Jezelf leuk vinden

Gisteren schreef ik een blog over obesitas. Een van de opmerkingen die ik kreeg was: En toch, zal je eerst van jezelf moeten houden zoals je bent, dik of niet. Van de Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die 'men' van haar heeft (jijzelf de grootste)... 
Mijn wijze blog-vriendin Daan die had het weer eens bij het rechte eind. Want houden van jezelf is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Je kunt niet van een ander houden zegt men, als je niet eerst van jezelf houdt. En dat valt niet mee. Je 'moet' aan allerlei verwachtingen voldoen, niet in de laatste plaats die van jezelf. 


Van jezelf houden, dan moet je jezelf accepteren zoals je bent. Ik roep dat altijd wel: What you see is what you get, take it or leave it. Maar doe ik dat zelf ook? Accepteer ik mezelf zoals ik ben? Ben ik blij met mij? 




Laten we wel wezen, wat je bent is ook een product van je opvoeding. In je zit een  hoop (gefrustreerde) zinnen, opmerkingen die je allemaal opgeslagen hebt en gebruikt als ze in je straatje van pas komen. Tegen mij zijn ook dingen gezegd die ik nu nog hoor in mijn hoofd. Die tegen me gebruikt worden in mijn eigen hoofd. Maar is dat eerlijk? Kan ik zo ooit mezelf accepteren zoals ik ben? Moet ik al die shit niet gewoon voor eens en voor altijd Deleten zoals ik in een van mijn vorige blogs al schreef? Dan pas kan ik mezelf accepteren zoals ik ben, en doorgaan met wat voor mens ik echt wil worden. Eerst die overbodige ballast weg en dan worden wie ik wil zijn. Dus weg met de negatieve gedachten, weg met het verleden, en alleen terug denken aan de leuke dingen en bruikbare dingen, niet meer ergens in blijven hangen. We moeten door tenslotte. En dan, mezelf accepteren en respecteren. Mijn lijf wil dit niet meer dat heeft ze vaak genoeg laten weten. Dus, beter luisteren naar mijn lijf. Leren luisteren. Meer mediteren, leren luisteren naar mezelf.

Want als ik niet van mijzelf leer houden, waarom zouden anderen dan van mij houden? Als ik mezelf niet accepteer, waarom zou een ander dat dan moeten? Ik ben ik, en ik mag er best zijn.
De Kati die daar ergens diep van binnen wordt geplet door de verwachtingen die ze zelf van zichzelf heeft. En niet waar maakt, al jaren niet en daarom niet van zichzelf houdt. Ik denk dat het dát is. En dat ik daarom ben gestopt van mezelf te houden en mijn lichaam dit aan te doen. Ik hoop dat het doen inzien daarvan genoeg is en een begin is. De tijd zal het leren. 






© KH