Zorgen

Vandaag hoorde ik het nieuws over Prins Friso. Dat hij in coma ligt en het niet zeker is of hij wel zal ontwaken. Of hij überhaupt wel zal herstellen zonder blijvende schade aan zijn hersenen. Ik had gehoopt op beter nieuws maar wat triest.

Vanaf dat je in verwachting bent zit je eigenlijk al in zorgen over je kinderen. Zal alles wel goed gaan? Zal hij of zij wel goed opgroeien? Later als ze gaan lopen, naar school gaan of zelf naar school willen gaan fietsen, sta je doodsangsten uit of alles wel goed zal gaan. Nu mijn jongens in de puberteit zitten, hou ik mijn hart vast of ze wel voorzichtig zullen zijn met drank, drugs, meisjes en sex. Wat moet de Koningin op dit moment een zorgen hebben om haar middelste zoon. Alle zorgen die wij om onze kinderen hebben vallen daarbij in het niet.



Het leven is vergankelijk zie je maar weer en je moet iedere dag genieten. Ook van die puberbuien. Van de 'grote' zoon die het beter denkt te weten met zijn 17 jaar want hij is tenslotte al 'bijna' volwassen (vindt ie zelf). Ook al zit je soms tegen het pubergedoe aan te hikken en mopper je weer eens als Jongste niet wil eten en hij is al zo mager, dan nog mag je je gelukkig prijzen. Het kan zoveel erger. Jongste heeft 'maar' een lichte vorm van autisme ook al ontkend hij dat zelf bij hoog en laag en wil hij daar nog steeds niet aan, en wil hij 'normaal' zijn. (wat is normaal?) Het kan zoveel erger allemaal. Je wordt weer eens met je neus op de feiten gedrukt. Je ziet hoe een moeder zorgelijk ziekenhuis in, ziekenhuis uit loopt. Dan kan ze wel dé koningin zijn, in de eerste plaats is ze toch moeder. En ik heb met haar te doen. Alles wat ze doet wordt uitgemeten in de bladen, op televisie. Wat een verdriet moet ze hebben.

Zorgen maken terwijl er (nog) niks aan de hand is, is verspilde energie. Je zorgen maken om de toekomst van de kinderen terwijl ze zelf gewoon lekker nog in hun puberteit genieten van het leven is zonde van je tijd samen. Nu zijn ze nog thuis, nu kun je nog genieten van ze. Veel te snel breekt de tijd aan dat ze het huis uit zullen gaan en ook al denk ik heel soms hoe lekker rustig dat zal zijn, ik moet er echt nog niet aan denken dat die tijd aan breekt! Laat mijn mannen nog maar lekker onder moeders vleugels blijven.
Maar is dat niet moeders eigen? Je zorgen maken. Mijn moeder zegt altijd: Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Dus zij heeft dat ook, net zo goed. En wat een zorgen moet de Majesteit zich op het ogenblik maken! Ik hoop dat het nog goed komt, ik kan het me zo goed voorstellen hoe zij zich moet voelen.
Al leest ze dit niet, ik wil haar en de familie toch veel sterkte wensen. Ik leef met ze mee.

© KH