Piepen en kraken

Vanmorgen moest ik toch bij de huisarts zijn voor Jongste en vroeg tussendoor snel voor mezelf iets. Wat natuurlijk eigenlijk niet mag. Huisartsen zijn aan uur en tijd gebonden en je hebt maar 10 minuten per patiënt en zelfs dan lopen ze nog uit. Ik kom er dan ook zelden tot nooit. Dus dacht: als ik er nu toch ben voor Jongste, vraag ik het gewoon nu. Ik kreeg er ook pas gisteravond laat echt last van.
Vriend had me aangestoken met een nieuwe verkoudheid. De vorige was net verdwenen. Deze is vervelender, veel hoesten, en veel slijmerig gedoe.

Sinds een jaar of anderhalf na een hele zware verkoudheid, piep ik. Niet gewoon even een kucherig piepje nee ik piep in mijn borstkas. Vooral 's nachts als ik in bed lig heb ik een vreemde rochelige piep. Ik kuch, maar het gaat niet weg, het blijft piepen. Nu ik deze nieuwe verkoudheid heb, krijg ik het ineens vreselijk benauwd! Gisteravond begon het. Ik moest hoesten en ineens voelde ik een benauwdheid in mijn borstkas die ik niet eerder gehad heb. Ooit, na die ene zware verkoudheid, had ik van de huisarts zo'n pufje gekregen. Om die laatste symptomen van die verkoudheid te helpen doen verdwijnen. Ik dacht niet dat het echt hielp en had dat pufje niet helemaal opgemaakt. Dus ik pak dat ding en neem er 1. Onmiddellijk voel ik dat het helpt, iets. De ergste benauwdheid trekt weg. Vreemd.



Vanmorgen zegt de huisarts dus tegen mij: 'Dat kan ik nu niet doen, maar maak maar een afspraak en dan doen we een uitgebreide longfunctie test. Het zou zomaar astma kunnen zijn.' Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd om bloed te laten prikken. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij. Astma.. Als het dat uiteraard is dan.



Aangekomen in het ziekenhuis op de afdeling waar ze bloed prikken is het zo druk dat het lijkt of heel mijn woonplaats is uitgelopen om net vandaag bloed te doneren. Er is nog net 1 plekje over voor mij. En iedere keer als er iemand aan komt lopen zie je zijn of haar gezicht geschrokken kijken hoe vol de wachtkamer zit. Mijn buurman en ik maken er bijna een spelletje van: 'Daar komt er weer 1. Hoe kijkt ie? Ja, da's schrikken he!' Het roepen van namen is ook complete willekeur zo lijkt. Mensen die net aangekomen zijn mogen meteen komen terwijl mensen die al ruim voor mij binnen zaten nog zitten als degene die tegelijk met mij aankwam binnengeroepen wordt. Zouden ze roepen op wat er geprikt moet worden? Of op hoeveel buisjes? Of op leeftijd? Er is geen pijl op te trekken. Mijn buurvrouw aan de andere kant smst haar baas maar dat ze 'iets'  later komt. Ze bladert door een tijdschrift en stoot mij aan: 'Moet je nu kijken'. zegt ze en ze laat me kleine meisjes zien die met zo'n miss-verkiezing mee doen ergens in Amerika. De kleuters zien er uit als kleine volwassenen in wulpse houdingen.



Ze schudt haar hoofd nog eens een keer en wordt dan binnengeroepen. Ze was na mij binnengekomen. Dan komen de dames van het vrijwilligers werk met de koffie. Iedereen gaat verzitten, behalve diegenen die nuchter moeten blijven. En dat blijken er nog heel wat te zijn. Ik niet, ik hoefde niet nuchter dus ik mag een bakje koffie. Dan klinkt er een gekrijs uit de prik-kamer. Een van de kinderen krijgt waarschijnlijk die naald onder ogen want ik hoor iemand zeggen dat het zo erg toch niet is en dat hij stil moet zitten want dat het dan geen pijn doet. Even later komen ze naar buiten met ieder een nep-injectienaald. Even vraag ik me af of dat nou een goed idee is of niet. Maar dan word ik geroepen en als ik opsta stoot mijn buurman mij aan: 'Je moet 'bingo' roepen!' Ik lach.
Als ik in de stoel zit duurt het even voor ze mijn ader kan vinden. Ik had haar daar al voor gewaarschuwd toen ik ging zitten. Mijn aders zijn kennelijk nogal moeilijk vindbaar. Die zien die naald natuurlijk en maken dat ze wegkomen, slim bekeken. Ik heb wel eens iemand gehad die toch ging prikken en ik heb een week met een blauwe arm rondgelopen. Deze verpleegkundige doet dat gelukkig niet. Zij voelt en klopt en duwt maar nee hoor, hij wil niet. Ik raad haar aan de andere arm te nemen. Gelukkig doet ze dat en daar waren mijn aders niet op berekend. Die aan de rechterarm was niet op tijd weggekropen en ze vindt hem dan ook meteen. Ze neemt het benodigde bloed af en plakt mijn arm af. Nu heb ik op beide armen watjes met tape. Ik kan weer gaan.
De wachtkamer is zo mogelijk nog voller gestroomd. Mijn buurman zit er nog en knikt naar me terwijl ik de wachtkamer uitloop en het bloedhete ziekenhuis verlaat. Nu nog naar de apotheek om een nieuw pufje te halen en ik kan naar huis naar de koffie.

Ik ben benieuwd wat de huisarts volgende week te vertellen heeft. Wat dat gepiep en kortademigheid te betekenen heeft. Och ik hou maar in gedachten dat krakende wagens het langst lopen. Af en toe een beetje smeren en dan moet het weer goed zijn, toch?

© KH