Mijn emmer loopt over

“Peace of mind is not the absence of conflict from life, but the ability to cope with it.” ~Unknown

De afgelopen tijd heb ik geprobeerd om aan mijn, zoals ik het noem, 'persoonlijke groei' te werken. Ik heb geprobeerd een zekere mate van rust in te bouwen in het leven. Dat is ook wel nodig in dit gezin. Met een zoon met een autistische contactstoornis en een partner die hetzelfde heeft maar er meer last van heeft als er geen rust en regelmaat is, heb je zo'n leven heel hard nodig. Het heeft dan ook wel even wat gekost.
Veel dezelfde dingen doen op dezelfde tijdstippen dus ook in het weekend. Geen aparte en onverwachte dingen. Onverwachte dingen daar hebben de pdd-ers in het gezin nogal wat moeite mee. Dat merk je meteen. Ik heb in de afgelopen vijf jaar dat Lief nu hier woont gemerkt (zelfs toen we nog niet wisten dat hij dit had)  dat het voor hem voornamelijk, het beste is als alles gewoon 'zijn gangetje' gaat. Maar wel dat we allebei bezig zijn met werken aan 'persoonlijke groei' door middel van bijvoorbeeld Mindfulness, meditatie-oefeningen of ons inlezen in een meer Boeddhistische levenshouding.

Helaas loopt het leven niet altijd zoals je wilt. Nu Lief zijn moeder ziek geworden is en verzorging nodig heeft, is zijn regelmaat weg. Hij heeft weer chaos in zijn hoofd en doet dingen die hij niet meer deed. Soms doet hij weer dingen wat hem tot een losgeslagen projectiel maken. Dingen die hij in zijn eentje beslist zonder overleg wat het hele gezin beïnvloed. De gesprekken die hij had met zijn sociaal verpleegkundige bij het GGZ om hem te helpen heeft hij ook opgeschort. Zonder overleg overigens. Toen ik hem net leerde kennen was hij een onzekere, stotterende man en in die vijf jaar tijd is hij wel veranderd. Meer zeker van zichzelf en zijn kunnen geworden. Nu zijn moeder ziek is en hij meer en vaker contact heeft met familieleden die hij nooit meer sprak, zie ik hem weer veranderen in die onzekere stotterende man. Zijn leven lang deed hij wat tantes en ooms en moeder zeiden. Zonder zelf te denken of hij dat ook zo dacht of vond. Pas toen hij een eigen gezin kreeg, veranderde zijn manier van denken en zag hij in dat hij ook een eigen mening had en verantwoordelijkheden aan kon. Nu er weer regelmatig contact is en familie hem belt met raad en daad bij staat, heeft hij ineens geen eigen mening meer. De familie zegt dat, dus is het zo. Pas als ik zeg; Maar wat vind jij dan? Of bekijk het eens van die kant? Denkt hij na en beziet hij het van een andere kant.

Het erge is dat zijn familie geen idee heeft wat we de afgelopen vijf jaar doorgemaakt hebben. Leven met een man met een autistische contactstoornis is niet iets wat je lichtvaardig op moet nemen. Het vergt nogal wat van je. De rust en regelmaat zijn heel belangrijk. Als er iets gebeurd wat ook belangrijk is zoals de zorg voor zijn moeder, komt dat er nog bij natuurlijk.
Gisteren heb ik hem verteld dat mijn emmer bijna overloopt. De sterke schouder waar ik af en toe even op kan leunen is er niet. Zal er ook nooit zijn. Dat heb ik geaccepteerd. Maar natuurlijk heb ik ook het nodige te verstouwen gehad de afgelopen tijd. Dat moet ik zelf verwerken, zonder steun. Dat geeft niet, ik ben een sterke vrouw. Maar nu mijn schoonmoeder steun en zorg nodig heeft, kan het niet zo zijn dat zijn familie zich mengt in wat er gebeurd in mijn gezin. Hoe ons gezin gerund moet worden zonder dat ze weten hoe het precies eraan toegaat. Hoe beïnvloedbaar hij werkelijk is! Hoe hij zelf niet nadenkt maar alles maar voor waar aanneemt. Dat hoort bij deze stoornis in zijn geval. Die en die zegt dat dus is het zo.

Mijn emmer liep gisteren heel even over. Al het verdriet kwam eruit. Wat ik normaal niet laat zien aan hem, stroomde er nu uit. Hij kan daar niet tegen en dat weet ik. Maar het was niet tegen te houden. Als een emmer vol is, stroomt hij nu eenmaal over. Dat gebeurde dan ook. De rust die ik de afgelopen jaren zo geprobeerd heb op te bouwen in ons gezin, is weg. De regelmaat die hij zo nodig heeft ook. Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen en hij is een intelligente man, dus hij snapte me. Maar door zijn stoornis zou het zo maar kunnen dat hij bij een volgend gesprek met een volgend familielid weer hetzelfde handelt.

Leven met een man met een vorm van autisme wat voor vorm dan ook, is niet makkelijk. Het kan makkelijker worden als de omgeving en de familie van de partner er ook weet van heeft en snapt hoe belangrijk het is. Helaas is dat niet altijd het geval en moet je het vaak alleen doen. Uiteraard wil ik niet dat hij breekt met zijn familie, dat zou raar zijn. (en naar en zo zit ik niet in elkaar). Alleen de invloed die zij op hem (en dus indirect op mij en mijn gezin) uitoefenen wil ik niet, kan ik niet toestaan. Ze weten niet wat hij ermee doet en hoe hij reageert.
Daarom is het nog belangrijker geworden voor mij om die innerlijke rust op te zoeken, stress te vermijden en te werken aan wat belangrijk is voor mij en mijn gezin. En niet alleen dat:

Ik moet leren omgaan met wat er op mijn pad komt. Dat zal mijn belangrijkste levensles zijn. Zodat mijn emmer niet meer overloopt maar dat het water erin langzaam verdampt.

© KH

Take control over your life

Afgelopen week, de week dat ik vrij had en lekker uit kon rusten, maakte ik me weer druk over van alles en nog wat. Ik heb gemerkt dat ik nog met veel te veel dingen in mijn hoofd zit. Wat ikzelf mijn leven laat bepalen. Ex drukt op de knopjes en ik reageer. Had ik niet gezegd dat ik dat niet meer liet gebeuren? Waarom laat ik dat dan keer op keer toe? Die vraag houd me zo bezig dat ik er zelfs 's nachts last van kreeg in de vorm van hyperventilatie. Dat vraagt om een drastische aanpak. Ik moet mezelf eens grondig onder de loep nemen dus.



Ik weet dat ik hier vaker over geschreven heb, it's getting old zo gezegd, maar als ik hier onderhand eens vanaf wil, zal ik dit moeten doen. Het is dat of de confrontatie met ex aangaan en ik weet dat ik daarvan nog meer last van ga krijgen. Niet alleen dat, ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer. Ik ben nu bijna 6 jaar gescheiden verdikkeme!
Vorige week kreeg ik een berichtje van hem: hij had een sterk vermoeden dat ik de kids ervan weerhield bij hem te komen. Ik kwam net uit mijn werk, wist niet wat ik las. Stomverbaasd heb ik eerst een kwartier naar mijn schermpje zitten kijken. Om vervolgens te denken: Hier ben ik dus helemaal klaar mee. Met de achterdocht, de vervelende nare berichtjes. Ik heb netjes een berichtje terug gestuurd en gezegd dat ik geen negativiteit van hem meer in mijn leven wil. Dat we gescheiden zijn, vrienden zouden blijven en nu dat niet blijkt te lukken ik dan ook liever helemaal geen berichtjes meer ontvang. Ik heb het geprobeerd, jarenlang. Ik doe niet meer mee. Ik wenste hem het beste en heb gezegd dat ik niet meer zal reageren op wat voor berichten dan ook. Even later kreeg ik weer berichten, wat een onzin het was en ik moest me gewoon aan het convenant houden. Heel even kwam ik in de verleiding om te zeggen dat hij dat al jaren niet doet. Maar ik hield me aan mijn eigen belofte. Ik reageerde niet.

Oudste heeft er het meeste last van. Die moet nu alles doorgeven en volgens hem, oplossen. Zijn vader is niet voor reden vatbaar. Afgelopen vrijdag opende ik mijn mail nadat ik die bewuste laptop een week niet aangehad had. Het ding is zo langzaam dat hij op crashen staat vrees ik. Maar ja, mijn mail moest ik wel lezen. Maar goed ook, want ik had nog drie kwartier om me naar de school van Jongste te begeven voor een oudergesprek! Gelukkig is de school in mijn eigen straat! Tijd om de vader van mijn kinderen te waarschuwen was er natuurlijk niet meer. Die avond probeerde Oudste dat uit te leggen maar zijn vader begreep het niet. En natuurlijk kreeg ik weer een naar berichtje.



Waarom?, vraag ik me dan af. De man die me ooit eeuwige trouw beloofde, in voor en tegenspoed, die me nooit zou afvallen wat er dan ook gebeurde, waarom is hij juist zo veranderd? Ik denk dat de tia's die hij na zijn hartoperatie gekregen heeft er wel mee te maken hebben, maar is dat een excuus? Ik ben en blijf de moeder van zijn kinderen. Waarom ben ik hier thuis door de week de boeman/vrouw en is hij altijd en eeuwig de leuke papa?  Nooit heb ik overwogen het convenant te laten veranderen nu er geen enkele sprake meer is van co-ouderschap. Immers, voor mij was het contact, het vriendelijke contact, altijd belangrijker dan het geld.



Loslaten is het enige wat ik kan doen. Het loslaten, voor mezelf, voor de rust van mijn kinderen. Zo goed mogelijk proberen er te zijn voor hen met de mindere middelen die ik immers tot mijn beschikking heb, zonder de hulp en ondersteuning van hun vader. Ooit, uiteindelijk zullen zij het toch wel gaan zien zou je denken? Een leuke papa uithangen kan iedereen om het weekend, maar een echte vader zijn, daar draait het om. Laat ze dan in vredesnaam een echte moeder hebben die niet haar problemen bij hen neerlegt en het hen laat oplossen. Ik denk dat het daar om draait. Dat ik een manier vind te communiceren met ex zonder de kinderen erbij te betrekken. Zonder dat hij weer een manier vindt om mijn innerlijke rust te verstoren.

Ik moet eraan denken dat ex toen niet wilde veranderen en dat nu ook niet zal doen. Hij is zoals hij is, en dat is zijn probleem en niet dat van mij.
Ik moet gewoon voor mezelf blijven herhalen dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik erop reageer.
Ik hou mezelf voor rustig te blijven bij nare berichtjes of boze buien. En als ik met hem om moet gaan, als het niet anders kan, moet ik dat leren te doen zonder enige emotie te tonen. Het gaat immers om het belang van mijn kinderen. Als ik verantwoordelijkheid neem voor hoe ik reageer in het vervolg, niet meer emotioneel maar rustig en vastberaden en koel, kan hij niet meer aan de touwtjes trekken of op knoppen drukken. Hij zal niet weten wat hem overkomt en zich afvragen waarom ik zo reageer, omdat hij mij zo niet kent. En dat is dan weer zijn probleem en niet het mijne.

© KH

Gebroken Beloftes

Mijn hoofd zit vol

vol met vragen

En eigenlijk zou ik

jou uit willen dagen

Leg nou eens uit

waarom jij vindt

dat dit zo moet

Ik wil alleen maar rust

Rust in mijn kop

en in mijn lijf

Het houdt niet op

Wat eens was

Tussen jou en mij

is al zolang voorbij

Ik zie de pijn

pijn van onze oudste zoon

in zijn ogen 

al lijkt het inmiddels heel gewoon

ik voel al zolang hetzelfde

en jij, jij merkt niks

veroorzaakt het alleen

En ergens diep 

diep in mijn hoofd

weet ik wel hoe het komt

En toch je had het beloofd

Maar sinds je ziek geweest bent

ben je een ander

en ken ik je niet meer

Is het niet idioot

Idioot en stom

ooit was er liefde 

ik vraag me af waarom

gescheiden mensen voor 

hun kinderen niet beter

omgaan met elkaar

© KH

Teleurstellingen

Teleurstellingen. Als kind al kon ik er niet goed mee omgaan. Wat zeg ik? Heel slecht zelfs. Aan mijn gezicht kon je heel duidelijk zien dat ik erg teleurgesteld was als er iets bijvoorbeeld tegen viel of niet doorging waar ik me erg op verheugd had. En nog moet ik tot mijn spijt zeggen, kan ik niet goed omgaan met teleurstellingen. Alleen is het nu op een andere schaal. Niet meer in kleine dingen maar meer in mensen. Ik heb moeite met omgaan met hoe ik verwacht dat mensen horen te reageren (in mijn hoofd) of dat ik denk dat mensen horen te reageren en hoe ze daadwerkelijk reageren. Ik denk dat ik daar meteen de spijker op zijn kop geslagen heb, hop! Meteen aan het begin van dit blog al. Wauw!

Soms heb je periodes in je leven dat het allemaal wat moeizamer gaat. Dat het 'leven' je even tegenzit. Dat dingen je wat zwaar vallen. De reden waarom je op deze aardkloot gezet bent, je taak als het ware, valt je zwaarder dan je gehoopt had. De ene keer erger dan de andere keer. Ik zit nu even in zo'n 'zwaardere' periode. Ikzelf ben de eerste die altijd tegen mensen roept dat ze eens wat vaker 'nee' moeten zeggen tegen anderen. Maar zelf merk ik dat ik er wat moeite mee heb. Met 'nee' zeggen. Ik voel me snel schuldig. Waarom weet ik niet goed. Vooral als het om familie gaat. En daar wringt hem nu net de schoen. Diezelfde familie weet niet van mijn zwaardere periodes. Misschien juist omdat ze het niet willen weten. Ze vragen er niet naar. Zijn bezig met hun eigen leven. Ze weten wel waar ik mee zou kunnen zitten. Maar ze vragen nooit hoe het gaat. Ze weten van mijn autistische partner maar ik denk dat ze er niet bij stil staan hoe het is. Hoe kunnen ze ook als ze het niet dagelijks meemaken. En klagen wil ik zeker niet.




Maar soms wil ik gewoon 'nee' kunnen zeggen zonder me schuldig te hoeven voelen. Omdat ik er even doorheen zit, of even gewoon niks wil hoeven. Zondag is neefje jarig, zoontje van zus. Omdat ik nog niks gehoord had, dacht ik: 'Ik stuur hem gewoon een kaart en hij krijgt zijn geld nog wel'. (kinderen willen tegenwoordig toch alleen maar geld om zelf iets te kopen) Maar zus belde en zei dat het zaterdag was, een dag dat wij vaak druk bezig zijn, met opruimen, boodschappen doen enzovoorts. Zondag is het kinderfeestje, zo zei ze. En daar ging ik. De moed zakte me in de schoenen, toen ik zei dat ik niet kon. De moed niet kon opbrengen. Met al het gedoe in de zwaardere periode waar ik nu even weer in zit, wil ik gewoon even niks in het weekend. Alleen rust. Niks moeten, niks hoeven. Zus klonk ook al teleurgesteld. Ik kende het gevoel. Zo heb ik het al zo vaak ervaren als ik mijn verhaal kwijt wilde en het niet kwijt kon, zelfs niet bij haar. Toen ik vroeg of ze het niet erg vond had ze ook nog de euvele moed te zeggen dat zij het niet erg vond maar haar zoon vast wel. Want er kwam al zo weinig familie. Alsof het kind op een tante zit te wachten! Die zie je toch niet als je er bent want dan zijn ze alleen maar aan het spelen! Het is dat ik vanmorgen in een winkel stond toen ze belde maar anders was ik teleurgesteld als ik was in de belangstelling van mijn zus in mijn leven, tegen haar uitgevaren. Maar goed dat ik in die winkel stond. Ik heb me verontschuldigd dat ik niet zou komen en heb opgehangen. Even niets hoeven, niets moeten. Even 'nee' zeggen en tijd voor mezelf. Even egoïstisch zijn en bij komen van deze 'zwaardere' periode en die lichter zien te maken.
Dan erbij: Nee is ook een antwoord, zo zei een kennis van me laatst.



Met zwaardere periode bedoel ik alleen maar het besef dat ik er als partner van iemand met autisme er alleen voor sta, nog niet eens met mijn familie daarover kan praten zonder te horen te krijgen dat ik daar zelf voor gekozen heb (wat niet zo is want toen wist ik dat niet eens) en steun krijg ik helemaal al niet van ze, op dit moment. Er zijn nu eenmaal tijden dat er niets aan de hand is en het heel goed gaat, en dan zijn er de 'zwaardere' periodes waarin Vriend gefrustreerd raakt, en dat ik dan vaak de eerste ben die daar het mikpunt van is. Gelukkig alleen nog maar gemopper en gestamp en geen ergere dingen maar fijn is anders. Als ik daar alleen in sta, dan moet ik ook de kans krijgen dat alleen even een plek te geven.



Ben ik nu teleurgesteld in mijn familie? Misschien wel een beetje. Maar dat zullen zij ook wel in mij zijn. Ik voel me wel schuldig tegenover mijn neefje misschien, maar netjes is het ook niet van mijn zus. De weinige belangstelling voor mijn leven, bedoel ik. Wat ik in het begin al zei: In mijn ogen reageer je anders als je zus het moeilijk heeft. Dan heb je belangstelling voor elkaar. Gebruik je niet te pas en te onpas het excuus dat je het zo druk hebt. En ja, dat is een teleurstelling. Een die ik zelf moet zien een plek te geven in mijn leven. Dat kan niemand anders voor mij doen. Weer een les te leren.

© KH

Crisismoe!

Ik ben het zat. Dat geneuzel en gezeur. Je kunt de televisie niet aanzetten of je hoort hele financiële verhandelingen over dé crisis. Economen en politici die het hartgrondig met elkaar oneens zijn over hoe we deze crisis toch moeten bedwingen. Rechtsom of linksom, ik wil er niks meer over horen.
Dan maar de kop in het zand, ik ben het beu! Hartstikke beu!



Natuurlijk is het belangrijk, dat snap ik ook wel.
En ik hoor absoluut niet tot die groep die het zich kan veroorloven het maar te laten gaan en de kop in het zand te steken en doen of er niks aan het handje is, was het maar waar. Maar zeg nou eerlijk: Je wordt er toch doodmoe van! Iedereen die je ontmoet, je durft niet meer te vragen hoe het gaat omdat je zeker weet dat je een antwoord krijgt dat in zekere zin met de crisis te maken heeft. Het gaat, naar omstandigheden, of, je weet wel, de crisis he.. Met al die toestanden die deze regering uithaalt is het er niet leuker op geworden nee. Ik weet er alles van. Maar verdikke, geniet dan van de dingen die geen geld kosten! De zon, de lente, de bloemetjes die weer opkomen, de kwetterende vogels. Er is toch wel iets? Soms zijn er mensen die niets meer zonnig in kunnen zien. Ook wij hebben het niet altijd even makkelijk met 2 opgroeiende (en studerende) kids, maar blijf tenminste nog positief, zie het glas als halfvol, voor je eigen gemoedstoestand.



Geld moet rollen zei men vroeger altijd.
Nu ben ik natuurlijk een leek maar mij lijkt dat om een economie draaiende te houden je de mensen juist geld moet laten uitgeven zodat je de economie weer een boost kan geven. Maar zoals het tegenwoordig gaat, ontslagen, alles wordt duurder het salaris minder, houdt de Nederlander (en niet alleen in ons land) de hand op de knip. Logisch gevolg lijkt mij (weer als leek) dat de crisis alleen maar erger wordt en niet minder. Winkels moeten sluiten omdat ze niet kunnen draaien van minder inkomsten. Supermarkten verhogen hun prijzen om vervolgens hard te roepen dat ze korting geven. Dat laatste stond onlangs nog in een krant over 's lands grootste kruidenier die op de kleintjes hoort te letten. Ja zijn eigen kleintjes vast wel! Zo kan ik het ook.
Gaat een land niet juist sneller terug naar de vooruitgang, naar groei als er meer uitgegeven wordt door de consument? Maar waarom wordt er dan op alles zoveel bezuinigt of wordt duurder waardoor er nog minder uitgegeven kán worden? Is dat niet vreselijk onlogisch?



Och ja, ik ben maar een leek he. Gelukkig hebben we daar Mark voor. Laat die maar schuiven, Mark zit na weer een maatregel in zijn torentje lekker met een cognacje en een sigaartje en denkt bij zichzelf: Heb ik toch maar mooi weer geflikt.
Och, ooit komt ook Mark tot bezinning mogen we hopen. Ik vrees van niet, maar hoop doet leven.
Of zoals hét gezegde bij ons thuis is: Hij moet nog veel terugkomen. (zie blog van afgelopen maandag)

Maar vooralsnog, ik ben er klaar mee, moe, crisismoe. Zoals zovele mensen op de wereld die ermee te maken hebben.
En laten we wel wezen: zijn er niet ontzettend veel mensen op de wereld die het echt vele malen slechter hebben dan wij in onze, nog vrij luxe, positie met hen vergeleken?

© KH