Naar buiten staren, dromen of een Mindfulness training?

Op zoek naar inspiratie om een 'stukje' te schrijven grijp ik wel eens naar de inspiratie kaartjes die ik bij het tijdschrift Flow kreeg in het (naar ik meen) eerste nummer van dit jaar kreeg. Elke dag een kaartje lezen 365 dagen Flow. Alleen komt daar in de praktijk niet altijd wat van en lees ik vaak een week of 10 dagen de kaartjes van die afgelopen dagen. Ik vergeet dat dus wel eens. Maakt niet uit want zo kom je op inspirerende gedachten voor bijvoorbeeld een blog idee! Vandaag dus ook. Lees ik bij 9 mei:

Zorg elke dag voor stopmomenten. Maak tussendoor een wandelingetje of staar even uit het raam! 


Dit is dus een mindfulness training. Verdomd! Denk ik meteen. Wat vroeger op vrijwel ieder rapport van de basisschool (toen nog gewoon Lagere School) gezien werd door menig leerkracht als 'ze ziet ieder vogeltje op iedere tak' was dus toen al Mindfulness! Wat wisten die leraren er nu eenmaal van! Ik was en ben helemaal niet snel afgeleid. Ik ben Mindful!

Niet alleen op school staarde ik uit het raam, eenmaal thuis kon ik ook gewoon als ik even nergens zin in had, uit het raam gaan zitten staren. Kijken naar de regen, of naar de vogels, of gewoon zomaar voor me uit gaan zitten staren. Nu zeggen de kids vaak: 'Ik verveel me dood!' Ik kan me niet herinneren dat ik me vaak verveelde. Ik had altijd wel wat te doen. Ik speelde buiten, of thuis binnen. Of ik las veel, tekende, schreef verhalen (toen al) of ik zat gewoon naar buiten te staren. Kun je vervelen noemen, en misschien zag ik dat soms ook wel zo, maar was het verveling? Nu zouden we het Mindfulness noemen. Even stil worden, tot rust komen. En omdat ik een vrij (ahum) druk kind was helemaal niet zo verkeerd voor mij, dus.

Voor mijn Oudste zoon moesten wij regelmatig op gesprekken op school komen. Dat begon al toen het manneke 5 jaar oud was en er twijfel rees over de vraag of hij wel naar groep 3 kon. Hij was namelijk nog zo speels! Speels! Op 5-jarige leeftijd! Hij zat nog op wat in feite gewoon de kleuterschool is! Niet groep 2, nee, de kleuterklas! Daar mag je toch speels zijn? Nee, tegenwoordig niet meer, hele computermodellen worden erop los gelaten wat 'de kleuter' op die leeftijd al moet kunnen. En spelen hoort daar nu eenmaal niet bij! Spelen is uit de tijd. De kleuter moet CITO's maken, presteren! De school wil kunnen aantonen hoe hun school mee kan als 'prestatie-gerichte' school. Speels past niet in het straatje van de 'gemiddelde' school. Zeker niet als een kind 'God betere het' ook nog een 'stempel' krijgt die dezelfde school in eerste instantie aan de ouders aanraadt: 'Uw kind moet getest worden.' Om daar vervolgens niets mee te doen. Been there, done that.


Zowel ikzelf als mijn zonen, Oudste meer dan Jongste, zijn speels gebleken en bleven uit het raam kijken. Kijken naar wat daar buiten zich afspeelde. Wat vele malen interessanter bleek dan wat zich in de klas afspeelde. Daarbuiten gebeurde het! Keek ik naar de vogeltjes (wat ik nog steeds heel graag doe overigens) zoonlief kijkt naar auto's, mensen, en wat die zoal doen. Vaag horen we wat er om ons heen gebeurt. Speels, dat zijn we. En nu blijkt dat het helemaal niet zo verkeerd is af en toe (af en toe dus en niet de hele tijd) even wat van die stopmomenten in te bouwen. Even uit het raam te kijken, even voor je uit staren. Mits je daarna maar weer voor de volle 100% er tegen aan gaat natuurlijk.

Nu die leerkrachten er nog van zien te overtuigen.

© KH