Wednesday Wisdom; Be Mindfull

“Mindfulness isn’t difficult, we just need to remember to do it.”
— Sharon Salzberg

Gisteren voelde ik dat ik op mijn tandvlees loop voor wat betreft werk en thuis. Ik ben aan vakantie toe! Het hete weer, het extra werken/invallen, kleine irritaties thuis, ik ben er klaar mee. Nu gaan we al een aantal jaar niet op vakantie, geen auto, geen geld ervoor etc, maar gewoon even niet het moeten is al lekker. Ik ben dol op mijn oudjes, laat daar geen misverstand over bestaan, maar dit is denk ik het eerste jaar dat ik er even klaar mee ben. Ik wil gewoon even niet. Daardoor sleep ik me door deze laatste dagen heen. Het begon eigenlijk al vorige week, de sterfdag van ons geliefd hondje, twee jaar geleden van ons heen gegaan op bijn 17jarige leeftijd. Het is altijd een rotperiode maar als je al zo moe bent, dan kun je niks hebben. Normaal was zij er en kon ik alles bij haar kwijt, maar ze is er niet meer. En als ik zo moe ben, geestelijk en lichamelijk, dan gaat mijn zo goed dichtgestouwde luik open en ook de sluizen. Ik kon niet meer ophouden met huilen, en ook nu was ze er niet om mijn te troosten. Mijn zoon had er ook last van, kwam zelfs eerder van zijn werk omdat het niet ging. Zo'n impact heeft zij in ons leven gehad, vooral op die van hem en mij. 

Gisteren kwam dat rotgevoel tot een hoogtepunt toen ik uitviel om iets stoms tegen mijn man en later ook tegen zoon, waarvan ik vond dat hij respectloos tegen mij was. Zoon zijn fiets was weer eens kapot, en omdat ik het dichtstbij werk mocht ik lopen. Uiteraard verzwikte ik halverwege mijn voet omdat de gemeente nu eenmaal niet overal de stoep recht kan leggen blijkbaar. Maar later toen ik van de ene cliënt naar de andere wilde gaan met de trap ipv de lift, liep ik niet op te letten. Ik was te diep in gedachten en mistte de laatste tree. Hup, daar lag ik op mijn knieën. Au. Voet weer verzwikt, plus pijnlijke knieën. Hijs je maar eens op als je jezelf hebt proberen op te vangen met je armen aan de leuning. Pijnlijk lijf/armen, alles eigenlijk. Mopperend op mezelf en mijn onoplettendheid liep ik verder naar de volgende cliënt, nou ja lopen, strompelen eigenlijk. Omdat ik de laatste cliënt pas 's middags zou hebben, heb ik die maar even gevraagd of ik die meteen na cliënt 2 kon zetten. Strompelend naar huis en weer terug zou ik niet redden wist ik. Gelukkig kon dat. 

Weer thuis heb ik mijn voet en knieën ingesmeerd met Arnica en omhoog gelegd. Ook al zit ik niet goed ik mijn vel, het is wel van belang dat ik goed op blijf letten waar ik mijn voeten neerzet, dacht ik. Ik ben al niet de slankste en als ik val, wie krijgt me dan omhoog! 
Gelukkig alleen nog deze week, dan 3 weken vakantie. En dan kan ik uitrusten, gewoon lekker thuis, want Corona dus uitjes zullen er niet in zitten. Ik vind het niet eens heel erg. Ik wil alleen gewoon rust, lezen, en bijkomen.... 

© KH  

Wednesday Wisdom; Being in the now

We know the world only through the window of our mind. When our mind is noisy, the world is as well. And when our mind is peaceful, the world is, too. Knowing our minds is just as important as trying to change the world.  

Haemin Sunim, The Things You Can See Only When You Slow Down: How to Be Calm and Mindful in a Fast-Paced World

First of all, how I've missed writing as a whole and writing in English! I feel like I'm expressing myself more by writing in English somehow, eventhough I am not familiar with all the English words and expressions but still, it's where my heart and mind is.
Secondly, I've missed working on myself, or rather becoming more calm, and being mindfull and in the now. I feel like I've got the anxiety back like never before just from not being who I am, from just surviving without my best friend, Jessie, my dog, who I still miss to this day.
It wasn't my intention to talk about that but writing about becoming myself again, includes her too. She was my to go to rock or my calm in the storm for 17 years. Now I feel like I've lost myself again and I have to figure out where I was or where I am.

My mind is more and more noisy these days. My head is full and my mouth doesn't stop talking when I am with people. I can't seem to become still or find the silence. Sure, I am silence when I am at home, but even there I am busy in my head, busy doing nothing on my iPad playing games that aren't even calming me but are a distraction from having to think. I don't know why, I really don't. It's survival mode full on ever since August last year.
So when I picked up Haemin Sumin's book The things you can see only when you slow down, again and started reading in it, I knew that I was missing working at my inner peace. I felt it in my body for a while now, now my mind started to agree. I missed writing as well and when I picked up the laptop, I seemed to do everything but write on it. So now I think it is time for myself once more. Time to start writing again. It doesn't matter what, all that matters is that I write, for myself, to grow.

© KH

Luisteren naar mezelf

De laatste tijd krijg ik allerlei pijnen en pijntjes, krijg ik van het ene op het andere moment een dikke lip bijvoorbeeld zoals vandaag die vervolgens van de boven- naar de onderlip zakt wat gek is, ben ik al 3x verkouden geweest in de hele winter terwijl ik normaal in nog geen 2 jaar verkouden word enz enz.... Je gaat je afvragen waar het aan ligt.
Ik lach altijd om mijn huisarts die meteen stress de schuld geeft maar misschien heeft hij daar nog een punt ook. Stress is nummer 1 als mensen klachten krijgen.
Ik moet toch eens meer los leren laten wat dan weer makkelijker gezegd dan gedaan is zeker nu er van alles gebeurd op mijn werk.
Ik voel gewoon dat ik verkeerd bezig ben, lichamelijk voel ik  me niet goed, in mijn hoofd is het al tijden té vol, ik vergeet van alles, erger me aan iedereen, en kan de rust in mijn kop niet vinden als ik het probeer.
Probeert het Universum me iets te vertellen?

Vergeetachtigheid, te laat komen, kleine ongelukjes, rommelige omgeving, dingen laten vallen of breken, ziek worden, nergens over na willen denken (struisvogelpolitiek noem ik dat dan), angstig zijn of stress hebben, moeite hebben om projecten af te maken, verveling.
Dat zijn allemaal subtiele tekenen die het Universum kan sturen om je in een andere richting te sturen.
Je merkt zelf dat er iets niet goed is, je je niet goed voelt, iets niet goed gaat, en die subtiele hints zijn dan nét dat duwtje in de richting om je leven een andere kant op te sturen.

Dus tijd om naar het Universum te luisteren, naar mijn lijf te luisteren en naar mijn intuïtie te luisteren. Voor de tigste keer... maar ik merk dat ik/mijn lijf het beter doe op 'gezond eten en weinig tot geen vlees'. Dan voel ik me beter, kan ik meer, heb ik meer energie. Dus hup weg alle ongezonde troep met toevoegingen en suikers en zooi en meer bewegen, meer groenten en fruit en mediteren.
En vooral luisteren naar mezelf!

Zen!


© KH

Chattering mind

For the past few weeks I have started my day with a daily meditation. A guided meditation that is because if I try to meditate on my own my mind immediately starts to wander and think all kind of thoughts when I want it to be still. It never does; when I wake up in the middle of the night to go to the bathroom immediately my mind must think we are up and ready for a new day because the moment I start to walk to the bathroom the chatter begins. By the time I'm back in bed I have heard over ten songs in my head, thought I don't know how many thought about the next day or the last week or other things. The concequence of all that is that I can't fall back to sleep and often am staring at the ceiling in the hope the sleep will return.

A few weeks ago I was trying to meditate and the chatter started again. I was fed up with it and told my mind; STOP! My mind's response; Hammer time!

I like having an associative mind but that was going too far! The meditation didn't work (I shouldn't have said stop of course but let the thoughts pass me by like clouds in the sky) at that point and I have to be careful not to repeat it like that again.

But how do I get rid of the chatter in my mind?
There are a lot of different sites which want to help me with that so I have done some research and here are some tips;

1. See your brain as an innocent child; It does where it is good at; creating thoughts. You have to learn to accept yourself as you are with your thought-filled mind. Yes, you might not fall asleep right away now, but don't worry. Feed your mind with positive thoughts, that make you happy.

2. Try to see yourself as a clear blue sky. You are the sky and your thoughts are the clouds. Sometimes there are no clouds but there are times there are so many there is  a thunderstorm.
The sky is much bigger than the clouds. The clouds are drifting around in the the sky but they aren't the sky itself, just as you are not your thoughts.
How thick the clouds may be, above it is always the blue sky. When your head is filled with clouds (thoughts) go find a quiet place and try to observe the clouds. As if you're lying on the grass and watching the clouds drifting on by above you. Without judging them, just watch them, just let them be. You are not your thoughts, your thoughts are not who you are.

3. Meditate regulary.
Even when you feel that it's no use, that your thoughts are in the way of becoming quiet, when you meditate every day you will start to feel the effect eventually. Just sit or lie down and close your eyes and focus your attention on your breathing. When you notice your focus is diverted away from your breathing, gently turn back to it without judging yourself for it.

4. Don't fall for your own thoughts.
What you think is not true most times anyway, which is very important because most people believe what they think.
- 'I can't do that and I never will'
- 'I will fail so I won't even try'
- 'I'm unattractive, fat, ugly and I hate myself'
- 'See? he doesn't want me, nobody loves me'
- 'I'm lazy and worthless and I'm not contributing anything to this world anyway'

Those kind of thoughts are rubbish and merely genereted by your brain out of fear, insecurities and thought patterns of old. Not out of self love, compassion, or happiness. All fine if you don't let it compromise your selfworth.


5. Perhaps sometimes it is best to go with the flow instead of trying to change things. You can learn to train your brain but if the chatter stays than maybe other things work for you;

- Write a journal/blog (I find that very helpfull so perhaps I need to do that more) Write down what you're worried about, or how your day's been. By putting things in writing you bring structure to your brain. If you write everyday, it won't get so 'full' up there anyway.
- put down a piece of paper next to your bed. Whenever thoughts come into your mind, you can write them down immediately. Todo's or idea's whatever comes to mind.
- Plan in the evening what you want to do the next day.
- Give yourself less choices; minimalism helps to worry less.

I'm not sure if I will use everything from those tips but I'm sure going to try a few.
In the meantime I will continue meditating because I'm sure that will help quiting the mind.

© KH

Source 

Blog 1100; Still searching but also still standing

I started this blog in 2011 after being on several other blogsites. I didn't like to leave the others, it also meant I had to leave my stories and other things, but it wasn't always my own choice. Looking back Blogger would have been the better blog but when you start to look back you sometimes wish you did a lot of things different.
I started out in Dutch but since I have a lot of online friends from all over the world who like to read my blog from time to time I started to write in English. Sometimes I even can express myself better in English anyway.

They one thing over the years that has staid or better has come back is that I want to improve myself; be a better version of myself but more my search for Inner Peace.
Reading back some blogs I've written I keep on struggling with that; with myself and with finding that Inner Peace.

A few days ago I found out that my external hard drive was broken and couldn't be fixed. All my pictures, photos, edits and some stories are on there. The man in the store said I should always have two places to store things on to be safe. Two? Why? I thought it would be safe, they told me so.
I was sad, felt anxious and hurt all at the same time.
I don't think I have had an easy life, it could be worse but still it hasn't (still isn't ) been easy. Often times I feel like I am struggling through things alone. Like I'm fighting alone.
Inner Peace would be very welcome so that I always have something to fall back on.
Even though it hasn't been easy I think I have been strong all the way, sometimes maybe too strong.
But there is no one to catch me if I fall, no strong arms to hold me if I break down, so I have to be strong.

I am a firm believer that everything happens for a reason, that you meet the peope you are supposed to meet to help you or that you learn from them even if they hurt you. You grow from that. It doesn't necessarily mean that you have an easy life, far from it. But you grow from it if you do it right.
I'm not so sure sometimes if I'm doing it right. If I read back to see I am struggling to find Inner Peace for years; am I doing it right? I get distracted from my path, or more that I let myself be distracted from my path, which is something I don't like very much. I also know exactly what's the cause of that; my partner with autism who is diverting me away from the path to Inner Peace.
He can't help it I'm sure but the fact remains is that I let it happen. I let myself be distracted from it. I could have been there ages ago if I wanted. I have to work even harder to get there. But at the same time I think ; go with the flow, let it be...

After all this time I'm still doing what I'm always doing; relying on myself, trying to find Inner Peace and working hard to keep my head above water. There's got to be more than that; head above water is a little too disturbing, it has to be more easy than that.
I'm still here, I'm still standing and I will get there one day. That Inner Peace will come, someday.

© KH

Changing habits

New Year's resolutions are not for me; I've stopped with those a long time ago. I think if you want to change you can do so every hour of every day. You don't have to wait until the new year to do so. Often those resolutions fail because you really don't want to change anyway. It's expected of you to make changes so you make resolutions.

I started a while back with trying to change my habits. I wasn't happy with how I was feeling. Not only physically but mentally as well. I started eating healthier and with that I'm also feeling better. A few years ago I also started practising Mindfulness. Due to some things in my personal life that influenced the way I was reacting, I let loose of the Mindfulness which I started to feel really. It's not making me happy if I let go of it.
I'm on social media a lot (a thing that makes me happy, with a lot of online friends) but I have found that reacting to negative people (on social media or in real life) doesn't do a lot of good. I need to stop myself before reacting; take a step back, breathe and think 'is it worth the fuss? Is it worth to react to it, to let it get on my nerves?'. If the answer is no (which it usually is) then don't react. 

Life is too short to let people get on your nerves. In real life but also on social media. Life's supposed to be enjoyed. You're the one who can change it, the way you react. Do what feels right. Take away all negativity and start with only to allow the positive in and you will start to feel better. I sure am.

© KH

Head explosion

It's happening again; my head is working overtime. It's on the verge of exloding so it seems. Even in the middle of the night, when I wake up to go to the bathroom, it is never quiet. Even then I am thinking all kind of things at the same time. I want to scream at my brain to stop doing that, to be quiet for once. I notice that I'm rambling at clients too, I am louder than I am supposed to be. Even when I want to try to meditate my mind isn't giving me a break, nope, it's going on and on and on... there is no stillness.

I was in a good place, doing what felt right to my body, eating more healthy feeling better and when I let it go a little I suddenly started feeling anxious again. When I looked for a quote just now and found the one above I thought; that's it! My mind is bullying my body again. It is used to eating all this crap and when I started doing what is best for me and let that go a little bit it started to act up again. I keep getting aches and pains again and my mind, my bloody mind isn't keeping quiet!
I have stopped listening to myself again. Crap, it's so simple sometimes and I did need this blog to start writing it down again, to come to this conclusion! How the mind works...

I need to let go of the old me again. I need to keep working on it, to better myself. I was on the right path, but things, every day life, keeps yanking me of my path. I shouldn't let it, but it happens. I need to stay on my path no matter what! I have chosen this path because it is the right thing to do. I haven't even given myself time to sit and relish in the wonderful things this season is giving me. I adore Autumn and every Autumn I say to myself; I need to enoy the turning of the leaves this time, I need to walk in the woods and soak it up. But it never happens! I watch it from my window which is the saddest thing ever.

So as soon as I have posted this blog, I am going outside and kick in the autumn leaves, enjoy nature. Find myself again. Calming my mind. And hopefully it will be silenced. Before my head will explode.

© KH

Overthinking

Your mind is a dangerous thing. It takes you places you sometimes don't want to go. Or you think things are worse than they are. Or are they?
A friend of mine hasn't been in touch for a long time and she was a very dear one, close to my heart. All of a sudden I find myself in all kind of scenarios. It's all my fault anyway or other women who used to be friends but aren't anymore are saying things to her about me that aren't true obviously and I can't defend myself.

Why does a brain do that? Why does a brain lead you to these thoughts? You clearly don't want to think like that! It's not healthy, you feel sad and anxious and it doesn't bring you closer to a solution. The constant over-analyzing brings self-doubt and more anxiety and stress in your life and body. It's just hard sometimes to get it out of your head.

One way to stop all the overthinking is to accept that you're doing just that. Acceptance is a first step.
So is forgiveness; forgive yourself. Our brain is set to overthink everything. As soon as we start to accept that and forgive ourselves we sent a message to our brain that we are starting to change our way of thinking. Turn the negative thoughts into positive ones.
Rewire your brain as it where.

Meditation can also help as can breathing. Once you feel those negative thoughts come racing in; breathe. Breathing will relax you, helps to calm you and focus on those positive thoughts. It connects you to the present moment, it grounds you and it helps to let go. Once we become frantic and our brain starts racing breathing helps to calm you and become focused again and relax body and mind.

Most overthinkers like me want to talk about their problems. I know I do all the time. But does it help you? Or do you make things worse, especially if the person you're talking to is an overthinker as well, by over analyzing things while talking about it? I find that I work myself up even more by talking about it and get more and more anxious. For me it helps more to write things down (like this blog). You don't want to keep bothering people over and over again with your negative thoughts anyway if they even want to keep listening. Writing has turned out to be very healing for me.

Practicing Mindfulness helps to heal overthinking even more. Believe that everything happens for a reason. That you are in the right place in the right time. Trust the Universe and very important; learn to listen to your inner voice. When I stopped to listen that's when the anxiety began I think.
I'm definitely not there yet not by a long shot, but I'm getting there. It's a constant work in progress.

© KH

Letting go and trust

In my former scribbles in Dutch I've written a lot of these sort of blogs: mindfulness ones, or blogs about self reflection or trying to change myself. But I think it's good to keep on writing about it, to keep on trying to let go, to change for the better. Time and time again. Especially if certain things keep bothering you; I find it helpful to write them down.

Last Saturday I had a row with my 19 year old son about his life really. One can say; well it's his life. But I'm his mum I worry. Mum's do don't they? They tend to worry about their children. My mum still does about me. She always says; 'Small children small worries, big children big worries' and I think she's quite right. 

Son has a new girlfriend and without getting into details about it, it was quite a discussion. 

 

I'm divorced from his dad for 8 years now and most of the raising I do on my own. Every bit of normal contact is non existing between his dad and me. That's a shame really and hard at times like this, when I want to teach son something a man should really do or a dad should tell. Of course a mum can as well, but sometimes you need a dad to tell you certain things. His never did. Ex and I always said we would stay friends. We did for a while but that didn't work out well in the end. I feel bad for the kids and it seems ex just doesn't care. 

I should let it all go and keep my mouth shut. It's hard though but it's his dad even though the man doesn't do a damn thing, it's his dad. To me it feels like son can do anything he likes here and over there he can't be himself and has to walk on eggshells.

 

Son said; 'Mum, I think I'm a humanist. I tend to see the good in people. Also with dad. I see or want to see the good things about him, because he is my dad. I don't want to know of the bad things'

Maybe he's smarter than I am. Look at the good things not the bad.
Although I do think that's a bit of fooling yourself but he has to find that out for himself. It's not for me to say. It's his life not mine. A mother's natural instict is to interfere or protect (my mum still does as well) But to be fair; I've had my time of protecting him from 'the bad world outside'. He's 19 years old; it's time to stand on your own two feet. I can't keep fighting his battles for him; he doesn't learn a damn thing of that! I know; they did for me for a long time from childhood till I got my divorce really. I left home when I was his age. I never learned to stand on my own two feet; My parents did it all for me, after them ex did. So if I keep helping son, he will never learn; and maybe that's what ex is teaching him by not doing a damn thing in my eyes. The fact that I keep helping son, must be frustrating. Damn, writing it all down is good!

Fighting about who's right and who's not doesn't help son's and mine relationship one bit either!

I was just afraid he's burying his head in the sand, but maybe he's not maybe he's got it all figured out and he's just smarted than I give him credit for. All I can do is to be here for him if need be. 

Again, I have to let go and trust it will all turn out as it should. It always will. 

© KH

Tevredenheid en acceptatie

'Contentment is the greatest form of wealth' - Pandit Nagarjuna

Vandaag moest ik voor mijn werk een foto laten maken voor een ID pas wat we gaan krijgen. Ik fietste naar het centrum waar de foto's gemaakt zouden gaan worden. Onderweg kwam ik een kennis van vroeger tegen en ik bleef even staan praten. Zijn verhaal over hoe het hem in de afgelopen jaren vergaan was maakte diepe indruk op me. Normaal door de week zie ik hem wel eens, dan steken we de handen naar elkaar op, roepen gedag en dat is het dan wel. En ook al had ik op een bepaalde tijd in het bejaardentehuis willen zijn voor de foto, ik was blij dat ik was blijven staan voor dat praatje. Jaren geleden was je elkaars buren, dan verlies je elkaar uit het oog om elkaar jaren later weer af en toe te zien in het voorbijgaan, te groeten en misschien alleen te roepen: 'alles goed?'  Ja alles goed.

Een half uur later stond ik in een hele lange rij collega's te wachten voor me aan te melden en daarna de foto te laten maken. We stonden wat te ginnegappen onderling, hoe we op de desbetreffende foto zouden komen te staan. Net zo chagrijnig als op een gewone ID? Of zouden we toch wel mogen lachen? En hoe zit dat met die brillen, waarom hebben fotografen toch altijd zo'n moeite met onze brillen! Toen we eindelijk aan de beurt waren zei een collega: 'Wel ja, je moet met bril je hoofd naar beneden houden, fijn sta ik met onderkin op de foto'. Meteen ging dat het hele rijtje door natuurlijk. En toen ik eenmaal aan de beurt was, en de fotograaf me vroeg mijn hoofd naar beneden te doen, was dat ook het eerste wat ik vroeg: 'Dan heb ik toch geen onderkin op de foto he?' Hij liet het me zien en ook al vond hij het meevallen, ik echt niet!

 

Wat is dat toch met dat beeld wat in mijn hoofd zit van mezelf en dat beeld wat ik op foto of in de spiegel zie zo heel anders is, dacht ik op de terugweg op de fiets. In mijn hoofd ben ik een leuke meid met prachtig haar (dat laatste is ook wel zo moet ik eerlijkheidshalve toegeven hihi) en valt mijn overgewicht helemaal niet zo op. Tot ik in de spiegel kijk of iemand een foto van me waagt te maken. Dan schrik ik en sta ik versteld van mijn verwrongen beeld van mezelf. Zie ik er zo uit? Met zo'n onderkin? Tja, reality is a bitch.
Maar dan denk ik aan het verhaal van mijn oude buurman, oud als in oud-buurman, want hij zal van mijn leeftijd zijn. Al jaren afgekeurd door van alles en nog wat, (wat hij me wel verteld heeft maar wat ik hier niet neer zal zetten), autisme waar ik van stond te kijken want ik heb er een oog voor maar bij hem merkte ik het echt niet op, en nog het een en ander in zijn gezin/familie.

 

Ik fietste langs huizen die te koop stonden met prijzen waarvan je denkt: zo'n klein huis en dan die prijs?! En ik voelde me ineens de koning te rijk met mijn eigen huisje wat ik zo'n 25 jaar geleden voor weinig van de woningbouwvereniging gekocht heb. Natuurlijk is dat nu geen drol meer waard in deze tijd, een van de buren heeft zijn huis al jaren te koop staan maar krijgt het maar niet verkocht en de prijs zakt maar. Maar dan nog, ik hou van mijn huis, en zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die alsmaar meer meer meer willen maar ik hoef dat niet, het is goed zoals het is.

Kortom ik ben tevreden met mijn leven zoals het is. Nu nog de zelf-acceptatie. Het is zoals het is. 
En iedere keer als ik denk: Nu ben ik er, kom ik weer ergens waar mensen het nodig vinden dat kleine stemmetje in mijn hoofd wakker te maken door te zeggen dat het niet is zoals het is, dat het niet goed is zoals het is, dat het toch wel erg is, dat overgewicht, dat ik daar toch wel eens wat aan moet gaan doen. Mensen waar ik werk, mijn moeder, vreemden. En toch, moet ik me daartegen wapenen.
Als ik mezelf niet accepteer zoals ik ben, wie doet dat dan wel?

© KH

Je hoofd leegmaken

 

“Empty your mind of all thoughts.
Let your heart be at peace.
Watch the turmoil of beings,
but contemplate their return.

Each separate being in the universe
returns to the common source.
Returning to the source is serenity.

If you don't realize the source,
you stumble in confusion and sorrow.
When you realize where you come from,
you naturally become tolerant,
disinterested, amused,
kindhearted as a grandmother,
dignified as a king.
Immersed in the wonder of the Tao,
you can deal with whatever life brings you,
and when death comes, you are ready.”
 

― Lao Tzu

Heb je ook wel eens het gevoel dat je met iemand hebt staan praten en dat je later totaal niet meer weet waar het gesprek nou over gegaan is? Of dat je naar je werk fietst (rijdt) en later niet eens meer weet hoe je er gekomen bent? En je bij het eten gedachteloos je eten naar binnen schuift zonder eigenlijk iets ervan te proeven? Dan zit je hoofd vast net zo vol als dat van mij. Dan betrap je jezelf er soms op dat je zit te staren terwijl je eigenlijk op moet letten, dat je even de kluts kwijt bent van wat je eigenlijk aan het zeggen was, of dat je gewoon eigenlijk helemaal niet meer weet wat je wilde zeggen of doen.

De laatste tijd is het wel erg raak hoor, bij mij. Ik kom de kamer binnen, wil wat zeggen, maar ben het gewoon weer kwijt. Meestal loop ik terug naar de plek waar ik het bedacht heb (gek genoeg heel vaak het toilet, kennelijk bedenk ik daar op mijn gemak nogal eens wat) en verdomd als het niet waar is, daar weet ik het weer. Als ik het dan niet meteen zeg dan is het weer weg! De leeftijd? Tja, als 46 ook al oud is, dan weet ik het ook niet meer. (volgens mijn lieve zonen wel, maar weten zijn veel)

 

Natuurlijk zijn er allerlei truukjes om je hoofd leeg te maken. Of zoals mijn moeder meteen zou zeggen: een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Die grijpt nou werkelijk alles aan om mij mijn zolder te laten opruimen!

En eigenlijk weet ik best wat ik doen moet. Me minder druk maken over futiliteiten. Meer mediteren, niet zo 'druk/ADHD-erig' doen, het verleden het verleden laten, en 'schijt' (excusez le mot) hebben aan wat andere mensen schijnen te moeten denken van/over mij. En zo kan ik nog wel een en ander opnoemen. Ik maak me er zo dik over. Letterlijk bijna. De dingen die ik me soms aantrek! Ik denk wel eens dat ik ze letterlijk aantrek en dat daar mijn overgewicht vandaan komt. Wat vast onzin is maar toch he! Ik neem me iedere dag als ik in mijn bed stap weer voor dat ik nu toch echt aan mezelf ga denken, ga bewegen, ga mediteren. En natuurlijk komt dat er nooit van. Echt nooit. En vervolgens ga ik me weer 'slecht' over mezelf voelen wat weer niet goed voor een mens is.

 

Het zal altijd wel lastig blijven. Je niet druk maken is niet iets wat je zomaar even niet meer doet. Het zal ook de aard van het beestje zijn. Maar wordt je er gelukkiger van? Ik denk van niet. Ik denk dat je veel gelukkiger bent als je het allemaal wat luchtiger neemt in het leven. Dus we ondernemen maar weer eens een poging. Adem in, adem uit, relax en vooral heel veel Zen....

Op naar een leven met een leger eh rustiger hoofd!

© KH

Het negatieve omdraaien tot positief

 

Er zijn dagen dat het even niet wil lukken. Er zijn momenten in het leven dat het even niet wil. Nu had ik zo'n vreselijke zin in mijn vakantie.. En het lijkt wel of alles ineens niet mee wil werken.
Het begon vrijdagmiddag al, meteen toen mijn vakantie begon. En het werd er niet beter op. Alles leek mis te gaan. Ik kreeg zelfs een fikse woordenwisseling met mijn zus. En als we er allebei goed over nadenken, gaat het helemaal nergens over. Maar ondertussen zijn we er allebei goed ziek van.

 

Als er iets niet goed gaat, heb je de neiging, ik wel tenminste, om daarin te blijven hangen. Dan gaat er ook meteen niets goed meer. Is er niets goed meer. 'Waarom kan er nou nooit eens iets goed gaan hier', of, 'Ik verdien toch beter in het leven'. Is iets wat ik ook nogal eens denk. Zeker als mijn man weer eens iets nalaat of juist iets doet waarvan ik denk 'waarom in vredesnaam?'. Als er al dingen niet goed gaan, veel dingen te gelijk, en ik ben verdrietig kom ik daar niet snel meer uit. Bezie ik vaak dingen in een negatief daglicht. Mijn Oudste zoon bijvoorbeeld. Hij gaat vanaf augustus in Eindhoven studeren en besluit om dan ook maar bij zijn vader te gaan wonen. Ik wist het al een tijdje, maar hoe meer de datum dichterbij komt, hoe meer moeite ik er mee krijg. Hij blijft ook nog wel hier, in de weekenden, maar het voelt een beetje als een 'half empty nest syndrome' of zo. En meteen kwam dat idee in mijn hoofd: ik blijf achter met 'alleen maar autisten in huis'... Terecht merkte mijn zoon op: 'Ja maar mam, daarvoor kan ik niet thuisblijven wonen toch!' Ik schrok van mijn gedachten én ook dat ik even dacht dat ik eigenlijk wel zou willen dat hij dat wél deed. Nee, natuurlijk kan dat niet. Maar moet ik zo verdomde negatief denken over de 2 mannen met autisme waar ik toch ook van houd?



Ik heb geen "lekker begin" van mijn vakantie: Ik heb het gewoon op gezette tijden vreselijk moeilijk met het idee: Moet ik de rest van mijn leven met een man met autisme blijven ronddobberen én wat is het alternatief? Ja natuurlijk hou ik nog van hem en maar ik kan hem ook even zo vaak wel wat doen! Dan wil ik hem er zo graag uit sodemieteren en zeggen: ik ben je moeder niet, die alles voor je deed, doe en denk zelf eens en laat niet alles aan mij over verdomme!
Er moet meer in t leven voor mij zijn dan dit, denk ik dan, en ik krop dingen heeeeel erg lang op en dan ineens hup komt t eruit en zit in weer dagen achtereen te janken, zoals nu, en voel ik me vreselijk zielig. Ik ben een hele sterke vrouw, vind ik zelf, ik heb die andere vent de deur gewezen, voor mezelf gekozen, natuurlijk zet ik hem niet eruit. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Dat is de makkelijke weg. De man kan niet voor zichzelf zorgen. Hij heeft autisme, hij heeft iemand nodig die hem helpt. Het is een kromme relatie, hij is niet 1 kind, hij is er wel 3! En dan ineens is hij weer zo af toe een hele lieve man die met een bosje bloemen thuiskomt, vaak de verkeerde, maar ok, het zijn bloemen, niet zeuren. Of die de strijk doet waar ik weer commentaar op heb want ik kan t beter, ik kan immers alles beter, vooral overal commentaar op hebben of over lopen mopperen. OF dan zegt ie: blijf jij maar lekker thuis, pak een boek, ik doe de boodschappen wel. Natuurlijk zijn we dan goedkoper uit, maar vervolgens kan ik dan weer (zoals vanmorgen) naar appie om voor de rest van de week eten te halen. En dan erger ik me, en dan mopper ik in mezelf op hem: 'natuurlijk hoeven we in de vakantie niet te eten, in de vakantie eten we toch niet, hoe kom je daar bij, dan eten we lucht, heel de vakantie lang'.. en dan sta ik bij appie, bij de scanapparaten, heb gepind en dan lazert mijn tas van het bankje en pats.... Karma bites you in the ass... pastapotten kapot, tas onder de tomatenprut (Mijn moeder zou zeggen, je moet ook al die troep niet eten) rijstpakken onder de smurrie, pitloze druiven drijven in de troep en Kati staat erbij en kijkt ernaar... Kan wel janken. Ik krijg spontaan opvliegers en een rooie kop, het zweet breekt me uit. Ik ga naar zo'n kassa grietje en er komt iemand aan. Gelukkig krijg ik nieuwe spullen, pastasaus en druiven, maar dan nog he... Ik help mee opruimen, is mijn zooi natuurlijk. En druip af. Nog niet ontbeten of niks. Ruim de boodschappen op, mopper nog steeds over manlief. En ga stofzuigen. HUP dondert de telefoon en de losse nummermelder eraf. Omdat het 1 dradenzooi is naast die kast en de stofzuiger erover heen denderde. Natuurlijk krijgt mijn man weer de schuld, terwijl ex man het destijds zo aangelegd heeft en niemand er meer aan durft te komen omdat we anders bang zijn geen telefoon, internet of tv meer te hebben! Mijn man zou tijdens zijn laaaaange werkeloosheid kijken of hij het kon ontwarren, maar natuurlijk alles beloven (zolder opruimen, klusjes doen, huishouden elke dag) maar niks doen. Dus het makkelijkste is, om hem de schuld te geven. Kan het ook zelf doen, natuurlijk, is ook mijn verantwoording. Net zoals zoveel dingen hier, maar ik voel me nu eenmaal zielig en ik drijf nog even op de zieligheid. Bovenop dat alles is het grootste 'verschil van mening' met mijn zus dat er ooit geweest is et voilá.. je kunt me wegdragen zo onderhand.



Adem halen, gewoon ademhalen... In het hier en nu, er is geen verleden en geen toekomst. Nu is belangrijk. Weg die chaos uit mijn hoofd. De kinderen zijn er niet, nu je zus bellen en zeggen dat het je spijt. En rust... in je kop. Adem in, adem uit... Pffff Als een ander al niet gek wordt van mij, dan word ik het zelf wel! Mén...



Deze site heeft goeie ideeën om te veranderen: http://tinybuddha.com/blog/today-can-be-the-day-you-turn-things-around/



© KH

Kleine stapjes

“No amount of self-improvement can make up for any lack of self-acceptance.”

- Dr. Robert Holden

Elke week krijg ik de nieuwsbrief van TinyBuddha in mijn mail en die kijk ik dan even vluchtig door. Maar deze week zag ik iets voorbij komen wat mijn aandacht trok. 3 principles for accepting yourself and being authentically happy

De bovenstaande quote komt daar ook uit en die raakte me weer diep. Hoe ik ook bezig ben de laatste paar jaar met mezelf te verbeteren en te veranderen: Het accepteren van mezelf en nog erger, het houden van mezelf, lukt me maar niet. Kennelijk zit het ergens er diep in gehamerd: het niet goed genoeg zijn. Door wie en waarom is ook mij niet duidelijk. 

Ik ben te dik, laten we dat dan maar eerst eens uit de weg ruimen. Ik verberg dat door mezelf een air aan te meten of eigenlijk meer het weg te lachen. Lollig te doen. Valt het dan minder op? Nou dat waarschijnlijk niet, the elephant is still in the room, maar er wordt niet meer zoveel over gesproken. Negeren die handel. Iemand zei ooit eens tegen mij: Jij blijft zo dik omdat het je bescherming is. Dan hoef je niet over al het andere na te denken wat je raakt, je daar niet (geestelijk) mee bezig te houden. En misschien is dat ook wel zo. Die bescherming dan. Putting up a brave front, so to speak. Soms weet ik de dingen nu eenmaal beter in het Engels te verwoorden dan in het Nederlands. 

 

Maar mezelf accepteren zal ik toch gaan moeten leren: Met al mijn gebreken. Van mezelf houden, is dan in mijn ogen stap 2. Al roep ik in al die blogs nog zo hard: Je kunt niet verlangen van iemand dat ie van je houdt als je niet eerst van jezelf houdt... het is en blijft een lastige als er dagen zijn dat je niet om kunt gaan met de lichamelijke ongemakken van gewrichten die het laten afweten, Frozen Shoulders, enkels die zeggen: draag jij zelf dat gewicht maar, ik kap ermee. En wat dies meer zij. 

Ik kan ook niet meer de schuld bij mijn moeder neerleggen wat ik vroeger maar al te graag deed. Ik ben 45, tijd om de schuld geheel en al zelf op me te nemen. Maar er iets aan doen, dat is en blijft een lastige...
Ik ben lui, aartslui wel te verstaan en ik weet het ook nog maar al te goed. 

Gisteren zijn we met het mooie Pinksterweer naar het bos gelopen. Nu we geen auto meer hebben kunnen we niet meer elke zondag naar het bos rijden en daar een eind gaan wandelen, dus het was lang geleden. Met al die kwaaltjes die opspelen verzon ik ook keer op keer excuus na excuus. Maar als ik eenmaal loop, vind ik het heerlijk ook! Waarom dan al die smoesjes!? Ik snap mezelf minder en minder. Laat staan dat ik mezelf accepteren kan. 

Laten we wel wezen, ik zit met mezelf een beetje in de knoop. Dat 'putting up a brave front'.. .daarmee zit ik er niet eens zo heel ver naast. De buitenwereld ziet een hele andere ik dan dat ik zie als ik naar mezelf kijk. 

Ik zie een vrouw die last heeft van haar opvliegers, worstelt met haar emoties en overgewicht en een innerlijke strijd aan het leveren is waar ze voorlopig nog niet klaar mee is. De buitenkant ziet een altijd vrolijke en opgewekte ik, die altijd lacht. Zoek de verschillen. Natuurlijk worstel ik niet altijd, maar veel wel. 

Small steps, kleine stapjes, met kleine stapjes moet je beginnen...



Beter eten, meer bewegen, en me beter voelen. Kijken naar wat ik heb, niet naar wat ik niet heb.
Ik heb mooi haar, mooie ogen, dat is alvast iets, dat slanke lijf hoef ik niet te krijgen, maar wel betere conditie en minder last van mijn gewrichten.
Elke dag bewegen, en aardiger voor mezelf gaan zijn.

Zie? Ik voel me meteen al een stuk beter! :-)



© KH

In het NU

 

Druk maken. Als ik ergens goed in ben is het in me druk maken. Om kleine dingen maar ook in grote dingen. In nutteloze dingen, dingen waarvan ik weet dat ze over gaan. En het dus geen zin heeft om me er druk over te maken.

Donderdag ga ik een paar dagen naar Londen met mijn moeder, zus en nichtje. Lekker er even drie dagen tussenuit. Maar vóór ik weg kan... kan ik niet weg voor ik me druk maak of alles wel goed zal gaan thuis. Of alles goed zal gaan met/tijdens de reis. Of ik niets zal vergeten. Gewoon eigenlijk alles dus. Terwijl je zult zien dat gewoon het allemaal goed zal gaan.

Ik ben zo iemand die me door me nu al op te winden over dingen die kunnen gebeuren, maar net zo goed niet kunnen gebeuren, veel energie verspil. Zonde dus eigenlijk. Ik weet het, maar ik doe het toch. Waarom eigenlijk? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik heb het al vaker geprobeerd om dat te veranderen maar lukt me maar niet. Want door kalmer te worden wind je je minder snel op over alle dingen die gebeuren in je leven. Je blijft dicht bij jezelf, en laat je niet meevoeren door speculaties in je hoofd. Je staat steviger in het leven, en wordt dus minder snel van je stuk gebracht.

Op sochicken las ik de volgende tips;

1. Besef dat het er allemaal niet echt toe doet

Jouw geluksgevoel wordt slechts voor een heel klein deel bepaald door je omgeving. Het overgrote deel wordt echter bepaald door je eigen kijk op de werkelijkheid. Hoe dichter je bij de werkelijke realiteit leeft, des te kalmer je je kunt voelen.
Wat is de echte realiteit? Dat is alles wat je hier en nu kunt waarnemen met je zintuigen. Dus niet alle dingen die morgen kunnen gebeuren, of alle dingen die gisteren gebeurd zijn. Die wereld bestaat alleen in je hoofd.
Je kunt situaties in je leven minder zwaar opnemen. Denk regelmatig bij jezelf dingen als “Wat maakt het eigenlijk uit?”. Iets wat in je hoofd heel groot is, is niet persé heel belangrijk. Je hoeft je niet altijd druk te maken om dingen waar je verder toch geen invloed op hebt.
Laat het leven regelmatig rustig over je heen komen. Je hebt niet altijd controle op hoe dingen verlopen, en niet alles hoeft te verlopen zoals jij dat wilt. De meeste dingen doen er uiteindelijk toch niet echt toe.

2. Neem tijd voor jezelf om tot rust te komen en na te denken

Tijd voor jezelf is belangrijk, zelfs als je een sociaal persoon bent. Wanneer je alleen bent krijg je de ruimte om na te denken over de dingen die spelen in je leven. Je krijgt een kans om je te bezinnen, om alles van een afstandje te bekijken.
Alleen zijn helpt je te relativeren en het overzicht terug te krijgen. Neem tijd voor jezelf om te sporten, te mediteren of gewoon eens lekker voor je uit te kijken en na te denken. Laat je gedachten over je leven rollen, en probeer afstand te nemen en je niet druk te maken.

3. Leef in het moment, en niet in de toekomst 

Zowel kleine irritaties als grote problemen worden dragelijker als je in het moment leeft. Zoals ik in tip 1 al aangeef is het belangrijk dat je leeft in de realiteit. In de wereld die je kunt waarnemen met je zintuigen. In het hier en nu is namelijk alles goed, en hoef je je nergens druk over te maken.
We maken ons druk om straks, zelden om nu. Nu ben je dit artikel aan het lezen. Het maakt niet uit hoeveel problemen je hebt, of hoeveel vervelende dingen er morgen of overmorgen kunnen gebeuren. Je bent nu aan het lezen, en dat is alles.
Haal een paar keer diep adem, en besef dat er geen ‘straks’ bestaat. Er is alleen nu, en dus hoef je je niet druk te maken om straks. Je kunt kalm zijn in het hier en nu, wetend dat het leven zich de komende dagen voor je zal ontvouwen, en dat het allemaal goed komt.

 

En terwijl ik die tips nog eens overlees besef ik me dat ik bovenstaande eigenlijk altijd al deed maar gewoon van tijd tot tijd los laat, niet meer doe. En waarom? Gewoon door dingen die gebeuren buiten mijzelf om. En eigenlijk baal ik daar zo stevig van! Tijd om ze dus weer te volgen en me niet meer af te laten leiden door dingen/mensen die mij van mijn pad laten afwijken!

© KH

Mind full

Deze week heb ik een drukke week voor de boeg. Van te voren had ik er al helemaal geen zin in. De maandag, de dag die het langste is van allemaal qua werkuren, allerlei afspraken deze week, een cursus van het werk, noem maar op. Tussendoor maak ik me ook nog 'even' druk om mijn huisgenoten: Lief die nog steeds werkzoekende is, Jongste die deze week mondelinge examens heeft maar daar helemaal niet mee lijkt te zitten, sterker nog, er niet eens aan gedacht heeft! En Oudste die weer zit te wachten op bericht of hij wel aangenomen is op een nieuwe opleiding. Ondertussen zit mijn ex ook nog even mails te sturen waar ik nét op zat te wachten, kortom: Je zou er horendol van worden ware het niet dat ik me voorgenomen had me nergens meer druk over te maken. Maar lúkt dat ook?

In mijn geval meestal niet. Als ik iets meemaak, me druk maak over iets of iemand dan uit zich dat een tijd later in een periode van rust in een hyperventilatie aanval of 'mini-epilepsie aanval'. Zaak is dus om me zo rustig en relaxed mogelijk te houden. Mindfulness is dus 'een zaak van leven of dood' voor mij.
Jongste vraagt zich regelmatig af waarom ik me zo druk maak. Volgens hem is er niets om je druk over te maken: 'Relax toch eens mens'. zegt hij regelmatig tegen mij. 'Kijk naar mij, ik maak me nergens druk over'. Om hem vervolgens fluitend te zien vertrekken, zonder jas, richting Albert Heijn met zijn kameraad om een pak roze koeken te gaan kopen bedoelt als lunch. Waarover zijn vader mij dan weer moet mailen want die maakt zich zomaar ineens zorgen over het kind zijn gezondheid en leven.

 

Adem in, adem uit... het beste advies dat ik mezelf kan geven. Het beste advies dat ik mezelf iedere keer geef: Laat los! Waarom moet ik zo nodig ieders leven in de hand houden? In de gaten houden? Dat gaat niet eens. Oudste heeft zelf zijn eerste 2 jaren op 2 mbo's verknald, en ondanks wat mijn ex erover zegt, is dat niet mijn schuld. Ik zat niet op die opleiding. Ik was niet degene die niet leerde. Iedereen, ook eigenwijze 17 of 18 jarigen, is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. En mijn ervaring is, dat wat je ouders ook zeggen: Als je geen zin hebt om te leren, doe je het ook niet. (eigen ervaring overigens) Je moet eerst je neus flink stoten wil je gaan inzien dat je op de verkeerde weg zit. Oudste is nu zover denk ik, hoop ik. Wat zijn pa of ik er ook van zeggen, hij moet het doen. Jongste precies zo. Kunnen wij zeggen: Eet brood, geen roze koeken, of leer nou eens. Hij moet het doen, niet wij.
Kun je er je druk over maken, maar wat Jongste al zegt, het is alleen maar slecht voor je hart. In mijn geval mijn epilepsie.



Volgende week ga ik een paar dagen naar Londen. Even helemaal eruit. Samen met mijn moeder, zus en petekind. Ik heb me nu al voorgenomen om me niet druk te maken of het thuis wel goed zal gaan. Soms snappen mijn Lief en de kids elkaar niet helemaal. Maar die 3 dagen, mogen ze het zelf regelen. Ik ben er dan niet. Even bijtanken.
Is het al volgende week?

© KH

Negatief ombuigen tot positief

Hoe blijf je bij jezelf zonder je op te winden, je druk te maken als je te maken krijgt met de vader van je kinderen als je gescheiden bent? Je zult nooit van elkaar af zijn, je hebt altijd met elkaar te maken.
Al moet ik zeggen dat het afgelopen jaar een oase van rust was. Het contact was verbroken, de berichtgeving over scholen of wat dan ook verliep via de kinderen zelf, of in ieder geval dat dacht ik. Want na een geïrriteerde mail vanmorgen bleek dat mijn ex daar heel anders over bleek te denken. Hij vond dat ik de plicht had hem te informeren. Dat hij zelf alleen maar de leuke papa speelt, zonder enige plicht schijnt hij vergeten te zijn. En daar wringt hem nu de schoen. Want hoe ik het ook probeer, hoe graag ik het ook wil: Ik kan niet over hem praten of zelfs maar denken zonder een bepaalde ondertoon.





Wat dat gevoel is kan ik niet omschrijven. Iemand die alleen maar vindt dat hij in zijn recht staat en de ander niet, dat hij er alles aan doet en de ander niets, gemene dingen over de ander zegt, die je dan via via moet horen, wil je met zo iemand weer contact? Ik niet. Maar de man heeft een slechte gezondheid. Het is de vader van mijn kinderen. Ik heb geïnformeerd naar zijn gezondheid en meteen vond hij het nodig zich in mijn leven te dringen. Een leven dat net zo lekker rustig verliep. Een leven met de kids die ik alleen begeleidde. Niet alleen maar leuke dingen maar af en toe streng zijn wat er bij hoort tenslotte. Maar dan moet je dus van iemand waar je ooit mee getrouwd geweest bent horen dat je het totaal verkeerd doet, je kinderen doen het toch niet goed, zie je dat dan niet? Je schijnt oogkleppen op te hebben, je wist het zelf niet. En het is ineens weer gedaan met je rust.

 

Ik voel de onrust in me opborrelen. Ik weet dat ik de kinderen er buiten wil houden. Ik weet ook dat zij áls ze al naar hun vader gaan zeggen: Hij dwaalt, mam, hij is van het padje. Komt door die ziekte, door al die tia's. Soms willen ze niet, en moet ik hen vragen te gaan: Toe nou, het is je vader! Ga nou maar. En nu lees ik dat ik ze van hem af houd? Ergens weet ik dat hij onzin schrijft, dat ik het naast me neer moet leggen, voor mijn eigen gezondheid, maar dan denk ik weer: Ik wilde dat hij mij met rust liet, ga gewoon weg.

 

Hoe ga je om met een negatief persoon in je leven, die niets anders wil horen dat wat hij als waarheid ziet? Hoe ga je om met een egoïstisch persoon die negatief is over de moeder van zijn kinderen? Ook dat nog erbij. Ik wilde er eigenlijk niet meer mee omgaan, maar ik vrees dat ik weinig keus zal hebben. Het enige wat ik kan doen, is me er tegen wapenen. Denken dat hij niet voor niets mijn ex is en och, het levert blogvoer op tenslotte... Maar dat is dan ook het enige positieve eraan...

Maar toch, weet ik ook dat ik mezelf weer moet herpakken. De rust opnieuw in mezelf op moet zoeken en het negatieve wat hij in mij oproept onherroepelijk uit mijn leven moet sturen. Mensen komen in je leven om je wat te leren, hij heeft mij geleerd dat ik zo niet wil zijn. Zeker niet zo als ik was toen ik met hem was. Zo boordevol onrust en onzekerheid. En dat ga ik steeds weer opnieuw uit mijn leven bannen als ik contact met hem gehad heb.  Lesson learned.

© KH

Mindful thinking: Sherlock

“A man’s brain originally is like a little empty attic, and you have to stock it with such furniture as you choose.”

Als ik een serie geniaal vind, is het wel de hedendaagse Sherlock! Niet alleen die van de BBC met Benedict Cumberbatch maar ook die vanavond weer op SBS wordt uitgezonden: Elementary met Jonathan Lee Miller.
Beide heren zijn British beide zijn perfect in hun (ik mag dat zeggen met mijn 'praktijk-ervaring) bijna autistische denkvermogen en handelen. Maar even Googelen blijkt dat het dat niet is: het is een Mindful way of thinking. In 'How to think like Sherlock Holmes'  kun je lezen hoe je kunt leren denken als Sherlock.

En hoe denkt Sherlock dan wel? Als je net als ik fan bent van 1 van de hedendaagse series (en geloof me, dat is niet everybody's cup of tea) dan zou je willen dat je af en toe zo kon denken. Hoewel het me ook vreselijk ingewikkeld lijkt, zo'n warrig brein bijna... of is het dat?



Voor iemand als een detective die Sherlock Holmes is, moet je inderdaad wel mindful in het leven staan. Kijk je goed naar de serie, of lees je de boeken, dan kun je merken hoe Sherlock alles opmerkt. Hij staat stil (de misdaad is tenslotte toch al gebeurd, er is een lijk dat gaat nergens meer heen) hij bemerkt dingen, hij kijkt, hij neemt waar, hij observeert. Dat is precies waar mindfulness voor staat. Nooit eerder bij stil gestaan eigenlijk hoe Mindful Sherlock Holmes is! Beleef de dingen stuk voor stuk, een voor een, observeren en weten wát je moet observeren! Het onderscheid maken in je brein tussen wat belangrijk is en wat niet. Welke details verdienen je aandacht. De keuze is reuze dus kies verstandig.. Niet alles zomaar opslaan in je brein, dan raakt het overvol daarboven. Focus op wat belangrijk is, bepaal wat belangrijk is voor je het opslaat. Wees selectief. Wees aandachtig. Kijk naar het hele beeld zonder de aandacht voor de details te verliezen. Ondertussen kunnen je gedachten afdwalen, wij zijn tenslotte geen Sherlock Holmes. Onze gedachten zijn zo gemaakt dat ze af en toe afdwalen, ze kunnen niet anders. Eigenlijk zijn ze ook niet gemaakt voor multitasken bijvoorbeeld. Een ding tegelijk is beter. Als je je gedachten op meerdere dingen richt gaat dat altijd ten koste van een van die dingen, die dan toch minder aandacht krijgt dan het andere.

De Holmes oplossing? Gewoonte, gewoonte, gewoonte... En motivatie. Richt je aandacht op 1 ding tegelijk, wees selectief, op dat wat je wilt bereiken. Train je brein in het hier en nu te zijn, daar waar je mee bezig bent, en als je gemotiveerd genoeg bent zul je de baas worden over hoe je gedachten gaan.
Het zal niet makkelijk zijn, maar oefening baart kunst.

Elementary my dear Watson.

© KH

Levenslessen

Wanneer ik mezelf weer eens zielig vind en vind dat het leven oneerlijk is, geef ik mezelf een virtuele schop onder mijn kont en kijk naar wat ik wel heb. Het valt niet mee, dat geef ik eerlijk toe. En ik ben iemand die van de buitenkant heel vrolijk en spontaan lijkt, maar van binnen, trust me.... Het gaat er ruig aan toe. De ene dip is nog niet weg of de volgende laat alweer van zich horen. En laten we eerlijk wezen: Het valt ook echt niet mee.

Het leven met een autistische partner bijvoorbeeld. Dat is mijn allergrootste punt. Daar heb ik mij lelijk in vergist. Dat deed ik wel even. En och ik had toch ook al een zoon met Pdd-nos, dus wat voor verschil zou dat zijn? Nou heel wat kan ik je zeggen. Mijn allergrootste levensles is wel dat ik altijd op anderen 'hing' en niet zelfstandig was. Eerst op mijn ouders, later op mijn man, nu ex, en nu moet ik het zelf doen. Of beter gezegd: wil ik het zelf doen. Het punt alleen is: Mijn partner legt zijn hele hebben en houden op mijn schouders en hangt nu aan mijn schouders. Het voelt haast letterlijk zo, gezien ik dus schouderklachten heb al een aantal jaren. Het zou me dus ook niets verbazen dat het een met het ander te maken heeft. Ook hij heeft zijn levensles te leren. Hij hing aan zijn moeder, nu aan mij. Ook hij moet leren zelfstandiger te handelen. Alleen in zijn geval is het vaak 'te zot of te bot'. Hij kan niet scheiden wat hij nu wel of niet moet overleggen en zelf kan beslissen. Het blijft lastig. Zeker nu hij ook nog zonder werk zit en helemaal zijn zelfvertrouwen dreigt kwijt te raken. Hoe langer het duurt hoe moeilijk het wordt.

Mijn eigenschap om me om alles maar dan ook alles zorgen te maken. Het gaat al iets beter, de beren verschijnen niet vaak meer op de weg, maar toch, het is en blijft een lastige: Loslaten. Ik weet dat het beter gaat als ik meer los laat. Vertrouwen heb in het Universum. En toch... Je zit jezelf in de weg.
Wat gebeurd is is gebeurd, de keuzes die ik destijds maakte, ook daar heb ik van geleerd.



Gisteren was ik met een vriendin even in de stad, we kwamen een andere vriendin tegen. Het gesprek ging over op onze kids en hun studies die ze al dan niet bezigden. Nee, wij zouden het alledrie heel anders doen als we het over zouden doen. Niet meer zo snel samenwonen of trouwen, later kinderen of niet, en vooral studeren en een vak leren. Wat gooien die kinderen er met de pet naar. En toch, wat deed ik zelf op zijn leeftijd? Juist, ook niks. Precies wat hij nu doet. En later spijt hebben. Juist omdat ik weet wat ik nu weet, baal ik zo van zijn houding. Hij heeft nu alle kansen. Maar het is zijn leven, niet het mijne! Ik heb mijn kans gehad. En daar wringt hem de schoen. Loslaten dus.

Life is what you make of it. En als ik mijn leven lang ga lopen piekeren, mopperen op mijn partner of mezelf, dan wordt het leven er niet leuker van.



© KH

Dankbaar

"Let us be grateful to people who make us happy, they are the charming gardeners who make our souls blossom"Marcel Proust

 

Het dagelijkse leven gaat aan menigeen gewoon maar voorbij. Zonder erbij na te denken, leven we ons leven. We staan er niet eens meer bij stil. We staan op, kleden ons aan, ontbijten, gaan naar ons werk, komen thuis, eten weer, kijken tv en gaan naar bed. Het is vaak routine  voor de meesten van ons. 

Als we nou eens elke dag opschreven waar we die dag dankbaar voor waren? Gewoon drie dingen. Drie dingen waar je dankbaar voor bent. Even stil staan bij wat misschien gewoon is maar toch ook weer niet.

Ik ben vandaag dankbaar voor: 

1. Dat ik werk heb. In deze tijd valt het niet voor iedereen mee tenslotte. 

2. Het winterweer. Niets zo lekker als dit weer. Zeker als je zoals ik er op de fiets uit moet elke dag. 

3. Mijn blog. Dat ik zo lekker van me af kan schrijven als ik het nodig heb. En ook al ben ik er wat minder door mijn schouderklachten, hij blijft wachten tot ik er weer ben en is er als ik hem nodig heb. Fijn is dat! :) 

© KH

Het is zoals het is

To change one's life: Start immediately. Do it flamboyantly. No exceptions. ~William James

Sommige dingen zijn zoals ze zijn. Soms is het nodig dingen in je leven te veranderen, als je ergens ongelukkig mee bent bijvoorbeeld.
Maar het besef dat dingen soms zijn zoals ze zijn, raakt in de mogelijkhedenmaatschappij steeds vaker op de achtergrond. Het geeft veel rust als je meer ‘zaken des levens’ accepteert, en niet altijd - soms tegen de bierkaai - blijft streven naar iets beters of mooiers.
Accepteer de werkelijkheid. Narigheid, somberheid, vervelende dingen horen allemaal bij het leven. Je kunt niet elke dag leuk, gelukkig, blij en energiek zijn, en anderen ook niet. Sterker nog, het hoéft ook niet.

Leer te ontvangen en te waarderen. Sta even stil bij datgene wat je krijgt, of hebt gedaan. Geniet van een keuze die je gemaakt hebt. Probeer vaker dankbaar te zijn voor wat er goed is aan een beslissing of ervaring. Dat helpt je ook om tevreden te zijn met wat je hebt en wat er is.
Hou je emoties onder controle. Lang heeft het idee geheerst dat bijvoorbeeld het uiten van woede, ‘stoom afblazen’, helpt om je van deze gevoelens te bevrijden. Recente inzichten laten zien dat het juist beter is negatieve gevoelens bewust waar te nemen, ze te beschouwen zonder te oordelen, en ze dan los te laten. Vaak is de kwestie waar het om gaat ook minder belangrijk dan we op het moment zelf geneigd zijn te geloven.

Jezelf accepteren kan moeilijk zijn. Vaak leggen we voor onszelf de lat veel hoger dan voor anderen en zijn we streng voor onszelf. Probeer wat milder te zijn voor jezelf, te bedenken dat ook narigheid bij het leven hoort en jij niet de enige bent die ‘fouten’ maakt of vervelende dingen meemaakt. En besef dat je al waardevol bént, en dat niet steeds (tegenover jezelf) hoeft te bewijzen.
Probeer anderen niet te veranderen. Ook zij zijn zoals ze zijn. Probeer een manier te vinden om om te gaan met de dingen die je minder leuk vindt aan anderen, of maak goede afspraken. Dat scheelt veel stress.


© KH

Bron: http://www.simplifylife.nl