Acceptance means change

It's that time of year again when you 'have' to walk outside with nothing more on your body than shorts and a shirt or top. It's so hot that I'd rather stay inside (and hide) but I still have to work. In winter I can hide my body which to be honest, has grown to a size I have never had before and that's saying something. Acceptance is key here but that is hard to do. I don't like it at all but how to get rid of all that what you have built almost a lifetime to grow on you body in the first place. It is in the way, it is even hotter in this weather, it is unbecomming and frankly I really hate it! Whenever I look in the mirror I loathe myself.

When I look in a mirror I don't see the stretch marks anymore, no I see that belly, those thighs that weren't that big before, that bum that doesn't fit in some of my pants all of a sudden. I just can't understand how this is happening and why I let it get to this! I know some of it is due to my meds, and some of it is due to menopause but I must have done a lot of it myself as well (no exercize might be one of them)
I like to cover things up in baggy outfits but let's be honest, who wants to walk around in a tent all day? You look twice the size you actually have!

I don't want to have a skinny body mind you. I just want to feel good again. I don't want to have hip pains and back pains. I want to move around normally and not be tired. I don't want that belly to be in the way of my everyday activities. That probably means I have to start working out. I hate going to a gym where all those muscle boys are flexing in front of mirrors or those skinny girls are panting. But saying to myself I will go hiking ,and then staying home sitting on my sofa, won't do anymore either. I have to motivate myself somehow. I musn't rely on others who tell me they will join me (hub) and then don't want to go. I must do this myself and for me and no one else.

Furthermore; ( and I know this 'theme' has come up in my blogs so many times but apparently it's still a thing) I must believe in myself again, I must love myself again. I must not speak (or think) negatively to myself anymore. Because accepting your body, no matter the size means that you CAN begin to change. But it all begins with acceptance. I can’t hate and criticize my body to create lasting change. It just doesn’t work. I must start with meditation again, live more mindful again and not see food as the answer to everything, even though it is not as bad as it was I must admit. I used to be an emotiol eater when I was still married more than 12 years ago or so, but I'm not now, at least I don't think I am. It's now more that both hub and I just eat things because we crave it and that's not good. I know I feel better when I eat healthier. Of course I will still crave chocolat then, but I won't feel like crap!

I have tried many times before. I hope I have the confidence in myself to begin again and to keep up.

© KH

Thanks to Jenn Hand for giving me the inspiration/motivation for this article

50 het nieuwe 40?

Deze week word ik 50 en om me heen hoor ik iedereen dingen roepen als; ‘Och joh 50, daar voel je niks van’ of ’50 is maar een getal’ of ’50 is het nieuwe 40 joh!’

Die laatste laten we het daar nou eens over hebben. Toen ik 40 werd zei men namelijk dat 40 het nieuwe 30 was. Overigens life begins at 40 daar kan ik me nog wel in vinden. Ik was nét gescheiden, was 20 kg afgevallen van de stress én de nieuwe liefde in mijn leven en had energie voor tien! Ik gaf een jaren 80 party om te vieren dat je met 40 inderdaad happy bent ook al heb je al die shit achter de rug. Zwager, DJ geweest in een vorig leven, nam zijn spullen mee en ik had het al helemaal uitgevogeld hoe het zou worden. De kamer leeggeruimd op de bank na, gezellig wat sta-tafels voor de rokers buiten, de boel versierd, zelfs een karaoke setje op de playstation van de kids aangesloten want lekker meebrullen op de jaren 80 muziek dat zouden we net als lekker dansen. Wat kwam ik bedrogen uit! Mijn toenmalige vriendinnen zaten bij elkaar vastgeplakt op de bank en waren er niet af te branden! Laat staan dat ze karaoke gingen doen! Welnee, ik kon in mijn eentje gaan dansen, oh wacht er was 1 vriendin (naast zus) die er ook wel voor te porren was. De rest moest echt om 12 uur naar huis want de oppas moest naar huis. Meen je die? Ik had nog wel de buren ingeseind dat het laat kon worden. Dat was eens maar nooit weer dus.

Als 40 niet het nieuwe 30 is, is 50 al helemaal niet het nieuwe 40.

Ik kwam met mijn 39^ste al in de overgang terecht en nu 10 jaar later zit ik nog volop in de opvliegers, en die 20 kg die er toen af was zijn weer terug en hebben vriendjes meegebracht. Gezellig... Krijg dát er maar eens af als je in de overgang zit. In het begin had ik fikse aanvallen van chagrijnigheid, energie staat nog steeds op een zeer laag pitje; mijn moeder van 73 heeft meer energie in haar kleine teen dan ik in mijn hele lijf. Moet je meer bewegen zeggen ze. Bij het idee alleen al breekt het zweet me uit, letterlijk dus. Mijn werk in de thuiszorg bezorgt me niet alleen plezier met de ouderen, het is vooral een hele opgave om de dag door te komen zonder zweetaanvallen, rode konen, en mijn werk te doen zonder lusteloos te worden ineens.

En dan heb ik het nog niet eens over al die vreemde pijnen en pijntjes die zomaar ineens komen. Had ik een jaar of 8 geleden last van niet 1 maar twee frozen shoulders wat langzaam maar zeker genas, die pijn is nog niks vergeleken met de pijnscheuten die ik voel in heupen, benen, rug, schouders, knieën, noem maar op. ‘Ja’, zegt mijn moeder dan behulpzaam ‘heupen zit in de familie hoor denk erom! Net als een uitgezakte baarmoeder dus ga maar vast bekkenbodemspieren oefeningen doen’ Okay....
Niet in slaap kunnen komen van de rusteloze benen, pijn in heup als je je omdraait in bed, gewoon algehele slapeloosheid, moeheid.

Nee, 50 is echt het nieuwe 40!

Het schijnt allemaal over te gaan als je eenmaal die overgang door bent, maar wanneer dát is kan niemand je zeggen. Sommige mensen beweren dat je zelfs met 70 nog last kunt hebben, fijn vooruitzicht ook. Dus leef je gewoon met de dag, probeer je vooral niet teveel van negatieve mensen wat aan te trekken, of van alle ellende in de wereld zodat je chagrijnigheid die dag niet omhoog schiet en probeer je vooral rustig te blijven als er weer een hitte aanval komt.

Als ik straks 50 ben moet/mag ik nog 18 jaar en 9 maanden werken tot ik met pensioen ga. Gelukkig heeft mijn moeder de rollator van oma nog op zolder staan, dan kan ik die tegen die tijd gebruiken om zo naar mijn oudjes te komen om te gaan poetsen. Als het tegen die tijd al niet verhoogd is! Of er überhaupt nog pensioen of AOW is!
Lang leve de verzorgingsstaat. Hoera hoera.

‘Goh mam, je wordt al 50, oud hoor’ probeert zoonlief van 20 grappig te doen, waarop zijn oudere broer van 23 zegt; ‘Ja mam als je 50 wordt zetten we zo’n grote opblaas Sarah voor de deur.’
Ik kreun ‘Als je dát doet prik ik het ding eigenhandig lek! Doe maar gewoon’
De heren lachen samenzweerderig en ik heb het er niks op.
Ik hou niet van die flauwekul, gewoon normaal doen. Je mag tegenwoordig al blij zijn dat je ouder wordt.
Ik ben nu al bijna 5 jaar ouder dan mijn opa ooit geworden is!
Ik ben 10 jaar jonger dan mijn vader was toen hij overleed aan de gevolgen van darmkanker! Dat is een heel gek idee besef ik ineens.

Mijn vader leefde heel gezond, was al met pensioen en had een gezond gewicht. En toch... Misschien helpt mijn buikvet mij wel, beschermt het mij, maak ik mezelf wijs. Maar misschien moet ik toch eens wat minder piekeren en binnenvetten zoals hij deed.
En meer bewegen uiteraard, de buitenlucht in ipv na mijn (lichamelijke huishoudelijke werk bij de oudjes) binnen achter mijn laptop zitten.

Maar misschien moet ik het ook allemaal wat luchtiger zien; het leven. Take it as it comes. Ook al is het soms gewoon shit en zijn er dingen om je mega druk over te maken. Loslaten, met de dag leven en alles sal reg kom. Schijnt.

Op naar de 60!

© KH

Luisteren naar mezelf

De laatste tijd krijg ik allerlei pijnen en pijntjes, krijg ik van het ene op het andere moment een dikke lip bijvoorbeeld zoals vandaag die vervolgens van de boven- naar de onderlip zakt wat gek is, ben ik al 3x verkouden geweest in de hele winter terwijl ik normaal in nog geen 2 jaar verkouden word enz enz.... Je gaat je afvragen waar het aan ligt.
Ik lach altijd om mijn huisarts die meteen stress de schuld geeft maar misschien heeft hij daar nog een punt ook. Stress is nummer 1 als mensen klachten krijgen.
Ik moet toch eens meer los leren laten wat dan weer makkelijker gezegd dan gedaan is zeker nu er van alles gebeurd op mijn werk.
Ik voel gewoon dat ik verkeerd bezig ben, lichamelijk voel ik  me niet goed, in mijn hoofd is het al tijden té vol, ik vergeet van alles, erger me aan iedereen, en kan de rust in mijn kop niet vinden als ik het probeer.
Probeert het Universum me iets te vertellen?

Vergeetachtigheid, te laat komen, kleine ongelukjes, rommelige omgeving, dingen laten vallen of breken, ziek worden, nergens over na willen denken (struisvogelpolitiek noem ik dat dan), angstig zijn of stress hebben, moeite hebben om projecten af te maken, verveling.
Dat zijn allemaal subtiele tekenen die het Universum kan sturen om je in een andere richting te sturen.
Je merkt zelf dat er iets niet goed is, je je niet goed voelt, iets niet goed gaat, en die subtiele hints zijn dan nét dat duwtje in de richting om je leven een andere kant op te sturen.

Dus tijd om naar het Universum te luisteren, naar mijn lijf te luisteren en naar mijn intuïtie te luisteren. Voor de tigste keer... maar ik merk dat ik/mijn lijf het beter doe op 'gezond eten en weinig tot geen vlees'. Dan voel ik me beter, kan ik meer, heb ik meer energie. Dus hup weg alle ongezonde troep met toevoegingen en suikers en zooi en meer bewegen, meer groenten en fruit en mediteren.
En vooral luisteren naar mezelf!

Zen!


© KH

Mooi aan de binnenkant

Van de week stond ik voor de spiegel na het douchen en degene die terugkeek leek gewoon niet op mij. Ik was het niet, die dikke benen die beginnen te zwieberen, die dikke buik, die heupen en kont die uitsteekt. "Ik weet niet wie jij bent", zei ik "maar ik ben het niet!"

In mijn hoofd zit nog een persoon, een meisje misschien zelfs, met een normaal gewicht. Degene die ik in de spiegel zag klopte niet bij dat beeld van mijzelf. Misschien is dat het hele probleem wel; zolang ik denk dat ik 'normaal' ben qua gewicht, val ik ook niet af of eet ik gewoon wat ik altijd al at.
Mijn zus beweert, en misschien heeft ze daar wel gelijk in, dat ik mijn emoties vasthoudt en omdat ik dat doe gaat dat ergens anders in mijn lijf zitten.
Weer een ander zegt dat het stress is, of wat te denken van teveel zitten! Ik heb dan wel een bewegend beroep maar zodra ik thuis kom ga ik zitten en denk ik; "hè hè, nu even niks" en lopen ho maar!

Ik ben nu 10 jaar in de overgang en heb gemerkt dat ik er niet slanker op word. Ik eet matig, ik drink alleen maar water, of koffie of thee. Ik snoep amper. Ik zal best wel iets verkeerd doen maar wát dan? Word ik gelukkig van mezelf op een dieet zetten? Word ik gelukkig van een negatief zelfbeeld?
Word ik gelukkig als mensen mij wijzen op mijn lijf wat ik echt zelf wel weet, geloof me.
Mijn huisarts zei me ooit; "dat je dik bent weten we nu wel, maar je moet fit zijn" En daar moet ik nu dus aan gaan werken, aan fit worden. Niet meer buiten adem raken bij een klein stukje fietsen, of een trap op en af lopen. Ik vind mezelf misschien niet mooi maar ook aan dat zelfbeeld kun je werken. Ik ben wel mooi van binnen en daar gaat het toch om!
Aan de buitenkant wordt gewerkt. It's a work in progress.
*trekt wandelschoenen aan en gaat een eindje lopen*

© KH