30 Days Challenge 25, Intuition

The secret of fortune is joy in our hands. – Ralph Waldo Emerson

If you could picture your intuition as a person, what would he or she look like? If you sat down together for dinner, what is the first thing he or she would tell you?

Even though my former blog doesn't excist anymore I can remember this prompt. I can even remember which person I chose as the face of my intuition. Brigid is a Celtic triple goddess ruling healing, poetry, and smithcraft. She is one of the great mothers of the Celts.

What would she say to me when we could talk?
To listen to myself more, to her cause she's my intuition. To listen and act more on what I feel inside and not think I can't do that. If I feel something strongly it must matter, it certainly matters more than what other people are feeling or thinking. She would say that I am considering other peoples feelings more than my own. I too am important. She would say that if I keep sweeping my own feelings under the carpet like that, I will get sick inside, it will keep on hurting and one day I will have to pay the price for that.
I know she's right of course but it's so much more difficult than she's saying. She understands that but she's tougher than I am.
She leans over to me, looks me in the eyes and again reminds me that I do matter! That I need to listen to myself (her) more.
And once again I find myself promising I will and we both know it's an empty promise. She shakes her head in sadness, puts her hand on mine and says she will try to remind me over and over again until I get it. I nod, she's right of course I know she is. I feel it in my gut. I hurt inside for a reason. It's starting all over again and I don't know how to stop it. 'You don't' she says, 'you just let it and see where it brings you'.
'But what if'? I say. 'There are no 'what if's'' she says 'you just do what your gut tells you to' I feel the tears well up in my eyes and when I look up to face her, I see that she has left...
She knows I got the message. 

© KH

Kun je ook fout zijn ná de Tweede Wereldoorlog?

Vanmiddag voelde ik hoe het gevoeld moet hebben, toen.. In de Tweede Wereldoorlog. Alleen anders. Dat kan ook niet anders. Het is nu geen oorlog, gelukkig niet. Maar het gevoel was hetzelfde kan ik me zo voorstellen. Het akelige gevoel diep van binnen, het gevoel dat ik in een huis was, werkte waar ik niet hoorde te zijn. Een fout huis, foute mensen.



De mevrouw waar ik werkte vertelde over haar weekendje weg. Ze zei dat zij en haar man wel vaker op stap gingen als het kon. Ook wel eens naar Amsterdam bijvoorbeeld. Ik maakte alleen maar een losse opmerking tussendoor, dat ik ook nog eens met mijn kinderen naar Amsterdam wilde, naar het Rijksmuseum en het Anne Frankhuis omdat ze dat ooit gezien moeten hebben. Ze keek me aan en zei: 'Weet je wel dat het allemaal onzin is? Dat is helemaal niet waar en allemaal verzonnen!' Ik keek haar vragend aan, dat kon ze niet menen. 'Ja', zei ze nog, 'Dat van Anne Frank is allemaal niet waar. Allemaal verzonnen voor 'de Hollander' geld uit zijn zak te kloppen. Dat levert geld op en het is allemaal onzin! Daarvoor hebben wij de bewijzen zelf gezien in een museum in Duitsland!' Ik geloofde mijn oren niet! Haar man is half Oost-Duitser van geboorte. Zijn vader vocht in de oorlog nog aan Duitse zijde. Ze vertelde dan ook: 'Mijn schoonvader heeft het ook verteld. Alle verhalen van de Joden en de kampen, allemaal verzonnen! Hij kan het weten, hij heeft vooraan gevochten. Hij heeft het meegemaakt.' Ik zei nog dat ze het niet kon menen, dat al die doden, in al die kampen toch niet verzonnen konden zijn. 'O', zei ze, 'Er zullen best wel wat mensen dood gegaan zijn daar, maar niet zoveel als ze ons willen wijsmaken! Echt niet! Churchill heeft zelf Hitler aan de macht geholpen hoor en de Engelsen hebben ook Duitse steden gebombardeerd met vrouwen en kinderen daarin!' Ik viel gewoon stil. Alles wat zei vertelde kun je zo op internet vinden: Onder Stormfront: Een antisemitische site! Het is dat zij niks van internet afweet!
De week ervoor hadden meneer en mevrouw al commentaar over Bevrijdingsdag. Dat het zo'n onzinnige dag was. Dat je bijna 70 jaar nadien toch niet meer daaraan dacht. Dat het wel afgeschaft kon worden, die onzin!



Mijn schoonvader (de vader van ex) was een Jood. Hij zat als kind in een Jappenkamp. Zijn vader en oudere broer moesten naar het mannenkamp en zijn moeder, iets oudere broertje en hij in het vrouwenkamp. Dat is hun geluk geweest achteraf. Hadden ze in Nederland gewoond dan hadden ze het misschien niet eens overleefd. Mijn ex is dus eigenlijk half Joods al kun je dat zo niet stellen, je bent volgens Joden pas Joods als de moeder Joods is. Je weet tenminste altijd zeker wie de moeder is, nooit wie de vader is. Dus je moeder moet Joods zijn wil jij ook Joods zijn. Ex zijn moeder was dat niet, dus is hij dat 'technisch' gezien ook niet. Joods bloed echter wel. Mijn zonen op hun beurt ook weer. En hun achternaam ook. En wat geeft het? Ze mogen er trots op zijn. De hele familie van ex was een prachtige familie. Die oude Joodse mensjes. Die kleine mensen met hun prachtige verhalen! Altijd vrolijk, ondanks wat ze meegemaakt hebben.

Ik kon het dan ook niet hebben wat die mevrouw vertelde. Niet alleen om mijn schoonvader, maar zij ontkende gewoon al die miljoenen doden die gevallen zijn in de concentratiekampen. Dat was volgens haar niet gebeurd! Leugens! Bedrog! Om de 'Hollander' wat voor te spiegelen. Te bedriegen!
Ik ben aan mijn werk gegaan en toen ik stond te werken dacht ik: Werk ik nu voor een 'foute' Nederlander? Ik kán dit niet! Het voelt niet goed? Zou het ook zo gevoeld hebben voor velen Nederlanders die in die tijd voor de verkeerde bazen werkten? Ik kon het echt niet. Ik was blij dat het tijd was en ik heb ze gedag gezegd en toen ik thuis was meteen mijn werk gebeld en gevraagd of ik vanaf volgende week een andere cliënt kan krijgen. Gewetensbezwaren. Zo kun je het wel omschrijven. Ik heb me heel de middag er naar onder gevoeld. Gelukkig begrepen ze de reden op mijn werk en ze maken er zelfs een aantekening over zodat niet een collega hetzelfde probleem zal krijgen. Volgende week hoef ik niet terug, ik krijg een nieuwe cliënt.



Ik wist niet dat het nog bestond. 67 jaar na dato. Nederlanders die nog fout zijn. Ik wist niet dat het kon. Maar kennelijk wel. Niet alleen neo-nazi's maar ook bejaarden dus. Mensen die beter zouden moeten weten.
En dat is en voelt heel raar.

© KH