Wednesday Wisdom; Overthinking

Overthinking ruins you. It ruins the situation. it twists things around. It makes you worry.
It just makes everything worse that it actually is.

Some people in our family have it, some don't or not anymore; the feeling of depression thing. Not a real depression but feeling that everything is going downhill for you, I call it a dip.
My dad had it, I have it and some people I'm not going to mention have it. You make everything that is going on in your life much worse in your head. You worry about everything and everyone and in your head it's all much worse than it really is. The kids, money, life in general. There have been periods in my life that life really was against me it felt. My dad's passing, my divorce, my dog's death ( I still can't believe she's already gone for almost a year now!) Everything hurts just more and it doesn't feel like you are being dealt the same cards as everyone else. Only you have these things in your life, everyone else is having a wonderful life and don't have the shit you have! Furthermore, you have no one to talk to about it! Everyone you know has loads of friends, go on holidays, have the time of their lives but you? You sit at home with no where to go but surf a bit on the internet. 

You start to think about what you did wrong in the past and that's what you absolutely shouldn't do! The past is the past, just let that be. You don't want to go there anymore! What's done is done. You can change now if you only want to. Perhaps you don't. If you like to wallow in your own sadness, sure, be my guest but you always have a choice to get out of it. You can change if you want to! You can look for another job, you can take a different choice today, if you choose to.

Most times I want to change myself, I'm in bed and think ; tomorrow I'm going to do everything differently. To wake up and do everything all over again. Of course now I'm older I am more happy in my own home, my life and the only thing I would like to change is my body and health. It is another topic all together and I won't go there now. It is also not a reason for me to be depressed about.
It's July and everyone is going away on holiday. We aren't, we don't have the financial means to go away. That sometimes is a reason to feel depressed about. The choices I have made in the past are cause for that in part. I can't change that. So I have to be grateful for what I can do now. For what I have now. Plus stop worrying about everything and everyone.

It will be okay, it always have and it always will.

© KH

Ouder worden

Morgen ben ik alweer 51 jaar. Leeftijd interesseert me eigenlijk niet maar gek vind ik het wel. In mijn hoofd ben ik nog 18 zeg maar al zegt de spiegel iets heel anders!
Boven de 50, het is wat, maar eerlijk is eerlijk ik zou geen 'jonge blom' meer willen zijn. Wat een gedoe was dat, twintiger zijn. Als ik nu mijn kids zie staan zij toch heel anders in het leven dan ik destijds! Ik denk ook dat het een kwestie van opvoeding is. En omdat ik best wel beschermend opgevoed ben, heb ik het bij mijn kids heel anders gedaan. Ik mocht niet veel, en mijn ouders regelden alles voor me. Ik heb het de jongens altijd zelf laten doen, daar leren ze van. Ze worden zelfstandiger en ze zijn niet onzeker als ze ouder zijn, zoals ik.
Nu ik ouder ben, ben ik misschien nog wel een beetje onzeker, dat gaat nooit helemaal weg, maar het is allemaal iets minder, de scherpe randjes gaan er wel vanaf. Er lijkt iets meer rust te komen, het kan me allemaal iets minder schelen wat anderen van mij vinden of van mij denken en dat is lekker.

Er zijn veel mensen de het erg vinden dat ze richting de 60 gaan. Ik niet, het enige wat ik erg vind is dat mijn moeder ouder wordt en dat ik daar ooit afscheid van moet gaan nemen. En op hun beurt moeten mijn kids dat dan ook van mij. Circle of Life zeg maar. Mijn vader is maar 60 geworden. Ik hoop er dik overheen te gaan. Ik probeer ook van het leven te genieten met de middelen die ik heb. Van de kleine dingen zeg maar. Ik heb genoeg in mijn leven meegemaakt to last a lifetime! Het 'grote genieten' mag van mij komen zeg maar.
Dus op naar die 60! And beyond!

© KH

Three things I am grateful for

The writer's blog has kicked in again so I'm searching for inspiring prompts. I have found some sites where different prompts are highlighted but not all are 'my cup of tea'. Perhaps because they are to sweet for my taste or 'it's a sign' I should work on those. Who knows, but for now, the one I'm picking today is:

Three things I am most grateful for:

1. My family. Perhaps a bit corny but each day I am more grateful for still having my mum (73). This also includes my dog (15) Age counts of course that's why I'm naming them first but it also includes my hub, kids and sis. I'm especially grateful for my sis who is always there for me.

2. The place which I call home. I love my home and garden with all the birds coming to visit every day. My birch tree, my fern, hydrangeas and all the other plants. I love my little corner in the world.

3. I may complain some days about my work (who doesn't) but I am very grateful to be able to go to my elderly people every day. They make the job worthwhile, they make each day a blessing.

So this is my top 3; what's yours?

© KH

Visited in dreams

Ever since my dad has passed away, 12 years today, I've been dreaming regularly about him. It was a strange week to begin with, the week after his passing. It was almost as if he was still there, in the house. Dust-bins flying open for no apparent reason, strange sounds in the house, we got the chills and felt dad's precence still.
The night before the funeral I spent the night at my mum's for support. Mum and I were talking before we went to sleep. She told me she had seen him, the night right after he'd passed. She was wide awake but he had stood by the side of her bed, clear as day. I believed her. I do believe there is more between heaven and earth than we know off.

That night I dreamt about my dad for the first time. I was going to speak at the funeral and felt nervous. Would I keep it together? I was strong the whole time but this was something different. My dad was only 60 when he died and I thought it was so unfair he died so young. In my dream I was about to stand up to speak when I noticed my dad sitting next to me. All the other people faded away; it was only dad and me. Dad and I stood up and faced each other. I arrived too late when he died, so I never got to speak to him which bothered me. He looked at me and said; 'It is good' meaning he thought it was okay like this, him dying instead of the cancer eating away at him more. He took my hand, squezed it and I could walk to the front to talk to everyone. That's when I woke up and told my mum about it.

Ever since that day I had more dreams with my dad in them. My dad wasn't a very talketive man. He said what needed to be said (he was a militairy man maybe that says it all) and that's it. He had glasses that colour when the light is too bright, so you didn't always see his eyes. In my dreams that meant I didn't see his eyes often; I saw his glasses which were coloured by the sun. My dad could give you a look without talking when you said something silly. So in my dreams the first years after his death, I only saw a glimpse of him. Either dad walking off the stairs just turning his head to look at me, or him sitting somewere with those coloured glasses again turning his head to look at me; letting me know he was there. It felt that way to me at least. He never spoke to me, not for years anyway. He looked, or he raised his eyebrow like he could do sometimes. Sometimes I woke up crying because I missed him so much, but more often than not I woke up with a smile; I had seen him again!

Last year my mother fell in love with another man. It was totally unexpected, as love often is. She had always said she would never ever want another man, cause men like my dad weren't to be found, which I do think is true. He could be difficult (I do have that from him) but he had a heart of gold.
I do have however a bit of difficulty adjusting to this new situation. The 'new man' in mum's life is trying too hard I think.
It has to grow on me. I like him but he's no dad. But mum is happy and that's what counts I think.
I don't think that this man has anything to do with the dreams but the fact that this morning I woke up laughing because something my dad had said was such a great feeling.

I dreamt that mum and her friend lived together as they do now but my dad lived there too. (weird) In the guestroom. I was there visiting and dad's glasses were crooked on his head. I said to him he needed them fixed and looked angry at my mum for letting him walk around like that. Mum's friend walked in and dad said something so funny (which of course I can't remember) that I burst out laughing and which made me wake up. I now think he still watching over us, over mum and her friend, that she's not making wrong decisions or something. He's still watching over us even though she has a new man in her life. Which I find comforting.
It wasn't until I woke up and looked at the date I realised that today is the day of dad's passing... Again his way of saying he's still with us and I love him for it!

© KH

Life is what happens..

 

Sometimes there are things happening in life that you cannot control, things that are affecting your mood as well or maybe even things that make you think about your own life and that it isn't so bad after all. 

Today was a day like every other day. I got up at 7, did my morning routine and went to work at my elderly peeps. I've had really strange dreams I recall waking up, about being in a hotel room and all kind of animals running around escaping from under the beds and what not. I've also had some aches and pains lately but I'm blaming those solely on myself; not excerising enough, sitting behind my laptop writing too long at a time among other things. But when I see some of my elderly women I think I really need to excersise more or watch what I eat better or I will get in trouble when I'm old(er). Anyway, when I was sitting down for some coffee her nurse came in and when we came to talk about the geese in the pond across from our home. One pair already had 5 little ones. She told us that she hoped they would live cause last year she'd seen kids from the school with a large stick with a nail in it, beating the chicks to death. She screamed to them to stop it from across the pond and called the police but it was too late.

geese with young (2012)

I really was horrified by her story and it is still stuck in my head. I love geese and I'm so happy that they come back each year which they won't if they get beaten of course!
Later on I was walking my dog and ran into a neighbour. He asked me if I knew that an acquaintance of ours was sick again. The man had stomach cancer but the last time I saw him he was better and the cancer was gone. Now it had returned and he wouldn't get better again so he told me. The man was given two months at the most. His idea was to collect money and buy flowery plants for his garden so that he could enjoy it now he still could instead of buying flowers for his grave later on. I couldn't agree more. 

But still, I went home from my walk with even more on my mind than before. Count your blessings I thought to myself, go and walk more and take care of yourself. Of course it's not to say I won't get sick but I should enjoy life more without the aches and pains and stress I sometimes have now and when I walked into my garden this little fellow made me smile with his presence after being away for the whole winter; 

You can't shut the world out, but you can't let everything consume your mind either and sometimes I let it which is not good at all. No when to let things go and enjoy the little things in life! 

© KH

Things to be grateful for

When I'm at home looking outside to my garden I'm quite happy with what I see. Maybe at one point in my life I did want to live in a big(ger) house with some land where I could keep some pigs and chickens and sometimes I still do, but I am really happy with my home and garden with all the critters that live in it. There are so many birds in my garden and now even mice, I know not for everyone but I like them, they're cute. In a few weeks the toads will come again and the snails, the butterflies and bees and the gang will be complete.

So I've decided I'm going to make a list (if not in writing then in my head) every day about things I'm grateful for; not in any specific order.

- The animals in my garden and in my house (my dog and bird)
my dog is getting old and has dragged me through many a thing where I was in tears over. 

- My health
Even if you’re health isn’t great, it could be worse and you likely still have some working parts to be thankful for.

- My mum who is so energetic and has found a new love after being a widow for 12 years. Even though I found it hard at first, dad is gone for so long now and she is so much in love. :)

- Spring!

It's turning into Spring again surely but slowly and the flowers are showing their faces again!

- My two boys.
Yes they can get under my skin at times, yes they are a lot of work especially now at this age, but I wouldn't want to miss them!

- My hub.
Of course it is sometimes hard with his autism, the grumbling

when things doesn't go the way he wants them to (I compare him with Waldorf from the Muppets sometimes)
But I'm grateful that he's in my life!

 - My elderly peeps/my job.
I like my job, it's fulfilling and I have enough free time left to do the things I love doing, like writing and editing pics.

- Books.
What would I do without them? Books are life! I couldn't live without them!

- My sis! I'm so grateful to have a sis like her! You wouldn't have thought it but we weren't always this close. As kids we could fight like all kids do. But now I think she's my best friend! I love her dearly! I couldn't imagine my life without her.
We go on trips together, I visit her frequently and we send each other postcards because we live 60 km from each other. End of April we even go to Edinburgh together! My favourite city!
I am really proud of her as well.

© KH

A man's best friend

Dogs are not our whole life, but they make our lives whole. ~Roger Caras

Mijn beste maatje is vandaag jarig. Degene die al 12 jaar door dik en dun bij me blijft wat er ook is gebeurd. Hoe ik me ook voelde, in wat voor bui ik ook was. Kijk, dát is vriendschap. De vriendschap die je alleen maar vindt tussen mens en hond: Trouw, aanhankelijkheid.


Want mijn beste maatje, mijn beste vriend(in) is mijn hond. Zij heeft me nooit in de steek gelaten, daar waar anderen dat wel eens deden. Zij is er 'no matter what'. En dat is ook eng, nu ze ouder wordt. Toen ik haar kreeg als pup, bleek dat ze HD had. Ze zou niet zo oud worden, volgens de dierenarts. Inmiddels is ze dus al 12. Je kunt het wel merken, natuurlijk, dat ze ouder is, ze rent niet meer zo hard, ze kan niet meer zulke afstanden afleggen als eerst, maar ze wil nog wel. Ze is nog altijd ontzettend aanhankelijk, vooral bij mij. Zij zoekt ook haar troost bij mij als er iets is, waar zij bang voor is, harde knallen zoals vuurwerk of onweer, ruziënde stemmen (de scheiding heeft bij haar meer teweeg gebracht dan bij de kinderen denk ik wel eens) daar heeft ze moeite mee. Maar op die momenten ben ik er voor haar, zoals zij er zo vaak voor mij is: Als ik verdriet heb, als ik een knuffel nodig heb, ze voelt het als er wat is met mij en dan staat ze meteen naast me. Knap eigenlijk, van zo'n hond.

Ik moet er niet aan denken om haar ooit te moeten missen, maar ik weet dat 12 jaar oud is voor een hond, een hond met af en toe klachten zeker. Ik hoop dat ze nog veel ouder mag worden, want bij het idee aan haar te moeten missen alleen al, kan ik heel verdrietig worden.

Ik hoop daarom op nog heel veel wandelingen door herfstbladeren, rennen en rollen door de sneeuw (waar ze zo gek op is) en nog heel veel jaren samen met mijn Jessie!






© KH

Tevredenheid en acceptatie

'Contentment is the greatest form of wealth' - Pandit Nagarjuna

Vandaag moest ik voor mijn werk een foto laten maken voor een ID pas wat we gaan krijgen. Ik fietste naar het centrum waar de foto's gemaakt zouden gaan worden. Onderweg kwam ik een kennis van vroeger tegen en ik bleef even staan praten. Zijn verhaal over hoe het hem in de afgelopen jaren vergaan was maakte diepe indruk op me. Normaal door de week zie ik hem wel eens, dan steken we de handen naar elkaar op, roepen gedag en dat is het dan wel. En ook al had ik op een bepaalde tijd in het bejaardentehuis willen zijn voor de foto, ik was blij dat ik was blijven staan voor dat praatje. Jaren geleden was je elkaars buren, dan verlies je elkaar uit het oog om elkaar jaren later weer af en toe te zien in het voorbijgaan, te groeten en misschien alleen te roepen: 'alles goed?'  Ja alles goed.

Een half uur later stond ik in een hele lange rij collega's te wachten voor me aan te melden en daarna de foto te laten maken. We stonden wat te ginnegappen onderling, hoe we op de desbetreffende foto zouden komen te staan. Net zo chagrijnig als op een gewone ID? Of zouden we toch wel mogen lachen? En hoe zit dat met die brillen, waarom hebben fotografen toch altijd zo'n moeite met onze brillen! Toen we eindelijk aan de beurt waren zei een collega: 'Wel ja, je moet met bril je hoofd naar beneden houden, fijn sta ik met onderkin op de foto'. Meteen ging dat het hele rijtje door natuurlijk. En toen ik eenmaal aan de beurt was, en de fotograaf me vroeg mijn hoofd naar beneden te doen, was dat ook het eerste wat ik vroeg: 'Dan heb ik toch geen onderkin op de foto he?' Hij liet het me zien en ook al vond hij het meevallen, ik echt niet!

 

Wat is dat toch met dat beeld wat in mijn hoofd zit van mezelf en dat beeld wat ik op foto of in de spiegel zie zo heel anders is, dacht ik op de terugweg op de fiets. In mijn hoofd ben ik een leuke meid met prachtig haar (dat laatste is ook wel zo moet ik eerlijkheidshalve toegeven hihi) en valt mijn overgewicht helemaal niet zo op. Tot ik in de spiegel kijk of iemand een foto van me waagt te maken. Dan schrik ik en sta ik versteld van mijn verwrongen beeld van mezelf. Zie ik er zo uit? Met zo'n onderkin? Tja, reality is a bitch.
Maar dan denk ik aan het verhaal van mijn oude buurman, oud als in oud-buurman, want hij zal van mijn leeftijd zijn. Al jaren afgekeurd door van alles en nog wat, (wat hij me wel verteld heeft maar wat ik hier niet neer zal zetten), autisme waar ik van stond te kijken want ik heb er een oog voor maar bij hem merkte ik het echt niet op, en nog het een en ander in zijn gezin/familie.

 

Ik fietste langs huizen die te koop stonden met prijzen waarvan je denkt: zo'n klein huis en dan die prijs?! En ik voelde me ineens de koning te rijk met mijn eigen huisje wat ik zo'n 25 jaar geleden voor weinig van de woningbouwvereniging gekocht heb. Natuurlijk is dat nu geen drol meer waard in deze tijd, een van de buren heeft zijn huis al jaren te koop staan maar krijgt het maar niet verkocht en de prijs zakt maar. Maar dan nog, ik hou van mijn huis, en zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die alsmaar meer meer meer willen maar ik hoef dat niet, het is goed zoals het is.

Kortom ik ben tevreden met mijn leven zoals het is. Nu nog de zelf-acceptatie. Het is zoals het is. 
En iedere keer als ik denk: Nu ben ik er, kom ik weer ergens waar mensen het nodig vinden dat kleine stemmetje in mijn hoofd wakker te maken door te zeggen dat het niet is zoals het is, dat het niet goed is zoals het is, dat het toch wel erg is, dat overgewicht, dat ik daar toch wel eens wat aan moet gaan doen. Mensen waar ik werk, mijn moeder, vreemden. En toch, moet ik me daartegen wapenen.
Als ik mezelf niet accepteer zoals ik ben, wie doet dat dan wel?

© KH

Geslaagd!

Weer een hele zorg minder! Jongste is geslaagd!
Niet dat er enige twijfel over zou bestaan, maar toch he... Je weet het maar nooit. Jongste zelf is er altijd uiterst relaxed onder. Een beetje té relaxed als je het mij vraagt: 'Mam, maak je eens niet zo druk, kijk naar mij, ik maak me toch ook niet druk'? Ja en dát is t m nou net! Maakte hij zich maar eens wat meer druk! Leren? Welnee, waarom zou je?
Laten we wel wezen, als je zijn cijferlijst ziet, je zou inderdaad niet zeggen dat hij die punten zonder te leren heeft behaald! Had hij wél geleerd, dan zouden die punten de pan uit zijn gerezen!
'Volgend jaar op het mbo heb je die punten niet zo makkelijk, vriend', waarschuw ik hem vast. 'Nee', verzucht Oudste die het weten kan. Hij begint immers nét als Jongste aan het mbo, eerste jaar, maar dan voor de 3e keer een nieuwe opleiding. 2 keer achter elkaar een jaar en een opleiding niet gehaald omdat het hem niet beviel, of omdat hij niet hard genoeg werkte ervoor. Een jaar ertussenuit geweest en nu opnieuw proberen. Goh, waar heb ik dat meer gezien, alleen niet bij een  beroepsopleiding maar dan de havo... zonder het jaar ertussenuit, maar dan met zitten blijven. Jawel, mezelf. Geschiedenis herhaalt zich altijd zeggen ze. En in mijn geval lijkt dat vaker te wel dan niet te zijn. Steeds weer zie ik dingen bij hen waarvoor ik hen wil waarschuwen, en wat ik soms ook doe, maar niet te vaak wil herhalen, ze moeten het zelf leren en ondervinden. Het is hun leven, niet het mijne.

Jongste nam vanmiddag de telefoon op toen de mentor hem belde. De school belde iedereen geslaagd of gezakt. Jongste: 'Ja, o... ok... o ja... o? Ja, dat is goed, ok... doei.' Hij keek me aan met een blik .. en ik dacht: 'o nee toch he'. 'Tja'. zei hij ' Ik ben toch.. geslaagd'. En meteen een grijns van oor tot oor: 'haha, had ik je he'. Wat een akelig ventje... je zou hem toch! Even later vertrok hij met een vriend naar school. Hij kwam terug met een vlag met geslaagd erop van school, zijn voorlopige cijferlijst en wanneer en hoe laat de diploma uitreiking was. De vlag die ik al opgehangen had, moest eraf, de vlag van school erop met tas. Voor Jongste hoefde het allemaal niet erg. Hij vond het niet nodig. Maar voor moeder wel, die is trots als een aap met tien staarten op haar Jongste zoon. En slaakt een zucht van verlichting.. dat vooral!

© KH

Dankbaar

"Let us be grateful to people who make us happy, they are the charming gardeners who make our souls blossom"Marcel Proust

 

Het dagelijkse leven gaat aan menigeen gewoon maar voorbij. Zonder erbij na te denken, leven we ons leven. We staan er niet eens meer bij stil. We staan op, kleden ons aan, ontbijten, gaan naar ons werk, komen thuis, eten weer, kijken tv en gaan naar bed. Het is vaak routine  voor de meesten van ons. 

Als we nou eens elke dag opschreven waar we die dag dankbaar voor waren? Gewoon drie dingen. Drie dingen waar je dankbaar voor bent. Even stil staan bij wat misschien gewoon is maar toch ook weer niet.

Ik ben vandaag dankbaar voor: 

1. Dat ik werk heb. In deze tijd valt het niet voor iedereen mee tenslotte. 

2. Het winterweer. Niets zo lekker als dit weer. Zeker als je zoals ik er op de fiets uit moet elke dag. 

3. Mijn blog. Dat ik zo lekker van me af kan schrijven als ik het nodig heb. En ook al ben ik er wat minder door mijn schouderklachten, hij blijft wachten tot ik er weer ben en is er als ik hem nodig heb. Fijn is dat! :) 

© KH

Merry Christmas

Vandaag is mijn eerste echte vakantiedag. De eerste van de komende 2 weken. Het lijkt heerlijk lang maar ik weet nu al dat ze om zullen vliegen. Zeker met die Feestdagen ertussen. Ik kan me dan ook van alles voornemen om te gaan doen, maar weet nu al dat het er daar niet van gaat komen. Dus ik zie wel. Lezen, wandelen, beetje in huis doen, lummelen... Relax ik heb vakantie! En natuurlijk volgende week maandag mijn  oliebollen-bakdag. Dan sta ik de hele dag in de keuken én schuur te bereiden en te bakken.

Maar dat betekent ook dat ik hier onregelmatig zal zijn. Niet meer elke dag, deed ik al niet meer vanwege mijn schouderklachten maar misschien moet ik nog wat meer naar mijn eigen lichaam luisteren. Is wellicht wel een goed idee. Alleen wat zeggen op mijn blog als ik ook wat te zeggen heb, niet bloggen om het bloggen. Her en der lezende op het www gebeurd dat toch wel vaak. En op mijn eigen blog toch soms ook wel eens.

Het is deze dagen voor mij vooral een tijd van bezinning en dat ga ik dan ook maar eens doen. Me bezinnen hoe ik verder wil met dit blog, wat ik erop wil zetten, of misschien wil ik wel doorgaan zoals ik deed. In ieder geval moet ik sowieso mijn tijd op de pc zo goed mogelijk besteden en verdelen. En ik wil heel graag meer en vaker de blogs van iedereen lezen en erop reageren wat ik nu niet vaak kan.
Stof tot nadenken dus. Eerst maar rustig aan doen, arm/schouder laten uitrusten.

Ik wens iedereen hele Fijne dagen, bedankt voor het hele jaar reageren/lezen en betrokkenheid en we zien elkaar snel weer.


© KH

Leegte

Er ligt een schaduw in het bed
Een schaduw van wat ze ooit was
Klein en kwetsbaar
Aan het eind van haar Latijn

Er staat een schaduw naast het bed
De schaduw steekt zijn hand uit
Fluistert zachtjes
'Tijd om te gaan, mijn schat'.

De schaduwen van de kamer verdwijnen
Als het licht op stijgt
Twee schaduwen, samen één
Een glimlach op haar gezicht achterlatend

Bij ons een leegte

© KH


Dit gedicht schreef ik vanmorgen vroeg, nog voor ik wist dat mijn oma gisteravond laat op 90 jarige leeftijd, was overleden. Ik zal haar missen! Dag oma.

De herfst van je leven

Zit je in de herfst van je leven?
Of is de winter al aangebroken?
Laat je je blaadjes al hangen?
Of kleuren ze nog mooi
Felrood
Okergeel
Alle kleuren die er
In de herfst te vinden zijn

Laat alle kleurschakeringen zien
Die er in de herfst zijn
Laat je blaadjes niet vallen
Blijf nog even
Ik kan je nog niet missen
En toch, ik weet dat je winter
Gekomen is

De winter van je leven
Is eigenlijk al aangebroken
Je denkt aan vroeger
Hoe het toen was
Aan hen die er niet meer zijn
En verlang je niet stiekem
Weer bij hen te zijn?
Alleen zittend in die nieuwe kamer

Als iedereen is vertrokken
En jij zit zo alleen
Alleen met je gedachten
Die steeds meer verward worden
Verlang je dan naar
Het andere leven?
Ook al weet je dat
Wij je nog niet loslaten kunnen?

Het is moeilijk, lieve oma,
Het leven, oneerlijk ook
Ik ben nu net zo oud
Als hij is geworden
Jij al 46 jaar alleen
En je verlangen naar hem
Is misschien nog wel heviger
Dan ooit

Ik weet dat ik moet beginnen
Met loslaten
Maar nu nog even niet.

© KH

Gelukmomentje

Soms heb je van die momentjes waarop je je helemaal intens gelukkig kunt voelen.
Dat komt zomaar opzetten en meestal op momenten dat je het niet had verwacht.

Zo keek ik vanmorgen naar buiten en zag dat het miezerde. Ik liep naar beneden, riep de hond en samen liepen we naar buiten, de regen in. En terwijl zij haar behoeften deed, kreeg ik ineens de koude rillingen. Koude rillingen. Kou. Ik werd gewoon blij van kou. Is dat raar? Misschien voor de meeste mensen maar voor mij niet. De laatste tijd heb ik de ene opvlieger na de andere. Op de meest gekke momenten. En met dat warme weer van de afgelopen maand was dat niet echt een pretje. En nu had ik het ineens koud! Wat lekker! Ik had het koud! Ik werd er gewoon blij van dat ik het weer koud had! Raar mens, dacht ik blij.

Ik kwam een uur later bij mijn oudjes aan en de meneer voelde zich niet zo lekker en vroeg of ik de hond uit wilde laten. Ik was toch al drijfnat geregend dus ik nam hun hond mee en liep weer door de regen. Deze mensen wonen helemaal tegen de polder aan en het is een genot om hun hond uit te laten. Je hebt een weids uitzicht, hoort de koeien loeien en het is er verder enorm stil. Toen de hond en ik terug liepen over het bruggetje wat over de sloot en de vijver loopt, zag ik ineens een fuut zwemmen. Dat niet alleen maar de fuut had ook nog een tweetal jongen op haar rug zitten en 1 jong zwom piepend naast haar. Af en toe half op haar want hij wilde er ook op alleen was er geen plaats meer. De hond en ik hebben samen in de stromende regen naar dit tafereel staan kijken. Deze hond is nogal blafferig maar zelfs hij was stil. En keek, samen met mij. 'Mooi he Lex', zei ik tegen hem. Hij keek me aan met zijn trouwe bruine honden ogen en kwispelde. Ik vond het wel jammer dat ik mijn gsm niet bij me had voor een foto, maar het regende inmiddels zo hard dat de kans groot geweest was dat door t vocht mijn gsm in het water gevallen zou zijn. Alles was doornat. Hond, ik en maar kijken. Op je netvlies gebrand, zoiets.



Later fietste ik naar huis, door de regen zonder regenbroek. Och wat geeft het, alles moet toch de was in. het waait, het regent, ik verlang enorm naar de herfst ineens. De wind door mijn haar, de blaadjes die nu al gevallen zijn en op de weg liggen. De donkere jagende wolken. Ik hou ervan.
Wat kan een mens met weinig al gelukkig zijn eigenlijk.

© KH

Dankbaar

Toen ik vanmorgen deze quote via Facebook las dacht ik terug aan de tijd dat ik het moeilijk had en er mensen waren die mij niet begrepen.
Soms heb je mensen in je leven, die je op dat moment als vrienden beschouwt maar die je, als het moeilijk wordt, snel laten vallen. Omdat ze het niet kennen uit hun eigen leven, of omdat ze niet weten wat ze met jouw moeilijkheden aan moeten. Ze kunnen of willen je niet helpen. Op zulke momenten leer je je echte vrienden kennen. Sterker nog: Je leert vrienden kennen van wie je nooit had vermoedt dat het vrienden waren! 

Mijn 'echte' Real Life vrienden lieten doorschemeren na de dood van mijn vader dat het na een maand of drie van verdriet wel weer tijd werd voor vrolijkheid. Voor de vrolijke Kati. Dat het niet ging was een heel ander verhaal. Voor vrienden die wel wat meer meegemaakt hadden, ook een ouder verloren hadden bijvoorbeeld, hoefde dat niet. Zij begrepen wat het was.
Maar toen ik tijdens en na mijn scheiding pas echt in een dip raakte, verdriet had, en niet wist waar ik het zoeken moest en mijn verhaal keer op keer kwijt wilde, zonder oplossingen, zonder wat dan ook, kreeg ik te horen dat ik wilde dat zij voor mij alles oplosten en dat ze dat niet konden. Amateur psychologie van de bovenste plank. Ik keek de desbetreffende 'vriendin' aan die men gestuurd had om het verhaal te doen en zweeg. Ik groette haar, fietste weg en heb deze vriendinnen nooit meer gesproken. 

Wat overbleef waren mensen die ik op 1 hand kan tellen. Mensen die weten hoe ik ben, die me van binnen en van buiten kennen. Die me maar aan hoeven kijken om te weten hoe ik me voel. Die van me houden zoals ik ben, no matter what! En ik van hen. Wat mij verbaasde echter was de grotere groep online vrienden die ik erbij kreeg. Je vertelt je verhaal op een forum onder een nick name, je hebt een keer een meeting, en je hebt vrienden voor het leven! Het verbaasd me nog tot op de dag van vandaag hoe mensen op elkaar reageren op een blog, op Facebook (uitzonderingen daargelaten), op (besloten) fora. Ik persoonlijk heb er meer vrienden bij gekregen, mensen die ik heb leren kennen in het 'echte' leven, maar ook online. Mensen die begrip tonen, liefde geven door een beeldscherm heen. Ik leerde zelfs Lief kennen online via een forum. 

Zes jaar ben ik nu verder en sterker dan ooit. Ik had nooit kunnen vermoeden hoe ver ik zou komen destijds. Maar ik had het zonder die handvol vrienden die bleven niet gered, en zeker niet zonder mijn online vrienden! Daar waar mijn 'real life vrienden' niet wilden luisteren, hadden zij alle geduld van de wereld met mij.(Lief reken ik daar gewoon bij) 

Ik ben jullie allemaal eeuwig dankbaar en jullie weten zelf wel wie jullie zijn. 

© KH

Enjoy life

Rups van de Meriansborstel

Tijdens mijn vakantie had ik me voorgenomen om als de vakantie voorbij zou zijn net zo te genieten van alles als tijdens mijn vakantie. Dat ik iedere dag zou leven alsof het vakantie was. Dingen doen die ik leuk vind om te doen. Nu is er bijna een week voorbij op 1 dag na, dat mijn vakantie voorbij is en ik moet zeggen dat ik dat voornemen goed waargemaakt heb. Ik geniet zelfs van mijn werk. Ik ben met open armen weer ontvangen, ze waren blij dat ik er weer was. Dat is ook iets om blij van te worden, het gevoel dat je gemist bent, dat ze blij zijn dat je er weer bent.
En als ik dan thuis kom van mijn werk en ik door het mooie weer in mijn tuin kan zitten lunchen met een goed boek geniet ik van mijn tuin, mijn hond die het heerlijk vind buiten, de zoemende bijen in de oregano, de rust en stilte om me heen. Ik lach om mijn hond die zo heerlijk ligt te knagen op een grote dennenappel en daarna op mij af komt rennen om me dat te 'vertellen'. Ik heb weer een boek uitgelezen, en gisteren op mijn vrije dag de ramen schoon gelapt waarbij ik me verwonderde over een paar prachtige motten die in de voortuin zaten en waar ik meteen foto's van moest maken natuurlijk.


Grasmot


Stippelmot

Niet iedereen heeft een bergtop met een tempel erop om zijn gedachten te ordenen en je geluk te vinden. Soms is je eigen achtertuin ook genoeg. Voeg daar een hond en wat bloemen met insecten aan toe en je kunt je geluk al niet meer op. Er is niet veel voor nodig om gelukkig te zijn. Je moet het alleen zelf zien en maken.

Het helpt al als je 's morgens opstaat met een glimlach. Of als je je favoriete muziek draait. Of even lekker danst. Ook al heb je een paar pubers die zeggen: 'mam doe normaal'. Want wat is nou normaal? Dat zei ik vroeger ook tegen mijn eigen moeder en ik ben nu maar wat blij dat ze zo gek kan doen! Ik doe het zelf ook, ik zal het van geen vreemde hebben.
Er is ook helemaal niks mis om af en toe eens lekker lui te zijn. De boel de boel te laten. Genieten in het zonnetje of te gaan zitten met een goed boek. Of lekker een lange wandeling te maken. Niets helpt beter om je hoofd te legen trouwens. De natuur doet wonderen.
Of bel eens die vriend/in die je lang niet gesproken hebt. Of mail ze. Ik had een aantal van mijn vriendinnen gemaild en meteen belde er 1 gisteren en hebben we weer gezellig afgesproken en een andere stuurde een sms dat ze snel weer wat zou afspreken. We hebben het allemaal druk maar af en toe even een teken van leven en het laat zien dat je nog steeds aan ze denkt.

Stress verminderen zou ik doen. Dus heb ik van de week meermalen gemediteerd. Omdat ik een en ander nog in mijn systeem had heb ik wel nog met mensen gepraat over wat er voor de vakantie en tijdens, gebeurd was maar ik merk dat zodra ik daarover praat het stress level in mijn lijf omhoog schiet. Niet meer doen dus. De persoon in kwestie is uit mijn leven en moet nu ook uit mijn gedachten. Het is het niet waard dat die gedachten nog langer mijn gezondheid beheersen. Weg ermee dus. Adem in-adem uit. En weg met die stress!


Ivoorvlieg

Nieuwe dingen leren, ik ben nog steeds bezig met me meer te verdiepen in boeddhisme en mindfulness misschien dat ik daarin nog verder ga.
Verder lees ik veel, heel veel, meer dan voor mijn vakantie. De pc is meer uit en het bevalt me prima! Ik voel me er beter bij. Mijn andere arm/schouder lijkt nu ook 'frozen' te gaan worden, en doet af en toe gemeen zeer, dus hoe minder ik achter de pc in een verkeerde houding zit hoe beter. Ik wandel meer, ik lees meer. Kortom, ik geniet veel meer van de kleine dingen in mijn leven. Ik zie elk insect in mijn tuin, en hoewel insecten niet echt mijn favorieten beesten zijn, vind ik ze fascinerend om ze te fotograferen. Ik fotografeer heel veel. Ik geniet ervan om als de foto's op mijn pc staan uit te zoeken wat voor beest het is. En zit bijna te juichen als het weer een apart soort is wat zich in mijn tuin ophoudt. Gek mens, zeg ik dan tegen mezelf maar ik vind dat nu eenmaal leuk. Beetje nerderig dat wel, maar och een mens moet toch een hobby hebben!

Genieten van het leven is zo belangrijk! En als ik zie waar ik vandaan kom, hoever ik gekomen ben. 6 jaar of nog langer geleden was mijn leven zo anders! En nu geniet ik met volle teugen!

Hoe het kan lopen! Daarom zeg ik: Geniet! Geniet van het leven! Hoe je dat dan ook doet!

© KH

Op reis

Een tevreden mens kan reizen door zijn eigen thuis. - Anonymous

 

De laatste vakantieweek is begonnen. Voor de vakantie begon hadden we 'wilde' plannen. Ook al zat een vakantie in het buitenland er dit jaar niet in, we zouden met de trein dagjes uit gaan, of hele einden gaan fietsen, of wandelen. Uiteindelijk hebben we vooral veel gelezen, in de tuin gezeten, wel een of twee dagjes weggeweest en wat gewandeld maar niet wat we van te voren bedacht hadden. Erg vind ik dat niet. Ik verveel me nooit thuis. Ik ben graag thuis. Ik ga ook graag op vakantie natuurlijk maar als dat niet gaat om een of andere reden, dan ben ik graag in mijn eigen huis en doe ik graag gewoon niets eigenlijk. Een beetje van dit en een beetje van dat. Beetje schrijven, maar vooral lezen, heel veel lezen.



Eigenlijk ben ik dol op reizen, meestal is 3 weken genoeg overigens. Dan verlang ik weer naar mijn eigen huis. Hoewel ik nog altijd droom van Engeland en Schotland en we dit jaar niet gaan, ben ik er wel achtergekomen dat een mens zoekende is. Als je niet tevreden bent met wat je hebt hier, kun je het ook niet 'daar' zijn . Een mens reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. En hoe zeer ik ook verlang naar Schotland, ik weet nu dat ik ook nooit zonder mijn eigen plekje hier zou kunnen.
Het reizen, het op zoek gaan naar jezelf, is de belangrijkste reis. Het reizen en ontdekken van mooie plaatsen op de wereld is leuk, heel leuk. Maar de belangrijkste reis, of ontdekkingsreis is die naar jezelf.

En hoewel ik al reizende door Schotland erachter ben gekomen dat daar ooit in een vorig leven mijn roots lagen, door bepaalde ervaringen die niet te verklaren zijn, vandaar mijn sterke gevoel als ik daar ben, weet ik dat ik niet hoef te reizen om gelukkig en tevreden te zijn. Dat Schotland niet wegloopt en er nog wel is als ik weer kan en me dan met open armen zal ontvangen. Hoewel ik niet kan wachten op die dag, ben ik tot die tijd gewoon tevreden met mijn eigen tuintje, huisje en omgeving.
En eigen (ontdekkings)reis die nog lang niet ten einde is.

.© KH

Genieten

Zoals ik in mijn blog van eergisteren zei was het gisteren de verjaardag van Oudste. Het is vakantietijd dus veel bezoek was er niet omdat veel mensen nog op vakantie zijn, maar het was gezellig. Samen met ons gezin en mijn moeder zijn we gisteravond uit eten geweest. En terwijl we aan het natafelen waren raakten Jongste en mijn moeder in een geanimeerd gesprek over eten. Jongste wil kok worden en gaat over 2 weken beginnen aan zijn examenjaar van het vmbo. Hij heeft al een jaar van praktijk en theorie gemixed achter de rug. Hij begon een enthousiast verhaal over hoe hij bepaalde gerechten maakt, of geleerd heeft te maken. Nippend van mijn cappuccino zat ik genietend te luisteren hoe hij en mijn moeder zaten te praten over het maken van soepen, sauzen en andere dingen. Mijn Jongste, het kind wat ik bijna moest dwingen te eten als peuter. Wat niet werkte natuurlijk, want een kind laat zich niet dwingen. Ik weet nog goed dat ik radeloos, moedeloos en bijna in tranen hem probeerde iets gezonds naar binnen te krijgen. Hij wilde geen groenten of iets anders wat daarop leek. En nu praat hij over aspergesoep, tomatensoep en andere gerechten of hij niet anders gedaan heeft zijn hele jonge leven. Ik kijk enigszins verbaasd maar blij toe. Hij heeft een roeping in zijn leven gevonden.

Hij vangt mijn blik: 'Wat?' zegt hij. Niks jongen ik geniet. Net zoals ik de hele dag heb genoten, en de rest van de avond nog zal genieten. Van Oudste en zijn vrienden die later die avond langskomen met grappen en grollen. Die buiten gaan zitten en gieberen alsof ze niet 18 en 19 zijn. Het had een paar weken geleden zo somber geleken en er zo anders uit gezien. Ik geniet, hoewel ik zit te lezen en af en toe wat flarden van hun gesprek op vang. Genieten van de kleine dingen in je leven. Hoe vaak staan we er niet bij stil, bij wat we wél hebben? Genieten van wat er nu is. Genieten van het moment. Van de zon die weer schijnt. Genieten dat ik nog een volle week vakantie heb. Genieten dat mijn jongens nog zo graag dit huis hun thuis noemen. Voor je het weet is dat voorbij en zijn ze wel het huis uit. Dus genieten, bewust genieten. Met een hele grote G.

© KH

Mezelf terug vinden

Hier stond gisteren een heel ander blog. Een blog over mijn gevoel omdat mijn zoon het zo moeilijk had met zichzelf, met zijn gevoel zodat hij besloten had in een opwelling meer, om op zichzelf te gaan wonen. Die opwelling, zo bleek gisteren, kwam door andere invloeden. Ik wil er niet al te diep op in gaan, zijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen, net als het mijne. Dat van hem door de man op wie hij moet kunnen bouwen, dat van mij door de man met wie ik ooit getrouwd was. Ik had het aan zien komen, hij niet.

De reacties van 1 persoon op mijn blog gisteren hebben mij doen besluiten het te verwijderen. Door verkeerd lezen, verkeerd interpreteren door haar van mijn situatie en gevoel werden er dingen gezegd waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil lezen. Natuurlijk is iedereen vrij om te reageren. Graag zelfs. Maar is er niet een soort van 'code' online? Je kent elkaar niet, elkaars situatie niet dus waarom zou je elkaar dan aanvallen om wat de ander schrijft. Ik heb dat ooit al meegemaakt op een forum, vrouwen die elkaar om het minste geringste aanvallen, de reden waarom ik er weggegaan ben. Het is niet de manier waarop ik in het leven wil staan. Mensen aanvallen om wat ze meemaken.
Er zijn redenen waarom ik niet het hele verhaal vertel.  Het is een openbaar iets zo'n blog. Maar als ik niet schrijf, barst mijn kop uit elkaar. Mijn blog is mijn blog. Ik kan en mag er schrijven wat ik wil. Daar mag je op reageren. Het  hoeft niet. Ben je het er niet mee eens, mag je nog reageren maar hou het alsjeblieft een beetje netjes. Gelukkig doen de meesten dat dan ook, een uitzondering daargelaten. 

Ik ga ondertussen gewoon verder waar ik gebleven was. Met mezelf herpakken, terug vinden en doorgaan op de ingeslagen weg. Ik weet dat het niet aan mij gelegen heeft dat zoon zijn biezen wilde pakken, dat heeft hij me gisteren zelf verteld. Ik moet niet meteen de schuld bij mezelf zoeken meer. Ik weet dat ik het goed doe of goed gedaan heb. En op die voet ga ik verder. 

Zoon mistte ons. Hij zat daar alleen in de flat van zijn vader die eerste avond en overdacht alles nog eens. Hij kwam tot de conclusie dat hij daar ook maar alleen zat. Dat zijn moeder best wel 'chill' was en hij zijn irritante broertje zelfs mistte. Zijn stiefvader en de hond vooral, laten we die niet vergeten. Maar zo zei hij: 'Ik wil wel leren hoe je de was moet doen hoor mam, of hoe je moet koken voor jezelf, want tja, ooit ga ik toch.' Tja, ooit gaat hij toch. En of hij nou 18 is of 25, of 35, janken zal ik toch. Ik ben nu eenmaal een emotioneel type. Alleen hoop ik dat hij de volgende keer om de juiste redenen gaat. Niet omdat hem iets op de mouw gespeld is wat grove leugens zijn. Amen!

© KH