Teleurstellingen

Teleurstellingen. Als kind al kon ik er niet goed mee omgaan. Wat zeg ik? Heel slecht zelfs. Aan mijn gezicht kon je heel duidelijk zien dat ik erg teleurgesteld was als er iets bijvoorbeeld tegen viel of niet doorging waar ik me erg op verheugd had. En nog moet ik tot mijn spijt zeggen, kan ik niet goed omgaan met teleurstellingen. Alleen is het nu op een andere schaal. Niet meer in kleine dingen maar meer in mensen. Ik heb moeite met omgaan met hoe ik verwacht dat mensen horen te reageren (in mijn hoofd) of dat ik denk dat mensen horen te reageren en hoe ze daadwerkelijk reageren. Ik denk dat ik daar meteen de spijker op zijn kop geslagen heb, hop! Meteen aan het begin van dit blog al. Wauw!

Soms heb je periodes in je leven dat het allemaal wat moeizamer gaat. Dat het 'leven' je even tegenzit. Dat dingen je wat zwaar vallen. De reden waarom je op deze aardkloot gezet bent, je taak als het ware, valt je zwaarder dan je gehoopt had. De ene keer erger dan de andere keer. Ik zit nu even in zo'n 'zwaardere' periode. Ikzelf ben de eerste die altijd tegen mensen roept dat ze eens wat vaker 'nee' moeten zeggen tegen anderen. Maar zelf merk ik dat ik er wat moeite mee heb. Met 'nee' zeggen. Ik voel me snel schuldig. Waarom weet ik niet goed. Vooral als het om familie gaat. En daar wringt hem nu net de schoen. Diezelfde familie weet niet van mijn zwaardere periodes. Misschien juist omdat ze het niet willen weten. Ze vragen er niet naar. Zijn bezig met hun eigen leven. Ze weten wel waar ik mee zou kunnen zitten. Maar ze vragen nooit hoe het gaat. Ze weten van mijn autistische partner maar ik denk dat ze er niet bij stil staan hoe het is. Hoe kunnen ze ook als ze het niet dagelijks meemaken. En klagen wil ik zeker niet.




Maar soms wil ik gewoon 'nee' kunnen zeggen zonder me schuldig te hoeven voelen. Omdat ik er even doorheen zit, of even gewoon niks wil hoeven. Zondag is neefje jarig, zoontje van zus. Omdat ik nog niks gehoord had, dacht ik: 'Ik stuur hem gewoon een kaart en hij krijgt zijn geld nog wel'. (kinderen willen tegenwoordig toch alleen maar geld om zelf iets te kopen) Maar zus belde en zei dat het zaterdag was, een dag dat wij vaak druk bezig zijn, met opruimen, boodschappen doen enzovoorts. Zondag is het kinderfeestje, zo zei ze. En daar ging ik. De moed zakte me in de schoenen, toen ik zei dat ik niet kon. De moed niet kon opbrengen. Met al het gedoe in de zwaardere periode waar ik nu even weer in zit, wil ik gewoon even niks in het weekend. Alleen rust. Niks moeten, niks hoeven. Zus klonk ook al teleurgesteld. Ik kende het gevoel. Zo heb ik het al zo vaak ervaren als ik mijn verhaal kwijt wilde en het niet kwijt kon, zelfs niet bij haar. Toen ik vroeg of ze het niet erg vond had ze ook nog de euvele moed te zeggen dat zij het niet erg vond maar haar zoon vast wel. Want er kwam al zo weinig familie. Alsof het kind op een tante zit te wachten! Die zie je toch niet als je er bent want dan zijn ze alleen maar aan het spelen! Het is dat ik vanmorgen in een winkel stond toen ze belde maar anders was ik teleurgesteld als ik was in de belangstelling van mijn zus in mijn leven, tegen haar uitgevaren. Maar goed dat ik in die winkel stond. Ik heb me verontschuldigd dat ik niet zou komen en heb opgehangen. Even niets hoeven, niets moeten. Even 'nee' zeggen en tijd voor mezelf. Even egoïstisch zijn en bij komen van deze 'zwaardere' periode en die lichter zien te maken.
Dan erbij: Nee is ook een antwoord, zo zei een kennis van me laatst.



Met zwaardere periode bedoel ik alleen maar het besef dat ik er als partner van iemand met autisme er alleen voor sta, nog niet eens met mijn familie daarover kan praten zonder te horen te krijgen dat ik daar zelf voor gekozen heb (wat niet zo is want toen wist ik dat niet eens) en steun krijg ik helemaal al niet van ze, op dit moment. Er zijn nu eenmaal tijden dat er niets aan de hand is en het heel goed gaat, en dan zijn er de 'zwaardere' periodes waarin Vriend gefrustreerd raakt, en dat ik dan vaak de eerste ben die daar het mikpunt van is. Gelukkig alleen nog maar gemopper en gestamp en geen ergere dingen maar fijn is anders. Als ik daar alleen in sta, dan moet ik ook de kans krijgen dat alleen even een plek te geven.



Ben ik nu teleurgesteld in mijn familie? Misschien wel een beetje. Maar dat zullen zij ook wel in mij zijn. Ik voel me wel schuldig tegenover mijn neefje misschien, maar netjes is het ook niet van mijn zus. De weinige belangstelling voor mijn leven, bedoel ik. Wat ik in het begin al zei: In mijn ogen reageer je anders als je zus het moeilijk heeft. Dan heb je belangstelling voor elkaar. Gebruik je niet te pas en te onpas het excuus dat je het zo druk hebt. En ja, dat is een teleurstelling. Een die ik zelf moet zien een plek te geven in mijn leven. Dat kan niemand anders voor mij doen. Weer een les te leren.

© KH