Friday 22 June 2012

Waarneming

“Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves.” ― C.G. Jung
 

De laatste tijd ben ik me een aantal dingen gaan afvragen. Ik luister of lees dingen die mensen zeggen, over mij, tegen mij. Commentaar dat ze geven op bepaalde zaken, of commentaar dat ze geven op dingen die gezegd worden, soms op mijn blog of op mensen die reageren op mijn blog. Het stemde mij tot nadenken. Waarom, vroeg ik mij af, reageert de een zo fel terwijl de ander gewoon rustig zijn standpunt kan verkondigen? Waarom? Omdat ieder mens anders is natuurlijk, dat ten eerste. Maar zou er ook niet iets anders aan ten grondslag kunnen liggen?

Dat wat je aan anderen irriteert, wat je dwars zit, irriteert je dat ook niet in meer of mindere mate aan jezelf? In plaats van de ander te proberen een spiegel voor te houden, hou je dan niet eigenlijk jezelf een spiegel voor? Ik doel uiteraard op een specifiek voorval wat onlangs de gemoederen nogal bezig heeft gehouden, maar dat is verder gegaan dan dat. Het gaat verder dan dat. Het gebeurd overal. Mensen die denken de waarheid in pacht te hebben en hun eigen mening vol verve verkondigen alsof hun waarheid de enige waarheid is en de ander werkelijk niet weet waar ze over praten.

Nu zijn 'de Nederlanders' over het algemeen een nogal irritant volkje, al zeg ik het zelf. Vanmorgen zaten we onder het koffie drinken bij de mensen waar ik werk ook over dit onderwerp te praten. Nederlanders menen dat zij alles maar kunnen maken en overal een mening over mogen hebben tegen wie dan ook en waar dan ook. En als het de ander niet zint, dan meppen ze er lustig op los. Men heeft een kort lontje gekregen. Het is in ons land erger dan in andere landen, zo lijkt het. Waar ligt dat toch aan? En waarom zou je dat willen? Die naam hebben bedoel ik. In het buitenland bekend staan als 'de bonte hond'.


Zei men vroeger 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' met andere woorden, je mocht niet opvallen, tegenwoordig moet iedereen overal een eigen mening over hebben. Het kan niet gek genoeg. Het liefst moet die eigen mening ook nog verkondigt worden tegen iemand waarvan ze weten dat die het niet met hen eens is. Alles maar om de ander te overtuigen van hun gelijk. Onder het mom van: 'Ik wil je een spiegel voorhouden', terwijl ze eigenlijk hun eigen spiegel aan je voorhouden. Ieder mens moet de kans krijgen in zijn eigen spiegel te kijken, te leren van zichzelf, niet omdat een ander dat nu eenmaal vindt dat het moet.
En vervolgens als het te moeilijk wordt, boos worden, of erger, er vandoor gaan.

We zijn een raar volkje. De een vindt het zweverig, terwijl het voor de ander niet zweverig genoeg kan. Van oorsprong is 'de Nederlander' een nuchter persoon. Bemoeizuchtig, misschien soms, maar eigenlijk van oorsprong dus, is 'de Nederlander' het liefst op zichzelf. Wanneer dat is veranderd weet ik niet, het zal de tijd wel zijn.
Is het soms zo dat wat je irriteert aan de ander, eigenlijk dat ook irriteert bij jezelf maar dat niet wilt zien?
Zou het dat zijn wat Jung bedoelde?

© KH

2 comments:

A van de Aa said...

Ik denk dat veel zaken de doorsnee Nederlander het gewoon niet interesseert.
Iemand zei onlangs dat de Nederlander niet tolerant is, maar gewoon ongeintresseerd is.

Kati said...

Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben!