Wie was u ook al weer?

De laatste tijd ben ik zo ontzettend vergeetachtig! Ik vergeet wat ik wilde zeggen terwijl ik het zeg, ik haal namen door elkaar, zelfs die van mijn eigen kinderen en ik heb er maar twee! Ik vergeet wat ik ook weer moest doen of halen, ik vergeet verjaardagen (dank je wel Facebook!) Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Omdat ik met ouderen werk ga je al snel denken aan dementie (ook wel dementie light gekscherend hier in huis genoemd). Ik wed als ik naar de dokter zou gaan dat hij het onder het kopje 'stress' zal gooien, net als alle andere kwalen en kwaaltjes die ik krijg. (last van gewrichten/heupen, jeuk over mijn hele lijf, droge huid/hoofdhuid etc) Maar daar heb je al je antwoord eigenlijk.... al die kwaaltjes... Ik ben tenslotte al 10 jaar in de overgang, bijna 50 en er nog láng niet vanaf!

Schuif het maar weer op de overgang denk ik wel eens maar even Googlen en je ziet zo een waslijst aan kwalen die wij vrouwen in de overgang krijgen (kunnen krijgen) . Ik schijn alles tegelijk te krijgen, en lekker dan! Vooral die pijnlijke (rusteloze) benen en jeuk als je nét moe in bed ligt en graag wil slapen! Of als je weer eens niet weet hoe iemand ook weer heet terwijl je dat toch echt zou moeten weten! Of je man met je ex-man door elkaar haalt terwijl je al 10 jaar gescheiden bent! Euh....

Maar kan ik er eigenlijk lichamelijk gezien wat aan doen? Nou in principe niet. 

De vergeetachtigheid wordt veroorzaakt door hormonale schommelingen die plaatsvinden tijdens de overgang. De concentraties oestrogeen en progesteron wisselen tijdens de overgang vaak sterk, iets waar juist het centraal zenuwstelsel op reageert. Hierdoor wordt vergeetachtigheid, verwardheid en concentratieverlies veroorzaakt.
Dat bedoel ik dus, het is 'heel normaal'. Na de overgang is het allemaal weer over en functioneert alles weer zoals het behoort te functioneren.... zegt men. 

Even geduld aub... 

© KH

bron

Mooi aan de binnenkant

Van de week stond ik voor de spiegel na het douchen en degene die terugkeek leek gewoon niet op mij. Ik was het niet, die dikke benen die beginnen te zwieberen, die dikke buik, die heupen en kont die uitsteekt. "Ik weet niet wie jij bent", zei ik "maar ik ben het niet!"

In mijn hoofd zit nog een persoon, een meisje misschien zelfs, met een normaal gewicht. Degene die ik in de spiegel zag klopte niet bij dat beeld van mijzelf. Misschien is dat het hele probleem wel; zolang ik denk dat ik 'normaal' ben qua gewicht, val ik ook niet af of eet ik gewoon wat ik altijd al at.
Mijn zus beweert, en misschien heeft ze daar wel gelijk in, dat ik mijn emoties vasthoudt en omdat ik dat doe gaat dat ergens anders in mijn lijf zitten.
Weer een ander zegt dat het stress is, of wat te denken van teveel zitten! Ik heb dan wel een bewegend beroep maar zodra ik thuis kom ga ik zitten en denk ik; "hè hè, nu even niks" en lopen ho maar!

Ik ben nu 10 jaar in de overgang en heb gemerkt dat ik er niet slanker op word. Ik eet matig, ik drink alleen maar water, of koffie of thee. Ik snoep amper. Ik zal best wel iets verkeerd doen maar wát dan? Word ik gelukkig van mezelf op een dieet zetten? Word ik gelukkig van een negatief zelfbeeld?
Word ik gelukkig als mensen mij wijzen op mijn lijf wat ik echt zelf wel weet, geloof me.
Mijn huisarts zei me ooit; "dat je dik bent weten we nu wel, maar je moet fit zijn" En daar moet ik nu dus aan gaan werken, aan fit worden. Niet meer buiten adem raken bij een klein stukje fietsen, of een trap op en af lopen. Ik vind mezelf misschien niet mooi maar ook aan dat zelfbeeld kun je werken. Ik ben wel mooi van binnen en daar gaat het toch om!
Aan de buitenkant wordt gewerkt. It's a work in progress.
*trekt wandelschoenen aan en gaat een eindje lopen*

© KH

Menopausal crankiness

I would have never believed it to be true or would dismiss it; I'm not cranky and what if I were? It's not because I'm in menopause (started when I was 39 so for almost 10 years now so what's the big deal?) hell no, I'm doing just fine thank you.
But (as my mum sometimes 'subtly' puts it) I seem to have a history with being down at times. I take things very personally too, can't help it, I have a low selfesteem ever since I was a teen and being bullied for years. (working on that) So when I had a 'thing' at work with coworkers I made it bigger than it was in my head. So big in fact that my health was at risk. My epilepsy was acting up big time which is not a good thing when I'm working at an elderly's home. Thankfully they are only smaller seizures but still very annoying. My mind was working overtime thinking and overthinking why it was that they didn't like me or what I had done wrong. (which was nothing, all in the head)

Yesterday we had a team meeting and when my foreperson started a discussion about the subject everyone was very surprised at what I was thinking. I had made things so much bigger and worse than they were. Nothing was going on, only in my head it was. From a small thing with one coworker I had made it into 'nobody likes me'... (it's a bit more complicated than that but I'm not going into more details here) It didn't make any sense to me until one coworker said she had experienced the exact same thing a few years back (meanwhile she was waving a piece of paper in front of her for cool air so we were in the same boat so to speak)
She felt down all the time, forgot everything, kept overthinking things and she said; 'It's the damn menopause'.
I never wanted to believe that or I really never had thought about it to be honest. But it made a lot of sense. She said I had to clear my head more, walk outside more, do more things for myself by myself just to clear that full head of all those thoughts.

If I see that list I can name almost 20 which I seem to have; the worst being itchy, mood swings, irritability, trouble sleeping, anxiety, faulty memory, achy joints, muscles, tense muscles, weight gain, clammy feeling and the hot flashes and night sweats. The past week sore breasts joined happily along with them. So waiting on the rest of the list to join in... Thankfully my period has gone for good so that's the one good thing about it! I don't see restless legs syndrome on there but it should! God that's annoying! And the itchy thing... when I finally sleep I wake up from scratching my head because it has gotten so dry and itchy!
Menopause; and to think I'm only 48.... darn...
*breathe in, breathe out*

We have to see the humour in it somehow, somewhere...
Anyone?

© KH

A pause in menopause

This is going to be an all women's problem blog, so if you can't take the heat, stay out of the blog in this case... men be warned! On the other hand: maybe it's just a good thing you men read what's going on in our bodies, but maybe that's just me.

When I was 39 my regular periods became very irregular. Very much so that I went to my doctor and asked her if I could be in a very early menopause. She said I was too young for that and that it was probably just stress from my divorce. I just shook my head when I came outside her office and thought 'she's the doctor but she's very wrong!' So she was! The next two years my period stayed very irregular and even became very heavy. So heavy infact that I had a period for 3 months at a time with heavy blood loss! I went to the doctor again because I really couldn't funtion in my daily life like that! I made a test on my computer before I went to see her and ticked all the boxes; Hot-flashes, lack of sleep at night, joint pain, etc. She wanted to test my blood to see if the hormone was in my blood that would prove I'm in menopause and agreed with me that a period 3 months in a row wasn't normal. My blood was normal but she thought I was in pre-menopause and suggested an intra-utrine device for the heavy bleeding.

Five years without any period what so ever! I felt I was in heaven! Only those hot-flashes where hell! Especially in summer. But in winter it was nice.
Last Februari my intra-utrine device had to be replaced but my doctor said I could try if I was over the hump, it had been five years now after all.
I felt pretty good actually, the hot-flashes were much less, even in summer and I really thought I had the worst of it behind me. I'm 48 almost so at it for almost 10 years now! It could be over right?

WRONG! Yesterday when hub and I thought we'd go for a lovely bike ride, I went to the bathroom first to see I had gotten my period again. WHAT? After all that time? Bloody hell! Literally.
My belly started hurting again too! I had some signs beforehand; I had gotten some pimples that I couldn't explain but I never thought... So glad I saved all the stuff for 'you'll never know'.

It's like you have said goodbye to someone you hope you will never ever see again, your done with him/her and you've moved on! You've outgrown them. Only to suddenly be confronted with them again totally unsuspected and it is so unpleasant and painful to be confronted with all that again. Like that.
So if I thought I'd be done with all that, if I thought I was almost out of menopause, I sure have another thing coming... Darn it!
Dear Mother Nature, I'm done! Please stop this mess! Thank you!

© KH

Chin up!

Here we go again. I feel like I'm constantly repeating myself over and over again on this blog and never getting any closer to where I want to go. But I feel stuck again; I feel lost. I feel lonely. I'm depressed maybe and I don't know what to do about it. Maybe I do maybe the answer is staring me right in the face and I don't see it, but the fact is I am down, restless, anxious and feeling so very much alone.

Physically I'm a mess too. Have been for a very long time as well. That's probably a result from the stressing and the worrying about every fucking little detail that's happening around me. I'm anxious which is not good for my body. I'm hugely overweight and I don't give a damn about that. Not that I'm eating too much not at all, I'm not exercising and maybe that's the problem. Also ever since we've got rid of the car and don't drive to the woods to walk there I miss going for walks in nature/the forest. My dog is getting too old to go all the way to the forest and back again and to be honest; Walking there alone scares me a wee bit. But I know for a fact that walking in nature clearing my head helps me enormously.

So why don't I just go and do that you ask? Well that's a very good question; I just don't know. My body is hurting, my back aches, my shoulders ache and there's a strange thing in my stomach that the doc says is stress related but I'm wondering if that's the case. I also have a lot of hormonal issues. Boy if I knew that menopause caused all that trouble I would skip it. Oh wait, you can't... damn.

All in all if I look at myself right now I see a sad, unhappy person and I know that tomorrow that can change again.
That's just the frustrating thing really; the constant changing of emotions, one day you're up the next you're down. My mother once said I always had that but I'm not sure I did, it's gotten worse in menopause. And I'm only 47 and I'm already in it from age 39! 

My youngest son is 17, almost 18. He has a mild case of autism and ADHD. He has a girlfriend and his hormones are raging! So not only is he reacting differently because of his autism (which he thinks is bs) he also reacts more intense because of his hormones and I of course react back with my hormonal imbalance.

Some days the old Napoleon XIV song is on repeat in my head;
They're coming to take me away Ha Ha They're coming to take me away ho ho he he ha ha
To the happy home with trees and flowers and chirping birds and basket weavers who sit and smile and twiddle their thumbs and toes
They're coming to take me away ha ha...

Oh well, better be crazy in a nutt house than be a grumpy old mum all the time right. 

Come on old broad, chin up and all that! Ladida... 

© KH

ps trying to blog more frequently from now on... pinky promise!

Moe en boos

“It is better to conquer yourself than to win a thousand battles. Then the victory is yours. It cannot be taken from you, not by angels or by demons, heaven or hell.” - Buddha

 

Het gaat wel weer over voor ik een jongetje word. Zeg ik stoer tegen mezelf.
Who am I kidding? Geïrriteerd ben ik. Boos ook, vooral boos. Tegen alles en iedereen. En moe, zo f***ing moe. Excusez le mot.

Het is ook elke nacht hetzelfde liedje. 'Vroeger', wat echt nog niet zo lang geleden is, hoefde ik maar mijn kussen te raken en ik was 'weg', vertrokken naar dromenland om pas de volgende ochtend fris en fruitig wakker te worden. Maar de laatste tijd... ik word gewoon gék van mezelf. Ik ga liggen, en dan begint het gedonder. Eigenlijk was dat gedonder al beneden voor de tv begonnen. Schudden met mijn benen. Opstaan, rekken en strekken met mijn rusteloze benen. En ja, daar neem ik pilletjes voor, homeopathische pilletjes.
Deken eraf, deken erop, deken eraf.. de ene opvlieger volgt de andere op. Dan hoor ik naast me een enorm geronk. Hij slaapt, hij wel. Ik beuk een keer op goed geluk rechts van me. Het is stil, maar dan ook helemaal stil, geen ademhaling niks. 'Adem eens', roep ik hard in zijn oor. Om vervolgens weer een gesnurk van jewelste aan te moeten horen. Ik zucht weer eens. Wil me op mijn favoriete kant draaien maar ja, die doet nu eenmaal vreselijk zeer: De 2e frozen shoulder heeft zich gemanifesteerd. In de eerste jaste de huisarts 4 spuiten van een of ander goedje achter elkaar in. Later las ik ergens dat die helemaal niet goed zijn! Dus dat wil ik niet meer. Dan maar zo. Veel bewegen (au!) en af en toe als het echt niet meer gaat een pijnstiller.



Mijn benen vervelen, mijn lijf is dan heet, om weer 2 minuten later ijskoud te worden. Midden in de nacht word ik wakker, ga er even uit, en kan dan vervolgens niet meer in slaap komen. Elke ochtend ben ik om 6 uur klaar wakker en kan dan niet meer slapen. Ik ben kapot! Ik die gewend was om 8 uur te slapen, kom daar nu niet meer aan. Als ik nu 4 of 5 uur per nacht heb mag ik blij zijn. Dat is tegenwoordig veel!
Met als gevolg dat ik dus moe ben, en alles vergeet en boos ben, heel erg boos. Ik mopper. Op alles en iedereen. En dat is niet leuk, helemaal niet zelfs. Ik ben mezelf kwijt. Degene die ik wilde zijn, die ik vooral mezelf had beloofd te gaan worden 6 jaar geleden. Die ik hard op weg was te gaan worden. Ik mopper op de kids, die laten we wel wezen wel wát daarvan verdienen maar niet op die manier, ik mopper op Lief, ik mopper vooral op mezelf. En ik mopper op die stomme, stomme overgang, die eigenlijk nog lang niet afgelopen is.

Het gaat wel weer over voor je een jongetje wordt, zei mijn oma altijd.
Tja, maar mannen hebben een 'penopauze' ipv een menopauze. Die hebben het even makkelijk zeg! Mannen mogen tijdens hun midlife crisis kijken naar jongere vrouwen en rijden op motoren! Wij worden dikker (nog dikker) en krijgen opvliegers!

Het enige wat ik wil is slapen, rust en slapen. En niet meer boos zijn. Ik ga meer rust nemen, meer focussen op rustig blijven en reageren als dat kan tenminste en mijn mannen hier vragen of ze even mee willen werken, zou allicht schelen. Ik bedoel maar, 2 pubers en hormonen en een hormonale moeder, tel uit je winst!
Maar het begint allemaal bij mezelf. Ik moet dit overwinnen!

© KH

Gratis en voor niets

Alles wat je voor niets krijgt
In tijden van crisis
Daar mag je dankbaar voor zijn

Gratis en voor niets
Opvliegers en rusteloze benen
Slapeloze nachten

Bevroren schouders en andere
Pijnlijke gewrichten
Nee, ik klaag niet

Gratis was het toch?
Ja hoor, weer een hittegolf
De verwarming mag uit

Minder stookkosten, altijd prettig
Vest aan, vest uit
Dekbed erover, dekbed eraf

Het heen en weer
Ook gratis gekregen
Dat krijg ik er wel van

De overgang, gratis en voor niets
Mij hoor je niet klagen
Of toch wel, een beetje dan

© KH

Opvliegend

En als ze al in slaap kwam, ja als, dan was dat maar voor even. Een paar uurtjes. Om vervolgens badend in het zweet, met een schok wakker te worden, dekbed verwoed van zich af trappend, happend naar lucht, zuurstof. De overgang. Of eigenlijk, pré-menopauze. Want ze was nu officieel 'te jong' voor de 'echte' overgang. Dus als ze in de pré-menopauze zat, hoe lang moest ze dan nog? Oké, het was geweldig dat ze niet meer ieder maand dat gesodemieter had met die tampons om nog maar te zwijgen van tampons én maandverband tegelijk! Maar die hitte, die warmte, dat zweten. Ze moest wel een kreeft lijken. Of op zijn minst vreselijk stinken naar zweet. Dat kon niet anders. 'Ja meid, je moet er nu eenmaal doorheen', zei haar moeder met een scheef lachje. En zij kon het weten. Door haar was zij nu in deze vervroegde overgang. Raar woord 'overgang'. Een overgang naar wat? Naar botontkalking? Naar artrose? Naar vallen en heupen breken? Niemand die het haar vertelde. De arts wilde het niet eens geloven toen ze bij haar kwam. Nee hoor  mevrouw, u bent nog veel te jong. Het is vast stress. Ja, stress, natuurlijk. Gooi daar alles maar op. Stress zou je wel krijgen als je baadt in je eigen zweet.
Zou het schelen in de stookkosten straks in de winter? Ze vroeg het zich af, ze kon natuurlijk ook niet de rest van het gezin in de kou laten zitten, maar ze moest er niet aan denken, aan kriebeltruien, vesten, warme sloffen, de verwarming aan. Help! Het idee alleen al!

'Je moet je ook niet zo druk maken, er niet aan denken en het negeren, dan gaat het vanzelf over', zei een oudere mevrouw. Goh, dat ze daar zelf nou niet aan gedacht had. Duh! Hoofdschuddend wapperde ze weer met blaadje voor haar gezicht en schoof de pieken haar uit haar nek. Ventilator aan, ventilator uit, weer aan, weer uit. Ze kreeg er het rambam van. En niemand maar dan ook niemand kon haar vertellen hoe lang die onzin nog zou gaan duren. Kon het niet gewoon BAM over zijn? Gewoon als je geen kinderen meer wilt, hup klaar over en uit? Nee dat moet weer met een hoop toestanden en gedoe zijn. Net zoals dat vanaf haar 12e iedere maand was, een hoop toestand en gedoe! Hebben die mannen het toch maar makkelijk.
Kinderen in de puberteit met hormonen op hol, en moeder heeft ook last van d'r hormonen. Lekker handig! Wie bedenkt er zoiets? Bij het minste of geringste vliegt moeder op door haar hormonen! Kids reageren ook al geprikkeld omdat moeder opvliegend is. En de man des huizes staat erbij en kijkt er naar en snapt er helemaal niets van. En eigenlijk, zij zelf ook niet. Helemaal niks. Behalve dat het een hoop gedoe is. En waarvoor? Geen flauw idee. Bah.

En daar ging het weer, rusteloze benen, prikkelende benen, pijn in de gewrichten, een warmte die opsteeg van haar kuiten naar haar kruin, zweten over haar hele lichaam. Al die kwaaltjes die bij de overgang horen, zij had ze wel. Natuurlijk was het niet allemaal kommer en kwel, ze voelde zich veel prettiger. Ze zou voor geen goud meer willen ruilen met iemand die 20 was. Ze voelde zich veel zekerder, veel sterker. Alleen die kwaaltjes op deze leeftijd, dezelfde kwaaltjes waar ze haar oma, haar moeder over hoorde praten. Ze zuchtte eens diep. Over oma gesproken: 'Het gaat wel weer over voor je een jongetje bent', zei oma geregeld. En dat was zeker waar. Maar als ze iets geleerd had, een jongetje zou ze niet worden, dus hier moest ze toch echt zelf doorheen. Diep ademhalen en ook deze opvlieger vliegt weer voorbij. Pffff.

© KH