Aan verwachtingen voldoen

Schreef ik gisteren in mijn blog over teleurstellingen en daarmee omgaan, vandaag een aanvulling daarop.
In je leven moet je aan heel wat verwachtingen voldoen. Het begint al als kind van je ouders. Zij hebben hoge verwachtingen van je waar jij aan moet voldoen. Misschien wil je daar niet aan voldoen en heb jij een heel ander beeld of idee van wat jij wil gaan doen met je leven. Ikzelf had vrij strenge ouders, nou ja, vader, moeder viel wel mee. Maar ik had wel het idee dat ik aan hun verwachtingen moest voldoen en dat ik hen daarin teleurgesteld heb. Daarom heb ik altijd tegen mijn eigen kinderen gezegd dat zij zelf mogen beslissen wat ze willen doen met hun eigen leven, zolang ze er maar zelf achter staan en dat leven niet vergooien, of niets met de opleiding doen die ze zelf gekozen hebben.
Ze hoeven niet aan mijn verwachtingen te voldoen, behalve gelukkige volwassenen worden.



Een uur geleden belde mijn moeder. Ze begon al: 'Nou ik dacht ik zal je maar eens bellen want ik hoor niks meer wat van je. Hoe gaat het?' Op mijn: 'Ja hoor, gaat wel goed.' Zei ze: 'O ik hoor het al, dat klinkt enthousiast. Er is iets.' Toen ik het verhaal vertelde van de verjaardag van neefje en de reactie van zus gisteren, en dat ik er even doorheen zit. Ik legde haar de situatie uit van Vriend, het GGZ verhaal, het aansturen en dat me dat af en toe naar de keel grijpt, teveel wordt, en ik dat even niet trek soms. Dat me de reactie van zus tegengevallen was en ik alle begrip heb maar dat ze ook eens even begrip voor mijn situatie moeten hebben. Mijn moeder zei meteen dat zus het vast niet zo bedoeld had en dat ze het haar uit zou leggen. Daar waar ik altijd dacht dat mijn moeder zoveel verwachtingen had, verbaasde ze me nu en ze zei me dat ik tijd voor mezelf moest nemen, niet heen en weer moest komen rijden voor neefjes verjaardag en aan mezelf moest denken. En ja, je mág gewoon nee zeggen, ook tegen je zus, nee vooral tegen je zus. 'En weet je wat, zei ze, ik ga naar de schoonheidsspecialiste, volgende keer dat je hier bent ga jij ook lekker eens mee, is goed voor je, even lekker ontspannen.'
Ineens voldeed mijn moeder aan al mijn verwachtingen, ze begreep me, ze reageerde goed, en ja, dat deed ze altijd al maar ik wil het gewoon niet altijd zien, misschien. En misschien ook niet van mijn zus. Misschien zijn de verwachtingen die ik van mijn zus heb ook wel te hoog.  Moet ik die ook wel even bijstellen.



Misschien stellen wij allemaal wel te hoge verwachtingen aan elkaar in het leven. Je verwacht van elkaar, van vrienden, familie, kennissen, dat ze dingen over jouw leven onthouden, je bellen op gezette tijden, maar als ze dat dan niet doen, mopper je dat alles van 1 kant komt en dat je er klaar mee bent. Niet iedereen is hetzelfde, dat de een wel meer contact houdt uit zichzelf dan de ander, wil niet zeggen dat ze niet aan je denken. Je kunt niet in het leven van de ander kijken. Misschien is er wel heel wat aan de hand in hun familie waardoor ze niet kunnen bellen met je om te vragen hoe het is. Vriend bijvoorbeeld, denkt er niet eens aan om iemand te bellen uit zijn familie, dat moet ik soms gewoon zeggen. (aansturen weer)
Ikzelf ben jarenlang vaak de enige geweest in vrienden-en familiekring die kaarten op tijd stuurde, of belde. Ik verwachtte dat ook van de ander. Dat ze dat vervolgens niet deden, daar werd ik dan weer in teleurgesteld. Mij vonden ze attent dat ik dat deed maar waarom deden ze dat voor mij dan niet? Mijn verwachtingen waren te hoog. Nu verwacht ik niks meer, dan kun je ook niet teleurgesteld worden. En toch... zo ben ik niet. Cynisch vind ik het klinken die laatste zin. Niks verwachten om niet teleurgesteld te worden. Wat akelig om zo te leven. Nee toch maar niet. Het hoort bij het leven.
Alleen wil ik niet meer aan iemands verwachtingen hoeven voldoen.

© KH