Obesitas

 

Gisteren had ik een afspraak bij de praktijkondersteuner bij de huisartsenpraktijk. Sinds ik anderhalf jaar geleden ook zo'n zware verkoudheid heb gehad als afgelopen week, bleef ik maar piepen alsof er slijm vast bleef zitten. Dat wilde ik laten onderzoeken. De huisarts dacht aan astma, ik niet. Maar ja, ik gooi (met dank aan mijn moeder's imprint effect) alles op mijn overgewicht.

Maar de longinhoud zat goed (voor iemand met mijn gewicht) want ja ik ben geschrokken. Na 1 blik op de computer op mijn dossier geworpen te hebben. Staat daar ineens het woord: obesitas. Bij mij. We hebben een heel gesprek gehad over mijn 'dik zijn', de opmerkingen van mijn moeder die altijd maar denkt dat ze het goed bedoelt, en de tranen kwamen alweer. Het eeuwige gevecht tegen de kilo's. Om van te janken. Ze wilde me eerst naar een sportschool/therapeut/diëtist sturen om mijn knop te helpen omzetten. Die is bijna om denk ikzelf. Alleen Vriend moet mee willen werken, we moet meer bewegen en beter op voeding letten. Of nee, nu gebruik ik het excuus dat hij moet meewerken. Maar uiteindelijk is het allemaal aan mij of ik wel of niet aan een gezond gewicht kom. Heb ik er last van? Ja. Beweeg ik genoeg? Buiten het naar en van mijn werk fietsen en 2 keer in de week met de buuf wandelen? Nee, dat is voor mijn lijf normaal. Niets extra's waar ik van af zou moeten vallen. Eet ik extreem veel? Nee, niet eens. Ik eet verkeerd. Ooit zei een diëtiste dat ik zelfs te weinig at. 

Wat is nu eigenlijk het verschil tussen overgewicht en obesitas? Ik heb het een en ander opgezocht en hier ben ik toch wel van geschrokken: 

Obesitas wordt gedefinieerd als een chronische ziekte, waarbij een zodanig overmatige vetstapeling in het lichaam bestaat dat dit aanleiding geeft tot gezondheidsrisico's. Aldus de in 2008 verschenen 'Richtlijn Diagnostiek en behandeling van obesitas bij volwassenen en kinderen'.
Obesitas is een ziekte. Dat wil zeggen dat er medische aandacht op het gebied van preventie, diagnostiek en behandeling nodig is en dat deze toestand niet alleen kan worden beschouwd als een ongemak.
Obesitas is een chronische ziekte. Het is een levenslang probleem waar voortdurende aandacht voor nodig is en nog geen genezing bestaat.
De vetstapeling moet zodanig zijn dat deze leidt tot gezondheidsproblemen. Dit verwijst naar de totale hoeveelheid lichaamsvet enerzijds en de vetverdeling anderzijds.

En ik grap altijd dat ik een Rubens vrouw ben. Gewoon overgewicht, dat stadium ben ik ruim gepasseerd, zo blijkt.
Ik heb een hele lieve vriendin met morbide obesitas. Zij heeft ooit in een blog haar levensverhaal verteld wat zo aangrijpend was. Onlangs las ik in de sociale media van haar dat ze aan het afvallen is. Als zij kan afvallen na al wat zij moet doorstaan, dan kan ik het toch ook? Waarom heb ik altijd die stem (delete) in mijn hoofd dat ik het niet kan? Of word ik zodra 'men' over mijn gewicht begint, meteen weer die onzekere muts die denkt: zoeken jullie het maar uit, en hou ik vast aan dat gewicht? Dat is het enige wat zeker is? Wat een onzin!  Ik moet toch aan mijzelf denken? Het wordt mooier weer, ik hou van de natuur, van de lente. Ga naar buiten, ga wandelen! Bouw het op! Ik woon notabene op 10 minuten lopen van het bos! Wat ben ik nou voor slappe tut! Soms verschuil ik me achter mijn dikke lijf, in mijn hoofd, en waarvoor? Ik haat het net zo erg als anderen die er naar kijken. En dan nog! Veel mensen zeggen vaak dat omdat ik lang ben, het niet eens zo opvalt dat ik 'dik' ben. Obesitas! Ik zie het nog zo staan op die pc van de huisarts! 

Dus wat ga ik doen? Niet meer lui op de bank hangen na mijn werk. Maar mijn wandelschoenen aantrekken, camera mee voor je weet maar nooit, mp3 in mijn oor en wandelen! Een paar keer per week en opbouwen naar iedere dag. 

Straks komt mijn moeder met mijn zus nog voor de verjaardag van Jongste. Natuurlijk moet er taart gegeten worden. Dat is het eerste wat ik moet laten staan. En minder koffie drinken met die bergen melk en zoetjes die ik nam. Ik heb nu al 5 dagen geen koffie op, een beter moment om te beginnen is er niet. Hoe lang vecht ik al niet tegen mezelf en mijn lijf? Te lang. 

En het doet pijn, al die programma's over te dik zijn. Al het commentaar van mensen. Ik eet niet te veel, ik heb veel medicijnen, dat scheelt ook. En ik eet alleen verkeerd, vooral in het weekend. Ook al omdat ik zo'n hekel aan koken heb. Verandering van levensstijl kost tijd. Verandering van je manier van denken ook. Maar dat woord: obesitas, gaat maar niet uit mijn hoofd. En dan kan ik verder nog zo gezond zijn, geen suiker, geen hoog cholesterol, maar al het andere, piepen, kortademig, is niet gezond voor iemand van mijn leeftijd. In smoesjes verzinnen ben ik goed om niet te hoeven afvallen. Nu ze nog bedenken om wél af te vallen. En aan mezelf te gaan denken.

Ik kan excuses bedenken wat ik wil, ik weet donders goed waar het aan ligt.
Tijd om de knop om te gooien. 

© KH