wulpse houdingen.



Ze schudt haar hoofd nog eens een keer en wordt dan binnengeroepen. Ze was na mij binnengekomen. Dan komen de dames van het vrijwilligers werk met de koffie. Iedereen gaat verzitten, behalve diegenen die nuchter moeten blijven. En dat blijken er nog heel wat te zijn. Ik niet, ik hoefde niet nuchter dus ik mag een bakje koffie. Dan klinkt er een gekrijs uit de prik-kamer. Een van de kinderen krijgt waarschijnlijk die naald onder ogen want ik hoor iemand zeggen dat het zo erg toch niet is en dat hij stil moet zitten want dat het dan geen pijn doet. Even later komen ze naar buiten met ieder een nep-injectienaald. Even vraag ik me af of dat nou een goed idee is of niet. Maar dan word ik geroepen en als ik opsta stoot mijn buurman mij aan: 'Je moet 'bingo' roepen!' Ik lach.
Als ik in de stoel zit duurt het even voor ze mijn ader kan vinden. Ik had haar daar al voor gewaarschuwd toen ik ging zitten. Mijn aders zijn kennelijk nogal moeilijk vindbaar. Die zien die naald natuurlijk en maken dat ze wegkomen, slim bekeken. Ik heb wel eens iemand gehad die toch ging prikken en ik heb een week met een blauwe arm rondgelopen. Deze verpleegkundige doet dat gelukkig niet. Zij voelt en klopt en duwt maar nee hoor, hij wil niet. Ik raad haar aan de andere arm te nemen. Gelukkig doet ze dat en daar waren mijn aders niet op berekend. Die aan de rechterarm was niet op tijd weggekropen en ze vindt hem dan ook meteen. Ze neemt het benodigde bloed af en plakt mijn arm af. Nu heb ik op beide armen watjes met tape. Ik kan weer gaan.
De wachtkamer is zo mogelijk nog voller gestroomd. Mijn buurman zit er nog en knikt naar me terwijl ik de wachtkamer uitloop en het bloedhete ziekenhuis verlaat. Nu nog naar de apotheek om een nieuw pufje te halen en ik kan naar huis naar de koffie.

Ik ben benieuwd wat de huisarts volgende week te vertellen heeft. Wat dat gepiep en kortademigheid te betekenen heeft. Och ik hou maar in gedachten dat krakende wagens het langst lopen. Af en toe een beetje smeren en dan moet het weer goed zijn, toch?

© KH

Leuke ontmoetingen

Whether or not it is clear to you, the Universe is unfolding as it should be. 

~ Max Ehrmann

Soms gebeuren er onverwachte dingen. Ontmoetingen die je minuten later nog met een glimlach op je gezicht verder doen lopen. Zoals vanmorgen.
Omdat Vriend en ik deze week vrij hebben denken we slim te zijn om vanmorgen vroeg al boodschappen te gaan doen voor de grote 'Eindejaars-drukte'. We lopen 1 van de supermarkten binnen waar we zijn moeten en het is inderdaad heel erg rustig. Het is net 9 uur geweest. Een eindje verderop loopt een ouder echtpaar. De vrouw begint tegen me te praten over het matje wat ik in mijn handen heb en in de badkamer wil leggen. Haar man staat op een afstandje toe te kijken. Ze grapt dat ze er ook wel zo een wil voor in de caravan, kan haar man daar mooi op liggen. Ze stoot haar man aan en zo te zien vindt die het allemaal wel best want die glimlacht naar haar en zegt tegen me: 'Och ik ben het wel gewend'. als ik tegen zijn vrouw zeg: 'och uw arme man op het matje.' 'We zijn al 57 jaar getrouwd dus ik weet wie het zegt.' zegt hij nog. De vrouw lacht en stoot me aan. Ze begint nog een heel verhaal en zo staan we nog even te praten. Later bij de kassa hoor ik haar nog over dat matje tegen de kassière. Ik kijk om en ze roept tegen me: 'Hij is jaloers dat jouw man wel een matje krijgt en hij niet!' en barst in lachen uit.
Wij rekenen ook af en brengen de spullen naar de auto.

We moeten nog wat dingen in een andere supermarkt hebben aan de overkant van het winkelcentrum en wie zien wij daar: ja hoor het echtpaar. Ze kijkt me aan en ik zeg: 'Nu lijkt het of ik u volg maar dat is niet zo hoor.' Ze schiet in de lach en begint alweer een praatje. Nu waren we vroeg met boodschappen maar toch nog wat later thuis dan gedacht. Maar och, wat geeft het.

De wereld is zo groot. Je bent maar een klein stipje in het Universum. En de kans dat je leuke en aardig mensen ontmoet waar je een gezellig praatje mee kunt maken wordt kleiner tegenwoordig. Mensen hebben het druk, lopen snel door. Dus zeker voor ouderen, zoals dit echtpaar die juist graag even blijven praten, is dat gehaast niet prettig. Maar ook hebben veel mensen tegenwoordig niet alleen geen tijd maar ook nog eens een kort lontje. Als je hoort om je heen wat mensen al boos maakt, een kleinigheidje en ze zijn kwaad op elkaar. Zo'n klein praatje op de vroege morgen met een ouder echtpaar waardoor je de rest van de ochtend met een glimlach rondloopt maakt je morgen toch weer goed!
Zou fijn zijn als meer mensen gezellige praatjes met elkaar aanknoopten in plaats van vaak zo boos op elkaar te reageren, toch? Dan zou de wereld er een heel stuk zonniger uit zien!

© KH

Gesprek

'Wat is er met je? Gaat het niet goed met je? Je ziet er gestrest uit.'

'Ja, ik heb het ook vreselijk druk.'

'Hoe komt het?'

'Mijn moeder komt morgen.'

'Gezellig voor je!'

'Tja..'

'Niet dan?'

'Ja hoor.'

'Nou doe niet zo gek, je hebt een hele leuke moeder.'

'Ja dat wel.'

'Maar?'

'Maar, ze is nog niet binnen of ze heeft al commentaar.'

'Hoe bedoel je?'

'Op mij, op mijn huis, op alles.'

'Alles?'

'Ja, echt alles.'

'Kan ik me van jouw moeder helemaal niet voorstellen.'
'Het wordt ook steeds erger.'
'Jouw moeder is toch zo in het spirituele tegenwoordig?'

'O ja, maar als ze dat nu ook zelf eens toepaste!'

'Haha, heb je dat haar ook gezegd?'

'Meerdere malen, maar dan zegt ze: 'Ja eh, het is goed met jou.' en gaat weer net zo hard door.'

'Wat zegt ze dan allemaal tegen je?'

'Ze komt binnen en begint over wat ik aan heb. Ook al doe ik nog zo mijn best om er zo leuk mogelijk uit te zien.

Dan loopt ze naar de kamer en zegt bijvoorbeeld: 'Nou daar heb je ook al lang niet meer gestoft.' Of iets dergelijks.'

'Niet!'

'Ja echt.'

'En verder?'

'Dan zegt ze dat ik mijn ramen wel eens beter mag zemen, of de boekenkast wel eens mag stoffen, of nog erger ze begint mijn meubels te verschuiven omdat het zo volgens haar beter staat.'

'Dat meen je niet?'

'Ja hoor, echt waar.'
'En zeg jij daar dan niks van?'

'Tuurlijk wel, maar dat hoort ze toch niet. Ik leg tegenwoordig zelfs al de stofdoek in de gang klaar.'

'Hahaha, nee!'

'Ja hoor, maar dan zegt ze doodleuk: 'Je denkt toch zeker niet dat ik ga stoffen als ik gezellig bij je op visite kom.'

'O ik kom niet meer bij zeg!'

'Ooit zei ze: 'Ik hoop maar dat ik niet zo als mijn eigen moeder wordt, dat mopperen op iedereen en dat bemoeien.' En dan wil ik zeggen: 'Mam, weet je nog wat jij toen zei? Weet je wel dat je nu nét je eigen moeder aan het worden bent?' Maar ja, dat doe je dan ook maar niet.'

'Je moeder is toch niet zo oud?'

'Nee hoor, nog geen 70. En ze leest alles wat los en vast zit over spirituele zaken en dan stuurt ze mij weer kopietjes op die ik nodig moet lezen.'

'Ze wordt toch niet dement?'

'Nee zeg, nog lang niet, maar soms denk ik wel dat ze de dingen die ze leest niet meer opneemt, of niet meer zo makkelijk. Of misschien kan ze gewoon niet meer veranderen.'

'Dus en nu?'

'Nu ga ik haar morgen ontvangen in een voor mij gezellig huis en in haar ogen rommelig huis. En als ze moppert zeg ik tegen haar haar eigen lijfspreuk.'

'En die is?'

'Mens erger je niet, verwonder je slechts. En ik ga er zeker voor waken dat ik niet bij mijn kinderen later in hun huis commentaar ga geven op hoe het eruit ziet!'

'Precies, je bent nooit te oud om te leren, toch?'

'Behalve mijn moeder dan, hihihi.'

© KH