Al moet ik zeggen dat het afgelopen jaar een oase van rust was. Het contact was verbroken, de berichtgeving over scholen of wat dan ook verliep via de kinderen zelf, of in ieder geval dat dacht ik. Want na een geïrriteerde mail vanmorgen bleek dat mijn ex daar heel anders over bleek te denken. Hij vond dat ik de plicht had hem te informeren. Dat hij zelf alleen maar de leuke papa speelt, zonder enige plicht schijnt hij vergeten te zijn. En daar wringt hem nu de schoen. Want hoe ik het ook probeer, hoe graag ik het ook wil: Ik kan niet over hem praten of zelfs maar denken zonder een bepaalde ondertoon.
Wat dat gevoel is kan ik niet omschrijven. Iemand die alleen maar vindt dat hij in zijn recht staat en de ander niet, dat hij er alles aan doet en de ander niets, gemene dingen over de ander zegt, die je dan via via moet horen, wil je met zo iemand weer contact? Ik niet. Maar de man heeft een slechte gezondheid. Het is de vader van mijn kinderen. Ik heb geïnformeerd naar zijn gezondheid en meteen vond hij het nodig zich in mijn leven te dringen. Een leven dat net zo lekker rustig verliep. Een leven met de kids die ik alleen begeleidde. Niet alleen maar leuke dingen maar af en toe streng zijn wat er bij hoort tenslotte. Maar dan moet je dus van iemand waar je ooit mee getrouwd geweest bent horen dat je het totaal verkeerd doet, je kinderen doen het toch niet goed, zie je dat dan niet? Je schijnt oogkleppen op te hebben, je wist het zelf niet. En het is ineens weer gedaan met je rust.
Ik voel de onrust in me opborrelen. Ik weet dat ik de kinderen er buiten wil houden. Ik weet ook dat zij áls ze al naar hun vader gaan zeggen: Hij dwaalt, mam, hij is van het padje. Komt door die ziekte, door al die tia's. Soms willen ze niet, en moet ik hen vragen te gaan: Toe nou, het is je vader! Ga nou maar. En nu lees ik dat ik ze van hem af houd? Ergens weet ik dat hij onzin schrijft, dat ik het naast me neer moet leggen, voor mijn eigen gezondheid, maar dan denk ik weer: Ik wilde dat hij mij met rust liet, ga gewoon weg.
Hoe ga je om met een negatief persoon in je leven, die niets anders wil horen dat wat hij als waarheid ziet? Hoe ga je om met een egoïstisch persoon die negatief is over de moeder van zijn kinderen? Ook dat nog erbij. Ik wilde er eigenlijk niet meer mee omgaan, maar ik vrees dat ik weinig keus zal hebben. Het enige wat ik kan doen, is me er tegen wapenen. Denken dat hij niet voor niets mijn ex is en och, het levert blogvoer op tenslotte... Maar dat is dan ook het enige positieve eraan...
Maar toch, weet ik ook dat ik mezelf weer moet herpakken. De rust opnieuw in mezelf op moet zoeken en het negatieve wat hij in mij oproept onherroepelijk uit mijn leven moet sturen. Mensen komen in je leven om je wat te leren, hij heeft mij geleerd dat ik zo niet wil zijn. Zeker niet zo als ik was toen ik met hem was. Zo boordevol onrust en onzekerheid. En dat ga ik steeds weer opnieuw uit mijn leven bannen als ik contact met hem gehad heb. Lesson learned.
© KH
No comments:
Post a Comment