Tuesday 27 November 2012

Gewoon 'nee'.

“If you reflect within yourself and find nothing to be ashamed of, how could you have anxiety or fear.” Confucius

 Bridge, Water, Sun - Truth

'Nee is ook een antwoord', zei mijn zwager ooit tegen mij. En ik dacht: Je hebt gelijk, maar wat is dat lastig om dat tegen iemand te zeggen, gewoon nee. En dat terwijl ik zo vaak tegen mijn eigen, zeer drukke moeder, zeg: 'Mam, zeg nou eens gewoon nee tegen iemand!'.

We zijn vaak zo druk bezig met van alles en nog wat, en we moeten zo veel van onszelf dat we niet vaak stil staan bij wat we nu eigenlijk zelf willen. Of kunnen. We luisteren niet meer naar ons eigen lichaam.
En vooral dat laatste merk ik de laatste maanden. Het niet naar mijn eigen lichaam luisteren breekt me op.
Vandaag is een deel van mijn collega's en mijn baas naar Utrecht. Er is een manifestatie om te demonstreren tegen de bezuinigingen in de thuiszorg. Mijn baas had mij dit al verteld en zou een mail sturen. Die mail zal ik best ontvangen hebben, maar omdat ik mijn (supertrage) laptop onlangs opgeschoond had, kon ik niet meer op de werk mail. Gebruikersnaam kwijt. Baas gemaild, maar het duurde tot vandaag voor ik antwoord kreeg. Meteen liep ik me druk te maken. Ik heb diverse mailtjes gemist: Het mailtje van de manifestatie, de mail van de vakantie volgend jaar die ik al voor 15 november in moest leveren (ik blijf dat idioot vroeg vinden, maar goed)
Zoekend door die mails bedacht ik me ineens:  Waarom maak ik me daar nou druk over? Ze weten dat ik er niet in kon. 1 mail aan de baas en ik kan vast wel mijn vakantie wat later doorgeven. En die manifestatie, wil ik daar nou echt bij staan? Ja natuurlijk is het ontzettend belangrijk, maar kan mijn lijf dat op dit moment aan? Het antwoord was al heel snel: Gewoon nee.



Mijn collega's uit het hele land kunnen het vast wel zonder mij redden. Mijn cliënten echter vinden het niet fijn als ik er niet ben. En ik ben er gewoon altijd. Maar als ik niet genoeg aan mezelf denk, dan gaat het vandaag of morgen mis. Dan gaat het mis met mijn gewrichten die zeer doen.
Dus ik moet nu even meer aan mezelf denken en gewoon nee zeggen. Ik moet accepteren dat het er allemaal bij hoort, bij waar ik nu in zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet wat aan doen kan. Wat meer bewegen, of wat minder achter de pc, die tijd die ik achter de pc zit, beter in delen.
Ik kan niet alles, en dat hoeft ook niet. Ik moet wat realistischer zijn in wat ik wel en niet kan met mijn frozen shoulder. Ik kan wel doordraven bij mijn cliënten maar zij hebben er ook niks aan als het straks niet meer gaat. Doseren dus.

Ik hoop wel dat die manifestatie wat oplevert. Want zeg nou zelf: Ouderen die geen thuiszorg meer gaan krijgen, dat kán toch echt niet! Wie moet het dan doen?

© KH


No comments: