Acceptance means change

It's that time of year again when you 'have' to walk outside with nothing more on your body than shorts and a shirt or top. It's so hot that I'd rather stay inside (and hide) but I still have to work. In winter I can hide my body which to be honest, has grown to a size I have never had before and that's saying something. Acceptance is key here but that is hard to do. I don't like it at all but how to get rid of all that what you have built almost a lifetime to grow on you body in the first place. It is in the way, it is even hotter in this weather, it is unbecomming and frankly I really hate it! Whenever I look in the mirror I loathe myself.

When I look in a mirror I don't see the stretch marks anymore, no I see that belly, those thighs that weren't that big before, that bum that doesn't fit in some of my pants all of a sudden. I just can't understand how this is happening and why I let it get to this! I know some of it is due to my meds, and some of it is due to menopause but I must have done a lot of it myself as well (no exercize might be one of them)
I like to cover things up in baggy outfits but let's be honest, who wants to walk around in a tent all day? You look twice the size you actually have!

I don't want to have a skinny body mind you. I just want to feel good again. I don't want to have hip pains and back pains. I want to move around normally and not be tired. I don't want that belly to be in the way of my everyday activities. That probably means I have to start working out. I hate going to a gym where all those muscle boys are flexing in front of mirrors or those skinny girls are panting. But saying to myself I will go hiking ,and then staying home sitting on my sofa, won't do anymore either. I have to motivate myself somehow. I musn't rely on others who tell me they will join me (hub) and then don't want to go. I must do this myself and for me and no one else.

Furthermore; ( and I know this 'theme' has come up in my blogs so many times but apparently it's still a thing) I must believe in myself again, I must love myself again. I must not speak (or think) negatively to myself anymore. Because accepting your body, no matter the size means that you CAN begin to change. But it all begins with acceptance. I can’t hate and criticize my body to create lasting change. It just doesn’t work. I must start with meditation again, live more mindful again and not see food as the answer to everything, even though it is not as bad as it was I must admit. I used to be an emotiol eater when I was still married more than 12 years ago or so, but I'm not now, at least I don't think I am. It's now more that both hub and I just eat things because we crave it and that's not good. I know I feel better when I eat healthier. Of course I will still crave chocolat then, but I won't feel like crap!

I have tried many times before. I hope I have the confidence in myself to begin again and to keep up.

© KH

Thanks to Jenn Hand for giving me the inspiration/motivation for this article

50 het nieuwe 40?

Deze week word ik 50 en om me heen hoor ik iedereen dingen roepen als; ‘Och joh 50, daar voel je niks van’ of ’50 is maar een getal’ of ’50 is het nieuwe 40 joh!’

Die laatste laten we het daar nou eens over hebben. Toen ik 40 werd zei men namelijk dat 40 het nieuwe 30 was. Overigens life begins at 40 daar kan ik me nog wel in vinden. Ik was nét gescheiden, was 20 kg afgevallen van de stress én de nieuwe liefde in mijn leven en had energie voor tien! Ik gaf een jaren 80 party om te vieren dat je met 40 inderdaad happy bent ook al heb je al die shit achter de rug. Zwager, DJ geweest in een vorig leven, nam zijn spullen mee en ik had het al helemaal uitgevogeld hoe het zou worden. De kamer leeggeruimd op de bank na, gezellig wat sta-tafels voor de rokers buiten, de boel versierd, zelfs een karaoke setje op de playstation van de kids aangesloten want lekker meebrullen op de jaren 80 muziek dat zouden we net als lekker dansen. Wat kwam ik bedrogen uit! Mijn toenmalige vriendinnen zaten bij elkaar vastgeplakt op de bank en waren er niet af te branden! Laat staan dat ze karaoke gingen doen! Welnee, ik kon in mijn eentje gaan dansen, oh wacht er was 1 vriendin (naast zus) die er ook wel voor te porren was. De rest moest echt om 12 uur naar huis want de oppas moest naar huis. Meen je die? Ik had nog wel de buren ingeseind dat het laat kon worden. Dat was eens maar nooit weer dus.

Als 40 niet het nieuwe 30 is, is 50 al helemaal niet het nieuwe 40.

Ik kwam met mijn 39^ste al in de overgang terecht en nu 10 jaar later zit ik nog volop in de opvliegers, en die 20 kg die er toen af was zijn weer terug en hebben vriendjes meegebracht. Gezellig... Krijg dát er maar eens af als je in de overgang zit. In het begin had ik fikse aanvallen van chagrijnigheid, energie staat nog steeds op een zeer laag pitje; mijn moeder van 73 heeft meer energie in haar kleine teen dan ik in mijn hele lijf. Moet je meer bewegen zeggen ze. Bij het idee alleen al breekt het zweet me uit, letterlijk dus. Mijn werk in de thuiszorg bezorgt me niet alleen plezier met de ouderen, het is vooral een hele opgave om de dag door te komen zonder zweetaanvallen, rode konen, en mijn werk te doen zonder lusteloos te worden ineens.

En dan heb ik het nog niet eens over al die vreemde pijnen en pijntjes die zomaar ineens komen. Had ik een jaar of 8 geleden last van niet 1 maar twee frozen shoulders wat langzaam maar zeker genas, die pijn is nog niks vergeleken met de pijnscheuten die ik voel in heupen, benen, rug, schouders, knieën, noem maar op. ‘Ja’, zegt mijn moeder dan behulpzaam ‘heupen zit in de familie hoor denk erom! Net als een uitgezakte baarmoeder dus ga maar vast bekkenbodemspieren oefeningen doen’ Okay....
Niet in slaap kunnen komen van de rusteloze benen, pijn in heup als je je omdraait in bed, gewoon algehele slapeloosheid, moeheid.

Nee, 50 is echt het nieuwe 40!

Het schijnt allemaal over te gaan als je eenmaal die overgang door bent, maar wanneer dát is kan niemand je zeggen. Sommige mensen beweren dat je zelfs met 70 nog last kunt hebben, fijn vooruitzicht ook. Dus leef je gewoon met de dag, probeer je vooral niet teveel van negatieve mensen wat aan te trekken, of van alle ellende in de wereld zodat je chagrijnigheid die dag niet omhoog schiet en probeer je vooral rustig te blijven als er weer een hitte aanval komt.

Als ik straks 50 ben moet/mag ik nog 18 jaar en 9 maanden werken tot ik met pensioen ga. Gelukkig heeft mijn moeder de rollator van oma nog op zolder staan, dan kan ik die tegen die tijd gebruiken om zo naar mijn oudjes te komen om te gaan poetsen. Als het tegen die tijd al niet verhoogd is! Of er überhaupt nog pensioen of AOW is!
Lang leve de verzorgingsstaat. Hoera hoera.

‘Goh mam, je wordt al 50, oud hoor’ probeert zoonlief van 20 grappig te doen, waarop zijn oudere broer van 23 zegt; ‘Ja mam als je 50 wordt zetten we zo’n grote opblaas Sarah voor de deur.’
Ik kreun ‘Als je dát doet prik ik het ding eigenhandig lek! Doe maar gewoon’
De heren lachen samenzweerderig en ik heb het er niks op.
Ik hou niet van die flauwekul, gewoon normaal doen. Je mag tegenwoordig al blij zijn dat je ouder wordt.
Ik ben nu al bijna 5 jaar ouder dan mijn opa ooit geworden is!
Ik ben 10 jaar jonger dan mijn vader was toen hij overleed aan de gevolgen van darmkanker! Dat is een heel gek idee besef ik ineens.

Mijn vader leefde heel gezond, was al met pensioen en had een gezond gewicht. En toch... Misschien helpt mijn buikvet mij wel, beschermt het mij, maak ik mezelf wijs. Maar misschien moet ik toch eens wat minder piekeren en binnenvetten zoals hij deed.
En meer bewegen uiteraard, de buitenlucht in ipv na mijn (lichamelijke huishoudelijke werk bij de oudjes) binnen achter mijn laptop zitten.

Maar misschien moet ik het ook allemaal wat luchtiger zien; het leven. Take it as it comes. Ook al is het soms gewoon shit en zijn er dingen om je mega druk over te maken. Loslaten, met de dag leven en alles sal reg kom. Schijnt.

Op naar de 60!

© KH

Luisteren naar mezelf

De laatste tijd krijg ik allerlei pijnen en pijntjes, krijg ik van het ene op het andere moment een dikke lip bijvoorbeeld zoals vandaag die vervolgens van de boven- naar de onderlip zakt wat gek is, ben ik al 3x verkouden geweest in de hele winter terwijl ik normaal in nog geen 2 jaar verkouden word enz enz.... Je gaat je afvragen waar het aan ligt.
Ik lach altijd om mijn huisarts die meteen stress de schuld geeft maar misschien heeft hij daar nog een punt ook. Stress is nummer 1 als mensen klachten krijgen.
Ik moet toch eens meer los leren laten wat dan weer makkelijker gezegd dan gedaan is zeker nu er van alles gebeurd op mijn werk.
Ik voel gewoon dat ik verkeerd bezig ben, lichamelijk voel ik  me niet goed, in mijn hoofd is het al tijden té vol, ik vergeet van alles, erger me aan iedereen, en kan de rust in mijn kop niet vinden als ik het probeer.
Probeert het Universum me iets te vertellen?

Vergeetachtigheid, te laat komen, kleine ongelukjes, rommelige omgeving, dingen laten vallen of breken, ziek worden, nergens over na willen denken (struisvogelpolitiek noem ik dat dan), angstig zijn of stress hebben, moeite hebben om projecten af te maken, verveling.
Dat zijn allemaal subtiele tekenen die het Universum kan sturen om je in een andere richting te sturen.
Je merkt zelf dat er iets niet goed is, je je niet goed voelt, iets niet goed gaat, en die subtiele hints zijn dan nét dat duwtje in de richting om je leven een andere kant op te sturen.

Dus tijd om naar het Universum te luisteren, naar mijn lijf te luisteren en naar mijn intuïtie te luisteren. Voor de tigste keer... maar ik merk dat ik/mijn lijf het beter doe op 'gezond eten en weinig tot geen vlees'. Dan voel ik me beter, kan ik meer, heb ik meer energie. Dus hup weg alle ongezonde troep met toevoegingen en suikers en zooi en meer bewegen, meer groenten en fruit en mediteren.
En vooral luisteren naar mezelf!

Zen!


© KH

Mooi aan de binnenkant

Van de week stond ik voor de spiegel na het douchen en degene die terugkeek leek gewoon niet op mij. Ik was het niet, die dikke benen die beginnen te zwieberen, die dikke buik, die heupen en kont die uitsteekt. "Ik weet niet wie jij bent", zei ik "maar ik ben het niet!"

In mijn hoofd zit nog een persoon, een meisje misschien zelfs, met een normaal gewicht. Degene die ik in de spiegel zag klopte niet bij dat beeld van mijzelf. Misschien is dat het hele probleem wel; zolang ik denk dat ik 'normaal' ben qua gewicht, val ik ook niet af of eet ik gewoon wat ik altijd al at.
Mijn zus beweert, en misschien heeft ze daar wel gelijk in, dat ik mijn emoties vasthoudt en omdat ik dat doe gaat dat ergens anders in mijn lijf zitten.
Weer een ander zegt dat het stress is, of wat te denken van teveel zitten! Ik heb dan wel een bewegend beroep maar zodra ik thuis kom ga ik zitten en denk ik; "hè hè, nu even niks" en lopen ho maar!

Ik ben nu 10 jaar in de overgang en heb gemerkt dat ik er niet slanker op word. Ik eet matig, ik drink alleen maar water, of koffie of thee. Ik snoep amper. Ik zal best wel iets verkeerd doen maar wát dan? Word ik gelukkig van mezelf op een dieet zetten? Word ik gelukkig van een negatief zelfbeeld?
Word ik gelukkig als mensen mij wijzen op mijn lijf wat ik echt zelf wel weet, geloof me.
Mijn huisarts zei me ooit; "dat je dik bent weten we nu wel, maar je moet fit zijn" En daar moet ik nu dus aan gaan werken, aan fit worden. Niet meer buiten adem raken bij een klein stukje fietsen, of een trap op en af lopen. Ik vind mezelf misschien niet mooi maar ook aan dat zelfbeeld kun je werken. Ik ben wel mooi van binnen en daar gaat het toch om!
Aan de buitenkant wordt gewerkt. It's a work in progress.
*trekt wandelschoenen aan en gaat een eindje lopen*

© KH

A pause in menopause

This is going to be an all women's problem blog, so if you can't take the heat, stay out of the blog in this case... men be warned! On the other hand: maybe it's just a good thing you men read what's going on in our bodies, but maybe that's just me.

When I was 39 my regular periods became very irregular. Very much so that I went to my doctor and asked her if I could be in a very early menopause. She said I was too young for that and that it was probably just stress from my divorce. I just shook my head when I came outside her office and thought 'she's the doctor but she's very wrong!' So she was! The next two years my period stayed very irregular and even became very heavy. So heavy infact that I had a period for 3 months at a time with heavy blood loss! I went to the doctor again because I really couldn't funtion in my daily life like that! I made a test on my computer before I went to see her and ticked all the boxes; Hot-flashes, lack of sleep at night, joint pain, etc. She wanted to test my blood to see if the hormone was in my blood that would prove I'm in menopause and agreed with me that a period 3 months in a row wasn't normal. My blood was normal but she thought I was in pre-menopause and suggested an intra-utrine device for the heavy bleeding.

Five years without any period what so ever! I felt I was in heaven! Only those hot-flashes where hell! Especially in summer. But in winter it was nice.
Last Februari my intra-utrine device had to be replaced but my doctor said I could try if I was over the hump, it had been five years now after all.
I felt pretty good actually, the hot-flashes were much less, even in summer and I really thought I had the worst of it behind me. I'm 48 almost so at it for almost 10 years now! It could be over right?

WRONG! Yesterday when hub and I thought we'd go for a lovely bike ride, I went to the bathroom first to see I had gotten my period again. WHAT? After all that time? Bloody hell! Literally.
My belly started hurting again too! I had some signs beforehand; I had gotten some pimples that I couldn't explain but I never thought... So glad I saved all the stuff for 'you'll never know'.

It's like you have said goodbye to someone you hope you will never ever see again, your done with him/her and you've moved on! You've outgrown them. Only to suddenly be confronted with them again totally unsuspected and it is so unpleasant and painful to be confronted with all that again. Like that.
So if I thought I'd be done with all that, if I thought I was almost out of menopause, I sure have another thing coming... Darn it!
Dear Mother Nature, I'm done! Please stop this mess! Thank you!

© KH

Becoming the real you

Everyone knows it probably or has experienced it; other people always know best how you should be, or should live your life or should behave etc. So have I in my life; people always know better how I should be, what I should say or not, or how I should look. Be careful, what will others think of you? Well, I've finally come to a point in my life that I really don't care anymore what others think of me. If I ever did. I have stopped a long time ago to listen to the negative people who not always have your best interest in mind. Almost never actually. Only you know what is best for you.

The one thing that was bothering me was me being overweight and having low energy all the time. I started eating more healthy but still it didn't help. Until one day I walked into a shop where they sell homeopathic stuff and I just out of the blue (even surprised myself) to the sales-girl if she had something that could help me lose some weight and still being healthy. She recomended green tea pills to help burn fat easily and drink only pure green tea. I started doing that and felt better after a few days. Of course I missed my coffee as I am a lover of the stuff but I saw what it did to my skin alone! I started changing my daily meals, less meat (hardly any) more nuts and mushrooms and beans and rice or quinoa and more green veggies and fruit.
I had a painful, sore spot under my ribs on the left for a long time, and even that is gone now I've noticed, just from eating differently and just watching what you eat! 

Then I came across a book by Tara Stiles 'Make your own rules diet' (in Dutch 'Powerfood, Yoga en Meditatie' ) and what she writes is hitting so close to home! She is saying everything I am saying for so long! Dieting doesn't work (been there done that), you just have to do what feels good for you, listen to yourself more (when did I stop doing that?)and you need to move (you can't sit on your ass all day, which of course I love to do, writing all day after work).
She even encluded recipes which are easy to make and give you all you need. (and make my mouth water)

I even like my green tea better now than when I drink coffee and that's saying something!
I know I still have a (very) long way to go, but I'm glad I'm doing it and thanks to Tara I'm in the mood to get moving again and eating even more healthy.

© KH

Change of self

The mean reason I wasn't writing a lot on this blog anymore was that every time I did I got some comments I did not like much or no comments at all. The comments I didn't like were quite often from people who didn't understand what I was trying to say.
One time someone said to me; 'So what if people aren't responding to your blog? The main reason you're writing is for yourself isn't it?' which is very true!

So this is another atempt of me writing my twisted thoughts. Although; twisted, probably everyone is thinking the same things now and again but they're not writing them down and I am. I need to write. This blog is for me a necessity. I need to write or my head will burst.

So this change of self; First I need/want to write more, not only more about this change but also more stories. Not only fanfiction which I'm writing and poems but also short stories and writing on my 'novel'. I find that difficult somehow; It's in my head but short stories are much easier plus I like to write those more.

What I did to start to change a week ago is quiting the sugar. I mean I was putting sugar in my coffee and I drink lots of coffee. I have a sweet tooth and I just stopped a week ago after I had the flu. I didn't feel happy anymore, I lacked energy, felt restless and bloated, my stomach protested, my liver hurt (yes it felt very painfull if I touched my belly!) and I was so tired all the time. Now I'm eating more fruit (I was such a bad fruit eater) and after a week I can feel the change already. I have more energy, I do more, I'm not bloated anymore and I'm feeling healthier if that is even possible after just one week. Sure I need to lose weight as I'm hugely overweight but that's not the reason why I'm doing this. It's the inner voice that was nagging all the time, (Listening to my body; didn't do that either)and feeling better in my own skin that was the trigger.

Hopefully I can keep this up because boy do we have loads of added sugars in our food!

Here are some informative articles about hidden sugars and added sugars.

© KH

Accidents will happen

Accidents will happen or as we say in Dutch ' een ongeluk zit in een klein hoekje'.
Last Sunday I thought I just go upstairs to the attic where we dry the laundry in winter and fetch it but when I went to go down I fell... First the laundry basket fell then I followed it soon after. I yelled (or I must have yelled) and I was down on the ground. My eldest son found me there as I was blocking the bathroom door for my hub who was inside and couldn't get out to help me. I must have been 'out'  for a minute or so and my son said 'mum there's blood under your head'.
'Nah' I said 'can't be'
I got up (I know I shouldn't do that) but I was sore all over. I saw the blood, not a little, no quite a lot, and asked my son for a towel as I just had washed my hair, it was still laying on the bed.
Son pressed the towel on my head and helped me get downstairs so hub could get out the bathroom.
To make a long story  short; the ambulance came, they checked me out and put a bandage on my head. Because it's cheaper to go to hospital yourself they said we could do that and they'd phone ahead. We don't own a car anymore and our neighbour drove us to hospital where I got about 8 stitches or so.

I'm fine now bit dizzy at times, sore and bruised and very tired still. I wanted to go back to work tomorrow but I just can't. I work with elderly people doing housework and that's just too tiring. I'm even tired from showering and walking downstairs! Silly really!

Just to let you know how I am but I'm getting better, just need to take a step back. ;)

And see? Housework is very, very dangerous indeed! :D

© KH

Stress

To follow up on my last blog about Anxiety here the outcome of my visit to the doctor this morning:

After describing my complaints the doctor asked me: how are things at home? And yep, there they where, the tears I held back so long came flooding.. Almost wanted to curse but one doesn't do that at a doctor's office.
That my hub is muttering in himself constantly, that he's cursing in himself about almost everything and everyone, that he gets annoyed by us all but mostly at himself, that the kids hear his muttering, that I feel like walking on eggshells, or feel like it's all on me, on my shoulders all the time! But Stress doctor? You don't say! Really?

The doc examined my stomach anyway to be sure. No nothing there that shouldn't be there. Thankfully! But still, those chestpains tell you something don't they? Yes stress! Do you want to talk to a psychologist? Well, no! Now I know what it is, I know how to deal with it, I think anyway. But, the doc said, you don't get to ignore it now! You never come to see me anyway, but now you have you really have to do something about it. I sat there all teary eyed and nodded. Yes, I really have to don't I. I always ignore these things, put them aside, I'll deal with them later. But then I never do. Don't cry, put it away and now, now I have stress... Go figure.

I'm good at that: Putting away my emotions. When my dad died, I put them away, I felt I needed to be there for my mum and sis. I cried about him in my own time, when I was alone. When I thought about gettting a divorce and worried about that all the time, no one noticed anything about me, I cried when I was alone and was my cheerful self when everyone was around again. Same with my divorce. Or with all the things with my child with autism and now my hub with his autism. All the promises made by him to work on himself, to become a person who doesn't feel the need to curse or mutter every second of the day, to seek help with his problems and to work on our relationship never work out. Where did I hear that all before, ah yes my first marriage... promises promises.
It's so damn hard and I put everything away under lock and key. I'll deal with it sometime when it suits me. Which it never will of course.
And I know deep down he can't help it! Of course he can't help it that he's got autism. There are all kinds and he just can't handle his very well, like my son can handle his. I understand it's hard on him, I know. But then again, my inner self cries, what about me? 

Ah yes doc no stress, by the way, I really thought you would drag my obesity into it right away. The doc looks at me with a funny look: Why would I? he asks me. I don't know you any other way than this way. Does a diet help you or would it add more stress? Did you have these stomach problems before? No you didn't so why would they be obese related? You know yourself you have that, you know what's bothering you and you know what and if anything, you can do about it. What will help relieve your stress however is walking outside! A walk in fresh air will putt thing in perspective. It helps you gather your thoughts. (Of course I knew that but tend to ignore as with all things)
Try and hold on to this: You never visit me, doc said, but try and come back to me if you don't cope. Don't wait to long. Wise man, doc!

I know what's the matter, I know where the stress is coming from. It's that man I fell for all those years ago: That man with the gorgeous baby blues and I thought: This man must be it: My soulmate. I could feel it back then. But that feeling has gone ever since he moved in. He couldn't cope with his autism with 2 teens with a pretty chaotic household. And to be frank, after 7 years he still can't! But he can't live without us anymore either! Every single thing bothers him, frustrates him, and that's something that's adding up to my stress level. Should I let it? Hell no I shouldn't! But still I do. And my chest hurts even while writing it all down. It hurts from all the stress. And that's just plain stupid!

Sometimes I just feel like I can't breathe, like I'm suffocating. I feel like crying and when I finally do, someone comes into the room and I'll push it all away again. How stupid can you be?
I know what to do, but I don't do it. I take care of everyone else but not enough of myself. I always think it's me. It must be me. But this time, it's not me. I'm sure it's not. I try, keep on trying everything. But I feel it in my painful chest, it doesn't work anymore. It just takes two. Always. I knew it with my first hub, I know it now. Hub wants to change I know he does, but maybe not enough to actually take action. Now he has to, what if the stress builds up to a depression or burn out. What then? I was not planning on finding that out! Hub has to work on himself and/or seek help, or it can go the wrong way with me, really wrong!
My body gave me a warning this time, thankfully I listened.
This time around. But maybe there won't be a next time.
You always have to listen to your body and mine says: stop it right now!

© KH

Normally I have an art blog on Friday, to compensate that I have pasted 3 paintings of emotions in between the text.

Anxiety

It seems like I keep writing these kind of blogs for as long as I'm writing blogs. If one reads back at my older (Dutch) blogs I'm always struggling with myself, with letting go, with anxiety issues.
With feeling truely free of all burden and stress because isn't that what we all really are after?

The last days/week(s) I've had this feeling again: What it is, I really can't say. It's not that 'stone on my stomach' kind of feeling I've had before, no this time the stone rests higher. More on my chest. Plus there's an uncomfortable nagging (not even a pain) in my side, just below my rib on the left side. Of course I started Googling. I always do. One does not feel happy while Googling on these matters! You really start feeling ill doing that! Not only do you start thinking like you have a heart condition but also you're starting to worry you might have a whole lot more!
Speaking of anxiety!

It says there that women in there (early) menopause have more change of getting heart attacks or other heart conditions and the symptoms they were describing were very similar to the ones I'm having because of menopause! Go figure! Of course I can go to see my doctor but I never do anyway. The times I see them (they are a couple) I can't even remember.

I just know what to do. But why don't I? I'm anxious because of the things above and because of the things with my teens and hub happing. Just the normal every day things that get to me. And because I can't share them with another grown-up (read: their dad or a partner who hasn't got autism) everything feels like it's on my shoulders or in this case on my chest.
I know what to do, I did it many times before I just need to do it again. That nagging feeling in my side is from my bowels. So I need to watch what I eat, exercise more and try and lose weight. Yes that again. The anxiety comes from bottleling things up too long. I need to meditate more and write, for god's sakes write woman! You know that helps you! It really doesn't matter if no one reads it! (well it does but if it helps me...)

Of course if none of this will help I will go to the doctor, but I'm fairly sure this will all help. It's just me being stupid and not listening to my body again. My mind wanting to take over and my body saying: What you're doing? Stop that!
My motto in life is: Everything happens for a reason, I really should trust that it does more:

So let it go, don't get so worked up about everything and everyone and eat the right food, exercize more and meditate!
And all will be well in the world! And my body and mind.

© KH

Je hoofd leegmaken

 

“Empty your mind of all thoughts.
Let your heart be at peace.
Watch the turmoil of beings,
but contemplate their return.

Each separate being in the universe
returns to the common source.
Returning to the source is serenity.

If you don't realize the source,
you stumble in confusion and sorrow.
When you realize where you come from,
you naturally become tolerant,
disinterested, amused,
kindhearted as a grandmother,
dignified as a king.
Immersed in the wonder of the Tao,
you can deal with whatever life brings you,
and when death comes, you are ready.”
 

― Lao Tzu

Heb je ook wel eens het gevoel dat je met iemand hebt staan praten en dat je later totaal niet meer weet waar het gesprek nou over gegaan is? Of dat je naar je werk fietst (rijdt) en later niet eens meer weet hoe je er gekomen bent? En je bij het eten gedachteloos je eten naar binnen schuift zonder eigenlijk iets ervan te proeven? Dan zit je hoofd vast net zo vol als dat van mij. Dan betrap je jezelf er soms op dat je zit te staren terwijl je eigenlijk op moet letten, dat je even de kluts kwijt bent van wat je eigenlijk aan het zeggen was, of dat je gewoon eigenlijk helemaal niet meer weet wat je wilde zeggen of doen.

De laatste tijd is het wel erg raak hoor, bij mij. Ik kom de kamer binnen, wil wat zeggen, maar ben het gewoon weer kwijt. Meestal loop ik terug naar de plek waar ik het bedacht heb (gek genoeg heel vaak het toilet, kennelijk bedenk ik daar op mijn gemak nogal eens wat) en verdomd als het niet waar is, daar weet ik het weer. Als ik het dan niet meteen zeg dan is het weer weg! De leeftijd? Tja, als 46 ook al oud is, dan weet ik het ook niet meer. (volgens mijn lieve zonen wel, maar weten zijn veel)

 

Natuurlijk zijn er allerlei truukjes om je hoofd leeg te maken. Of zoals mijn moeder meteen zou zeggen: een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Die grijpt nou werkelijk alles aan om mij mijn zolder te laten opruimen!

En eigenlijk weet ik best wat ik doen moet. Me minder druk maken over futiliteiten. Meer mediteren, niet zo 'druk/ADHD-erig' doen, het verleden het verleden laten, en 'schijt' (excusez le mot) hebben aan wat andere mensen schijnen te moeten denken van/over mij. En zo kan ik nog wel een en ander opnoemen. Ik maak me er zo dik over. Letterlijk bijna. De dingen die ik me soms aantrek! Ik denk wel eens dat ik ze letterlijk aantrek en dat daar mijn overgewicht vandaan komt. Wat vast onzin is maar toch he! Ik neem me iedere dag als ik in mijn bed stap weer voor dat ik nu toch echt aan mezelf ga denken, ga bewegen, ga mediteren. En natuurlijk komt dat er nooit van. Echt nooit. En vervolgens ga ik me weer 'slecht' over mezelf voelen wat weer niet goed voor een mens is.

 

Het zal altijd wel lastig blijven. Je niet druk maken is niet iets wat je zomaar even niet meer doet. Het zal ook de aard van het beestje zijn. Maar wordt je er gelukkiger van? Ik denk van niet. Ik denk dat je veel gelukkiger bent als je het allemaal wat luchtiger neemt in het leven. Dus we ondernemen maar weer eens een poging. Adem in, adem uit, relax en vooral heel veel Zen....

Op naar een leven met een leger eh rustiger hoofd!

© KH

Kleine stapjes 2

Mijn blog van gisteren heeft een vervolg nodig, merk ik. Niet alleen aan de reacties die ik kreeg maar ook aan mezelf. Het lijkt nu of ik continu met mezelf in de knoop zit en dat is niet zo, verre van dat. Het is maar af en toe dat ik aan mezelf merk dat ik niet ben die ik wil zijn. Of dat de wilskracht me ontbreekt te worden die ik wil zijn.

Ik ben altijd de eerste die roept: What you see is what you get, take it or leave it. En dat is ook zo. Hoe onzeker ik ook was of nog mag zijn soms of over kan komen, het interesseert me minder en minder wat anderen van mij vinden. Alleen dat uiterlijk zit me dwars, of eigenlijk meer de gezondheid die daarbij hoort.
Natuurlijk zijn er wel meer dikkere mensen in de wereld die een heel gelukkig en productief leven hebben, alleen ik voel me af en toe niet goed. Geestelijk gaat het prima met me, maar ik vind mezelf een slappeling dat ik te lui ben, te slap, geen doorzetter of soms het gewoon niet weet hoe ik die kilo's teveel eraf moet krijgen. Ik hou absoluut niet van koken en zou niet weten hoe ik makkelijke, snelle maaltijden op tafel kan zetten die ook nog eens gezond zijn. Ik doe maar wat. Als het aan mij lag, at ik eigenlijk gewoon alleen nog maar broodmaaltijden en salades. Maar het ligt niet aan mij, ik heb ook nog een gezin.



Vanmorgen zei een mevrouw waar ik werkte nog: Waarom zou je jezelf kwellen om in die maat kleiner te wurmen die eigenlijk helemaal zo lekker niet zit, alleen maar omdat je die grotere maat niet aan wil? Wie ziet nou dat jij die grotere maat aan hebt? Het staat beter, het zit lekkerder. En alleen jij weet het. En daar zit het hem meestal in. Dat je het zelf weet. Verdikke, heb ik toch weer die maat groter terwijl ik eerst de maat kleiner nog aan kon. De overgang helpt ook al niet mee. Mijn luie aard ook niet. Waarom jezelf vermoeien met bewegen terwijl je ook binnen met een kop thee en een goed boek op de bank kunt zitten?



Dan is er ook nog het beeld wat ik van mezelf heb, in mijn hoofd. Ik ben niet dik. Ik ben ik. Ik ben lang (gelukkig) Ik heb dunne onderbenen (thank God) en ik zie er niet onaardig uit (als ik dat mag zeggen) Ik wil geen foto's van mezelf zien, dat niet. Dan is dat beeld in 1 klap ook weer weg. (de foto's van Londen van mezelf hebben een 'schok' teweeg gebracht) Kleding of beha's passen stel ik zo lang mogelijk uit. Het beeld wat ik van mezelf heb, houd ik in stand. Ik ben ik.

Vroeger was ik lang onzeker, werd gepest een aantal jaren op school. Ik was niet dik maar gewoon. Pas toen ik epilepsie kreeg en medicijnen moest slikken ben ik dikker geworden. Later toen mijn huwelijk zo slecht ging en ik een 'emotie-eter' werd, is het de spuigaten uit gaan lopen. Na mijn scheiding  ben ik 20 kilo afgevallen. Maar zoals dat gaat met zulke stress kilo's: Die komen er binnen no time ook weer aan.
Er zijn dagen bij dat het me helemaal niet interesseert. Maar er zijn ook dagen bij dat ik elke kilo teveel voel. Of dat mijn moeder dan een opmerking maakt als: 'Je moet niet naar die reünie van de Lagere School gaan. Zeggen ze: Jee wat is zij dik geworden! Dat wil je toch niet?' Nee, denk ik dan, dat wil ik niet! En voor september krijg ik dat er nooit af! De eerste reünie was ik ook al dik, en vond dat vreselijk. Nee ze heeft gelijk, ik ga niet. Die opmerking is goed bedoeld maar is al in mijn hoofd een geheel eigen leven gaan leiden zoals meer van die opmerkingen dat al mijn hele leven doen. Ik duw ze weg, lees weer eens wat Mindfulls en probeer Zen te zijn.

Mezelf veranderen doe ik niet, gaat niet, ik kan wel proberen mezelf te verbeteren. Ik hoef niet alles tegelijk te doen, van mezelf. Vandaar dat ik gisteren zei: One step at a time. Er is de laatste paar jaar zoveel gebeurd in mijn leven, ik ben aldoor maar sterk gebleven, of sterker geworden. Langzaam maar zeker moet er rust komen, als die rust er eenmaal is, dan komt het vanzelf. Dan gaat die knop ook vanzelf een keer om.




© KH

Gedachteloos

Caution is the eldest child of wisdom. – Victor Marie Hugo

Ondanks dat ik eindelijk de stap naar de osteopaat gezet heb, blijf ik nog wel last houden van mijn Frozen Shoulder.. Nu ben ik ook nog maar 2 x geweest, volgende week mag ik weer, maar volgens haar moest er langzaamaan verbetering in komen. Nu ben ik nooit iemand met veel geduld geweest, maar hierbij is ook weer geduld een schone zaak. Of zoals mijn oma zou zeggen: zoetjes aan dan breekt het lijntje niet.

Vanmorgen was ik aan het werk en stond ik op de huishoudtrap de ramen te zemen bij mijn mevrouw van dinsdag. Haar overbuurvrouw, een jonge vrouw van ergens begin 20, is aan het verhuizen en kwam aangereden met haar auto en stopte voor de deur onder luid getoeter. Ik schrok in gedachten verzonken. Ik wilde een stap terug doen, van de trap af en schoof zo van de huishoudtrap naar beneden. Natuurlijk stond ik weer met mijn 'slechte' arm die me niet op kon vangen aan de verkeerde kant. Dus met 1 arm aan de trap geklemd en de andere proberend mezelf op te vangen, hing ik half tussen trap en een stoel in.
Natuurlijk op mezelf foeterend dat ik niet beter uit had gekeken. Ik ging weer staan en voelde hoe zeer mijn schouder weer deed. Die had een flinke klap gehad.
Later kwam de overbuurvrouw binnen en onder: 'Viel jij nou? 'ons mam' en ik lagen in een deuk!' denderde ze voort tegen mijn mevrouw. Ik mompelde iets van: 'ja nog bedankt' en ging verder waar ik mee bezig was.

Stom vond ik het wel van mezelf. Waarom ben ik niet meer bezig met mijn gezondheid, mijn lijf en let ik niet beter op met wat ik doe! Het is toch al een zwakke plek en zo duurt het nog langer voor het genezen zal.

 

Hetzelfde met mijn gewicht. Ik trok thuis gekomen mijn nieuwe spijkerbroek aan die ik morgen aan wil als ik naar mijn zus ga. Och dacht ik, die ga ik vast 'inzitten'. Er viel weinig in te zitten. Hij zit veel te strak. Hetzelfde model als wat ik altijd had, bleek vervangen te zijn door een stretch broek die anders zit dan mijn oude spijkerbroek. Ik kon amper ademhalen. Nee, ik hoefde hem niet te passen, die zou wel passen, riep ik nog. Het was tenslotte dezelfde! Niet dus. Zonde van mijn geld. Waarom laat ik dat toch op zijn beloop, dat gewicht van mij? Ik weet dat het er af moet, dat ik er wat aan moet gaan doen, maar ik doe het niet. Al is het maar een paar kilo dat ik weer wat lekkerder in mijn vel zit. Maar nee, te lui, en ik weet dat goed van mezelf.

Mijn moeder neemt mijn zus, petekind en mij in mei mee naar Londen, voor een paar dagen. Subtiel liet ze vallen dat ik dan wel conditie moest hebben. Of we de marathon gaan lopen, vroeg ik. Zijn er geen metro's meer? De laatste keer dat ik in Londen was nog wel. Ik was fijngevoelig. Mijn gewicht en conditie zijn een té teer onderwerp. Ik weet het donders goed, maar ze mogen het niet aansnijden. Het onderwerp, niet het gewicht, hoewel... dát zou ook schelen.
Ik heb nog een maand tot we naar Londen gaan. Ik denk dat ik toch maar eens mezelf tot de orde moet gaan roepen. Geen woorden maar daden. Lopen, wandelen, wat dan ook om wat fitter te worden. Van mijn luie gat af en wat gaan doen. Ik word al moe als ik eraan denk....

 

Eigenlijk doe ik alles gedachteloos, terwijl ik zo graag mindful bezig wil zijn. Ik laat het weer helemaal los of heb het los gelaten. Fout bezig zeg ik dan weer tegen mezelf. Ik baal er van, maar dat helpt niet. Ik moet veranderen, mijn gedachten over mijzelf en mijn lijf veranderen. Dan moet het beter gaan, zegt men...




Misschien moet ik dat maar eens vaker toepassen in plaats van het alleen maar opschrijven. Er naar leven, in plaats van er over denken. Starting NOW!


© KH

Lichaam en Geest

Het hoofd zei tegen het hart
Waarom zit ik zo vol?
Het hart wist er geen antwoord op
Het had zo zijn eigen problemen

Het hart vroeg aan het hoofd
Waarom voel ik me zo zwaar?
Het hoofd wist er geen antwoord op
Het had zo zijn eigen problemen

Wat ze beiden niet wisten was
Dat ze allebei dezelfde problemen hadden
Al dachten ze van niet
Ze werkten niet samen

Zo ook de maag, die zich voelde
Alsof er een steen op lag
De lever, de darmen
Allemaal hadden ze problemen

Maar wat is er toch met ons aan de hand?
Vroeg het hart aan de anderen
Het hoofd dacht na
Ik denk zo zei hij, dat het stress is

We maken ons zorgen
We piekeren teveel
We voelen ons niet fijn
De anderen knikten instemmend

Maar wat doen we daar dan aan?
De maag tilde de zware steen van zijn maag en zuchtte
We moeten samenwerken, zo zei hij wijs
En weer knikten de anderen

Ademen, zo piepten de longen
Een vrijer gemoed, zo juichte het hart
Blijer zijn en denken, zo dacht het hoofd
En vooral niet meer piekeren

Bewegen, riepen de spieren opgewekt
Meditatie, dacht het hoofd na
En allemaal namen ze voor
Beter voor elkaar te zorgen, beloofd

© KH

Merry Christmas

Vandaag is mijn eerste echte vakantiedag. De eerste van de komende 2 weken. Het lijkt heerlijk lang maar ik weet nu al dat ze om zullen vliegen. Zeker met die Feestdagen ertussen. Ik kan me dan ook van alles voornemen om te gaan doen, maar weet nu al dat het er daar niet van gaat komen. Dus ik zie wel. Lezen, wandelen, beetje in huis doen, lummelen... Relax ik heb vakantie! En natuurlijk volgende week maandag mijn  oliebollen-bakdag. Dan sta ik de hele dag in de keuken én schuur te bereiden en te bakken.

Maar dat betekent ook dat ik hier onregelmatig zal zijn. Niet meer elke dag, deed ik al niet meer vanwege mijn schouderklachten maar misschien moet ik nog wat meer naar mijn eigen lichaam luisteren. Is wellicht wel een goed idee. Alleen wat zeggen op mijn blog als ik ook wat te zeggen heb, niet bloggen om het bloggen. Her en der lezende op het www gebeurd dat toch wel vaak. En op mijn eigen blog toch soms ook wel eens.

Het is deze dagen voor mij vooral een tijd van bezinning en dat ga ik dan ook maar eens doen. Me bezinnen hoe ik verder wil met dit blog, wat ik erop wil zetten, of misschien wil ik wel doorgaan zoals ik deed. In ieder geval moet ik sowieso mijn tijd op de pc zo goed mogelijk besteden en verdelen. En ik wil heel graag meer en vaker de blogs van iedereen lezen en erop reageren wat ik nu niet vaak kan.
Stof tot nadenken dus. Eerst maar rustig aan doen, arm/schouder laten uitrusten.

Ik wens iedereen hele Fijne dagen, bedankt voor het hele jaar reageren/lezen en betrokkenheid en we zien elkaar snel weer.


© KH

Gewoon 'nee'.

“If you reflect within yourself and find nothing to be ashamed of, how could you have anxiety or fear.” Confucius

 

'Nee is ook een antwoord', zei mijn zwager ooit tegen mij. En ik dacht: Je hebt gelijk, maar wat is dat lastig om dat tegen iemand te zeggen, gewoon nee. En dat terwijl ik zo vaak tegen mijn eigen, zeer drukke moeder, zeg: 'Mam, zeg nou eens gewoon nee tegen iemand!'.

We zijn vaak zo druk bezig met van alles en nog wat, en we moeten zo veel van onszelf dat we niet vaak stil staan bij wat we nu eigenlijk zelf willen. Of kunnen. We luisteren niet meer naar ons eigen lichaam.
En vooral dat laatste merk ik de laatste maanden. Het niet naar mijn eigen lichaam luisteren breekt me op.
Vandaag is een deel van mijn collega's en mijn baas naar Utrecht. Er is een manifestatie om te demonstreren tegen de bezuinigingen in de thuiszorg. Mijn baas had mij dit al verteld en zou een mail sturen. Die mail zal ik best ontvangen hebben, maar omdat ik mijn (supertrage) laptop onlangs opgeschoond had, kon ik niet meer op de werk mail. Gebruikersnaam kwijt. Baas gemaild, maar het duurde tot vandaag voor ik antwoord kreeg. Meteen liep ik me druk te maken. Ik heb diverse mailtjes gemist: Het mailtje van de manifestatie, de mail van de vakantie volgend jaar die ik al voor 15 november in moest leveren (ik blijf dat idioot vroeg vinden, maar goed)
Zoekend door die mails bedacht ik me ineens:  Waarom maak ik me daar nou druk over? Ze weten dat ik er niet in kon. 1 mail aan de baas en ik kan vast wel mijn vakantie wat later doorgeven. En die manifestatie, wil ik daar nou echt bij staan? Ja natuurlijk is het ontzettend belangrijk, maar kan mijn lijf dat op dit moment aan? Het antwoord was al heel snel: Gewoon nee.



Mijn collega's uit het hele land kunnen het vast wel zonder mij redden. Mijn cliënten echter vinden het niet fijn als ik er niet ben. En ik ben er gewoon altijd. Maar als ik niet genoeg aan mezelf denk, dan gaat het vandaag of morgen mis. Dan gaat het mis met mijn gewrichten die zeer doen.
Dus ik moet nu even meer aan mezelf denken en gewoon nee zeggen. Ik moet accepteren dat het er allemaal bij hoort, bij waar ik nu in zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet wat aan doen kan. Wat meer bewegen, of wat minder achter de pc, die tijd die ik achter de pc zit, beter in delen.
Ik kan niet alles, en dat hoeft ook niet. Ik moet wat realistischer zijn in wat ik wel en niet kan met mijn frozen shoulder. Ik kan wel doordraven bij mijn cliënten maar zij hebben er ook niks aan als het straks niet meer gaat. Doseren dus.

Ik hoop wel dat die manifestatie wat oplevert. Want zeg nou zelf: Ouderen die geen thuiszorg meer gaan krijgen, dat kán toch echt niet! Wie moet het dan doen?

© KH

Zorg voor de zorg

“If you don’t like something, change it. If you can’t change it, change the way you think about it.” ~Mary Engelbreit

Als het over onrechtvaardigheid gaat in combinatie met 'mijn oudjes' dan wind ik me vaak op. Dan word ik boos en als ik het dan, zoals gisteren, van me af probeer te schrijven, lukt dat niet altijd. Soms blijven dingen ook malen in je hoofd. Als je van je oudjes af komt en je ziet hoe het met ze gaat. Je neemt het mee naar huis, ik wel. Je kunt als huishoudelijke hulp weinig doen, dan ze een luisterend oor aanbieden, je hebt wel een signaalfunctie maar verder kun je ook niet veel meer doen dan iets doorgeven. En dan maar hopen dat verzorgende, familie er wat mee doen.

Zo ook net: Mijn voorwerkster belde en ik kon een en ander doorgeven over een tweetal cliënten waar ik me wat zorgen over maakte. Zij zou de schoondochter van de ene cliënt bellen want dat klonk toch wel zorgelijk. De andere mevrouw heb ik zelf nog maar even gebeld. Ik was er vanmorgen nog maar het zat me niet lekker. Wee mijn gebeente als ik haar dochter bel! Ik mag haar dochters niet ongerust maken! Maar toch, ze vond het wel fijn dat ik even belde om te vragen of het wel ging.
Alleen ik moet het niet mee naar huis nemen. Het moet thuis niet blijven malen. Daar moet ik aan blijven werken.

Het valt natuurlijk niet mee. Zorgen doe je met je hart, ziel en zaligheid. Anders moet je dit werk niet gaan doen. Daarom maak ik me ook druk over veranderingen in die zorg, het betreft mezelf en mijn 'oudjes'. Alleen ik kan het niet veranderen. Ik kan de situatie niet veranderen. Ik maak me er druk over en dat heeft dus geen enkele zin. Het beïnvloed mij, het levert spanning op en daar schiet niemand iets mee op.
Ik zal de manier waarop ik ermee omga moeten veranderen. Wat niet mee zal vallen, aangezien ik dagelijks met deze mensen te maken heb. En zie hoe het hen ook aangaat en veranderd. Je bent na zoveel jaar bij dezelfde mensen gewoon vergroeid met ze. Je hoort erbij. En dat is alleen maar prettig omdat je veranderingen in gedrag, houding en gezondheid meteen bespeurt en kunt signaleren bij de mensen. Ook dat hoort er bij.
Ik weet dat ik het los moet laten, vertrouwen moet hebben dat het goed komt. Zoals altijd.

Wat ik nog moet leren is mijn werk op mijn werk te laten en niet mee naar huis te nemen, al zie ik 'mijn oudjes' niet echt als werk, maar meer als mensen die bij mij zijn gaan horen.

© KH

Ouderen en zorg anno 2012

Veel senioren krijgen huishoudelijke hulp omdat ze zelf, door ziekte of handicap of ouderdom, niet meer in staat zijn om de huishoudelijke taken uit te voeren.
Minister Schippers van Volksgezondheid heeft onlangs aangekondigd dat door bezuinigingen de senioren zelf de huishoudelijke verzorging moeten gaan regelen en betalen.
Hiermee geeft zij een tegenstrijdige boodschap af: senioren moeten langer thuis blijven wonen want een verzogingstehuis is te duur. Maar tegelijkertijd worden door deze bezuinigingen de senioren niet meer in staat gesteld om zelfstandig thuis te blijven wonen.
Senioren die een beschutte woonomgeving hebben kunnen vanaf 2013 al niet meer terecht in een verzorgingstehuis en worden gedwongen om thuis te blijven wonen.
Een voorbeeld:
Mijn oma is 90. Een paar weken geleden had ik haar aan de telefoon en was ze helemaal over haar toeren. Ze had de mevrouw van de gemeente uitgescholden. 'Oma toch', schrok ik. 'Ja het is wel goed', zei oma, 'Ik heb gezegd dat ze het maar bij die hoge heren weg moesten gaan halen'. Bij navraag bleek dat de mevrouw van de gemeente haar hulp van 3 uur in de week gehalveerd had. Anderhalf uur, wat moet je in anderhalf uur doen, vroeg ik me af. Ik werk zelf in de thuiszorg en weet wat het is. Een aantal ramen zemen en weg kun je alweer, geen tijd meer om de badkamer te doen, of te stofzuigen, dingen die ouderen toch echt zelf niet meer kunnen!
Oma woonde toen nog helemaal op zichzelf in een 55+ appartementencomplex. Ze had dus 1x in de week een hulp in de huishouding, stofte elke dag zelf (ja elke dag!) en liep uiteindelijk toch maar met die rollator waar ze zo de pest aan had. Want het lopen ging niet zo best meer. Ze had het zicht jaren geleden uit haar ene oog verloren dus diepte zag ze niet meer. Oma woonde daar dus.
Want mijn oma heeft een hersenbloeding gehad. En sinds vandaag zit oma in een logeerkamer in een zorgcomplex, niet in haar woonplaats maar een stuk verder weg, omdat er in haar woonplaats geen plaats was.

Vanmorgen kwam ik bij mijn laatste nieuwe cliënt. Een mevrouw die ik er net bij gekregen had. Zelf heeft ze al jaren hulp, steeds van een ander. Ik ben net 2 weken bij haar, 3 uur in de week. Ze vertelde me dat ze gehoord had dat er bezuinigd gaat worden op de thuiszorg voor ouderen. Dat de uren gehalveerd gaan worden. Wat moet ze nu? Ik zeg van niets te weten nog, en dat is ook zo. Ik heb het alleen van mijn oma gehoord en uit het nieuws wat opgevangen. Ik kan haar niet geruststellen, mezelf trouwens ook niet.

Mevrouw Schippers en trouwens alle hoge dames en heren in Den Haag, zouden zich dood moeten schamen.
Ze zouden eens mee moeten lopen, het in de praktijk moeten mee maken! Hoe de meeste ouderen best wat willen inleveren, ze leveren ook immers al een deel van hun pensioenen in, maar waarom moet deze generatie, die na de oorlog ons land immers opgebouwd heeft, die niet kunnen staken, protesteren, waar niet naar geluisterd wordt, maar in blijven leveren? Is het de bedoeling van mevrouw Schippers om al deze ouderen, die zich zorgen maken, die zich druk maken, want geloof mij maar, ze maken zich enorm druk over hun huishouden, hun hulp, is het haar bedoeling deze ouderen zo de verzorgingstehuizen in te jagen? Want daar is ze nu dus goed mee bezig! En dat is dus duurder dan 3 uur thuiszorg in de week. Het is in het belang van de ouderen én in het belang van mevrouw Schippers om de ouderen zolang mogelijk in hun eigen vertrouwde omgeving te laten wonen. Door maar steeds te korten, hen zelf te laten betalen (veel ouderen kunnen dat niet) jaagt mevrouw Schippers hen regelrecht naar de bejaarden/verzorgingstehuizen.

Het is een schande dat de mensen die ons land weer opgebouwd hebben nu moeten boeten. Het respect wat zij zo verdienen, krijgen zij niet van de overheid! Ik persoonlijk vind het heel erg dat 'mijn oudjes' op deze manier aan de kant gezet worden, weggestuurd, zonder nadenken. Je houdt je hart vast voor als je zelf later bejaard bent. Mevrouw Schippers zal dat probleem niet hebben, zij zal later hulp kunnen betalen van haar gouden handdruk. Maar dat geluk hebben de meeste ouderen niet helaas.

© KH

Verward

Mijn oma is 90 jaar. Ze woont nog zelfstandig in een appartement. 
Mijn moeder doet heel veel voor haar en mijn oom en tante ook. Oma gaat niet meer de deur uit. Ze wil niet, ze durft niet. Sociaal onhandig is ook op haar van toepassing, alleen als je bijna 91 bent is dat zo erg toch niet meer? 
Vanavond belde mijn moeder mij. Er was wat met oma, het was een heel verhaal, er was veel gebeurd. 

Zaterdagnacht werd mama gebeld. Het was een uur of half 5 in de ochtend. Het was de man van het alarmsysteem. Het alarm van oma was afgegaan en hij had haar proberen te bellen maar had alleen de tv heel hard gehoord, verder niets. Mijn moeder ging er meteen heen. De kinderen van mijn zus sliepen bij mijn moeder want zus was een weekendje weg. Maar ze werden toch nooit wakker 's nachts, dus snel maar naar oma. Daar aangekomen stond oma middenin de huiskamer, de tv loeihard aan. Oma had de rollator vast en bewoog niet. Stond daar maar. 'Moeder, wat doe je toch?' vroeg mijn moeder. 'Dit is mijn huis toch niet? Alles is anders, alles staat anders'. Oma was helemaal verward. Nu gingen bij mijn moeder alle alarmbellen af en ze belde 112. De broeder van de ambulance nam haar bloeddruk op en die was ver boven de 200! Heel ver. Mijn vergeetachtige oma was haar bloeddruk pillen vergeten. Ze moest mee naar het ziekenhuis maar mijn moeder kon niet mee. De kinderen lagen nog thuis. Ze belde haar broer en hij ging mee naar het ziekenhuis. Daar wees hij de broeder op de hoge bloeddruk van zijn moeder, hoe de meter in het rood stond. 'Tja', zei de broeder en zette het apparaat uit. 'Zo kan het ook', zei oom verbaasd en eigenlijk ook best wel boos. 'Zo zie je het ook niet hoe hoog het is'. 

Om 7 uur belde oom dat alles goed was. Om 9 uur werd oma ontslagen uit het ziekenhuis. Een vrouw van 90 die verward is, is immers geen reden om in het ziekenhuis te houden. Denk ik. 
Want thuis kan ze zich alleen niet redden, ooms en tantes en mijn moeder moeten altijd bij haar zijn. 
'Hoe oud ben ik nou eigenlijk', vroeg oma aan mijn moeder. 'Toch zeker wel 50!'. 'Nou doe maar 90.' zei mijn moeder. '90 al!', zei oma. 'Dat is oud! Dan ben ik al heel lang bij jullie. Maar ik ben nog niet van plan al te gaan hoor!' 
Oma staat gelukkig nog ingeschreven in een bejaardentehuis, al wilde ze daar nog niet heen, nu zal het moeten. Ze krijgt tot die tijd een paar keer per dag verzorging. 
Ze heeft medicijnen gekregen. Want wat bleek: oma had een blaasontsteking. Dat was de reden van haar verwardheid.

Kun je verward raken van een blaasontsteking? Zelfs mijn zus die toch echt verpleegkundige is, wist dit niet, volgens mijn moeder. 
Het wordt een delier genoemd. En omdat ik denk dat niet veel mensen weten dat je het kunt krijgen van een 'simpele' blaasontsteking, hieronder de symptomen van een delier: 

Een delier is een plotseling optredende ernstige verwardheid. De mate van verwardheid is het ene moment erger dan het andere. Vaak is de verwardheid maar tijdelijk. Het komt vooral voor bij ouderen. Iemand met een delier heeft steun en begrip nodig van zijn of haar omgeving.

Wat zijn de verschijnselen?

Iemand met een delier gedraagt zich anders dan u gewend bent. Hij is verward en praat vaak onsamenhangend. Een gesprek is daarom moeilijk te voeren. Iemand met een delier verliest de greep op de werkelijkheid. Hij heeft geen vat meer op zichzelf of de omgeving. Het delier kan zich op verschillende manieren uiten:

onrustig (hyperactief): hierbij is de persoon opgewonden. Hij is niet helder en reageert niet normaal op zijn omgeving. Hij heeft gedachten die niet kloppen (wanen). Hij ziet, hoort of ruikt dingen die er niet zijn (hallucinaties) en kan hierdoor in paniek raken. Hij wordt achterdochtig, schrikachtig, kwaad of agressief. Hij is vaak zeer lastig voor de omgeving.
apathisch (hypoactief): hierbij is de persoon stil, trekt zich terug, en reageert niet of niet normaal op zijn omgeving. Door wanen en hallucinaties kan iemand zo angstig worden dat hij niets meer durft te zeggen of te doen.
gemengd: hierbij komen beide uitingsvormen voor. Iemand is bijvoorbeeld overdag heel rustig en teruggetrokken, maar raakt in paniek zodra het donker wordt en is dan moeilijk te kalmeren.

Hoe ontstaat het?

Allerlei situaties kunnen die aanleiding zijn voor een delier:

Ziekten maken iemand extra kwetsbaar voor het krijgen van een delier: bijvoorbeeld een blaasontsteking, een longontsteking, suikerziekte (diabetes mellitus) die niet goed onder controle is, een ziekte van de schildklier, een hartinfarct, het niet goed leeg kunnen plassen van de blaas (urineretentie), verstopping (obstipatie), ondervoeding of een gebrek aan slaap.
Een operatie, zelfs een kleine, kan zo ingrijpend zijn dat een ouder iemand daardoor een delier krijgt. Ook de narcose kan een rol spelen bij het ontstaan van een delier.
Een ongeval, bijvoorbeeld een gebroken heup kan aanleiding zijn voor een delier. Het gaat dus niet alleen om ongevallen met een hersenschudding of hoofdletsel.
Handicaps als slechtziendheid of slechthorendheid kunnen zo belastend zijn dat een delier ontstaat.
Medicijnen die een delier kunnen veroorzaken, zijn bijvoorbeeld: plaspillen, middelen tegen de ziekte van Parkinson, antidepressiva, medicijnen tegen hartritmestoornissen, medicijnen tegen allergie, medicijnen tegen misselijkheid en medicijnen met bijnierschorshormoon (prednison).
Stoppen met alcohol of kalmeringsmiddelen: als iemand gewend is aan overmatig gebruik van alcohol of kalmeringsmiddelen (benzodiazepinen) en daar abrupt mee stopt, kan een delier ontstaan.

Adviezen

De omgeving weet vaak niet hoe ze moet reageren. Het is belangrijk om te weten dat iemand met een delier zich in de eigen vertrouwde (woon)omgeving het veiligst voelt. Dit geeft minder aanleiding voor angst en paniek. Familie, vrienden en buren kunnen dus veel doen om de patiënt te helpen. Hier volgen enkele tips:


Het is goed als familieleden en verzorgers zich realiseren dat iemand met een delier ziek is en zich niet anders kan gedragen dan hij doet, al lijkt het soms of de patiënt zijn best niet doet.
Zorg voor rust. Spreek in korte, eenvoudige zinnen en stel korte, eenvoudige vragen.
Laat iemand met een delier zo min mogelijk alleen; zorg dat er steeds vertrouwde (liefst rustige) familieleden, vrienden of buren aanwezig zijn. Beperk het aantal aanwezigen wel tot een minimum.
Bied steeds herkenningspunten uit de werkelijkheid aan, zoals een klok, een kalender en foto's. Vertel zo nodig regelmatig welke dag het is, hoe laat het is, wie u bent en waar u bent.
Zorg dat een eventuele bril of een gehoorapparaat echt gebruikt wordt en ook op de juiste manier.
Zorg voor goede verlichting (overdag gordijnen open, 's nachts bedlampje of sluimerverlichting).
Als iemand bang is voor dingen die hij denkt te voelen of te zien (die u zelf niet voelt of ziet), toon dan begrip en zeg niet dat het onzin is. Ga geen discussie aan, maar leg voorzichtig uit hoe ú de werkelijkheid ziet.
Wek geen achterdocht door te fluisteren of kamers op slot te doen.
Probeer er voor te zorgen dat iemand voldoende drinkt en gezond eet.

Medicijnen

Als de oorzaak van het delier kan worden weggenomen, zijn medicijnen tegen een delier niet of slechts kort nodig. Soms kan iemand zo in de war of zo angstig zijn dat haloperidol wordt voorgeschreven. Dit middel werkt vaak goed tegen verwardheid. Soms worden benzodiazepinen voorgeschreven om de patiënt tijdelijk te kalmeren.

Hoe gaat het verder?

De huisarts neemt regelmatig contact met u op om te kijken hoe het gaat en hoe het delier verloopt.

In sommige gevallen moet iemand met een delier tijdelijk in het ziekenhuis worden opgenomen.

Hoe lang een delier duurt, is sterk afhankelijk van de oorzaak. Zo kan soms door behandeling van een blaasontsteking een delier binnen een paar dagen verdwijnen. Bij ouderen kan het herstel na een delier wel eens tegenvallen. Soms blijft er verwardheid of vergeetachtigheid bestaan. Het kan zijn dat de medicijnen, bijvoorbeeld tegen de verwardheid, gedurende langere tijd moeten worden ingenomen.

Het ziet er dus redelijk goed uit! Gelukkig! Mijn oma die er altijd al was, gewoon er was, al 45 in mijn leven is, wordt gewoon weer beter. Dat moet gewoon. 

Amen. 

© KH

Opvliegend

En als ze al in slaap kwam, ja als, dan was dat maar voor even. Een paar uurtjes. Om vervolgens badend in het zweet, met een schok wakker te worden, dekbed verwoed van zich af trappend, happend naar lucht, zuurstof. De overgang. Of eigenlijk, pré-menopauze. Want ze was nu officieel 'te jong' voor de 'echte' overgang. Dus als ze in de pré-menopauze zat, hoe lang moest ze dan nog? Oké, het was geweldig dat ze niet meer ieder maand dat gesodemieter had met die tampons om nog maar te zwijgen van tampons én maandverband tegelijk! Maar die hitte, die warmte, dat zweten. Ze moest wel een kreeft lijken. Of op zijn minst vreselijk stinken naar zweet. Dat kon niet anders. 'Ja meid, je moet er nu eenmaal doorheen', zei haar moeder met een scheef lachje. En zij kon het weten. Door haar was zij nu in deze vervroegde overgang. Raar woord 'overgang'. Een overgang naar wat? Naar botontkalking? Naar artrose? Naar vallen en heupen breken? Niemand die het haar vertelde. De arts wilde het niet eens geloven toen ze bij haar kwam. Nee hoor  mevrouw, u bent nog veel te jong. Het is vast stress. Ja, stress, natuurlijk. Gooi daar alles maar op. Stress zou je wel krijgen als je baadt in je eigen zweet.
Zou het schelen in de stookkosten straks in de winter? Ze vroeg het zich af, ze kon natuurlijk ook niet de rest van het gezin in de kou laten zitten, maar ze moest er niet aan denken, aan kriebeltruien, vesten, warme sloffen, de verwarming aan. Help! Het idee alleen al!

'Je moet je ook niet zo druk maken, er niet aan denken en het negeren, dan gaat het vanzelf over', zei een oudere mevrouw. Goh, dat ze daar zelf nou niet aan gedacht had. Duh! Hoofdschuddend wapperde ze weer met blaadje voor haar gezicht en schoof de pieken haar uit haar nek. Ventilator aan, ventilator uit, weer aan, weer uit. Ze kreeg er het rambam van. En niemand maar dan ook niemand kon haar vertellen hoe lang die onzin nog zou gaan duren. Kon het niet gewoon BAM over zijn? Gewoon als je geen kinderen meer wilt, hup klaar over en uit? Nee dat moet weer met een hoop toestanden en gedoe zijn. Net zoals dat vanaf haar 12e iedere maand was, een hoop toestand en gedoe! Hebben die mannen het toch maar makkelijk.
Kinderen in de puberteit met hormonen op hol, en moeder heeft ook last van d'r hormonen. Lekker handig! Wie bedenkt er zoiets? Bij het minste of geringste vliegt moeder op door haar hormonen! Kids reageren ook al geprikkeld omdat moeder opvliegend is. En de man des huizes staat erbij en kijkt er naar en snapt er helemaal niets van. En eigenlijk, zij zelf ook niet. Helemaal niks. Behalve dat het een hoop gedoe is. En waarvoor? Geen flauw idee. Bah.

En daar ging het weer, rusteloze benen, prikkelende benen, pijn in de gewrichten, een warmte die opsteeg van haar kuiten naar haar kruin, zweten over haar hele lichaam. Al die kwaaltjes die bij de overgang horen, zij had ze wel. Natuurlijk was het niet allemaal kommer en kwel, ze voelde zich veel prettiger. Ze zou voor geen goud meer willen ruilen met iemand die 20 was. Ze voelde zich veel zekerder, veel sterker. Alleen die kwaaltjes op deze leeftijd, dezelfde kwaaltjes waar ze haar oma, haar moeder over hoorde praten. Ze zuchtte eens diep. Over oma gesproken: 'Het gaat wel weer over voor je een jongetje bent', zei oma geregeld. En dat was zeker waar. Maar als ze iets geleerd had, een jongetje zou ze niet worden, dus hier moest ze toch echt zelf doorheen. Diep ademhalen en ook deze opvlieger vliegt weer voorbij. Pffff.

© KH