Weten en doen

 Een cliënt van mij heeft beginnende dementie. Ze is er 'vanaf' zeg maar. Nu weet ik als het goed is hoe daarmee om te gaan, want ik ben notabene dementie coach van mijn team. Maar weten en doen zijn twee wezenlijk verschillende dingen heb ik de afgelopen weken gemerkt. Elke week bel ik bij haar aan om vervolgens te horen; 'Och kind, het komt me helemaal niet uit. Kom jij vandaag dan? Dat weet ik toch helemaal niet. Ik moet weg' of 'Ik voel me helemaal niet lekker. Het kan nu echt niet hoor'. 
Als ik vervolgens toch binnen ben, wijs ik op haar kalender waar ik alle weken al de hulp heb ingevuld. Kijk, het is vandaag je dag dat je hulp krijgt. 'Ja maar, dan zou ik niet weg mogen. Mooi is dat! Dan ben ik gevangene in mijn eigen huis!' zei ze afgelopen week. Hoe je ook praat, ze is niet van die gedachte af te brengen. Ze wilde de 'directrice' wel eens spreken. Ik pak mijn telefoon, laat haar zien dat ik een berichtje tik, en zeg dat ik mijn direct leidinggevende een berichtje stuur of ze haar wil bellen. Maar, ze gaat op vakantie dus deze week heeft ze het erg druk en het kan zijn dat het na haar vakantie wordt. Ze wordt rustiger en ik kan eindelijk aan het werk. Ondertussen moppert mevrouw nog na en houdt me in de gaten, waar ik ben, wat ik doe. Als mijn telefoon trilt, berichtje van leidinggevende, zie je haar kijken, wat doet ze. Elke keer dezelfde opmerking dat mijn werk niet goed zou zijn, terwijl daar geen tekenen van zijn, want het is goed. 

Dan later op de week kom ik mijn leidinggevende tegen. die zegt dat de dochter zegt dat moeder moeite met mij heeft, ik zou in alle lades en kasten zitten. Eh nee, dus. Dat doe ik nooit. Nee, zegt ze, dat weet ik, dat weet dochter, maar moeder is zo achterdochtig! Ze wil na jouw vakantie een andere hulp, zul je zien dat daarmee hetzelfde gebeurd hoor. Moeder kan daar niet lang meer blijven wonen! 
Je moet er maar niet meer op in gaan, mag je er niet in, dan ga je gewoon weg. Jammer dan. 
En dan baal ik ergens. Ik moet toch hiermee om kunnen gaan! Ik heb toch tig dementie cursussen gehad! Ja maar, zegt leidinggevende, niet elke dementerende is hetzelfde en deze mevrouw is behoorlijk achteruit aan het gaan. Ja maar toch he, deze week proberen we het gewoon weer. 

© KH

Het went nooit

 Het werk in de Ouderenzorg wat ik al jaren doe, is lichamelijk zwaar (huishoudelijk) maar ook geestelijk soms zo bleek dafgelopen week maar weer eens. Ik doe dit werk nu al sinds 2007 en ik heb cliënten zien komen en gaan, en hoe mijn managers ook zeggen dat je afstand moet nemen, ik ben ik en ik heb nu eenmaal vaak een connectie met de cliënten. Ik leer ze kennen, vaak van ze houden (heel eerlijk gezegd, niet allemaal) en er zijn er altijd die in je hart zitten en er niet meer uit gaan. 

Afgelopen week was er weer zo eentje; een mevrouw waar ik werk(te) heeft kanker. Ze is nog maar begin 70 en ze gaat zienderogen achteruit. Elke week weer als ik er kwam, waren haar armen en benen dunner maar de plek waar de kanker zit, dikker. Ze liep moeizamer, ze at amper en ze verzuchtte dat ze waarschijnlijk eind April niet meer zou halen. 
Voor ik zou komen werken belde ze me; ik hoefde die dag niet te komen, want zo ging het niet langer. Ze ging naar een hospice kijken met haar zoon. Ik sprak af dat ik nog 1 x zou komen schoonmaken als haar schoondochter ook in huis was, want ze kon, zo bleek, twee dagen later al komen. 'Je komt me toch wel opzoeken, he?', vroeg ze. Natuurlijk doe ik dat, zei ik. 

De dag dat ze naar het hospice zou gaan dacht ik; ik moet er langs. Wie weet zet dit zo snel door dat er op bezoek gaan helemaal niet meer kán! Ik ben er langs gegaan, ze deed open en was inderdaad nog dunner als dat al mogelijk was. Haar koffer stond gepakt en Corona regels of niet (ik heb mijn eerste vaccinatie al gehad) ik heb haar een (voorzichtige) dikke knuffel gegeven. Allebei hadden we de tranen in onze ogen (die bij mij later thuis rijkelijk gevloeid hebben, geef ik eerlijk toe) want we weten beiden niet of we elkaar nog zullen zien. Het was ook gek toen ik later zonder haar in haar huis nog even de boel aan kant maakte. 

Het hoort erbij, afscheid nemen van cliënten. Niet alleen als ze overlijden, maar ook als managers in hun 'wijsheid' besluiten weer eens de boel om te gooien. Voor de cliënten valt het niet mee, maar voor ons als hun vaste hulp ook niet. Ik zal er in ieder geval nooit aan leren te wennen.... zeker niet als ze ziek zijn en overlijden. 

© KH