Frustratie

Consider how hard it is to change yourself and you'll understand what little chance you have in trying to change others. 

~ Tom Robbins

 

En daar ging mijn kalme (ahum) zelf. Weinig slaap vannacht, tegen weer een hyperventilatie aan, en dan hoeft er maar iets te gebeuren of hup... ik vlieg uit de bocht. En natuurlijk weer omdat hij weer iets nalaat te doen wat we afgesproken hebben. Frustrerend is dat! En waarom kan ik het niet laten gaan? Waarom niet? Omdat het over hem gaat, en hij zo'n verschrikkelijke krent is. Waar gaat het tenslotte helemaal over? € 75. Meer niet. Het enige wat ik nog per maand ontvang van hem, die mijn ex is. Meer krijg ik niet, meer is niet afgesproken. Kost en inwoning bijdragen voor de kinderen. Zoveel eten pubers tenslotte niet! Toch? Boos kan ik er nóg om worden, op mezelf dat ik zo stom geweest ben destijds daarmee in te stemmen. Ik betaal voor Jongste zoon hij voor Oudste en verder die € 75 die ik hoor te krijgen. En die ik weer niet kreeg deze maand. En dat is dus frustrerend.

Ik wil geen contact meer met hem, als het niet hoeft heb ik voor mezelf besloten, toen hij 2 weken geleden Oudste kwam halen en binnen kwam denderen en meteen op mijn memobord in de keuken keek, naar mijn afspraken en briefjes die daar her en der opgeprikt hingen. 'Waarom weet ik dat niet'? vroeg  hij toen hij een briefje met het logo van de school van Oudste ontwaarde. Ik keek hem aan en zei niks. Dacht later pas: Hoe haal je het in je hoofd? Het is mijn huis? Al jaren niet meer het jouwe! Waar bemoei je je mee! Sinds hij weer in onze woonplaats is komen wonen denkt hij dat hij zich weer overal mee kan bemoeien. Oudste zei laatst tegen me: 'Papa zit nogal op zijn centen'. Ik keek hem aan en hield wijselijk mijn mond. Als de kinderen het ook al in de gaten hebben, dacht ik.



Ik ben aan het proberen me te beteren. In allerlei opzichten maar iedere keer als ik met hem te maken krijg in wat voor opzicht dan ook, komt er iets in me gevaren, een duiveltje. Ik verander in een of andere feeks die hele nare gedachten krijgt, die boos wordt om niks, die steen die ooit in mijn maag zat maar weg was, keert weer even zo vrolijk terug en ik raak vreselijk gefrustreerd. Hij bepaalt alles of denkt alles te bepalen. Hij wil zeggenschap, over het leven van de kinderen, over mijn leven, over het geld. Ik moet mee betalen aan de treinkosten van Oudste enkel en alleen omdat Oudste een opleiding doet in een andere stad waar hij het niet mee eens was, omdat de opleiding die Oudste eerst deed (en die hij vond dat Oudste moest gaan doen) Oudste 'een beetje' verkloot heeft omdat het totaal niet was wat Oudste wilde doen. Dat was omdat zijn vader wilde dat hij dat ging doen. Puur uit kwaadheid moeten Oudste en ik nu meebetalen aan de trein. Want het is tenslotte mijn schuld dat Oudste van die andere school af moest. Ik stimuleerde hem niet genoeg.



En hoe ik ook probeer het naast me neer te leggen, en hoe ik ook probeer te denken: een ex is niet voor niets een ex. Het helpt allemaal niet. Ooit was het plan als vrienden uit elkaar te gaan. Dat ging heel even goed. Tot ex ziek werd, een hart-operatie moest ondergaan, een aantal tia's kreeg en nu lijkt het of hij weer even boos is als aan het eind van ons huwelijk. En het is zo frustrerend. Dat jij wel vooruit wilt, zonder hem en zonder boosheid. Maar niet kunt.

En toch zal ik ook dit een plek moeten geven. Hoe dan ook. Want doe ik dat niet voelt het alsof  hij gewonnen heeft. Of hij mij in zijn macht heeft. En dat heeft niemand. Alleen ikzelf  heb de macht over hoe ik op zijn gedrag reageer. Ik zal moeten kiezen het te negeren. Niet meer te mailen en denken: joh dan betaal je toch niet! Zielig, met jouw salaris, maar ik heb mijn leven en ik laat mijn leven niet meer bepalen door jouw houding en gedrag. Streep eronder! Klaar ermee! Jij raakt mij niet meer! Nooit meer! ZO!

© KH