Tuesday 28 February 2012

Herinneringen ophalen

Soms heb je maar iets nodig dat je ineens doet belanden in je jeugd.
Zo fietste ik gisteren van mijn werk naar huis toen een auto vol geplakt met jaren 70 bloemen mij passeerde. Ineens was ik in mijn slaapkamer van toen. Met mijn bed volgeplakt met bloemen, en poppetje ook. Toen wij nog in Rijen woonden werkte onze overbuurman bij de behangfabriek daar. Hij kon kennelijk aan stickervellen komen en die kregen mijn zusje en ik. Wij plakten die op ons hoofdeinde van het bed. Ik heb gegoogeld wat ik kon maar kon ze nergens vinden. Dit lijkt er een beetje op:




Of de sleutelhangers die je bij wasmiddelen kreeg. Hele manden vol heeft mijn moeder nog met die dingen!



En dan denk ik ook aan de vele boeken die ik toen las. Toen al. Ik kan me nog zo scherp voor de geest halen dat ik een boek over een prinsesje las maar ik kan het nu nergens meer vinden. Ik dacht dat ze Sabine heette of zoiets maar zeker weten doe ik het niet. Ik las alles wat los en vast zat. Soms komt er zomaar iets boven, hoeft er maar iets mij te triggeren en ik ben terug in mijn jeugd. In  mijn groen met oranje slaapkamer.
Luisterend op zondagmorgen om 7 uur naar Ko de Boswachtershow. Op zondagmiddag en woensdagmiddag tv kijken, want anders was er overdag geen tv. Naar Stuif s in, of naar Klassewerk en Ren jehu Rot!
Of op zondag eerst naar de tekenfilmserie Dr. Dolittle





of Around the world in 80 days;





 en daarna de Roze Onderzeeër. ;-)

Operation Petticoat Cast



Soms verlang je daar wel eens naar terug, al was het alleen maar omdat het nu zo ongecompliceerd lijkt.
Tja, dat zal iedereen wel eens hebben denk ik.

ps omdat mijn internet verbinding vanmiddag nogal te wensen overliet heb ik vanavond een en ander bijgewerkt...

© KH

Monday 27 February 2012

Onzeker



Afgelopen zaterdag ging ik naar Den Bosch om daar een gezellige middag door te brengen met mijn vriendin die al jaren in Zuid-Frankrijk woont. Ze was een weekje in Nederland. We hebben een heerlijke middag gehad samen en weer fijn bijgekletst. Tijdens de lunch vroeg ze me wanneer ik nou eens naar haar in Zuid-Frankrijk kwam. Gewoon met de TGV naar Parijs en van Parijs 'even' het spoor over met de metro naar een ander station en dan de TGV naar Nîmes. O ja dat doe je gewoon. Als je Française bent wel ja. Maar als je een nuchtere Hollandse bent met zovele onzekerheden als ik, dan ga je denken: hoe moet ik dat in vredesnaam allemaal alleen doen?

Eerst zei ze nog: Je kon toch met je ex meerijden? Als hij voor zijn werk naar Zuid-Frankrijk moest? Maar ja,  ik weet niet of hij dat nog moet en dan erbij: Zoveel uur met je ex in 1 kleine ruimte.. Is dat wel verstandig?
Och volgens haar was met de TGV reizen zo simpel. Je was er zo en desnoods kwam ze me in Parijs wel halen. Ik kwam  meteen met allerlei smoezen aan. Te duur, geen geld, geen vrij. Ik wil wel! Natuurlijk wil ik wel, maar ik durf het niet! Waarom toch niet, vroeg ik mezelf later af. Waarom durf ik dat nou weer niet? Waarom ben ik zo'n vreselijke onzekere muts! Ik mag naar Zuid-Frankrijk!




Ik heb laatst een boek gelezen van Helena Rentmeester: Pont du Gard die zich in Nîmes en omgeving afspeelt! Ik wil daarheen, ik wil dat zien! Ik wil de Pont du Gard zien! Het amfitheater. En natuurlijk waar mijn vriendin woont. Waarom durf ik dan niet in die TGV te stappen en alleen te reizen terwijl ik zo dol ben op reizen met de trein? Omdat ik niet zo goed Frans kan spreken? Omdat ik nog nooit alleen op vakantie geweest ben? Omdat ik gewoon een suffe muts ben die dit gewoon moet doen van zichzelf?




Vandaag was ik met Vriend weer bij de sociaal verpleegkundige bij het GGZ en we hadden het zo over onzekerheid en die onzekerheid van mijn vriend. Ik kwam kennelijk over als iemand die erg zeker van zichzelf is want hij zei dat ik vriend enorm hielp met minder onzeker zijn. Ik zei nog: en dat voor iemand die zelf zo onzeker is! Eigenlijk drong het toen pas tot me door dat ik het wel kan, iemand motiveren ondanks mijn eigen onzekerheid, maar mezelf motiveren lukt vaak niet. Wat toch vreemd is. De man was ook zeer verbaasd want hij vond mij helemaal niet onzeker!

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik iedere maand wat opzij ga leggen voor de treinreis heen en terug en dat ik volgend jaar er speciaal vrij voor ga vragen want inderdaad alle vrije weken moeten we in november al aanvragen dat kan nu niet meer. Dus ik ga het ruim op tijd met mijn vriendin overleggen, afspreken en de TGV boeken, want ik moet dit voor mezelf gedaan hebben. Alleen op reis gaan. Dat moet ik doen. Gewoon omdat ik dat nog nooit gedaan heb. Omdat ik dat wil kunnen. En omdat ik die onzekerheid wil overwinnen!
Frankrijk, here I come!

© KH

Sunday 26 February 2012

Muziek op zondag, Folkrock

In de jaren 60 kwam er een stroming die Folkrock heette. Een muziekstijl waarin instrumenten uit de rockmuziek gebruikt worden maar toch niet die 'ruige' rock uitstraling heeft. Vaak worden er elementen van volksmuziek ingelegd. Het is van invloed geweest op de gitaarrock. Belangrijk voorbeeld is Bob Dylan, Neil Young, Willie Nelson, The Band









© KH

Friday 24 February 2012

Zorgen



Vandaag hoorde ik het nieuws over Prins Friso. Dat hij in coma ligt en het niet zeker is of hij wel zal ontwaken. Of hij überhaupt wel zal herstellen zonder blijvende schade aan zijn hersenen. Ik had gehoopt op beter nieuws maar wat triest.

Vanaf dat je in verwachting bent zit je eigenlijk al in zorgen over je kinderen. Zal alles wel goed gaan? Zal hij of zij wel goed opgroeien? Later als ze gaan lopen, naar school gaan of zelf naar school willen gaan fietsen, sta je doodsangsten uit of alles wel goed zal gaan. Nu mijn jongens in de puberteit zitten, hou ik mijn hart vast of ze wel voorzichtig zullen zijn met drank, drugs, meisjes en sex. Wat moet de Koningin op dit moment een zorgen hebben om haar middelste zoon. Alle zorgen die wij om onze kinderen hebben vallen daarbij in het niet.



Het leven is vergankelijk zie je maar weer en je moet iedere dag genieten. Ook van die puberbuien. Van de 'grote' zoon die het beter denkt te weten met zijn 17 jaar want hij is tenslotte al 'bijna' volwassen (vindt ie zelf). Ook al zit je soms tegen het pubergedoe aan te hikken en mopper je weer eens als Jongste niet wil eten en hij is al zo mager, dan nog mag je je gelukkig prijzen. Het kan zoveel erger. Jongste heeft 'maar' een lichte vorm van autisme ook al ontkend hij dat zelf bij hoog en laag en wil hij daar nog steeds niet aan, en wil hij 'normaal' zijn. (wat is normaal?) Het kan zoveel erger allemaal. Je wordt weer eens met je neus op de feiten gedrukt. Je ziet hoe een moeder zorgelijk ziekenhuis in, ziekenhuis uit loopt. Dan kan ze wel dé koningin zijn, in de eerste plaats is ze toch moeder. En ik heb met haar te doen. Alles wat ze doet wordt uitgemeten in de bladen, op televisie. Wat een verdriet moet ze hebben.

Zorgen maken terwijl er (nog) niks aan de hand is, is verspilde energie. Je zorgen maken om de toekomst van de kinderen terwijl ze zelf gewoon lekker nog in hun puberteit genieten van het leven is zonde van je tijd samen. Nu zijn ze nog thuis, nu kun je nog genieten van ze. Veel te snel breekt de tijd aan dat ze het huis uit zullen gaan en ook al denk ik heel soms hoe lekker rustig dat zal zijn, ik moet er echt nog niet aan denken dat die tijd aan breekt! Laat mijn mannen nog maar lekker onder moeders vleugels blijven.
Maar is dat niet moeders eigen? Je zorgen maken. Mijn moeder zegt altijd: Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Dus zij heeft dat ook, net zo goed. En wat een zorgen moet de Majesteit zich op het ogenblik maken! Ik hoop dat het nog goed komt, ik kan het me zo goed voorstellen hoe zij zich moet voelen.
Al leest ze dit niet, ik wil haar en de familie toch veel sterkte wensen. Ik leef met ze mee.

© KH

Thursday 23 February 2012

Jezelf leuk vinden



Gisteren schreef ik een blog over obesitas. Een van de opmerkingen die ik kreeg was: En toch, zal je eerst van jezelf moeten houden zoals je bent, dik of niet. Van de Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die 'men' van haar heeft (jijzelf de grootste)... 
Mijn wijze blog-vriendin Daan die had het weer eens bij het rechte eind. Want houden van jezelf is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Je kunt niet van een ander houden zegt men, als je niet eerst van jezelf houdt. En dat valt niet mee. Je 'moet' aan allerlei verwachtingen voldoen, niet in de laatste plaats die van jezelf. 


Van jezelf houden, dan moet je jezelf accepteren zoals je bent. Ik roep dat altijd wel: What you see is what you get, take it or leave it. Maar doe ik dat zelf ook? Accepteer ik mezelf zoals ik ben? Ben ik blij met mij? 




Laten we wel wezen, wat je bent is ook een product van je opvoeding. In je zit een  hoop (gefrustreerde) zinnen, opmerkingen die je allemaal opgeslagen hebt en gebruikt als ze in je straatje van pas komen. Tegen mij zijn ook dingen gezegd die ik nu nog hoor in mijn hoofd. Die tegen me gebruikt worden in mijn eigen hoofd. Maar is dat eerlijk? Kan ik zo ooit mezelf accepteren zoals ik ben? Moet ik al die shit niet gewoon voor eens en voor altijd Deleten zoals ik in een van mijn vorige blogs al schreef? Dan pas kan ik mezelf accepteren zoals ik ben, en doorgaan met wat voor mens ik echt wil worden. Eerst die overbodige ballast weg en dan worden wie ik wil zijn. Dus weg met de negatieve gedachten, weg met het verleden, en alleen terug denken aan de leuke dingen en bruikbare dingen, niet meer ergens in blijven hangen. We moeten door tenslotte. En dan, mezelf accepteren en respecteren. Mijn lijf wil dit niet meer dat heeft ze vaak genoeg laten weten. Dus, beter luisteren naar mijn lijf. Leren luisteren. Meer mediteren, leren luisteren naar mezelf.

Want als ik niet van mijzelf leer houden, waarom zouden anderen dan van mij houden? Als ik mezelf niet accepteer, waarom zou een ander dat dan moeten? Ik ben ik, en ik mag er best zijn.
De Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die ze zelf van zichzelf heeft. En niet waar maakt, al jaren niet en daarom niet van zichzelf houdt. Ik denk dat het dát is. En dat ik daarom ben gestopt van mezelf te houden en mijn lichaam dit aan te doen. Ik hoop dat het doen inzien daarvan genoeg is en een begin is. De tijd zal het leren. 






© KH

Wednesday 22 February 2012

Obesitas

 

Gisteren had ik een afspraak bij de praktijkondersteuner bij de huisartsenpraktijk. Sinds ik anderhalf jaar geleden ook zo'n zware verkoudheid heb gehad als afgelopen week, bleef ik maar piepen alsof er slijm vast bleef zitten. Dat wilde ik laten onderzoeken. De huisarts dacht aan astma, ik niet. Maar ja, ik gooi (met dank aan mijn moeder's imprint effect) alles op mijn overgewicht.

Maar de longinhoud zat goed (voor iemand met mijn gewicht) want ja ik ben geschrokken. Na 1 blik op de computer op mijn dossier geworpen te hebben. Staat daar ineens het woord: obesitas. Bij mij. We hebben een heel gesprek gehad over mijn 'dik zijn', de opmerkingen van mijn moeder die altijd maar denkt dat ze het goed bedoelt, en de tranen kwamen alweer. Het eeuwige gevecht tegen de kilo's. Om van te janken. Ze wilde me eerst naar een sportschool/therapeut/diëtist sturen om mijn knop te helpen omzetten. Die is bijna om denk ikzelf. Alleen Vriend moet mee willen werken, we moet meer bewegen en beter op voeding letten. Of nee, nu gebruik ik het excuus dat hij moet meewerken. Maar uiteindelijk is het allemaal aan mij of ik wel of niet aan een gezond gewicht kom. Heb ik er last van? Ja. Beweeg ik genoeg? Buiten het naar en van mijn werk fietsen en 2 keer in de week met de buuf wandelen? Nee, dat is voor mijn lijf normaal. Niets extra's waar ik van af zou moeten vallen. Eet ik extreem veel? Nee, niet eens. Ik eet verkeerd. Ooit zei een diëtiste dat ik zelfs te weinig at. 

Wat is nu eigenlijk het verschil tussen overgewicht en obesitas? Ik heb het een en ander opgezocht en hier ben ik toch wel van geschrokken: 

Obesitas wordt gedefinieerd als een chronische ziekte, waarbij een zodanig overmatige vetstapeling in het lichaam bestaat dat dit aanleiding geeft tot gezondheidsrisico's. Aldus de in 2008 verschenen 'Richtlijn Diagnostiek en behandeling van obesitas bij volwassenen en kinderen'.
Obesitas is een ziekte. Dat wil zeggen dat er medische aandacht op het gebied van preventie, diagnostiek en behandeling nodig is en dat deze toestand niet alleen kan worden beschouwd als een ongemak.
Obesitas is een chronische ziekte. Het is een levenslang probleem waar voortdurende aandacht voor nodig is en nog geen genezing bestaat.
De vetstapeling moet zodanig zijn dat deze leidt tot gezondheidsproblemen. Dit verwijst naar de totale hoeveelheid lichaamsvet enerzijds en de vetverdeling anderzijds.


En ik grap altijd dat ik een Rubens vrouw ben. Gewoon overgewicht, dat stadium ben ik ruim gepasseerd, zo blijkt.
Ik heb een hele lieve vriendin met morbide obesitas. Zij heeft ooit in een blog haar levensverhaal verteld wat zo aangrijpend was. Onlangs las ik in de sociale media van haar dat ze aan het afvallen is. Als zij kan afvallen na al wat zij moet doorstaan, dan kan ik het toch ook? Waarom heb ik altijd die stem (delete) in mijn hoofd dat ik het niet kan? Of word ik zodra 'men' over mijn gewicht begint, meteen weer die onzekere muts die denkt: zoeken jullie het maar uit, en hou ik vast aan dat gewicht? Dat is het enige wat zeker is? Wat een onzin!  Ik moet toch aan mijzelf denken? Het wordt mooier weer, ik hou van de natuur, van de lente. Ga naar buiten, ga wandelen! Bouw het op! Ik woon notabene op 10 minuten lopen van het bos! Wat ben ik nou voor slappe tut! Soms verschuil ik me achter mijn dikke lijf, in mijn hoofd, en waarvoor? Ik haat het net zo erg als anderen die er naar kijken. En dan nog! Veel mensen zeggen vaak dat omdat ik lang ben, het niet eens zo opvalt dat ik 'dik' ben. Obesitas! Ik zie het nog zo staan op die pc van de huisarts! 


Dus wat ga ik doen? Niet meer lui op de bank hangen na mijn werk. Maar mijn wandelschoenen aantrekken, camera mee voor je weet maar nooit, mp3 in mijn oor en wandelen! Een paar keer per week en opbouwen naar iedere dag. 

Straks komt mijn moeder met mijn zus nog voor de verjaardag van Jongste. Natuurlijk moet er taart gegeten worden. Dat is het eerste wat ik moet laten staan. En minder koffie drinken met die bergen melk en zoetjes die ik nam. Ik heb nu al 5 dagen geen koffie op, een beter moment om te beginnen is er niet. Hoe lang vecht ik al niet tegen mezelf en mijn lijf? Te lang. 

En het doet pijn, al die programma's over te dik zijn. Al het commentaar van mensen. Ik eet niet te veel, ik heb veel medicijnen, dat scheelt ook. En ik eet alleen verkeerd, vooral in het weekend. Ook al omdat ik zo'n hekel aan koken heb. Verandering van levensstijl kost tijd. Verandering van je manier van denken ook. Maar dat woord: obesitas, gaat maar niet uit mijn hoofd. En dan kan ik verder nog zo gezond zijn, geen suiker, geen hoog cholesterol, maar al het andere, piepen, kortademig, is niet gezond voor iemand van mijn leeftijd. In smoesjes verzinnen ben ik goed om niet te hoeven afvallen. Nu ze nog bedenken om wél af te vallen. En aan mezelf te gaan denken.

Ik kan excuses bedenken wat ik wil, ik weet donders goed waar het aan ligt.
Tijd om de knop om te gooien. 

© KH

Tuesday 21 February 2012

Delete knop



Wat je al niet doet als je met griep op bed ligt. Ik lig/lag al vanaf donderdag hoestend en proestend afwisselend op bed en op een 'bedje op de bank' tv te kijken of te slapen. Afgelopen zondag lag ik beneden onder de dekens een beetje te zappen en kwam al zappend langs CNBC en daar begon net Joel Osteen met zijn wekelijkse preek. Nu heb ik een hekel aan die opgeblazen overdreven Amerikaanse zieltjeswinners, maar Joel is anders. Ik ben al vaker langs Joel gezapt en blijven hangen omdat hij meteen iets zegt wat mij op dát moment juist bezig houdt. Zo ook afgelopen zondag. Hij begon natuurlijk met eerst een kort gebed maar daarna zei hij iets dat mij meteen raakte. Hij zei: Onze geest is als een computer. De manier waarop wij het programmeren zal bepalen hoe het functioneert. Net zoals een virus een perfect functionerende computer kan vertragen, zo kan een verkeerde manier van denken onze manier van doen vertragen. Sterker nog, ons leven volgt onze gedachten. Negatieve gedachten die mensen in ons hoofd planten moeten dus als het ware gedelete worden. 'Jij zult nooit iets worden in het leven' Delete. 'Dat kun jij niet'. Delete. Maar ook gedachten die je zelf in je eigen hoofd laat komen. 'Dat kan ik niet'. Delete. ' Ik ben niet goed genoeg'. Delete.


Iedere keer als er een negatieve gedachte in je hoofd komt moet je meteen die delete knop gebruiken. En alleen maar postieve gedachten toelaten. Uiteraard gebruikte Joel God in zijn voorbeeld en een aantal bijbel fragmenten om zijn woorden kracht bij te zetten. Het klonk mooi, geloofwaardig bijna, maar 'this is not America'. En hier zijn we toch wat nuchterder.




Het stemde me wel tot nadenken toen mijn moeder me gisteren opbelde om te vragen hoe het met me was. Het gesprek kwam op mijn zus die behalve verpleegkundige ook nog bezig is een eigen zaakje op te zetten in brocante, een droom die ze heeft. Ik ben trots op haar dat ze het allemaal voor elkaar krijgt, daar niet van, maar laten we wel wezen, het is niet moeilijk als je geld hebt daarvoor. Een man met een eigen zaak, zelf verpleegkundige met onregelmatige diensten en een moeder die wel op je kinderen past en af en toe ook nog eens je strijk doet én een werkster. Dus dan heb je tijd (en geld) over om een cursus meubelbekleden te doen, of om je eigen zaak en droom op te bouwen. Mijn moeder vat mijn opmerkingen altijd op of ik jaloers ben. (en o boy, wat 'klinkt' bovenstaande jaloers! Maar ik bedoel t echt niet zo!)
Ze zegt dan tegen me: ' Je moet het ook wel willen he'. en 'Je zus kan dat maar he, die maakt zulke mooie dingen.'
Om even later weer in een moeite door over te schakelen op het 'geliefde' onderwerp 'afvallen'.
De druk die ze dan weer op me legt voelt als een enorme druk. Natuurlijk moet ik afvallen, dat voel ik aan alles. Maar alleen al door haar opmerkingen, gedrag, heb ik de pee in en zou ik het niet willen doen. Gewoon omdat ze al vanaf mijn tienerjaren die druk op mij legt.
Delete, delete delete! Soms zou ik willen gillen: Stop pressuring me, it makes me wanna scream!



Je kunt de negatieve stemmen niet stoppen, ze komen toch, maar je kunt wel er voor kiezen om niet stil te blijven staan bij die stemmen en de Delete knop te gebruiken om ze niet in je hoofd te laten hangen. Sta niet stil bij de negatieve mensen en hun gedachten maar Delete die gedachten. Hou van jezelf, zoals je bent, daar gaat het eigenlijk om. En anderen horen je te nemen zoals je bent, take it or leave it!

En Joel Osteen? Als je een beetje door het God hier en daar heen luistert (wat soms ook nog best leerzaam kan zijn hoor) dan heeft hij echt wat te vertellen. Iedere zondag om half 11 's ochtends op CNBC.

Geïnteresseerd? Luister hier naar podcast van afgelopen zondag.

© KH

Friday 17 February 2012

Live long and prosper



Sinds zo lang ik me kan heugen ben ik verzot op SCI-FI. Science Fiction dus. Vroeger keken zus en ik al naar Blakes 7 en Battlestar Galactica en de eerste Star Trek is er 1 die me altijd is bij gebleven.



Ik ben altijd verzot op sciencefiction  gebleven. Laatst zei Oudste het nog: mam, je bent of voor StarWars of voor Star Trek en ik kan het alleen maar beamen. StarWars is wel leuk, maar ik ben nooit echt fan geworden. Nee, dán Star Trek! Uren kan ik doorbrengen daar naar te kijken! Vooral die met Captain Jean Luc Picard. Of de Stargate reeksen. Ook al zo'n geweldige sci-fi serie.



Nu lig ik op bed/op de bank met de griep en de hele dag slapen lukt me maar niet. Ik hoest de longen uit mijn lijf dus wakker ben ik toch. Wat te doen? Ik lig op de bank en kijk naar een sci-fi film op Film1 of naar Sy-Fy Channel naar de serie Enterprise (idd een van Star Trek afgeleide Spin-Off) Onder het gehoest en gekuch door kan ik toch genieten van de voordelen van het hebben van de griep. Gisteren kon ik eens kijken naar een film die ik eerder gemist had in de programmering kennelijk. Over een buitenaardse invasie. En vandaag komt er weer in, over area 51. Ik ben er verzot op! Als (kennelijk) 1 van de weinige vrouwen die dol is op science fiction films en series. Kan me nog herinneren dat ik ooit met toenmalige man bij War of the worlds zat in de bioscoop en dat de mensen op 1 hand te tellen waren. Nerds voornamelijk (hoewel ik gruw bij het woord) sommigen mannen met vriendin die er duidelijk met frisse tegenzin zat, of omdat Tom Cruise nu eenmaal meedeed. Ik zat te genieten en je zag dat die dames veel liever bij een andere film gezeten hadden. Al dan niet met Tom Cruise. Ik weet niet wat het is. Ik hou van veel genres, ook van kostuumdrama's bijvoorbeeld maar science fiction, daar ben ik toch echt wel heel erg verzot op!

Dus ik kijk tussen de hoestbuien door maar even snel in de gids of er nog een leuke Sci Fi serie of zo komt, anders heb ik nog wel genoeg films in de kast staan om me zoet te houden.







En om even t verschil te zien: Toen er nog geen visual effects waren om giga ruimteschip effecten te krijgen (zie je ze al zitten met een draadje met een ruimteschip eraan?)



© KH

Wednesday 15 February 2012

Piepen en kraken



Vanmorgen moest ik toch bij de huisarts zijn voor Jongste en vroeg tussendoor snel voor mezelf iets. Wat natuurlijk eigenlijk niet mag. Huisartsen zijn aan uur en tijd gebonden en je hebt maar 10 minuten per patiënt en zelfs dan lopen ze nog uit. Ik kom er dan ook zelden tot nooit. Dus dacht: als ik er nu toch ben voor Jongste, vraag ik het gewoon nu. Ik kreeg er ook pas gisteravond laat echt last van.
Vriend had me aangestoken met een nieuwe verkoudheid. De vorige was net verdwenen. Deze is vervelender, veel hoesten, en veel slijmerig gedoe.

Sinds een jaar of anderhalf na een hele zware verkoudheid, piep ik. Niet gewoon even een kucherig piepje nee ik piep in mijn borstkas. Vooral 's nachts als ik in bed lig heb ik een vreemde rochelige piep. Ik kuch, maar het gaat niet weg, het blijft piepen. Nu ik deze nieuwe verkoudheid heb, krijg ik het ineens vreselijk benauwd! Gisteravond begon het. Ik moest hoesten en ineens voelde ik een benauwdheid in mijn borstkas die ik niet eerder gehad heb. Ooit, na die ene zware verkoudheid, had ik van de huisarts zo'n pufje gekregen. Om die laatste symptomen van die verkoudheid te helpen doen verdwijnen. Ik dacht niet dat het echt hielp en had dat pufje niet helemaal opgemaakt. Dus ik pak dat ding en neem er 1. Onmiddellijk voel ik dat het helpt, iets. De ergste benauwdheid trekt weg. Vreemd.



Vanmorgen zegt de huisarts dus tegen mij: 'Dat kan ik nu niet doen, maar maak maar een afspraak en dan doen we een uitgebreide longfunctie test. Het zou zomaar astma kunnen zijn.' Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd om bloed te laten prikken. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij. Astma.. Als het dat uiteraard is dan.



Aangekomen in het ziekenhuis op de afdeling waar ze bloed prikken is het zo druk dat het lijkt of heel mijn woonplaats is uitgelopen om net vandaag bloed te doneren. Er is nog net 1 plekje over voor mij. En iedere keer als er iemand aan komt lopen zie je zijn of haar gezicht geschrokken kijken hoe vol de wachtkamer zit. Mijn buurman en ik maken er bijna een spelletje van: 'Daar komt er weer 1. Hoe kijkt ie? Ja, da's schrikken he!' Het roepen van namen is ook complete willekeur zo lijkt. Mensen die net aangekomen zijn mogen meteen komen terwijl mensen die al ruim voor mij binnen zaten nog zitten als degene die tegelijk met mij aankwam binnengeroepen wordt. Zouden ze roepen op wat er geprikt moet worden? Of op hoeveel buisjes? Of op leeftijd? Er is geen pijl op te trekken. Mijn buurvrouw aan de andere kant smst haar baas maar dat ze 'iets'  later komt. Ze bladert door een tijdschrift en stoot mij aan: 'Moet je nu kijken'. zegt ze en ze laat me kleine meisjes zien die met zo'n miss-verkiezing mee doen ergens in Amerika. De kleuters zien er uit als kleine volwassenen in wulpse houdingen.



Ze schudt haar hoofd nog eens een keer en wordt dan binnengeroepen. Ze was na mij binnengekomen. Dan komen de dames van het vrijwilligers werk met de koffie. Iedereen gaat verzitten, behalve diegenen die nuchter moeten blijven. En dat blijken er nog heel wat te zijn. Ik niet, ik hoefde niet nuchter dus ik mag een bakje koffie. Dan klinkt er een gekrijs uit de prik-kamer. Een van de kinderen krijgt waarschijnlijk die naald onder ogen want ik hoor iemand zeggen dat het zo erg toch niet is en dat hij stil moet zitten want dat het dan geen pijn doet. Even later komen ze naar buiten met ieder een nep-injectienaald. Even vraag ik me af of dat nou een goed idee is of niet. Maar dan word ik geroepen en als ik opsta stoot mijn buurman mij aan: 'Je moet 'bingo' roepen!' Ik lach.
Als ik in de stoel zit duurt het even voor ze mijn ader kan vinden. Ik had haar daar al voor gewaarschuwd toen ik ging zitten. Mijn aders zijn kennelijk nogal moeilijk vindbaar. Die zien die naald natuurlijk en maken dat ze wegkomen, slim bekeken. Ik heb wel eens iemand gehad die toch ging prikken en ik heb een week met een blauwe arm rondgelopen. Deze verpleegkundige doet dat gelukkig niet. Zij voelt en klopt en duwt maar nee hoor, hij wil niet. Ik raad haar aan de andere arm te nemen. Gelukkig doet ze dat en daar waren mijn aders niet op berekend. Die aan de rechterarm was niet op tijd weggekropen en ze vindt hem dan ook meteen. Ze neemt het benodigde bloed af en plakt mijn arm af. Nu heb ik op beide armen watjes met tape. Ik kan weer gaan.
De wachtkamer is zo mogelijk nog voller gestroomd. Mijn buurman zit er nog en knikt naar me terwijl ik de wachtkamer uitloop en het bloedhete ziekenhuis verlaat. Nu nog naar de apotheek om een nieuw pufje te halen en ik kan naar huis naar de koffie.

Ik ben benieuwd wat de huisarts volgende week te vertellen heeft. Wat dat gepiep en kortademigheid te betekenen heeft. Och ik hou maar in gedachten dat krakende wagens het langst lopen. Af en toe een beetje smeren en dan moet het weer goed zijn, toch?

© KH

Tuesday 14 February 2012

Life Lessons

Ik surf wel eens via StumbleUpon op internet en kom daar de mooiste dingen tegen. Heel handig als je zelf even geen inspiratie hebt. Maar ook omdat er zoveel moois op het www te vinden is. Zoals deze life lessons van Regina Brett


  1. 

Life isn't fair, but it's still good.

  2. When in doubt, just take the next small step.
  3. Life is too short to waste time hating anyone.


  4. Don't take yourself so seriously. No one else does.


  5. Pay off your credit cards every month.
  6. You don't have to win every argument. Agree to disagree.


  7. Cry with someone. It's more healing than crying alone.
  8. It's OK to get angry with God. He can take it.


  9. Save for retirement starting with your first paycheck.


  10. When it comes to chocolate, resistance is futile.
  11. Make peace with your past so it won't screw up the present.


  12. It's OK to let your children see you cry.


  13. Don't compare your life to others'. You have no idea what their journey is all about.
  14. If a relationship has to be a secret, you shouldn't be in it.


  15. Everything can change in the blink of an eye. But don't worry; God never blinks.


  16. Life is too short for long pity parties. Get busy living, or get busy dying.
  17. You can get through anything if you stay put in today.


  18. A writer writes. If you want to be a writer, write.

  19. It's never too late to have a happy childhood. But the second one is up to you and no one else.


  20. When it comes to going after what you love in life, don't take no for an answer.
  21. Burn the candles, use the nice sheets, wear the fancy lingerie. Don't save it for a special occasion. Today is special.


  22. Overprepare, then go with the flow.


  23. Be eccentric now. Don't wait for old age to wear purple.


  24. The most important sex organ is the brain.
  25. No one is in charge of your happiness except you.
  26. Frame every so-called disaster with these words: "In five years, will this matter?"


  27. Always choose life.


  28. Forgive everyone everything.


  29. What other people think of you is none of your business.


  30. Time heals almost everything. Give time time.


  31. However good or bad a situation is, it will change.

  32. Your job won't take care of you when you are sick. Your friends will. Stay in touch.
  33. Believe in miracles.
  34. God loves you because of who God is, not because of anything you did or didn't do.
  35. Whatever doesn't kill you really does make you stronger.


  36. Growing old beats the alternative - dying young.

  37. Your children get only one childhood. Make it memorable.

  38. Read the Psalms. They cover every human emotion.
  39. Get outside every day. Miracles are waiting everywhere.


  40. If we all threw our problems in a pile and saw everyone else's, we'd grab ours back.


  41. Don't audit life. Show up and make the most of it now.


  42. Get rid of anything that isn't useful, beautiful or joyful.


  43. All that truly matters in the end is that you loved.


  44. Envy is a waste of time. You already have all you need.


  45. The best is yet to come.
  46. No matter how you feel, get up, dress up and show up.


  47. Take a deep breath. It calms the mind.


  48. If you don't ask, you don't get.
  49. Yield.


  50. Life isn't tied with a bow, but it's still a gift...

Monday 13 February 2012

Pubers en wat nu?



Daan had het van de week in haar blog over puberen. Het zette me aan het denken over mijn pubers. Oudste is 17 en wordt in de zomer 18 en vindt zichzelf geen puber meer. Dat hij wel het gedrag vertoont van een puber is hem nog niet opgevallen kennelijk. Jongste is nog 14 en wordt aanstaande zaterdag 15 en zit er dus nog volop in. De puberteit.
Mijn moeder zegt altijd dat wat ik zelf in mijn puberteit deed ik nu twee keer zo erg terug krijg. Ikzelf vind dat ik nogal braaf was en deed wat mijn ouders zeiden. Behalve dan het stiekeme roken, dat is het enige. Verder was ik zeer braaf en gehoorzaam. Moet je nu mee aankomen, gehoorzaam.



Oudste rookt en niet eens stiekem. Want als ik het hem zou verbieden gaat hij het ergens anders wél stiekem doen en met wat ze tegenwoordig allemaal roken... Heb ik het liever (liever helemaal niet) dat hij het hier in de achtertuin openlijk staat te doen.
Nee, waar ik een beetje mee zit is het straffen. Hoe straf je nu een puber? Kon je toen ze klein waren nog volstaan met een tik op de vingers als ze ergens aan zaten of een bestraffende boze blik, nu lijkt niets meer indruk te maken.

In mijn familie praat iedereen nogal met stemverheffing, het lijkt of iedereen schreeuwt maar het is echt gewoon hard praten. Zodra je dan boos wordt gaat je stem mee en ja dan zit het tegen schreeuwen aan. Werkt dat bij een puber? Welnee, die doen gewoon even zo 'vrolijk' mee of nemen het (nog erger) over. Dat heeft geen effect dus. Het wegnemen van hun favoriete game, of Playstation, X-box, computer of smartphone dan? Wil je een puber laaiend krijgen, met deuren horen gooien of zelf geen vrijheid meer hebben (je neemt tenslotte iedere vorm van communicatie naar hun buitenwereld weg) moet je dat vooral doen. Het lijkt meer op 'terugpakken' van de puber. Jij doet iets wat mij niet aanstaat, dus ik doe iets waar ik jou mee kan hebben. Het werkt niet, je brengt je punt niet over.
Ook niet om hem huisarrest voor de rest van het jaar te geven, wederom heb je daar vooral jezelf mee en je kind leert er niks van.



Wat werkt dan wel?
- Voor een korte tijd huisarrest. Bijvoorbeeld: een weekend, een paar dagen, niet weken of maanden. Laat hem (of haar) wel gewoon gaan sporten. Het is goed voor het zelfvertrouwen wat ze in deze periode in hun leven toch al zo nodig hebben.
- Laat ze klusjes in en rondom huis doen. Auto wassen, gras maaien, onkruid eruit halen dat soort dingen. Maar ja, eigenlijk vind ik zelf dat ze dat gewoon ook eens zo uit zichzelf moeten doen. (hahaha, yeah right)
- Heb je een oudere puber (zoals ik met Oudste) kun je nog onderscheid maken. Die komen en gaan vaak wanneer het hen uitkomt zonder zich wat van welke regel dan ook wat aan te trekken. Ik zeg wel eens:  Het is hier geen hotel! Met zulke pubers kun je andere regels opstellen. Ik vind het bijvoorbeeld best dat hij komt en gaat wanneer hij dat wil, als zijn school er maar niet onder lijdt. Maar zodra hij niet uit zijn bed wenst te komen om op tijd op school te komen, stel ik regels in. Ik heb zelfs met hem een contractje opgesteld met als voorwaarde dat als hij zich daar niet aanhoudt, hij dan die week ook niet weg mag, heel de week niet: Dus niet op tijd uit bed en naar school, is niet weg. En hij gaat graag weg!
Je kunt ook het volgende doen: Zeg tegen je oudere puber: Als jij je niet aan je tijden kunt houden, sluit ik de deur en kom je er niet meer in, dan zie je maar waar je slaapt. Maar ik denk dat er maar weinig ouders zijn die dat zullen doen.



Mijn ouders lagen altijd te luisteren tot ik thuis kwam, niet zo heel moeilijk gezien in om 12 uur thuis moest zijn. Oudste komt soms om 3 uur thuis, dan  hoor ik hem echt niet meer! Van de week maakte hij het helemaal bont! Hij was pas om half 5 thuis gekomen. Hij was bij een vriend geweest en niet gaan stappen. (daar heeft hij geen geld voor aangezien  hij altijd blut is) Wat zei hij nou de volgende dag dat ze gedaan hadden? Zijn vriend, 18 jaar, en hij 17 hadden eerst film gekeken en daarna tot half 5 met LEGO gespeeld! 'MAM, dat was vet hoor! Hij heeft alle Starwars LEGO!!' Hij keek me stralend aan! En ik? Ik verstopte mijn hoofd in mijn boek en dacht: Volgens mij hoef ik me nog niet echt zorgen te maken, voorlopig dan...

© KH

Sunday 12 February 2012

Muziek op zondag, the 27 club

Vanmorgen hoorde ik dat zangeres Whitney Houston was overleden op 48 jarige leeftijd. Nu was ik geen fan maar erg is het, veel te jong.
Er is een hele groep muzikanten die op nog jongere leeftijd overleed.

The 27 club, zijn muzikanten die allemaal op de leeftijd van 27 jaar overleden zijn. Hun meest recente 'aanwinst' als je daar al van mag spreken is Amy Winehouse.
Andere artiesten zijn: blues zanger Robert Johnson, Jim Morrison, Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain en Amy Winehouse.

In de media wordt aan deze club gerefereerd op het moment dat er een artiest met een losbandige levensstijl op 27-jarige leeftijd overlijdt. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij het overlijden van zangeres Amy Winehouse in 2011.




Wat mooi en apart dit: Ik wist niet dat Jim Morrison dit soort dingen ook gemaakt had. Wat jammer dat hij (en met hem alle anderen van de '27 club) zo jong gestorven zijn. Wat zouden we allemaal nog meer gekregen hebben van hem, van Jimi, van... ? 









© KH

Saturday 11 February 2012

Quotes and Pics 10

Valentine's day special:













© KH

Valentijnsdag

http://www.pressies4princesses.co.uk/img/content/gifts-solved/heart-her-hands.jpg


Valentijnsdag

Oftewel de mythe van de prins en het hangbuikzwijn.

Dinsdag is het weer Valentijnsdag. En hoeveel vrouwen onder ons zijn de stad weer in geweest om een aardigheidje (of meer) voor hun geliefde te kopen? Geef maar toe.
En dames, is het niet zo dat we ieder jaar weer hopen op een presentje of aardigheidje terug van onze mannen?
Daar staat de vrouw dan, naast haar man, hangbuik, afstandsbediening in de hand met een beetje pech als hij opstaat nog een bouwvakkersdecolleté ook!. 

‘Kijk eens lieverd, wat ik voor je heb?' zegt ze terwijl ze hem het cadeautje overhandigt. Hij kijkt verstoord op van zijn televisieprogramma. Grist het uit haar handen en bromt: ‘Waar is dit nu weer voor?’ 
‘ Het is Valentijnsdag, liefje’, zegt ze met een glimlach in de hoop dat hij doet alsof. ‘Hm, commerciële nonsens’, moppert hij terwijl hij onderuitgezakt in zijn luie stoel verder zapt. De vrouw druipt teleurgesteld af naar de keuken waar ze dapper zegt: ‘Koffie lieverd?' 

Weer een teleurstelling, ze had het kunnen weten. De hele stad heeft ze afgezocht op zoek naar iets waar ze hem, dacht ze, blij mee zou kunnen maken. Niet te duur, want daar heeft hij een hekel aan, maar wel iets
wat met Valentijnsdag te maken heeft, natuurlijk. En was het voorgaande jaren ook al niet zo dat hij er niet eens aan gedacht had? 
Maar laten wij 'vrouwen onder elkaar' eens heel eerlijk tegen elkaar zijn. Onze mannen kunnen het toch niet gauw goed doen toch? Kopen ze wel wat zeggen we: 'En we zouden niks doen!' Kopen ze niks dan is het huis te klein! Waar of niet! 


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdk2VbM1T0WIHUxR21PsMF_lNAUtRH0B9yWs9TFOz6PjTqJfcc0ep_2Pv7t7O47PnncjDVQlN8SBi-k-6e8gU6rvs5vhBGM8KO7x6cOaYr7EJx5YAC1B9A932rGjrlZ69SUeY5283eCY/s320/valentines_day.jpg


Wat is nu eigenlijk precies Valentijnsdag en welke onverlaat is er mee begonnen?
Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen, of kaarten. Valentijnsdag wordt gevierd op 14 februari. Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn. Een meisje moet een brief schrijven aan de jongen, en de jongen een roos geven aan het meisje.
Een roos… let wel een roos! Dus de ‘opgeklopte commerciële nonsens’ waar komt die dan vandaan?
Nou uiteraard uit de Verenigde Staten van Amerika:
In de Verenigde Staten is men, uit commercieel oogpunt, begonnen met het verleggen van de nadruk van anonieme liefde naar liefde. Valentijnsdag is in België en Nederland in korte tijd, sinds midden jaren 90, een
groot commercieel succes geworden: cadeauwinkels, boekwinkels en bloemenwinkels profiteren hiervan.
Vrouwen zoeken hun hele leven naar die prins op het witte paard. We kijken naar romantische films en zien romantische (knappe) mannen hun geliefden veroveren met schijnbaar weinig moeite en veel plezier.





Maar de waarheid is, dat de ‘moderne prins’ geen wit paard heeft maar Volvo rijdt met stoelverwarming. 
Zijn sixpack al jaren geleden verruild heeft voor een beertender en nu dus als een hangbuikzwijn in diezelfde Volvo hangt!
Het liefst hangt hij thuis op zijn luie stoel met de afstandsbediening in zijn knuist geklemd en Valentijnsdag? Dat is commerciële nonsens.
Feitelijk heeft hij daar een punt, maar dames, willen wij niet allemaal minstens 1 dag in het jaar weten dat we geliefd zijn, al is dat op een commercieel onzinnige dag?

Waar is George Clooney als je ‘m nodig hebt….

Happy Valentine’s day!

©  KH

Friday 10 February 2012

Frustratie

Consider how hard it is to change yourself and you'll understand what little chance you have in trying to change others. 
~ Tom Robbins
 

En daar ging mijn kalme (ahum) zelf. Weinig slaap vannacht, tegen weer een hyperventilatie aan, en dan hoeft er maar iets te gebeuren of hup... ik vlieg uit de bocht. En natuurlijk weer omdat hij weer iets nalaat te doen wat we afgesproken hebben. Frustrerend is dat! En waarom kan ik het niet laten gaan? Waarom niet? Omdat het over hem gaat, en hij zo'n verschrikkelijke krent is. Waar gaat het tenslotte helemaal over? € 75. Meer niet. Het enige wat ik nog per maand ontvang van hem, die mijn ex is. Meer krijg ik niet, meer is niet afgesproken. Kost en inwoning bijdragen voor de kinderen. Zoveel eten pubers tenslotte niet! Toch? Boos kan ik er nóg om worden, op mezelf dat ik zo stom geweest ben destijds daarmee in te stemmen. Ik betaal voor Jongste zoon hij voor Oudste en verder die € 75 die ik hoor te krijgen. En die ik weer niet kreeg deze maand. En dat is dus frustrerend.

Ik wil geen contact meer met hem, als het niet hoeft heb ik voor mezelf besloten, toen hij 2 weken geleden Oudste kwam halen en binnen kwam denderen en meteen op mijn memobord in de keuken keek, naar mijn afspraken en briefjes die daar her en der opgeprikt hingen. 'Waarom weet ik dat niet'? vroeg  hij toen hij een briefje met het logo van de school van Oudste ontwaarde. Ik keek hem aan en zei niks. Dacht later pas: Hoe haal je het in je hoofd? Het is mijn huis? Al jaren niet meer het jouwe! Waar bemoei je je mee! Sinds hij weer in onze woonplaats is komen wonen denkt hij dat hij zich weer overal mee kan bemoeien. Oudste zei laatst tegen me: 'Papa zit nogal op zijn centen'. Ik keek hem aan en hield wijselijk mijn mond. Als de kinderen het ook al in de gaten hebben, dacht ik.



Ik ben aan het proberen me te beteren. In allerlei opzichten maar iedere keer als ik met hem te maken krijg in wat voor opzicht dan ook, komt er iets in me gevaren, een duiveltje. Ik verander in een of andere feeks die hele nare gedachten krijgt, die boos wordt om niks, die steen die ooit in mijn maag zat maar weg was, keert weer even zo vrolijk terug en ik raak vreselijk gefrustreerd. Hij bepaalt alles of denkt alles te bepalen. Hij wil zeggenschap, over het leven van de kinderen, over mijn leven, over het geld. Ik moet mee betalen aan de treinkosten van Oudste enkel en alleen omdat Oudste een opleiding doet in een andere stad waar hij het niet mee eens was, omdat de opleiding die Oudste eerst deed (en die hij vond dat Oudste moest gaan doen) Oudste 'een beetje' verkloot heeft omdat het totaal niet was wat Oudste wilde doen. Dat was omdat zijn vader wilde dat hij dat ging doen. Puur uit kwaadheid moeten Oudste en ik nu meebetalen aan de trein. Want het is tenslotte mijn schuld dat Oudste van die andere school af moest. Ik stimuleerde hem niet genoeg.



En hoe ik ook probeer het naast me neer te leggen, en hoe ik ook probeer te denken: een ex is niet voor niets een ex. Het helpt allemaal niet. Ooit was het plan als vrienden uit elkaar te gaan. Dat ging heel even goed. Tot ex ziek werd, een hart-operatie moest ondergaan, een aantal tia's kreeg en nu lijkt het of hij weer even boos is als aan het eind van ons huwelijk. En het is zo frustrerend. Dat jij wel vooruit wilt, zonder hem en zonder boosheid. Maar niet kunt.

En toch zal ik ook dit een plek moeten geven. Hoe dan ook. Want doe ik dat niet voelt het alsof  hij gewonnen heeft. Of hij mij in zijn macht heeft. En dat heeft niemand. Alleen ikzelf  heb de macht over hoe ik op zijn gedrag reageer. Ik zal moeten kiezen het te negeren. Niet meer te mailen en denken: joh dan betaal je toch niet! Zielig, met jouw salaris, maar ik heb mijn leven en ik laat mijn leven niet meer bepalen door jouw houding en gedrag. Streep eronder! Klaar ermee! Jij raakt mij niet meer! Nooit meer! ZO!

© KH

Thursday 9 February 2012

Poetry

Via StumbleUpon kom je de mooiste dingen tegen. Vandaag kwam ik dit gedicht tegen van Mary Elizabeth Frye (Dayton, Ohio, 13 November, 1905 – Baltimore 15 September 2004) Ze werd geboren als Mary Elizabeth Clark, en werd wees op de leeftijd van drie jaar. In 1927 trouwde ze met Claud Frye.
De identiteit van de auteur van het gedicht was onbekend tot het eind van de jaren 1990, toen Frye onthulde dat ze het had geschreven. Haar claim werd later bewezen door Abigail Van Buren.

Grafmonument op St. John's Cemetery Edinburgh

Do Not Stand At My Grave And Weep

Do not stand at my grave and weep,
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.
 Mary Elizabeth Frye

© KH