50 het nieuwe 40?

Deze week word ik 50 en om me heen hoor ik iedereen dingen roepen als; ‘Och joh 50, daar voel je niks van’ of ’50 is maar een getal’ of ’50 is het nieuwe 40 joh!’

Die laatste laten we het daar nou eens over hebben. Toen ik 40 werd zei men namelijk dat 40 het nieuwe 30 was. Overigens life begins at 40 daar kan ik me nog wel in vinden. Ik was nét gescheiden, was 20 kg afgevallen van de stress én de nieuwe liefde in mijn leven en had energie voor tien! Ik gaf een jaren 80 party om te vieren dat je met 40 inderdaad happy bent ook al heb je al die shit achter de rug. Zwager, DJ geweest in een vorig leven, nam zijn spullen mee en ik had het al helemaal uitgevogeld hoe het zou worden. De kamer leeggeruimd op de bank na, gezellig wat sta-tafels voor de rokers buiten, de boel versierd, zelfs een karaoke setje op de playstation van de kids aangesloten want lekker meebrullen op de jaren 80 muziek dat zouden we net als lekker dansen. Wat kwam ik bedrogen uit! Mijn toenmalige vriendinnen zaten bij elkaar vastgeplakt op de bank en waren er niet af te branden! Laat staan dat ze karaoke gingen doen! Welnee, ik kon in mijn eentje gaan dansen, oh wacht er was 1 vriendin (naast zus) die er ook wel voor te porren was. De rest moest echt om 12 uur naar huis want de oppas moest naar huis. Meen je die? Ik had nog wel de buren ingeseind dat het laat kon worden. Dat was eens maar nooit weer dus.

Als 40 niet het nieuwe 30 is, is 50 al helemaal niet het nieuwe 40.

Ik kwam met mijn 39^ste al in de overgang terecht en nu 10 jaar later zit ik nog volop in de opvliegers, en die 20 kg die er toen af was zijn weer terug en hebben vriendjes meegebracht. Gezellig... Krijg dát er maar eens af als je in de overgang zit. In het begin had ik fikse aanvallen van chagrijnigheid, energie staat nog steeds op een zeer laag pitje; mijn moeder van 73 heeft meer energie in haar kleine teen dan ik in mijn hele lijf. Moet je meer bewegen zeggen ze. Bij het idee alleen al breekt het zweet me uit, letterlijk dus. Mijn werk in de thuiszorg bezorgt me niet alleen plezier met de ouderen, het is vooral een hele opgave om de dag door te komen zonder zweetaanvallen, rode konen, en mijn werk te doen zonder lusteloos te worden ineens.

En dan heb ik het nog niet eens over al die vreemde pijnen en pijntjes die zomaar ineens komen. Had ik een jaar of 8 geleden last van niet 1 maar twee frozen shoulders wat langzaam maar zeker genas, die pijn is nog niks vergeleken met de pijnscheuten die ik voel in heupen, benen, rug, schouders, knieën, noem maar op. ‘Ja’, zegt mijn moeder dan behulpzaam ‘heupen zit in de familie hoor denk erom! Net als een uitgezakte baarmoeder dus ga maar vast bekkenbodemspieren oefeningen doen’ Okay....
Niet in slaap kunnen komen van de rusteloze benen, pijn in heup als je je omdraait in bed, gewoon algehele slapeloosheid, moeheid.

Nee, 50 is echt het nieuwe 40!

Het schijnt allemaal over te gaan als je eenmaal die overgang door bent, maar wanneer dát is kan niemand je zeggen. Sommige mensen beweren dat je zelfs met 70 nog last kunt hebben, fijn vooruitzicht ook. Dus leef je gewoon met de dag, probeer je vooral niet teveel van negatieve mensen wat aan te trekken, of van alle ellende in de wereld zodat je chagrijnigheid die dag niet omhoog schiet en probeer je vooral rustig te blijven als er weer een hitte aanval komt.

Als ik straks 50 ben moet/mag ik nog 18 jaar en 9 maanden werken tot ik met pensioen ga. Gelukkig heeft mijn moeder de rollator van oma nog op zolder staan, dan kan ik die tegen die tijd gebruiken om zo naar mijn oudjes te komen om te gaan poetsen. Als het tegen die tijd al niet verhoogd is! Of er überhaupt nog pensioen of AOW is!
Lang leve de verzorgingsstaat. Hoera hoera.

‘Goh mam, je wordt al 50, oud hoor’ probeert zoonlief van 20 grappig te doen, waarop zijn oudere broer van 23 zegt; ‘Ja mam als je 50 wordt zetten we zo’n grote opblaas Sarah voor de deur.’
Ik kreun ‘Als je dát doet prik ik het ding eigenhandig lek! Doe maar gewoon’
De heren lachen samenzweerderig en ik heb het er niks op.
Ik hou niet van die flauwekul, gewoon normaal doen. Je mag tegenwoordig al blij zijn dat je ouder wordt.
Ik ben nu al bijna 5 jaar ouder dan mijn opa ooit geworden is!
Ik ben 10 jaar jonger dan mijn vader was toen hij overleed aan de gevolgen van darmkanker! Dat is een heel gek idee besef ik ineens.

Mijn vader leefde heel gezond, was al met pensioen en had een gezond gewicht. En toch... Misschien helpt mijn buikvet mij wel, beschermt het mij, maak ik mezelf wijs. Maar misschien moet ik toch eens wat minder piekeren en binnenvetten zoals hij deed.
En meer bewegen uiteraard, de buitenlucht in ipv na mijn (lichamelijke huishoudelijke werk bij de oudjes) binnen achter mijn laptop zitten.

Maar misschien moet ik het ook allemaal wat luchtiger zien; het leven. Take it as it comes. Ook al is het soms gewoon shit en zijn er dingen om je mega druk over te maken. Loslaten, met de dag leven en alles sal reg kom. Schijnt.

Op naar de 60!

© KH

Verwerking

Vandaag las ik op Twitter dat de Engelse Prince Harry na 20 jaar ongeveer hulp gezocht heeft voor het verwerken van de dood van zijn moeder. Hij merkte dat het niet goed met hem ging in het algemeen, niet doordat hij bv in Afghanistan is geweest of een prins is met waar nu eenmaal bepaalde druk op ligt, maar gewoon omdat hij de dood van zijn moeder niet verwerkt had. Hij was 12 toen ze overleed, en we weten allemaal hoe een mediacircus dat werd. Hij heeft zich afgesloten voor zijn emoties en begon uit de band te springen. Tot het begon te klikken bij hem, door zijn werk onder andere.

Prince Harry Podcast interview

Toen ik ging samenwonen met manlief merkte ik al snel aan hem dat hij de dood van zijn vader nog niet verwerkt had. Hij was ook nog jong toen zijn vader overleed en zijn moeder vond het allemaal niet nodig hem te helpen het te verwerken kennelijk.
Destijds vond ik het maar gek; zijn vader was al zolang dood, de mijne nog maar kort en ik was er toch ook overheen!
Maar was ik dat?

Hoe ouder ik word of eigenlijk hoe meer tijd eroverheen gaat (dit jaar 14 jaar geleden) lijkt het moeilijker te worden. Er zijn uiteraard tijden waarin het prima gaat maar soms dan kan ik ineens in huilen uitbarsten en mis ik mijn vader ineens zo erg!
Ik ben iemand die haar emoties opkropt, net als mijn vader. Er gaat inwendig een denkbeeldig deurtje open, daar stop ik de emoties achter en hup het deurtje gaat weer dicht.
Heel soms, sta ik toe dat het deurtje een klein kiertje open gaat om er een paar emoties uit te laten.
Niet te lang en altijd als ik alleen ben. Niet teveel, want anders gaan de sluizen open om niet meer te stoppen.

Prins Harry zegt dat iedereen een 'shrink' zou moeten hebben waar ze op vrijdag hun 'shit' bij kwijt zouden kunnen van die week om zo opgelucht het weekend in te kunnen gaan. Een psycholoog is er immers voor opgeleid om de problemen van anderen daar te laten waar ze horen.
Op zich geen gek idee alleen ik zou niet naar een shrink gaan. Ten eerste heb ik voor zoon en man er een aantal bezocht die mij eens even gingen vertellen wat ik MOEST doen... Dus niet hè. En die keren wist ik het elke keer beter dan de psycholoog, en ik heb er niet eens voor geleerd!
Ten tweede; dan moet dat deurtje open, wat als het deurtje leidt naar een hele beerput die dan ineens opgetrokken wordt?

Misschien blijft het altijd wel zeer doen; de dood van een ouder. Misschien blijft een scheiding altijd wel zeuren, het had ik maar, was ik maar, deed ik maar. Misschien ook, moet ik het gewoon leren los te laten en erop vertrouwen dat alles gebeurt voor een reden.
Misschien moet ik leren accepteren dat veranderingen horen bij het leven, en ik moet leren en werken aan mezelf.
En soms toch dat deurtje even open zetten. Emoties tonen hoort er nu eenmaal bij. Opkroppen is niet goed voor een mens. Lijk ik toch meer op mijn vader dan ik ook gedacht had....

© KH

Think happy thoughts

De laatste tijd lijkt er wel van alles mis te gaan; De achterdeur waar het slot van kapot gaat en vervangen moet worden, mijn eigen gezondheid met de meest gekke kleine klachten dan weer dit dan weer dat, het wasmachine die ineens vreselijke herrie begint te maken en naar nu blijkt de lagers kapot te zijn en dat terwijl hij nog geen 5 jaar oud is!

Mijn zus zegt altijd dat je met je gedachten dingen kunt aansturen; oftewel think happy thoughts. Bedank het Universum of waar je dan ook maar in gelooft voor de dingen die hebt/meemaakt etc en ben gewoon blij en vrolijk. Nu vond ik mezelf altijd een vrij blij en optimistisch mens, maar ik moet zeggen dat de laatste tijd het negatieve overheerst. Ook omdat het tegen je gezegd wordt misschien.
Ik vind mezelf vooral een realist. Maar ergens klopt er iets niet, ergens is er iets fout gegaan in mijn leven waardoor ik cynischer ben geworden, minder optimistisch, minder blij.

Ik heb een hoop vriendschappen verloren na/tijdens een zware periode in mijn leven. Laatst dacht ik nog aan een van die vriendschappen en ineens dacht ik ook dat natuurlijk een flink deel van het verliezen daarvan aan mij lag. Hoe ik reageerde op mensen en dingen en ook hoe ik om ging met mijn nieuwe situatie. Ik vond maar dat mensen dat moesten snappen en als ze dat niet deden reageerde ik er fel op. Sowieso reageer ik meteen fel op mensen. Er hoeft maar iets niet zo te gaan zoals ik het voor ogen had of BAM ik heb er al weer op gereageerd.
Waarom doe ik dat? Waarom heb ik mezelf in de verdedighoek laten drukken, of in de verweerhoek?
Waarom vind ik het nodig om constant overal commentaar op te moeten geven? Of waarom kan ik niet eens gewoon dingen op zijn beloop laten? Het laten gaan zoals het gaat.

Ik kan heel veel blogs schrijven, of me heel veel voornemen om te werken aan mezelf het gaat toch keer op keer weer mis. Er zit onrust in mij en ik weet niet waarom. Misschien weet ik het wel en wil ik het niet weten.

Mijn zus denkt dat de dingen die fout gaan kunnen komen door het negatieve denken. Denk je positief, dan komen er positieve dingen op je pad.
Er zijn de laatste jaren heel wat negatieve dingen op mijn pad gekomen, en heel wat ellende.
Een man die heel heftig reageert op al wat hem in de weg ligt, helpt ook niet, probeer daar maar eens een positieve draai aan te geven.
Ik kan me keer op keer voornemen te veranderen maar zodra de man in mijn leven een bui heeft (een hevige autistische bui dus) dan zijn al die voornemens in 1 klap weg.

Het zal een constant gevecht blijven wil ik meer positiviteit in mijn leven.
Alleen, is het dan nog positief als iets een gevecht is?

© KH

Brief aan mijn jongere zelf tien jaar geleden

Lieve Kaat,

Laat ik maar met de deur in huis vallen, meid wat een tranen heb jij al vergoten. Ik zal eerlijk tegen je zijn, als we iets zijn dan is het dát wel, het zullen niet je laatste zijn ook. Maar het zal van hieraf wel beter met je gaan. Je ziet het nu nog niet, je bent nog steeds aan het wikken en wegen. Maar 10 jaar vanaf nu ben je blij met de beslissing die je vanavond maakt, of eigenlijk die je allang gemaakt hebt maar niet aan je zelf wil toegeven. Natuurlijk is het moeilijk, als het makkelijk was had je er niet jaren over gedaan met al die tranen en je ellendig voelen als gevolg. Je had dat ook nodig om tot de beslissing te komen die je nu gemaakt hebt.
Ja het is een rottijd om het nu te vertellen, dat klopt en nee je wil niet tot de feestdagen wachten dat snap ik.
Maar begrijp goed dat niemand zal snappen dat je meer dan twee jaar bent doodgezwegen, dat je je dood ellendig gevoelt hebt en je in allerlei bochten hebt gewrongen om maar bij elkaar te blijven. Je hebt de schijn mooi opgehouden, jullie allebei.
Je kiest nu voor jezelf en geloof me, over tien jaar zul je dit de beste beslissing vinden die je ooit genomen hebt.
Je weet nu nog niet dat je niet alleen zult blijven, maar verder zult gaan met een hele lieve, zachtaardige man. Ook al heeft hij autisme (ja hij ook al) en zal je dat lastig vinden, het is je maatje, je soulmate, en ondanks dat je weg niet makkelijk is en nooit geweest is, krijgen jullie het wel fijn samen. Hij wil alles voor je doen en is er voor je en dat heb je nooit gekend.

Zelfs de kinderen zien dat samenblijven met hun vader niet langer een optie is, je zult het merken aan hun reactie als je het ze vertelt. Ook al wil je vrienden blijven het gaat helaas niet lukken en je zult je lang schuldig blijven voelen aan iets wat niet gewerkt heeft en wat jij zal zien als falen. Maar weet je; Je zult leren dat er altijd twee mensen nodig zijn om aan een relatie te werken en als er 1 al heel lang geleden de handdoek al in de ring gegooid heeft dan kun je nog zo hard werken, het heeft dan weinig zin meer.

Over tien jaar zul je al dat gepieker en al die tranen zien als iets wat je toen wel nodig had om tot een beslissing te komen, maar dat het niet meer ging over de persoon maar over je beeld wat je had van toen je een kind was over een man en een vrouw, over getrouwd zijn, een gezin hebben. Dat je het geïdealiseerd hebt al die jaren en dat het soms zo dus helemaal niet werkt. Dat het soms gewoon beter is om er een punt achter te zetten en uit te huilen en opnieuw te beginnen.
In dit geval een clean break want het gaat met vallen en opstaan; je zult je neus nog vaak stoten aan je ideaalbeeld van hem als de vader van je kinderen. Het beeld wat je ooit van hem had is er al heel lang niet meer, en misschien is er dat wel nooit geweest. Niemand zag het alleen jij, dat moet toch ook wel wat zeggen.
En over je neus stoten gesproken; kijk uit met de mensen met wie je omgaat. Vertel niet te veel, het zal allemaal tegen je gebruikt gaan worden. Vriendinnen die nu zeggen je beste vriendinnen te zijn zullen je doen verbazen. Een scheiding gaat niet over rozen en je verliest meer dan je lief is. Wees sterk, vertrouw op jezelf op je eigen kunnen. Je kunt meer dan je dacht. Je hebt veel meer in je mars dan je dacht.

Ik denk dat je altijd verbonden zult blijven hoe dan ook, alleen kies jij vandaag voor jezelf, voor rust, voor een leven zonder strijd en stress en dominantie. Het zal nog even duren maar dan krijg je dat echt! Geloof me!

Hou nog even vol! Je kunt het! Geloof meer in jezelf. Hou van jezelf. En vooral; vertrouw op jezelf.

Liefs,

Ik. ❤

Chattering mind

For the past few weeks I have started my day with a daily meditation. A guided meditation that is because if I try to meditate on my own my mind immediately starts to wander and think all kind of thoughts when I want it to be still. It never does; when I wake up in the middle of the night to go to the bathroom immediately my mind must think we are up and ready for a new day because the moment I start to walk to the bathroom the chatter begins. By the time I'm back in bed I have heard over ten songs in my head, thought I don't know how many thought about the next day or the last week or other things. The concequence of all that is that I can't fall back to sleep and often am staring at the ceiling in the hope the sleep will return.

A few weeks ago I was trying to meditate and the chatter started again. I was fed up with it and told my mind; STOP! My mind's response; Hammer time!

I like having an associative mind but that was going too far! The meditation didn't work (I shouldn't have said stop of course but let the thoughts pass me by like clouds in the sky) at that point and I have to be careful not to repeat it like that again.

But how do I get rid of the chatter in my mind?
There are a lot of different sites which want to help me with that so I have done some research and here are some tips;

1. See your brain as an innocent child; It does where it is good at; creating thoughts. You have to learn to accept yourself as you are with your thought-filled mind. Yes, you might not fall asleep right away now, but don't worry. Feed your mind with positive thoughts, that make you happy.

2. Try to see yourself as a clear blue sky. You are the sky and your thoughts are the clouds. Sometimes there are no clouds but there are times there are so many there is  a thunderstorm.
The sky is much bigger than the clouds. The clouds are drifting around in the the sky but they aren't the sky itself, just as you are not your thoughts.
How thick the clouds may be, above it is always the blue sky. When your head is filled with clouds (thoughts) go find a quiet place and try to observe the clouds. As if you're lying on the grass and watching the clouds drifting on by above you. Without judging them, just watch them, just let them be. You are not your thoughts, your thoughts are not who you are.

3. Meditate regulary.
Even when you feel that it's no use, that your thoughts are in the way of becoming quiet, when you meditate every day you will start to feel the effect eventually. Just sit or lie down and close your eyes and focus your attention on your breathing. When you notice your focus is diverted away from your breathing, gently turn back to it without judging yourself for it.

4. Don't fall for your own thoughts.
What you think is not true most times anyway, which is very important because most people believe what they think.
- 'I can't do that and I never will'
- 'I will fail so I won't even try'
- 'I'm unattractive, fat, ugly and I hate myself'
- 'See? he doesn't want me, nobody loves me'
- 'I'm lazy and worthless and I'm not contributing anything to this world anyway'

Those kind of thoughts are rubbish and merely genereted by your brain out of fear, insecurities and thought patterns of old. Not out of self love, compassion, or happiness. All fine if you don't let it compromise your selfworth.


5. Perhaps sometimes it is best to go with the flow instead of trying to change things. You can learn to train your brain but if the chatter stays than maybe other things work for you;

- Write a journal/blog (I find that very helpfull so perhaps I need to do that more) Write down what you're worried about, or how your day's been. By putting things in writing you bring structure to your brain. If you write everyday, it won't get so 'full' up there anyway.
- put down a piece of paper next to your bed. Whenever thoughts come into your mind, you can write them down immediately. Todo's or idea's whatever comes to mind.
- Plan in the evening what you want to do the next day.
- Give yourself less choices; minimalism helps to worry less.

I'm not sure if I will use everything from those tips but I'm sure going to try a few.
In the meantime I will continue meditating because I'm sure that will help quiting the mind.

© KH

Source 

Choices

My son said to me recently; 'some people do something with their lives, mum, instead of sitting home all the time'. I know he didn't mean it like it sounded, but it made me think. Do I mind this live I have chosen for myself? Sometimes I do, sometimes I did wish I could do more, go out more, travel more. But... and there is the big and ugly but... I just can't. For most people it is unimaginable the life hub and I lead, staying in so much, not going out and do stuff. But most of the time it's just a question of money. I really would love to travel more, see more, do more. Plus I'm not so comfortable anymore around people.

But I'm also disappointing myself; I'm not writing as much as I want anymore; I'm not studying enough. I'm not listening to my body, in short; I'm sitting in my comfortable bubble at home locking myself in it. I feel like my gran, only she had a mild case of autism in hindsight. She didn't go out anymore in the last years of her life. She didn't want to see other people but her family. I know it's not good, but I don't want to change is just yet. I don't know why; there will be a time I'm sure that it will be changed. Of course I go out; I go to work every day, meet people there, meet my co workers. Meet up with my family go to them by train. Hub and I go to a museum now and again. That must be enough for now. What son probably doesn't understand (which maybe hurt most of all) is that he made a comparison between his dad and me. His dad going to all kind of things and I'm not. His dad who didn't pay his wages, didn't put his two cents in when it came to his children. I'm doing all the paying with my meazily salary.

There you go; after all this time (almost 10 years) one tiny remark from my son can still get to me. Can still give me the feeling of anger, annoyance, of helplesness. Maybe not even that; maybe just; I should have done it differently so that I could have had it better now. But I should have is too late, it doesn't help. Why can't I let go of that? Why does it irritate me so how he spends his money other than on his/our children? I don't know but I really should stop it! It's not helping me and returning to my innerpeace which I have lost once again.

Bit crude but yeah; that quote says it all really.

Letting go is easily said. Practicing mindfulness too; chancing your life is hard to do. Changing yourself is even harder. But I'm constantly trying... no matter what everyone is saying.

© KH

Motherhood

Sometimes the strength of motherhood is greater than natural laws.

- Barbara Kingsolver

Now that the daily challenges are done I want to try writing further to improve my 'inner self' or to become aware of my  do's or don't's. But finding prompts is hard. What I can do is write from the heart. Whatever is keeping me occupied at the moment, or what I think will help me (or others) along.

Motherhood for example. Let's dig our teeth into that one. It was easy breasy when the boys were little compaired to now! My mum always says; Little children little worries, big children big worries but she's right! My oldest is living with his dad because his school is closer to where he lives but has an internship now in the town where my mum and sis live. He wanted to have a student room but those are very expensive. Thankfully sis has room to put him up. He was so disappointed in his dad that he didn't want to help him paying for college or a room and now he's relieved at least that this problem is solved.
My youngest boy wants to quit what he's doing now but has to pass his exams first. Only he didn't yesterday. He failed his cooking exam! He has so many nerves when he has to do them that it didn't go well. It's not only a worry what he will do next year when he quits cooking but now it looks like it that he will not even get his diploma for it either.
How do you motivate them? Can you at least motivate them? They need to do it themselves, I can't do it for them. Youngest needs to get a job as well but he finds it all too difficult and is just scared to.. His autism is getting in the way and he is ignoring it. I really find this age more difficult than when they were younger!

I know one thing: If I let go of my worries, everything will be alright. It always has been and it always will. I worry too much about them. I shouldn't it will be okay, but it is hard.

You want them to succeed rather but they too have to make their own mistakes in life, just like I had too. It isn't easy watching that but I know now that it is probably best to let them make them and not interfere in the natural process.
They will find their way. 

© KH

Life is what happens..

 

Sometimes there are things happening in life that you cannot control, things that are affecting your mood as well or maybe even things that make you think about your own life and that it isn't so bad after all. 

Today was a day like every other day. I got up at 7, did my morning routine and went to work at my elderly peeps. I've had really strange dreams I recall waking up, about being in a hotel room and all kind of animals running around escaping from under the beds and what not. I've also had some aches and pains lately but I'm blaming those solely on myself; not excerising enough, sitting behind my laptop writing too long at a time among other things. But when I see some of my elderly women I think I really need to excersise more or watch what I eat better or I will get in trouble when I'm old(er). Anyway, when I was sitting down for some coffee her nurse came in and when we came to talk about the geese in the pond across from our home. One pair already had 5 little ones. She told us that she hoped they would live cause last year she'd seen kids from the school with a large stick with a nail in it, beating the chicks to death. She screamed to them to stop it from across the pond and called the police but it was too late.

geese with young (2012)

I really was horrified by her story and it is still stuck in my head. I love geese and I'm so happy that they come back each year which they won't if they get beaten of course!
Later on I was walking my dog and ran into a neighbour. He asked me if I knew that an acquaintance of ours was sick again. The man had stomach cancer but the last time I saw him he was better and the cancer was gone. Now it had returned and he wouldn't get better again so he told me. The man was given two months at the most. His idea was to collect money and buy flowery plants for his garden so that he could enjoy it now he still could instead of buying flowers for his grave later on. I couldn't agree more. 

But still, I went home from my walk with even more on my mind than before. Count your blessings I thought to myself, go and walk more and take care of yourself. Of course it's not to say I won't get sick but I should enjoy life more without the aches and pains and stress I sometimes have now and when I walked into my garden this little fellow made me smile with his presence after being away for the whole winter; 

You can't shut the world out, but you can't let everything consume your mind either and sometimes I let it which is not good at all. No when to let things go and enjoy the little things in life! 

© KH

Identity

Many times I've written about reflection of self on this blog, of working on finding your true self or about finding out who you really are or what you really want in life.
This morning as I was heading out the door of the place I was working at, the lady just flipped on the tele and I saw Stedman Graham talking about the very same thing. Stedman Graham, who most of us know as partner of Oprah Winfrey, was very inspiring in the very few minutes I heard him talk. So I looked it up just now and what I read is the very same thing I always talk about here on my blog (missed that opportunity to sell a book ;) )

Stedman says;

Part of what makes us human is our ability to be aware of our own existence, to both live and to reflect on our own lives.
It is this capacity for self-awareness that allows us to see our authentic selves and build our own identity, rather than letting others dictate who we are and what we do with our lives.
Inevitably, however, the stresses and routine of daily life can get in the way of this self-reflection. We become caught up in the task of getting through the day—in surviving—to take time to cultivate that awareness.
But with the development of a strong sense of who we are and what we want to do in life, we naturally begin to take agency in our lives, and become successful no matter what challenges life presents.

Isn't that the very same thing that I'm talking about blog after blog after blog? Only he takes it a lot of steps further of course (he's looking at a much bigger picture, I would be satisfied with my own developement) The stresses of daily life that are keeping me from my own personal development and identity? Of course I feel that it can't all be blamed on the daily stresses. You have to be strong enough to not let them get you under and stress you out, but even so; it is a struggle not to. There are always people who are labeling you or who want to dictate what you should or shouldn't do.

Maybe that's why I've become a bit more on my own the last couple of years, not so much on my own as that I keep away from large groups of people, or family members or so called friends. I don't care anymore. Most times it had been a one way street anyway and who needs that? I just want to be in the comfort of my own home with my own family and not be bothered with their opinions. It sometimes feels like I'm anti-social, I'm not though, (feeling very socialy active on Twitter every day!) I just can't be bothered with the drama and the interfering of my life anymore.

I really want to find myself again, find my own Identity. I think I have or I'm on the way of finding it, but I let myself be stressed way too much. I'm surely but very slowly come to realize that I'm the only one who can change that part of my Identity; the stressing needs to go. It's bothering me enormously. I've started to eat more healthy now time to behave more healthy and find my true self.

© KH

The Netherlands; or how to demolish ones legacy

As we speak the reburial of King Richard III is taking place in Leicester. Unfortunately it is not being aired on any channel we can receive so as a lover of history I cannot watch it live. I have said it to several people over the last days that I find this remarkable but all I get as a comment is that they don't get what all the fuss is about; just some bones and who's to say it is that one king anyway? Dutch people are getting more and more on my nerves I have to say. They don't care about anything anymore. Not their own legacy and certainly not others. Who cares right? Tear it all down! Demolish every old building because the maintenance is too expensive. Insult your own King because you think he gets paid too much, who cares? Complain because your government wants to put windmills 20 km out of the coast and have more green energy that way.

Why would you mind wind turbines at sea if you get a better, cleaner Earth?

Complaining is all that they can do. If it isn't about the weather (a Dutchman's favourite subject) than it's about politics (next favourite) or worse 'the foreigners that are with too many'. Compaining is all they do these days. But when they can go cast their vote they don't because they think it's no use or they don't feel like going. You can't complain if you don't vote!

 people in a queue for Richard III 

More and more I feel like I'm living in the wrong country.
British people have (in my eyes) still a feeling of belonging, of their legacy. Look what happened over the last couple of days when King Richard III was being brought to Leicester Cathedral; loads of people were in queues standing waiting (in queue!! Try to make the Dutch stand in a queue I dare you!) for hours to pay their respects for a 530 old dead king! Would the Dutch do that? I don't think so! They know nothing of their own history! I have to admit, I know more of the British history than of my own Dutch one. Why? It's not being taught properly for one (all about WWII which is fine but should not be the only subject in history) and it interest me more.

There used to be 600 from the 9000 windmills in Holland here in the Zaanse Schans but now only 12 are perserved

I'm so annoyed by the reactions of indifference of most Dutch people when you talk about history, or things that concern your own country. They just don't give a damn anymore. If you see how it's done in Britain that for example Prince Charles is so involved in the enviroment and organic farming. Charles has sought to raise world awareness of the dangers facing the natural environment, such as climate change. I know our King has done his bit with the water manegement but still, 'we' don't care enough! Our enviroment, our legacy is being broken down. In the UK they protect it by ways of the National Trust and other organisations. Here they want to build it all or break it down. Preserve it for posterity? Why would you want to do that? In my own town there's hardly an old building to be found, all broken down.

I know this is a very negative blog with a very negative view on my fellow countrymen. There are of course good things about them, I'm probably in one of those moods where I'm just fed up with all the negativity they send out. So don't mind me, find out for yourself. There are lots of lovely things still here to see especcialy in Spring with all the Tulip fields in full bloom.

© KH

Self reflection

In my blogs I'm constantly questioning myself, or reflecting, to grow, to become a better version of myself or maybe become the real me. I think in my life I've never really became the person who I want to be. Maybe I am starting to get to know her now but it's taken a long time. I was always trying to be a person I was not. I know I'm a rather loud person, I know now it's probabaly due to my insecurities. My mum always told me not to talk so loud, or laugh so hard. What would the family think or the neighbours. God forbid! I love my mum to bits but if you get the feeling you can't be who you are that's not a nice feeling at all. Even now I'm almost 47 she can give you the feeling you musn't be who you are. I'm sure if you talk to her about it she'll brush it aside and say it's ridiculous but it's how the insecure person inside me feels.



Even in my marriage I was a very insecure person. My ex-husband was a very strong willed person but so am I. And still I never got the change to be who I am. It's taken me years after our divorce to figure out who I am and there are still times I'm not sure I already know. Eventhough my ex and I don't have contact anymore (not even about the children, it's just not possible) he still tries to butt in my life whenever he can. I don't know why he just does. The kids are at an age where they do a lot of things themselves. Oldest son has too anyway, his dad made it clear he isn't paying a damn thing and he hasn't for several years.
After stressing about it and argueing with him the kids and I have decided to ignore that and go about our own business.
We don't want to make our lives a living hell or stressful because of their dad.

It's taken me a lot and a lot of blogs and stressing to come to the person I am now. But everytime something happens in relation to ex and the kids someone with their own ideas about my ex will tell me what to do. They think I need to sue him and take him for all he's worth. That I let him get away with everything and he's laughing and I'm a fool to take it all. And so on and so forth.
The kids and I have talked about it years ago, after we decide to discontinue the co-parenting.
It would mean more stress for them and me. Sure maybe he had to finally pay up after a long and stressful period of time but would that be worth all the argueing and stress we would have? We don't think so.

 

I am happier without that negative person in my life. I don't want to talk to him anymore. Everytime I've tried he always wanted to convince me he was right and I was not. You wouldn't believe how stressful every conversation with that man was, how draining.
It was like he was sucking the life right out of you.
It's bad enough oldest son is living there but it's his own choice, he doesn't have too. Ex is ill, or rather he has a heart condition and has had loads of small strokes. Ever since then he's more angry and towards me it seems and we're not togethere anymore. The best thing for me is distance myself both mentally as fysically (last one I already did)
The first one is still hard because he's the father of my kids and the things he does (or doesn't do) effects them the most. It's even harder not to talk bad about him to them. But I have to try harder. Oldest son has been here for the summer, but he lives with his dad since a year now because his school is there. In the weekends he's here again.
But he told me the other day that there is no woman in the world he loves more than me and there probably never will be. I teared up after that. I'm not doing half as bad as I sometimes think I do appartenly. I do it all, the parenting, the caring, the worrying. And not only the fun stuff like their dad is doing all their life and still does.

I'm sure I will need to rant sometimes on here from time to time, but I do hope I can close the book and never look that way again or stress over him ever again.
I want to be the real me or to find the real me without having to stress over people bringing me down every time.
I need to make time for me instead of wasting it on negative people who aren't worth my time.

© KH

Van oude dingen en nieuwe beginnen

Omdat ik morgen zowat de hele dag met mijn neus in de oliebollenlucht sta, in de schuur dus oliebollen aan het bakken ben, wil ik iedereen nu alvast een goed uiteinde en een nog beter begin wensen! Wat is het hard gegaan dit jaar he! Ongelooflijk! Het voelt ook niet als het einde van het jaar. Het is alsof de tijd een geintje met ons uithaalt en straks roept: Haha, gefopt! Het is pas september! Of zoiets. Het zal ook heus wel aan de temperatuur liggen buiten! Het is zo zacht! Maar dan nog, ik zit toch heus naast een kerstboom en hoor toch echt het geknal in de straat. (al vanaf begin november trouwens)
Misschien komt het wel omdat we met zijn allen ouder worden, steeds meer dingen 'moeten' en tijd te kort komen!

Goede voornemens maak ik nooit, maar moest ik er 1 maken, dan zou dat toch wel zijn, om me niet meer zo druk te maken om futiliteiten. Om me meer te ontspannen, de zorgen te laten voor wat ze zijn. Het komt zoals het komt. Dat heeft het altijd al gedaan. Je kunt je er druk over maken maar dat schiet allemaal niets op! Vaak is het zelfs zo, dat als je het 'los' laat het zich vanzelf oplost!
Ook zou ik meer willen mediteren, wat meer dingen 'mindful' willen bekijken. Ik weet dat het voor mij althans goed is, om op die manier te leven. Alleen neem ik daar nu net weer te weinig tijd voor. Jammer eigenlijk.

Dus toch een goed voornemen. En daar deed ik niet aan. Och ja, zolang dit voornemen dan maar niet sneuvelt.

Fijne jaarwisseling iedereen, let op je vingers en ogen en tot volgend jaar met nog meer blogplezier!



©KH

Everything is connected

Van Sint had ik een mooie film gekregen: Cloud Atlas. Het motto: Everything is connected sprak mij meteen aan.
Het gegeven van de film ook: Mensen die elkaar kennen uit vorige levens.
Zo voel ik het al jaren. Ik geloof 'heilig' in reïncarnatie en dat je in ieder leven weer met dezelfde mensen doorbrengt waar je van houdt, in wat voor gedaante dan ook.

Toen mijn Jongste geboren werd voelde ik het al meteen. Dit is een kind met een oude ziel. Sterker nog: Toen hij nog in mijn buik zat, had ik het sterke gevoel: Dit kind heeft mij uitgekozen om zijn moeder te zijn. Waarom? Toen had ik geen idee. (Nu hij aan het puberen is soms ook niet om eerlijk te zijn) Maar na verloop van tijd voelde ik: Hij en ik horen bij elkaar. Zoals Oudste en ik ook bij elkaar horen. Zoals het moment waarop mijn man en ik elkaar aankeken voor de eerste keer, er ook 1 van herkenning was. Soulmates. Ik ken jou.



Zo denk ik ook dat de mensen die spijtig genoeg van ons heengaan (heen gegaan zijn) op ons wachten tot we in een volgend leven weer samen zijn of komen. In wat voor gedaante dan ook. Mijn vader is er nu al 10 jaar niet meer. Maar ik zal hem weer zien. Ik heb hem altijd al gezien, ooit, lang geleden. In een vorig leven. En in een volgend leven ook weer. Wij zijn verbonden. De mensen die je leven lang bij je zijn, zijn verbonden met je, en blijven altijd bij je. Zelfs na de dood. Of moet ik zeggen, vooral na de dood.
En is dat niet een hele geruststellende gedachte?

© KH

Allerzielen

© KH

Tevredenheid en acceptatie

'Contentment is the greatest form of wealth' - Pandit Nagarjuna

Vandaag moest ik voor mijn werk een foto laten maken voor een ID pas wat we gaan krijgen. Ik fietste naar het centrum waar de foto's gemaakt zouden gaan worden. Onderweg kwam ik een kennis van vroeger tegen en ik bleef even staan praten. Zijn verhaal over hoe het hem in de afgelopen jaren vergaan was maakte diepe indruk op me. Normaal door de week zie ik hem wel eens, dan steken we de handen naar elkaar op, roepen gedag en dat is het dan wel. En ook al had ik op een bepaalde tijd in het bejaardentehuis willen zijn voor de foto, ik was blij dat ik was blijven staan voor dat praatje. Jaren geleden was je elkaars buren, dan verlies je elkaar uit het oog om elkaar jaren later weer af en toe te zien in het voorbijgaan, te groeten en misschien alleen te roepen: 'alles goed?'  Ja alles goed.

Een half uur later stond ik in een hele lange rij collega's te wachten voor me aan te melden en daarna de foto te laten maken. We stonden wat te ginnegappen onderling, hoe we op de desbetreffende foto zouden komen te staan. Net zo chagrijnig als op een gewone ID? Of zouden we toch wel mogen lachen? En hoe zit dat met die brillen, waarom hebben fotografen toch altijd zo'n moeite met onze brillen! Toen we eindelijk aan de beurt waren zei een collega: 'Wel ja, je moet met bril je hoofd naar beneden houden, fijn sta ik met onderkin op de foto'. Meteen ging dat het hele rijtje door natuurlijk. En toen ik eenmaal aan de beurt was, en de fotograaf me vroeg mijn hoofd naar beneden te doen, was dat ook het eerste wat ik vroeg: 'Dan heb ik toch geen onderkin op de foto he?' Hij liet het me zien en ook al vond hij het meevallen, ik echt niet!

 

Wat is dat toch met dat beeld wat in mijn hoofd zit van mezelf en dat beeld wat ik op foto of in de spiegel zie zo heel anders is, dacht ik op de terugweg op de fiets. In mijn hoofd ben ik een leuke meid met prachtig haar (dat laatste is ook wel zo moet ik eerlijkheidshalve toegeven hihi) en valt mijn overgewicht helemaal niet zo op. Tot ik in de spiegel kijk of iemand een foto van me waagt te maken. Dan schrik ik en sta ik versteld van mijn verwrongen beeld van mezelf. Zie ik er zo uit? Met zo'n onderkin? Tja, reality is a bitch.
Maar dan denk ik aan het verhaal van mijn oude buurman, oud als in oud-buurman, want hij zal van mijn leeftijd zijn. Al jaren afgekeurd door van alles en nog wat, (wat hij me wel verteld heeft maar wat ik hier niet neer zal zetten), autisme waar ik van stond te kijken want ik heb er een oog voor maar bij hem merkte ik het echt niet op, en nog het een en ander in zijn gezin/familie.

 

Ik fietste langs huizen die te koop stonden met prijzen waarvan je denkt: zo'n klein huis en dan die prijs?! En ik voelde me ineens de koning te rijk met mijn eigen huisje wat ik zo'n 25 jaar geleden voor weinig van de woningbouwvereniging gekocht heb. Natuurlijk is dat nu geen drol meer waard in deze tijd, een van de buren heeft zijn huis al jaren te koop staan maar krijgt het maar niet verkocht en de prijs zakt maar. Maar dan nog, ik hou van mijn huis, en zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die alsmaar meer meer meer willen maar ik hoef dat niet, het is goed zoals het is.

Kortom ik ben tevreden met mijn leven zoals het is. Nu nog de zelf-acceptatie. Het is zoals het is. 
En iedere keer als ik denk: Nu ben ik er, kom ik weer ergens waar mensen het nodig vinden dat kleine stemmetje in mijn hoofd wakker te maken door te zeggen dat het niet is zoals het is, dat het niet goed is zoals het is, dat het toch wel erg is, dat overgewicht, dat ik daar toch wel eens wat aan moet gaan doen. Mensen waar ik werk, mijn moeder, vreemden. En toch, moet ik me daartegen wapenen.
Als ik mezelf niet accepteer zoals ik ben, wie doet dat dan wel?

© KH

Overdenking

 


Vandaag is mijn Oudste zoon jarig. 19 jaar alweer. Hij zit ver weg in Hongarije op het festival van Sziget, ligt waarschijnlijk zelfs nog op 1 oor. En mijn gedachten gaan, na een felicitatie van mijn moeder terug naar toen ik zelf 19 was. Jong, onbezonnen, onnadenkend. Wat ik in mijn hoofd had had ik niet ergens anders, zou mijn moeder zeggen. Hoteldebotel verliefd op de man die de vader mijn kinderen zouden worden. Dat de man totaal niet bij mij paste zag ik niet, maar zagen anderen wel.
Gisteren was ik gezellig een dagje weg met mijn moeder. Even een dagje naar Den Bosch samen. Aan het eind van de dag zaten we nog even op een terrasje en kwamen we ook op het 'onderwerp' ex en ex zijn moeder waar mijn moeder nog lang bevriend mee geweest is. Je fouten die je achter je wilt laten blijven je voor je voeten gegooid worden kennelijk. Het is niet terug te draaien zelfs als zou ik dat willen. Ik heb tenslotte deze kinderen gekregen. Had ik het anders gedaan achteraf gezien? Waarschijnlijk wel, als ik wist wat ik nu weet. Maar terugkijken is nooit goed, zeker niet naar dingen die je niet kunt veranderen of die je dan dwars gaan zitten. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb er 2 leuke lieve knullen aan over gehouden tenslotte, probeer verder te gaan met mijn leven en ervan te leren.
Het is alleen jammer dat het met vallen en opstaan moet, dat je in zulke situaties leert wie je vrienden zijn, of eigenlijk niet, maar aan de andere kant is dat misschien juist ook weer goed.

Mijn moeder zei gisteren iets wat me deed na denken. Of het niet ook aan mij lag. Misschien wel. Maar als mensen zeggen vrienden van je te zijn, en ik neem hen zoals ze zijn, moeten zij mij dan ook niet nemen zoals ik ben? Moet ik mij dan veranderen omdat zij mij te druk, te luidruchtig, of weet ik wat vinden? Als ze het niet zeggen, weet ik het ook niet. Ik ken mezelf, ik zeg vaak tegen anderen: Zeg het dan tegen me als ik te druk ben! Dan kan ik erop letten, ik heb het niet altijd door. Maar gewoon een vriendschap zonder wat te zeggen laten doodbloeden, niet meer reageren of het afkappen omdat iemand gaat scheiden vind ik eigenlijk best wel laf. Of nog erger: Luisteren naar mensen die met de vriendschap gestopt zijn en die achter je rug leugens verspreiden en dan alsnog de vriendschap laten doodbloeden en met smoesjes komen.
Als ik iets ben is het eerlijk, soms te eerlijk. Ooit heeft iemand tegen mij gezegd: Je bent heel eerlijk, soms te eerlijk maar ik weet tenminste wat ik aan je heb. En dat is dus meer dan je kennelijk van sommige andere mensen kunt zeggen.

 

Toen ik gisteren met mijn moeder in de stad liep maakte ze nogal wat opmerkingen over wildvreemde mensen. Ik sprak haar daarop aan. Natuurlijk doet iedereen dat. 'kijk eens wat die aanheeft, of hoe die eruit ziet'. Maar ik ben mezelf continu aan het corrigeren om dat niet te doen. Niet oordelen, of veroordelen. Iedereen vecht zijn eigen strijd zeg maar. Aan iedereen mankeert wel iets, maar aan jezelf? Mankeert er aan jezelf niets? Wie ben jij dat je over iemands uiterlijk kunt oordelen? Of hoe hij of zij zich kleedt? Mijn moeder, zus en ik geloven in reïncarnatie. Mijn zus en ik zeggen vaak tegen elkaar: ons moeder? Die moet nog zeker 5 keer terug komen! Die leert het ook nooit! En wij zelf, natuurlijk moeten wij ook nog een aantal keer terug komen. Wij zijn er ook nog niet. Mijn moeder zegt dat ze allerlei spirituele boeken leest maar ze past ze niet toe. Ik schrijf dit blog, ben bezig met 'persoonlijke groei' zoals ik dat altijd maar noem, en probeer het toe te passen in mijn dagelijks leven, wat niet wil zeggen dat het mij ook altijd lukt overigens. Zoals je hierboven kunt lezen, ben ik er ook nog lang niet. Er zijn dingen die me nog steeds dwars zitten, die ik een plek probeer te geven, of juist van me af probeer te zetten. In je leven ontmoet je de mensen die je moet ontmoeten, om je te laten groeien, je te vormen, waar je van leert. Dus zo ook mijn ex, de mensen die zeiden mijn vrienden te zijn, enz. Ik leer ervan. Natuurlijk doet het pijn, maar ik leer. Ik leer dat ik niet zo goed van vertrouwen moet zijn tegen iedereen. Niet iedereen mijn diepste geheimen kan vertellen zomaar. Want voor je het weet, ligt je hele hebben en houden op straat en trappen ze op je ziel. Hard maar aan den lijve ondervonden.

 

Ik hoop maar dat mijn feestvierdende 19jarige Oudste zoon het makkelijker gaat krijgen in zijn leven. Nu is hij zorgeloos, viert hij feest in Hongarije, zonder zorgen over wat dan ook. En ik hoop zo voor hem dat hij betere keuzes in het leven gaat maken, dan ik op zijn leeftijd deed. In ieder geval begint hij over een paar weken al met een nieuwe beroepsopleiding en dat is iets wat ik nooit gedaan heb. Dus het begin is er.

© KH

Burengerucht

Feelings are much like waves, we can't stop them from coming but we can choose which one to surf.  ~Jonatan Mårtensson

 

Op hete dagen zoals vandaag, en morgen wanneer het nóg warmer wordt, kunnen emoties hoog oplopen. Ik merk het aan mezelf dat ik niks kan hebben omdat ik niet tegen de hitte kan. Ik word narrig zogezegd. Ik mopper sneller. Anderen hebben dat misschien wel als het slecht weer is. Ik werk bij een mevrouw die klaagt als het regent dat het weer zo somber is. Op mijn: 'Het weer is niet somber, u wordt somber van het weer'. gaat ze meestal niet in. Feit blijft dat iedereen zo zijn eigen manier heeft van omgaan met bepaalde weertypes. En vaker wel dan niet blijken hoge temperaturen de oorzaak te zijn van hoogoplopende ruzies.

Ieder jaar hoor je het wel op het nieuws dat er meer burenruzies ontstaan door het warme weer. Niet zo gek als je bedenkt dat we met zij allen hutje mutje opgepakt zitten in een relatief klein gebied. Rijtjeshuizen, tuintjes aan elkaar. Of balkons die grenzen aan elkaar. De een zet zijn vogel op het balkon, de ander zet zijn muziek wat harder, de kinderen spelen in de tuin in een zwembadje, gegil, gekrijs, barbecue-en,  en we hebben allemaal last van elkaar. Rekening houden met elkaar is er niet meer bij, iedereen moet de muziek horen, of je horen praten, noem maar op. Want kennelijk moet dat juist met mooi weer, als alle deuren openstaan en iedereen buiten is, ineens ook allemaal harder. En ook:  'Moet de buurman van 3 huizen verder zonodig weer op zondag boren/grasmaaien/bladzuigen'.. noem maar op. Het warme weer helpt niet echt mee. De gemoederen kunnen hoog oplopen als men last heeft van het hete weer en hoger dan normale temperaturen.



Het enige wat je zelf kunt doen is je proberen niet te ergeren aan burengerucht. Het valt niet mee als je net even lekker rustig in je tuintje verkoeling zoekt in de schaduwplek, daar waar je tuin grenst aan die van de buren die net hun kleinkinderen op bezoek hebben, maar bedenk, het is maar even. Voor je het weet moet de achterdeur alweer dicht omdat het regent, koud is, of wat dan ook. Is het de ruzie echt waard? Voor dat eventjes? Is het je gemoedsrust echt waard? Zoek een ander plekje op, of desnoods doe je even een mp3 in je oren met je eigen muziek. Mediteer even, verdiep je in je boek en over een paar weken zul je je afvragen waar je je zo druk om gemaakt hebt.
Mens erger je niet verwonder je slechts.

Ik weet uit ervaring dat het niet meevalt. Mijn slaapkamer ligt aan de voorkant van het huis. Vaak komt het voor dat ik uit mijn slaap gedreund wordt door het 'geboenkeboenk' van een aanstormende auto met het volume voluit. Of dat de jeugd op de hoek van de straat nog even blijft hangen. Het valt dan niet mee nog in slaap te komen. De laatste tijd sluit ik mijn raam, zet de ventilator aan en draai me weer eens om. 9 van de 10 keer val ik weer ongestoord in slaap. Niet zoals het zou moeten nee, dat klopt, maar moet ik dan mijn bed uit, naar buiten in mijn pyjama en stampij gaan maken met een stel jongelui? Het is me mijn nachtrust niet waard. Het zou ook zomaar kunnen dat het daarna nog erger wordt.

Maar soms vraag ik me weleens af: Ligt het nu aan de warmte of aan de mentaliteit van de mensen van tegenwoordig?

©  KH

Koninklijk bezoek Brabant

Laat er vooral geen misverstanden over bestaan. Ik ben zo Brabants als het maar zijn kan en zo Koningsgezind als ze komen, misschien op mijn moeder na dan.
Maar wat mijn provincie nu flikt, dat kan gewoon niet.

Aanstaande woensdag komen Koning Willem Alexander en Koningin Maxima naar Brabant, onder andere naar Den Bosch. 'Hou het alsjeblieft sober', zei onze nieuwbakken koning. Sober? Welnee, de Provincie Brabant denkt daar anders over. Maar liefst 5 ton gooien zij ertegen aan. Het koninklijk paar komt 5 uur. Dat is 1 ton per uur.
Honderdduizend euro per uur! Vijfhonderdduizend euro in vijf uur tijd, poef, weg.
En dat terwijl Brabant het hoogste werkeloosheidscijfer van Nederland heeft!
'We moeten bezuinigen, de broekriem aantrekken, meer belasting betalen, nog meer belasting betalen, onder de 3 % van Brussel komen'. Ja iedereen behálve de Provincie Brabant kennelijk.



Voor Willem en Max hoeft het allemaal niet hoor. (we mogen Willem en Max zeggen, voor hen geen protocol immers) Een gratis kopje koffie van de Albert Heijn was ook goed geweest. En ik denk dat we voor gratis reclame Jan de Groot best wel zover hadden gekregen een echte Bossche Bol aan te bieden. En met een:
'Sorry Willem en Max, het zit er even niet aan'. was het gewoon goed geweest. Maar nee, Den Bosch pakt gigantisch uit. En wie krijgen er uiteindelijk de schuld terwijl zij vragen om het vooral sober te houden? Juist: Willem en Max. De massa gaat hen met de beschuldigende vinger nawijzen: 'Zie je wel hoeveel 'ze' kosten'! En het is niet eens de schuld van onze Majesteiten.

Het kan ook anders. Grote steden als Utrecht en Haarlem houden het sober: € 21.000 en € 10.000. Dus het kan wel. Alleen Brabant moet zich weer van de 'gezelligste' kant laten zien. Gezelligheid kent geen tijd, maar wel geld. Geld moet rollen en vooral het geld van de Provincie Brabant.
Misschien kan de provincie voortaan als ze geld over hebben even nadenken en het aan de vele werklozen besteden? Het echt sober houden als gevraagd en werk verschaffen in plaats van bedrijven sluiten of verkopen aan het buitenland. Investeren in de zorg zodat niet binnenkort zoveel thuiszorgmedewerkers op straat komen te staan. Het zijn maar wat ideeën voor de Provincie, mochten ze niet weten wat ze met het teveel aan geld moeten doen, mijn eigen man zit ook zonder werk thuis, misschien hebben ze nog een baantje voor hem daar in dat grote provinciehuis in Den Bosch?

© KH

Gepest en getreiter

Niet alleen de directeur van de school in Rotterdam is verbijsterd dat hij door de rechter op het matje geroepen wordt als hij 3 gewelddadige jongens van zijn school verwijderd, ik ben dat ook. En met mij waarschijnlijk meer mensen. Het is de wereld op zijn kop.

Vorige week vrijdag hoorde ik dit bericht bij EditieNL op tv:  Een schooldirecteur stuurt 3 jongens van school af nadat ze een andere leerling in elkaar sloegen. De ouders van deze probleemjongeren zijn naar de rechter gestapt omdat de 'heren' nergens anders toegelaten worden. Goh, gek hè? En wiens probleem is dit nu helemaal? Van de school? Van de jongen die in elkaar getrapt wordt? Of van de ouders van deze jongens?



Dit verhaal en programma's als 'Gepest' of binnenkort 'Project P' (programma's die ik echt niet kan kijken ) brengen mij meteen terug naar mijn eigen schooltijd. Ik werd op de Lagere School soms gepest in de zesde klas (nu groep 8) Later op een reünie kwam ik die jongen tegen en hij kon én mij niet meer herinneren én het pesten niet, maar hij heeft zich wel verontschuldigd! Ook al wist hij het niet meer, toch vond ik dat netjes. Dat is ook niet echt blijven hangen, een boze knul die over je heen gebogen staan beetje dreigend is wel akelig, maar ik had een hoop vrienden en dat maakte een hoop goed. Na de Lagere School, toen we verhuisden en ik op de mavo in een voor mij onbekende stad terecht kwam, begon het pas. 2 meiden, die, laten we eerlijk zijn, uit een milieu kwamen wat we nu asociaal zouden noemen, begonnen mij te treiteren. Eerst heel gewoon net alsof het een zogenaamd 'geintje' was. Maar daarna gemener, stiekemer, dreigender. Ze zouden me wel na school opwachten, ze zouden me in elkaar slaan als ik dit of dat niet deed. Doodsbang kwam ik elke dag thuis uit school. Mijn moeder was het op een dag zo beu dat ze de klassenlerares belde maar toen werd het alleen maar erger. Poeslief waren ze ineens, maar dreigender. Mijn huiswerk overschrijven maar de meest walgelijke dingen in mijn schriften schrijven, anderen ophitsen tegen mij. Het hield pas op toen ik in de 2e bleef zitten en zij niet. Eindelijk was ik van ze af.
Alleen je vergeet zoiets nooit meer. Het blijf je je hele leven bij.

Ik heb mijn kinderen altijd proberen te behoeden voor pesters. Het is niet altijd gelukt maar vaak toch wel.
1 jaar helaas niet toen bleek dat een leerkracht zo zijn lievelingetjes had en dat niet mijn zoon bleek te zijn. Verre van kennelijk. Boos omdat een leraar pest in de klas ben ik verhaal gaan halen bij  de school directeur. Maar deze beweerde doodleuk dat ik mijn eigen pestverleden mee liet spelen. Dat mijn zoon het hele jaar getreiterd werd, door een leraar nog wel, och, dat viel wel me toch? Naar die school had ik ze nooit moeten laten gaan, achteraf gezien. Vele ouders denken er net zo over als ik. Vele kinderen zijn nadien op de middelbare school opgebloeid omdat ze op de basisschool genegeerd werden, en anderen voorgetrokken werden. Mijn zoons ook. Mijn zoons bleken hele zelfverzekerde pubers ineens te zijn. Misschien wel doordat ze zo'n akelige tijd hadden gehad op die basisschool.

 

Pesten blijft je voor altijd bij. Het gaat niet weg, nooit. Ik geef die directeur dan ook groot gelijk. Die jongens horen daar niet. Vele scholen horen pestprotocols te hebben en die te volgen, maar doen dat niet uit angst voor de ouders en de rotte appels die de dienst lijken uit te maken.
Natuurlijk moet ieder kind onderwijs hebben, ook de rotte appels, maar wie verteld het de ouders van de rotjongens dat ze hun kinderen beter moeten opvoeden? Dat hun kinderen treiterkoppen zijn? Hoe vaak durft een leerkracht dat niet omdat er dan een ouder verhaal komt halen?
'mijn kind doet dat niet', hoe vaak hoor je dat niet? Een gepest kind leeft met de gevolgen van 'mijn kind doet dat niet', en dat werkt lang door. Ik ben lang onzeker gebleven mede daardoor.

Ik hoop dat er betere regels of wetgeving gaat komen omtrent pestgedrag, zowel op scholen, als op werk, als online of waar dan ook. Pesten is nooit goed te keuren, nooit!

© KH

Kleine stapjes 2

Mijn blog van gisteren heeft een vervolg nodig, merk ik. Niet alleen aan de reacties die ik kreeg maar ook aan mezelf. Het lijkt nu of ik continu met mezelf in de knoop zit en dat is niet zo, verre van dat. Het is maar af en toe dat ik aan mezelf merk dat ik niet ben die ik wil zijn. Of dat de wilskracht me ontbreekt te worden die ik wil zijn.

Ik ben altijd de eerste die roept: What you see is what you get, take it or leave it. En dat is ook zo. Hoe onzeker ik ook was of nog mag zijn soms of over kan komen, het interesseert me minder en minder wat anderen van mij vinden. Alleen dat uiterlijk zit me dwars, of eigenlijk meer de gezondheid die daarbij hoort.
Natuurlijk zijn er wel meer dikkere mensen in de wereld die een heel gelukkig en productief leven hebben, alleen ik voel me af en toe niet goed. Geestelijk gaat het prima met me, maar ik vind mezelf een slappeling dat ik te lui ben, te slap, geen doorzetter of soms het gewoon niet weet hoe ik die kilo's teveel eraf moet krijgen. Ik hou absoluut niet van koken en zou niet weten hoe ik makkelijke, snelle maaltijden op tafel kan zetten die ook nog eens gezond zijn. Ik doe maar wat. Als het aan mij lag, at ik eigenlijk gewoon alleen nog maar broodmaaltijden en salades. Maar het ligt niet aan mij, ik heb ook nog een gezin.



Vanmorgen zei een mevrouw waar ik werkte nog: Waarom zou je jezelf kwellen om in die maat kleiner te wurmen die eigenlijk helemaal zo lekker niet zit, alleen maar omdat je die grotere maat niet aan wil? Wie ziet nou dat jij die grotere maat aan hebt? Het staat beter, het zit lekkerder. En alleen jij weet het. En daar zit het hem meestal in. Dat je het zelf weet. Verdikke, heb ik toch weer die maat groter terwijl ik eerst de maat kleiner nog aan kon. De overgang helpt ook al niet mee. Mijn luie aard ook niet. Waarom jezelf vermoeien met bewegen terwijl je ook binnen met een kop thee en een goed boek op de bank kunt zitten?



Dan is er ook nog het beeld wat ik van mezelf heb, in mijn hoofd. Ik ben niet dik. Ik ben ik. Ik ben lang (gelukkig) Ik heb dunne onderbenen (thank God) en ik zie er niet onaardig uit (als ik dat mag zeggen) Ik wil geen foto's van mezelf zien, dat niet. Dan is dat beeld in 1 klap ook weer weg. (de foto's van Londen van mezelf hebben een 'schok' teweeg gebracht) Kleding of beha's passen stel ik zo lang mogelijk uit. Het beeld wat ik van mezelf heb, houd ik in stand. Ik ben ik.

Vroeger was ik lang onzeker, werd gepest een aantal jaren op school. Ik was niet dik maar gewoon. Pas toen ik epilepsie kreeg en medicijnen moest slikken ben ik dikker geworden. Later toen mijn huwelijk zo slecht ging en ik een 'emotie-eter' werd, is het de spuigaten uit gaan lopen. Na mijn scheiding  ben ik 20 kilo afgevallen. Maar zoals dat gaat met zulke stress kilo's: Die komen er binnen no time ook weer aan.
Er zijn dagen bij dat het me helemaal niet interesseert. Maar er zijn ook dagen bij dat ik elke kilo teveel voel. Of dat mijn moeder dan een opmerking maakt als: 'Je moet niet naar die reünie van de Lagere School gaan. Zeggen ze: Jee wat is zij dik geworden! Dat wil je toch niet?' Nee, denk ik dan, dat wil ik niet! En voor september krijg ik dat er nooit af! De eerste reünie was ik ook al dik, en vond dat vreselijk. Nee ze heeft gelijk, ik ga niet. Die opmerking is goed bedoeld maar is al in mijn hoofd een geheel eigen leven gaan leiden zoals meer van die opmerkingen dat al mijn hele leven doen. Ik duw ze weg, lees weer eens wat Mindfulls en probeer Zen te zijn.

Mezelf veranderen doe ik niet, gaat niet, ik kan wel proberen mezelf te verbeteren. Ik hoef niet alles tegelijk te doen, van mezelf. Vandaar dat ik gisteren zei: One step at a time. Er is de laatste paar jaar zoveel gebeurd in mijn leven, ik ben aldoor maar sterk gebleven, of sterker geworden. Langzaam maar zeker moet er rust komen, als die rust er eenmaal is, dan komt het vanzelf. Dan gaat die knop ook vanzelf een keer om.




© KH