Het grote loslaten begint

Een aantal minuten geleden kwam het telefoontje van Oudste zoon dat hij in de trein naar huis zat, in Utrecht. Nog even en hij is thuis. Dan begint voor mij het grote loslaten, weer eigenlijk.

Zodra je kind geboren wordt ben je eigenlijk al stukje bij beetje aan het loslaten, al besef je dat niet op dat moment. Bij elke stap naar zelfstandigheid die hij doet, moet jij een stapje terug doen, loslaten. 'Ikke selluf, mama', is loslaten voor jou. Tot aan de dag dat ze alleen op vakantie gaan of helemaal definitief, het huis uit gaan om op zichzelf te gaan wonen.

Oudste gaat niet echt op zichzelf wonen, maar bij zijn vader die dichterbij zijn nieuwe opleiding woont. En helemaal weg blijft hij ook niet, hij komt de weekenden nog gewoon naar huis omdat hij hier zijn baantje heeft, zijn vrienden en (nog) zijn vriendinnetje. Dat laatste is nog pril en kan nog alle kanten op gaan, dus dat zegt nog niks natuurlijk.
Het zal wennen zijn, heel erg wennen. Maar 'elk nadeel heb zijn voordeel'. Het voordeel van het wonen bij zijn vader en minstens 2x per week weer naar huis komen is dat ik langzaam maar zeker kan wennen aan deze situatie. Ik kan hem langzaam maar zeker los gaan laten. Ik kan wennen aan het feit dat hij ooit echt helemaal uit dit huis zal zijn. Hij is tenslotte al 19. Ik ging met mijn 19e ook samenwonen.

 


Ineens voel ik wat mijn vader gevoeld moet hebben, de machteloosheid van mijn verkeerde keuze en er niets tegen kunnen doen. Zijn verdriet op de weg terug naar huis, zo vertelde mijn moeder me later.
Ik mag dan geen goede band meer met de vader van mijn kinderen hebben, als mijn zoon daar wil wonen, laat ik hem gaan en hij weet dat hij hier altijd een thuis heeft. Het zal misschien niet mee vallen, maar hee.. C'est la vie!

© KH