Monday 31 October 2011

All Hallows Eve

It was All Hallows Eve
And she was all alone
Shadows surrounded her
One single candle burning
All around her 
Voices whispered
Or so she thought

At All Hallows Eve
Her senses were
So much more
Alert it seemed
Did she hear footsteps
Or was that her
Imagination

O was All Hallows Eve
Already in the past
So she thought when suddenly
Something brushed by her skin
She cried out in fright
The voices buzzed in her head
Or did they?

On this All Hallows Eve
A young woman was 
Scared to her death 
And became as one
With the voices 
She didn't want to understand
Voices of her own past

© KH

Sunday 30 October 2011

Muziek op zondag, Easy Listening

De klok is weer een uur terug gegaan. We moeten allemaal weer even wennen aan een ander ritme. Niemand heeft mij nog geleerd hoe mijn biologische klok teruggezet moet worden dus ik lag lekker om 6 uur met wijd open ogen te kijken. Dus langzaam wakker worden, wennen aan de wintertijd. (van mij hoeft die flauwekul dus allemaal niet) Ik heb inmiddels al een lange boswandeling achter de rug. En nu even tijd voor wat rustige muziek: 








Echte zondagochtendplaat!


Dit gaat door alles heen, kippenvel! Geweldig! (valt onder een hele andere categorie maar toch even geweldige Soul)






© KH

Saturday 29 October 2011

The legend of King Arthur

Ik ben al heel lang gefascineerd door mythes, sages en legendes. Vooral de Griekse mythes maar nog meer door die van het Engelse rijk. En dan met name die van Koning Arthur. Al die Keltische verhalen zijn machtig mooi om te lezen maar die van Koning Arthur doet me wat. De laatste tijd zijn er nogal wat films en series over verschenen. Zo kijken wij elke zaterdag naar Merlin op de BBC al is dat een geheel andere versie dan de normale Arthur verhalen. Op woensdag is er nu ook een serie 'Camelot'. Ik vind het fascinerend hoe de jonge Arthur bij andere ouders terecht kwam, aan het zwaard kwam en zo aan de macht. En hoe rechtschapen hij als koning werd in die tijd. Zeker voor die tijd. 

Toen wij in Dorset op vakantie waren zijn we naar Glastonbury (het voormalige Avalon) geweest waar de abdij staat, nu een ruïne van Glastonbury. Dezelfde abdij waar Lady Guinevere geweest zou zijn. Daar ook ligt het graf van koning Arthur. Geen mooi praalgraf. Nee, een stuk gras met een bordje erbij waar hij dan moet liggen. Geen graf voor een koning. Is het een legende? Of is het toch...? Ik blijf hopen en denken dat er toch een kern van waarheid in al die prachtige verhalen moet zitten. 




 The Legend of King Arthur



Wer feared through the world

And in the castle of Tyntagill
King Uther mee begate,
Of Agyana, a bewtyous ladye,
And come of hie estate.

And when I was fifteen yeere old,
Then was I crowned kinge:
All Brittaine, that was att an upròre,
I did to quiett bringe;

And drove the Saxons from the realme,
Who had opprest this land;
All Scotland then, throughe manly feates,
I conquered with my hand.

Ireland, Denmarke, Norwaye,
These countryes wan I all;
Iseland, Gotheland, and Swetheland;
And made their kings my thrall.

I conquered all Gallya,
That now is called France;
And slew the hardye Froll in feild,
My honor to advance.

And the ugly gyant Dynabus,
Soe terrible to vewe,
That in Saint Barnards mount did lye,
By force of armes I slew.

And Lucyus, the emperour of Rome,
I brought to deadly wracke;
And a thousand more of noble knightes
For feare did turne their backe.

Five kinges of paynims I did kill
Amidst that bloody strife;
Besides the Grecian emperour,
Who alsoe lost his liffe.

Whose carcasse I did send to Rome,
Cladd poorlye on a beere;
And afterward I past Mount-Joye
The next approaching yeere.

Then I came to Rome, where I was mett
Right as a conquerour,
And by all the cardinalls solempnelye
I was crowned an emperour.

One winter there I made abode,
Then word to mee was brought,
How Mordred had oppressd the crowne,
What treason he had wrought

Att home in Brittaine with my queene:
Therfore I came with speede
To Brittaine backe, with all my power,
To quitt that traiterous deede;

And soone at Sandwiche I arrivde,
Where Mordred me withstoode:
But yett at last I landed there,
With effusion of much blood.

For there my nephew Sir Gawaine dyed,
Being wounded in that sore
The whiche Sir Launcelot in fight
Had given him before.

Then chased I Mordered away,
Who fledd to London right,
From London to Winchester, and
To Cornwalle tooke his flyght.

And still I him pursued with speed,
Till at the last wee mett;
Wherby an appointed day of fight
Was there agreed and set:

Where we did fight, of mortal life
Eche other to deprive,
Till of a hundred thousand men
Scarce one was left alive.

There all the noble chivalrye
Of Brittaine took their end.
O see how fickle is their state
That doe on fates depend!

There all the traiterous men were slaine,
Not one escapte away;
And there dyed all my vallyant knightes.
Alas! that woefull day!

Two and twenty yeere I ware the crowne
In honor and great fame,
And thus by death was suddenlye
Deprived of the same. 


Thomas Percy 




Frank Dicksee


*
The last sleep of Arthur in Avalon- E Burne-Jones


King Arthur's Tomb in Glastonburry's Abbey


Glastonbury Abbey


Glastonbury Tor, de plek waar Avalon zou zijn geweest.

Deze serie is dus prachtig, aanstaande woensdag de laatste twee, ik dacht voorlopig maar lees net op Youtube dat de show gecancelled is! O da's balen! Waarom halen ze alle mooie series na een paar afleveringen weg? Jammer!




De Arthur Legende is dus nog lang niet uitgeput, er zijn nog genoeg filmmakers, producenten, verhalenschrijvers, noem maar op die er inspiratie uit putten. En dan ook nog mensen zoals ik, die er bij weg kunnen dromen, denkend aan hoe het in die tijd was. Dromend over een Engeland in die tijd.
The king is dead, long live the king!

© KH

Friday 28 October 2011

Opvoeden




Mijn zonen zijn beiden in de puberteit. Oudste zoon is 17 en is flink aan het puberen. Jongste is 14 en aardig onderweg. Oudste zit op het MBO en doet de opleiding 'Urban design'. Of wel 'stedenbouwkunde' genoemd. Jongste zit in 3 VMBO en wil kok worden dus heeft nu al deels praktijk en deels theorie.
Ooit dacht ik zoals vele ouders dat school een aanvulling moest zijn op de opvoeding. Daarom kozen wij de school uit die ongeveer aan zou sluiten bij wat wij voor ogen hadden. In de loop van de basisschool tijd van beide jongens zijn wij daar wel flink op terug gekomen, maar dit is een geheel ander onderwerp.

Een aantal weken geleden was ik op een ouderavond van de school van Oudste. De directeur opende de avond met een praatje. Hij had een krantenknipsel in de hand. Hij vertelde wat daarin stond: Zoveel procent van de ouders vond dat de opvoeding thuis moest aansluiten bij de opvoeding op school of een vervolg moest krijgen op school. De directeur vroeg hoeveel van de aanwezige ouders van de sector BAM dit ook vonden. Aarzelend gingen hier en daar toch nog wat vingers omhoog, velen wilden liever niet meteen die microfoon van de directeur onder hun neus gedrukt krijgen. De directeur vertelde: 'Hoe kan het denkt u, dat een school zo groot als deze, aansluit aan al de wensen van al die ouders? De een voedt zo op, de ander zo. En wij als leerkrachten moeten maar net weten hoe u als ouders het wilt. Met andere woorden, voor de een zullen we het goed doen, voor de ander misschien dan weer niet. Op dat moment. Het bestaat niet dat wij het altijd voor elke ouder goed doen op ieder moment. Moet u eens kijken hoeveel er voor deze opleiding al aanwezig zijn! Zo zijn er vele opleidingen, met nog meer leerlingen en ouders. Dan zouden we voor iedere leerling en ouder moeten weten wat zij willen en hoe zij het willen. Dat is niet te doen! De meesten van u zullen dat wel snappen denk ik.'
Instemmend geknik van de ouders.

Maar hoe vaak lees je niet een bericht dat er een ouder een klas binnengelopen is omdat zijn of haar kind straf gekregen heeft van een leerkracht en die ouder dat onterecht vond? Of een slecht punt wat die ouder onterecht vond? Of erger nog: Dat die ouder de leerkracht 'wel eens even zal vertellen hoe hij erover denkt', of grof geweld toepast! Natuurlijk is het voor een school niet te doen om aan iedere wens van iedere ouder tegemoet te komen qua opvoeding. Of aan te sluiten aan de opvoeding thuis.
Maar... je mag van een school wel een bepaalde standaard normen en waarden verwachten. Daarvoor kies je een school meestal ook uit. Dat ze je kind wat leren. Het 'Jantje, Pietje, Klaasje' in plaats van 'meneer Jansen' zoals wij dat vroeger kenden en het joviale onder leerlingen en leraren drijft soms wel wat te ver door. Een zekere afstand is helemaal niet gek, en respect moet er zijn van leerlingen tot hun leerkrachten, zeker op zo'n MBO waar mijn Oudste zit! Het is wel de bedoeling dat deze jongeren klaar gestoomd worden voor het bedrijfsleven. Waar ze ook heus niet tegen iedere baas 'Jantje of Pietje' zullen mogen zeggen.

Soms zeggen ze wel eens dat het in 'onze tijd' te streng was allemaal, maar misschien is het in deze tijd voor onze kinderen wel niet streng genoeg. Alles kan maar en alles mag maar. Zelfstandigheid staat hoger in het vaandel dan wat dan ook. Ik weet niet of dat het allerbelangrijkste is. Misschien is het wel belangrijker de jongeren te leren dat ze ervoor moeten werken om wat te willen bereiken. Dat het niet allemaal komt aanwaaien. Maar soms zijn er ook ouders die nog wat kunnen leren, door eens wat vaker naar zulke directeuren te luisteren bijvoorbeeld.
Want ik denk dat er nog heel wat ouders zijn die echt vinden dat de school hun kinderen moet opvoeden, dan hoeven ze dat tenminste zelf niet te doen.

© KH

Thursday 27 October 2011

Tien dingen om dankbaar voor te zijn



Ik ben 'The Secret' aan het lezen en vandaag las ik: Maak een lijstje met dingen waar je dankbaar voor bent.
Nu weet ik niet of het juist lang of kort zal zijn die lijst maar 'better safe then sorry' dus ik hou het op:

Tien dingen om dankbaar (maar vooral blij mee) voor te zijn: (Dingen dus geen personen want het spreekt voor zich dat je dankbaar bent voor je familie en gezin, toch?)

1. Mijn ouwe trouwe laptop. Ik heb hem zo nodig en dat weet hij.
2. Mijn boekenkast vol boeken. De boekenkast heeft mijn vader ooit nog gemaakt, lang, lang geleden, toen ik nog een heel klein meisje was. Hij is in de loop der jaren veranderd, geschilderd en toen mijn moeder hem niet meer kwijt kon, mocht ik hem hebben. En ik ben er dolblij mee!
3. Mijn eigen huisje. Dankbaar zeker dat ik mijn huis kon houden toen ik ging scheiden, blij dat ik er nu nog steeds woon.
4. Mijn tuin. Lekker rommelig en daar hou ik van.
5. De vele vogels in mijn tuin. Vanaf mijn plekje in de huiskamer, geniet ik zo van de vogels die mijn tuin bezoeken. Of van de herfstkleuren.
6. Mijn camera. Sinds ik het fotograferen ontdekt heb en deze camera gekregen heb, blijf ik maar uitproberen, mezelf uitdagen beter te worden. Weet niet of dat lukt maar ik vind het wel leuk om te doen en daar gaat het om.
7. Mijn ontwikkeling op 'spiritueel' vlak. Is het spiritueel? Ik weet het niet. Mindful, zelfverbetering, zoiets. Alles om een fijnere, betere mij te worden, waar ik zelf heel blij van word. Sterker van word, nog sterker want ik ben al heel blij met hoe sterk ik de afgelopen jaren geworden ben! :-)
8.Boeken, ik kan niet zonder boeken. Ontspannen met een boek, even weg in een andere wereld. Zo ben ik in mijn puberteit ook begonnen met zelf schrijven.
9. Het schrijven, daar zou ik ook niet meer zonder kunnen. Dankbaar voor die uitlaatklep.
10. Muziek, als je ergens heel dankbaar voor moet zijn, of blij van wordt is het muziek! Ik kan me niet heugen dat ik zonder muziek in mijn leven geweest ben. Een van de eerste herinneringen in mijn prilste jeugd is het nummer van Joe Dassin Aux Champs Ellysees. Ik ben opgegroeid met Franse chansons en klassieke muziek maar later natuurlijk ook met popmuziek.In mijn tienerjaren, The Police, The Cure, U2, the Simple Minds Depeche Mode.  Het is heerlijk om even te relaxen met wat muziek. En nu zijn er zovelen die mijn oren strelen. Of als ik een drukke dag gehad heb of op zondagmorgen, ClassicFm aanzetten. Heerlijk!

Waar ik overigens heel erg happy van word, altijd weer in wat voor bui ik ook ben is van Dido:

Wednesday 26 October 2011

See

(foto found on Google)

See me
Hear me
Listen to me

Touch me
Notice me
Pay attention to me

Don’t judge me
Get to know me
Take time for me

To often
People ask
How are you
And don’t want
To know the
Answer, really

It’s much easier
To pretend all
Is well
To walk past
Each other
Every day
And not notice
The other

See
Another one’s pain
Or stop and
Listen
There are too
Many
Lonely people
In this world

© KH

Tuesday 25 October 2011

Charlotte

Ze rende de trappen af zo hard ze kon. Met haar handen hield ze haar rokken een beetje omhoog om niet te vallen. Volgens haar moeder zou haar aanstaande ieder moment uit Londen kunnen arriveren maar ze dacht toch echt niet dat zij daarop bleef wachten? Op een wildvreemde man waar zij dan mee moest trouwen? En dan nog wel Sir Henry! Die pompeuze, arrogante.. Geen haar op haar net gekapte hoofd die daaraan dacht. Achter haar hoorde ze haar moeder's stem die haar riep. Ze holde maar door en botste bijna tegen een van de dienstmeisjes op. Het kon haar niet schelen. Weg, ze moest weg en wel nu meteen. Ze gooide de deur open en net toen ze het pad af rende zag ze aan het begin van de oprijlaan al twee ruiters aan komen rijden. Daar zou je het hebben. Ze holde zo hard als ze kon en pas toen ze zo'n pijn in haar zij kreeg dat ze het niet meer uithield stopte ze. Ze keek waar ze was. Ze had zo ver gerend dat ze op de heide aangekomen was. Als kinderen speelden zij hier vaak, zij met haar zussen en broertje. Twee van haar zussen waren al getrouwd. Haar broertje zat op Oxford en haar andere zus beweerde maar dat ze het klooster in ging om niet te hoeven trouwen met een wildvreemde. Dat leek haar op dit moment een uitstekend idee. Ze rilde bij het idee dat ze voor de rest van haar leven naast een of andere enge oude vent in bed moest liggen. En dan de rest nog. Ze wist wat de taak van de vrouw was. Nee, dat was niets voor haar, haar zus had groot gelijk. Haar moeder vond het natuurlijk allemaal maar onzin. Maar zij was dan ook met vader getrouwd geweest. Vader was 3 jaar geleden gestorven en sindsdien deed haar moeder niets anders dan haar dochters uithuwelijken aan in haar ogen een goede partij. Haar twee andere zussen waren met oudere mannen getrouwd. Van die hopeloze gevallen die alleen overgebleven waren. Wel aardig maar dat was het dan ook. En nu moest zij...Nee echt niet. Ze sloeg haar armen om zich heen. Het was fris en ze was zonder omslagdoek weggerend. Ze zuchtte en ging tegen een stam van een afgebroken boom zitten. Hier zou ze blijven zitten tot meneer de huwelijks aanzoeker weg was. 

Ze moest in slaap gevallen zijn want het was ineens donker geworden. Ze zag geen hand voor ogen. Nou ja, heel in de verte zag ze wat licht flikkeren. Dat moest het huis zijn. Ze stond op, stijf en stram van de kou. Moeder zou woest zijn, dacht ze. Langzaam slenterde ze in de richting van het licht. Ze zuchtte. Ze had helemaal geen zin om moeder of die kerel onder ogen te komen. Kon ze nu maar gewoon verdwijnen. Ze had het al van zovele families gehoord. De vrouwen die geen keus hadden met wie ze trouwden. Het is gewoon belangrijker met welke familie ze trouwen dan dat hun dochter gelukkig is, dacht ze. Alles draait erom dat het geld in de familie blijft, of het landgoed en de naam van de familie hoog gehouden wordt. 'Ik ben in de verkeerde tijd geboren denk ik', verzuchtte ze ineens hardop. Ze schrok zelf van haar stem. En alsof haar stemming al niet slecht genoeg was, begon het ook nog eens te regenen. 'Natuurlijk'!, riep ze. 'Dat kan er ook nog wel bij'. Haar lange rokken werden drijfnat van door het lange gras en de hei lopen. Ze durfde al niet eens meer te denken aan haar goede schoenen. Van haar keurig opgestoken haar was ook niet veel meer over. Het hing in pieken langs haar gezicht. Toen ze voor de zoveelste keer over een stuk steen of boomwortel gestruikeld was, riep ze uit: 'Kan ik niet gewoon verdwijnen!' 

'Ik snap niet waar ze is gebleven, Sir Henry.', handenwringend liep Lady Lovegood heen en weer. 'Mijn dochter wist dat u zou komen en ze rende de deur uit ik dacht u tegemoet. U moet haar toch zijn tegengekomen!' Sir Henry schudde zijn hoofd. Hij had niemand gezien. Nu was hij ook helemaal niet bezig met op jonge meisjes letten. Voor hem hoefde het allemaal niet, maar voor zijn familielijn was het belangrijk dat hij ging trouwen en voor nazaten zorgde. Charlotte Lovegood was de aangewezen persoon daarvoor. Van een oud geslacht en de juiste leeftijd. Maar ja als het kind verdwenen was, dan zat er voor hem niets anders op dan te gaan. Voor de vorm bood hij nog aan mee te zoeken als het daglicht werd. Maar eigenlijk zat hij met zijn gedachten alweer bij de eerstvolgende paardenraces. Lady Lovegood ratelde maar door. 
Bij het krieken van de dag trok hij zijn mantel weer aan, zette zijn hoed op en maakte zich klaar voor vertrek. Hij knikte ten teken van afscheid en vertrok, een radeloze vrouw achterlatend. Het zou hem een zorg zijn. Hij had gezegd naar Charlotte uit te kijken op zijn weg terug, maar meer kon hij niet doen. 
Tegen zijn bediende zei hij: 'We nemen de route over de heide. Die is korter. En wie weet zien we dat vreselijk kind ook wel.'
Zijn bediende knikte en ze gingen op weg. 

De lucht ging van zachtroze over naar lichtgeel ten teken dat de zon opkwam. Hij zag het niet. Net zo min als hij de voetafdrukken van haar zag of die ene achtergebleven schoen. Of de repen stof van haar rokken die aan de struiken waren blijven hangen op de plek waar zij zo radeloos had gevraagd te mogen verdwijnen. Alles beter dan met een koude, harteloze aan zichzelf denkende Lord trouwen, had ze gedacht. Maar hij zag het niet en reed zo snel zijn paard kon, terug naar Londen. 

© KH

Monday 24 October 2011

Positief denken

The only difference between a good day and a bad day is your attitude.  ~Dennis S. Brown
 1308_large

Iedere dag opnieuw neem ik het me voor: Ik ga anders in het leven staan. Meer optimistisch, blijer, hoopvoller voor de toekomst en genieten van het nu. Ik ga meer spiritueler worden en dan bedoel ik niet religieuzer of zo, nee gewoon me meer verdiepen in wat me interesseert. Op dit moment is dat Buddha, wat me meer aanspreekt dan wat me geleerd is van huis uit wat Katholiek is. Wat niet wil zeggen dat ik niet vind dat het niet allebei kan overigens. Ik steek ook nog steeds kaarsjes op bij Maria, maar dit terzijde.

Op mijn 'oude'/andere blog was ik er al mee bezig: met de Trust 30, de quotes van Ralph Waldo Emerson en de wijsheden van mensen die het kunnen weten en er hun hele leven mee bezig geweest zijn. Bezig me te verdiepen in die wijsheden, bedoel ik. Met als doel een betere ik te worden, een diepere zelfbewustheid te creëren wat nu weer heel 'diep' klinkt misschien maar wat me wel tot een beter Kati maakt vind ik zelf.
Alleen, hoe positief ik dan in het leven sta, iedere dag opsta, 1 ding krijg ik niet voor elkaar en dat is nog zeer moeilijk. Ik wil niet meteen zeggen: het irriteert me mateloos want dat is weer een negatieve reactie en dat wilde ik niet meer, maar het zit er dichtbij!

Stel: Je staat 's morgens op, je neemt je (zoals elke morgen) weer voor vreselijk positief te zijn en alles in het positieve te stellen. Alles is ten slotte ook beter en gaat beter als je het zonnig ziet, niet waar. Dat weet jij, dat weet ik, maar weten de mensen om je heen dat ook vraag ik me af. Vaak niet. Het negatieve effect wat veel mensen op anderen uit kunnen oefenen is vaak vele malen groter dan zijzelf beseffen. Wat zijn er verdomd veel negatieve mensen op de wereld! Dat merk je pas als je zelf je hebt voorgenomen zo niet meer te willen zijn!

Thehappiespeople_large


Voorbeeldje: Afgelopen zaterdagavond reden Vriend en ik naar zus en zwager over de snelweg. Zij hadden een opening van hun nieuwe pand. Zwager van zijn kantoor, zus van haar brocante opslagplaats die aan dat kantoor grenst en van waaruit zij haar webshop regelt. Wij zitten dus in de auto, mooi muziekje aan (nieuwste cd van Coldplay) en ineens hoor ik hem vreselijk mopperen. Zit er zo'n bumperklever achter hem. 'Joh', zeg ik nog. 'Laat hem. Hij komt er maar overheen. Laat je niet opjagen.' Maar Vriend maakt zich daar dan zo boos over en kan daar niet tegen dat hij zich zo loopt op te winden dat de hele sfeer in de auto daalt. De 'happy' sfeer is weg, zeg maar. Vriend gaat weer rechts rijden en de bumperklever komt met een noodgang ons voorbij. Ik kijk Vriend verbaasd aan en zeg: 'Waar maak jij je nu zo boos over? Dat is toch allemaal verspilde, negatieve energie? Je laat die man zijn negatieve energie nu op jou overkomen en het zuigt je helemaal mee!' Even is het stil. Dan verzucht hij: 'Je hebt helemaal gelijk. Ik snap niet waarom ik me daar iedere keer zo druk over maak!'

Dus hoe vaak zijn we blij of is ons humeur gewoon heel goed en worden we door anderen in een negatieve spiraal meegezogen? Te vaak denk ik. En dat is jammer. Je zou jezelf erin moeten trainen om dat niet te laten gebeuren, maar hoe? Door tegen jezelf (in jezelf) te zeggen: Zijn/haar humeur raakt me niet. Het is zijn/haar probleem niet het mijne. Zou dat helpen? Door het per geval te bekijken. Waarom is iemand zo negatief? Waarom vinden ze het nodig jou daarin mee te zuigen? Het heeft mij in het verleden zo vermoeid dat ik in ieder geval wil proberen me daar niet meer in mee te laten trekken. In de negativiteit van anderen!
Dat gezegd hebbende: Waarom laat ik mezelf dan iedere dag weer meeslepen door de buien van Oudste puberzoon? Nu zijn dat ook niet gewoon buien maar hij verheft dan meteen zijn stem. Iedere keer denk ik: en nu ga ik rustiger reageren, niet zoals hijzelf doet. Maar zodra hij begint met stemverheffing omdat hij het ergens niet mee eens is, ga ik mee. En dát wilde ik dus niet meer. Het blijft moeilijk je eigen, verlegde, pad te volgen, zo blijkt.
Ik vind van mezelf dat ik op de goede weg was sinds die Trust 30 . Het zou jammer zijn als ik weer terug zou vallen in de Kati die ik niet meer wilde zijn.
Vol goede moed iedere dag dan maar weer opnieuw beginnen. Nee, ieder moment van de dag!
Positief denken! :-)

© KH

Sunday 23 October 2011

Muziek op zondag, Coldplay



Van de week kwam mijn buurman mij de nieuwste cd van Coldplay brengen. Ontzettend lief van m. Gisteravond hadden we een lange autorit en de cd ging mee. Heerlijk voor onderweg, konden we meteen eens goed luisteren wat voor moois de heren nu weer uitgebracht hadden. En of het mooi is! Ik bedacht me dat ze al jaren zoveel moois maken, maar ze pas echt doorgebroken zijn met ´Viva la Vida´. Zonde eigenlijk als je bedenkt dat al het andere moois voor een kleiner publiek toen was. Maar och zij zullen er geen boterham minder om eten op het moment denk ik! ;-)





Uit al dat moois is het lastig kiezen wat op mijn zondag blog te zetten. Maar wat vind ikzelf nu echt vreselijk mooi... Nou dit is het geworden:

Van de nieuwe cd:













Maar het blijft moeilijk kiezen uit zoveel moois, er is simpelweg té veel om uit te kiezen! :-)

© KH

Friday 21 October 2011

De Orthodontist

Gehaast ren ik de orthodontistenpraktijk binnen met mijn zoon in mijn kielzog. Natuurlijk was ik weer de afspraak vergeten. De laatste tijd heb ik een geheugen als een zeef. Nog net op tijd kon ik Thijmen een sms sturen dat hij NU naar huis moest komen, kon hij zijn tanden nog snel poetsen en ben ik al met al ‘maar’ vijf minuten te laat. Als ik sta uit te hijgen voor het loket en ongedurig wat lokken voor mijn gezicht uit veeg, kijkt de assistente me chagrijnig aan.  
‘We hadden om tien voor drie een afspraak’, puf ik. ‘Thijmen de Groot’. De assistente tikt wat, kijkt op haar computerscherm en zegt narrig: ‘U bent wat verlaat’. En als ik aanstalten maak om excuses te stamelen, zegt ze: ‘Maar goed dat het wat uitloopt, u kunt daar wachten’.  
Ik kijk het mens eens aan met een, hopelijk, hautaine blik, en ga in de wachtkamer zitten.
Thijmen zit heen en weer te wiebelen op zijn stoel. ‘Zit stil’, sis ik.  ‘Maar ik verveel me’, jengelt hij. Ik zucht, een ADHD-er van 12 die voor het eerst aan een beugel moet, krijg die maar eens in het gareel. Op een scherm in de wachtkamer licht de volgende naam op van de patiënt die naar binnen mag. Een meisje met een vervaarlijk uitziende beugel staat op en verdwijnt achter de glazen deur. Dan de volgende naam, wij mogen. Ik stoot Thijmen aan die inmiddels zijn hoofd op zijn armen heeft gelegd en totaal niet meer oplet.

We gaan naar binnen en terwijl Thijmen plaatsneemt op een van de behandelstoelen, ga ik daar tegenover zitten. Ik trek mijn rok recht en duw een pluk haar achter mijn oor dat uit mijn wrong piept. Het is warm binnen en ik trek mijn jas uit. Thijmen’s voeten bungelen over de rand van de stoel. Net als ik in gevecht ben met mijn jas, komt de orthodontist aan gelopen. Ik kijk op en ineens lijkt het net of alles in slow motion gaat. De man komt langzaam onze kant op gelopen. Een jonge Griekse God zo lijkt het. Nou jong, iets jonger dan ikzelf ben, vermoed ik. Donker haar, tegen het zwart aan, beetje grijs op de slapen al. Donkerbruine ogen, gespierd lichaam. Donkerblauw, strak T-shirt, wat om zijn gespierde armen spant, op een witte broek. Snel gooi ik mijn jas opzij en sta op. Hij komt naar ons toe en geeft eerst Thijmen een stevige handdruk en dan mij. Hij houdt even mijn hand vast en zegt zijn naam: ‘Bram de Jong’. Niet echt een Griekse God naam maar een kniesoor die daarop let. Hij lijkt mijn hand langer vast te houden, tot ik mijn naam gestameld heb: ‘Eva Custers’. Even kijkt hij me vragend aan. En laat dan mijn hand los. Waarom zei ik nou mijn meisjesnaam? Ik heb het gevoel of ik ontzettend sta te blozen of is het hier gewoon warm? Snel ga ik weer zitten en check mijn outfit. Kort rokje, bloesje, knoopje kan wel verder open. Haar zit omhoog maar dan komen mijn ogen mooier uit. Ik sla mijn benen over elkaar en leun een beetje naar voren om te kijken wat hij met Thijmen doet. Hij praat geanimeerd met Thijmen over wat hij gaat doen of wil doen. Af en toe werpt hij een blik op mij of ik ook luister. Ik knik. Dan moet Thijmen gaan liggen en controleert hij het gebit.

Ondertussen ben ik mijlenver weg. Thijmen is er niet, ik ben er alleen. Geen assistentes. Alleen Bram en ik. Ik loop naar hem toe zoals hij daar op zijn kruk zit, ook dat gaat in slow motion lijkt wel. Ik gooi mijn haar los en ga op zijn schoot zitten. Ik zoen hem, hij zoent me terug en zijn handen zijn overal, hij tilt me op zijn schoot, zijn handen glijden over mijn billen. Gaan via mijn rug naar mijn borsten en dan maakt hij de knoopjes van mijn blouse open. Ik sla mijn handen om zijn nek als hij opstaat en me op de behandelstoel legt. Hij komt over me heen hangen, zoent me en ik voel zijn handen overal. ‘Eva’, zegt hij, ‘O Eva.’ Weer zoent hij me, zijn handen glijden onder mijn rok en ...
‘Mevrouw Custers, mevrouw Custers, bent u het er mee eens?
‘O sorry, wat zei u’, Ik schrik op met een enorm rood hoofd. 
Of ik het er mee eens ben dat Thijmen volgende keer terug komt voor foto’s te laten maken en dan stelt hij daarna een behandelplan op.
‘O ja, natuurlijk prima’, zeg ik met een glimlach.
Dat wordt nog wel een paar jaar beugelen, denk ik glimlachend. Ik ga graag met Thijmen mee naar iedere afspraak. Ik geef de orthodontist een hand en kijkt me nog eens onderzoekend aan. ‘U voelt warm aan, voelt u zich wel goed?
Ja hoor, ik voel me uitstekend dank u, de sleur van een saai huwelijk is op een zeer prettige manier doorbroken.
Mijn dag, wat zeg ik, mijn week is weer goed.

© KH




 (dit verhaal stond in 2009 op mijn weblog.nl blog)

Thursday 20 October 2011

Nooit meer

Gevangen
Zit ze daar
Voor het raam
Te wachten
In haar stoel

Gevangen
Wachtend
Op het einde
De hele dag
Starend

Gevangen
In haar
Eigen gedachten
Voor altijd
Alleen

Nooit meer
Een weg naar het heden

© KH

Wednesday 19 October 2011

Kunst: Jeanne d'Arc

Het wordt weer eens tijd voor meer kunst op mijn blog. Op mijn foto blog heb ik het vandaag over Jeanne d'Arc. Ik ben in Orléans geweest deze zomer (prachtige stad!) en sowieso in de omgeving waar wij op vakantie waren, had Jeanne haar stempel gedrukt. Wij waren in het dorpje St. Catherine de Fierbois waar zij begon met haar tocht en waar een kerkje staat zoals zovelen in die omgeving, vol met afbeeldingen van St. Catherine en Jeanne. Overal stonden standbeelden van haar, in kerken, op pleinen, op glas in lood. Zo'n jong meisje heeft wat los gemaakt. Ze stierf op de brandstapel, nog maar 19 jaar oud. Maar 2 jaar ouder als mijn oudste zoon nu. Niet te begrijpen naar hedendaagse maatstaven. Jeanne had een missie: de Dauphin (Franse kroonprins) op de troon te krijgen in plaats van de Engelse koning. Dat zij dat deed doordat zij geroepen was door engelen, heiligen enz. Daardoor werd zij later voor gek verklaard en ter dood gebracht. Nadat het haar als enige gelukt was het volk voor zich te winnen, plus de Dauphin (Charles VII) op de troon te krijgen, dat wel. Charles VII vond het wel best zo, zette zich er verder niet voor in, leverde haar over aan de Engelsen die haar, omdat ze zich als man verkleed had en stemmen beweerde te horen én nog eens van huis gelopen was, als ketter tot de brandstapel veroordeelden. Zoals zo vaak werd ze na haar dood pas erkend daarvoor, (in 1909 werd ze zalig verklaard en in 1920 heilig door de Rooms-Katholieke kerk) en is het Franse volk haar er dankbaar voor. 
Gezien de grote hoeveelheid standbeelden is ze nog steeds zeer geliefd. 

Ook in de schilderkunst is ze een geliefd onderwerp:

Painting of Joan of Arc with Saints Michael and Catherine by Hermann Anton Stilke
Appearence of Saints Michael and Catherine to Joan of Arc, Herman Anton Stilke

Painting of Joan of Arc in Battle by Frank Craig
Joan of Arc leading the cavalery into battle, Frank Craig

Joan of Arc entering Orleans painting by Jean-Jacques Scherrer
Entering of Jeanne d'Arc at Orléans, Jean-Jacques Scherrer

Joan of Arc in armor praying by Peter Paul Rubens
Jeanne at prayer, Peter Paul Rubens

Ingres---Joan-of-Arc.jpg
Joan of Arc at the coronation of Charles VII, Jean Auguste Dominque Ingres

Joan of Arc at the stake by Jules-Eugène Lenepveu
Jeanne at the stake, Jules-Eugène Lenepveu

© KH

Tuesday 18 October 2011

Planet Earth

Ik kreeg deze link doorgestuurd van mijn wijze kleine zusje en ik heb dit filmpje al wel 5x gekeken en ik hield t niet droog. Van de week het boek The Secret maar weer eens uit de kast trekken en goed lezen. Ik kan het gebruiken! 




© KH

Monday 17 October 2011

Verandering van spijs

Het is tijd
Voor verandering
Alleen 
Wat doe je
Als je als
De dood bent
Geweest
Je leven lang
Voor iedere vorm
Van verandering
Wat dan ook

Het is toch tijd
Voor die verandering
Alleen al
Voor mezelf
Mijn eigen ik
Om beter
In mijn 
Toch al 
Vrij ruime
Vel 
Te komen zitten

Het is tijd
Dat ik ga
Leren
Hoe ik
Die verandering
Dan tot 
Stand
Ga brengen
En te leren 
Over mezelf
Hoe ik ben
In elkaar zit

Het is tijd
Om te
Leren om
Mezelf
eens wat
Liever te vinden
Misschien
Is dat wel
De eerste
Grote stap
Naar verandering

© KH

Sunday 16 October 2011

Muziek op zondag, DMDD recordings

Al veel had ik erover gehoord (en ook gezien door de week bij DWDD) maar gisteravond (nacht) ben ik er dan toch echt eens voor op gebleven. DWDD Recordings. En het was meer dan de moeite waard zeg! Wauw! Wat gaaf om de artiesten eens 'out of the box' te horen zingen. Jan Smit kan ik normaal gesproken wel schieten, maar nu vond ik het wel zo gaaf. Overigens het nummer wat hij zong kan ik ook in de oorspronkelijke versie niet meer aanhoren, Brian Adams Everything I do, I do it for you, maar Jan maakte er een soort country nummer van met een snik die je in die palingsound van m niet zo snel hoort. Echt mooi was het. De 2J's (1 J ontbrak) idem dito. Normaal niet mijn smaak, maar gisteravond, prachtig. Krystl met Amos Lee Arms of a woman, zo mooi!
Marike de Jager. Nooit eerder van gehoord tot ze in DWDD in een ode aan Steve Jobbs the Beatles' Blackbird speelde, en wel zo mooi dat ik overal kippenvel kreeg. Gisteravond deed ze Come together van diezelfde Beatles omdat ze eigenlijk altijd al een Beatle had willen zijn. Zo waren er meer die me verrasten. Ik heb genoten! Helaas zijn de beelden van gisteravond in de Melkweg nog niet op YouTube te vinden maar hier en daar wel wat andere beelden van de artiesten bij DWDD bijvoorbeeld. Enjoy! 


© KH








Versie van Amos Lee:






Saturday 15 October 2011

Worry

"Life is 10% what happens to you and 90% how you react to it." -Charles Swindoll





De laatste tijd dreig ik weer met mezelf aan het mind wrestling te zijn. Oftewel, met mezelf in de knoop te raken, geestelijk dan. Er gebeurd wat in je leven en ik reageer er gespannen op. Niet zoals ik zou moeten na al die challenges die ik gemaakt heb toen met de Trust 3o challenge voor de vakantie. Niet zoals je zou denken hoe iemand zou reageren die al een jaar of wat bezig is met trachten wat meer mindful te leven. 
Bovenstaande quote is dan ook een die precies op mij slaat. Ik reageer er niet goed op, op wat het leven mij toebedeelt. Ik raak in paniek, ik word boos of verdrietig in plaats van het aan te pakken of er wat aan te doen. 


Misschien dat meer mensen dat doen. Als ze citroenen krijgen, zuur kijken in plaats van er limonade van te maken, maar dat is niet de persoon die ik wilde zijn. Niet meer. Ik had mezelf al een aantal keren streng toegesproken: Kati, dat zou je niet meer doen. Kennelijk heeft het niet geholpen. Ik was een Piet paniek en ben het kennelijk nog. O wat baal ik daarvan.
Ik wil niet terug kijken: had ik maar dan... Daar koop je niks voor. Ik wil ook niet naar de toekomst kijken. Je leeft in het NU! Nu is belangrijk. En niet te serieus alsjeblieft. Het leven is te mooi om er niet van te genieten! Maar dat is makkelijk gezegd. Als er geen middelen, financieel gezien, zijn, maak je je toch druk. Dit moet er nog komen, dat moet nog gebeuren. Geniet dan maar eens. Ik ken voorbeelden genoeg in mijn omgeving die door bezuinigingen, of aangekondigde bezuinigingen zich zo druk maken dat hun gezondheid er onder te leiden heeft. Zeg dan maar eens: leef in het nu en geniet.
Natuurlijk kost een boswandeling niks, en daar geniet je enorm van. Zeker met dit weer, in de herfst. Waar er genoeg te zien en te fotograferen is. Maar toch: In mijn hoofd blijft een en ander altijd maar malen. Kon ik dát maar eens uit zetten. Over de pubers, over werk, over van alles. En het slaat eigenlijk nergens op. Want over een hoop dingen hoef ik niet eens te piekeren. Die lossen zichzelf vaak op! 



Mindful leven. Ik blijf het proberen. Mijn hoofd minder vol maken door minder te piekeren, en niet meer op alle situaties te reageren. Meer genieten van 'the little things in life'. En proberen me niet te veel druk te maken over de rest. 
Los laten. Misschien is dát nog wel het beste van alles. Meestal als ik dingen los laat, komt het goed. 
Laaaat los! 


© KH

Friday 14 October 2011

Mindfulness voorkomt depressie



Na mijn scheiding nu 5 jaar geleden, raakte ik in een vreselijke 'dip'. Het woord depressie wilde ik zelf niet gebruiken, maar eigenlijk was het dat wel. Ik wilde er zelf uit komen, weigerde naar een huisarts te gaan. Ik liep als ik alleen thuis was te malen, en te janken dat het niet mooi meer was. Uiteindelijk is het beter gegaan, langzaam maar zeker.
Op dit moment gebeuren er dingen in mijn leven waardoor ik bang ben terug te vallen in weer zo'n, laten we het dip noemen. Ik ben van nature een heel vrolijk mens. Hoewel mijn moeder ooit wel eens gezegd heeft dat ik vroeger al zwaar op de hand kon zijn. Ik kan me ook een periode bij ons thuis herinneren dat mijn vader depressief was. Zijn zus had een dodelijk auto-ongeluk gehad en hij had het erg moeilijk mee. Dus of het 'in de familie' zit, geen idee, maakt ook niet uit.
Na die dip ben ik anders proberen te denken. Meer op het nu, op het spirituele, boeddhisme, het innerlijke gericht. Ik ben meer aan mezelf gaan werken op spiritueel vlak zogezegd. Mindfulness zo je wilt. Alleen versloft dat nogal eens. Door omstandigheden, door dingen om je heen.

Wat lees ik nu op Nu.nl? Mindfulness voorkomt terugkeren van een depressie. Of bij een bestaande depressie kan het de symptomen verminderen! Het gaat hier wel om een op mindfulness gebaseerde cognitieve psychotherapie maar als ik er de eerste keer zelf vanaf gekomen ben, wie zegt mij dat me dat de tweede keer ook niet lukt? Minder tobben en minder malen wil iedereen wel? Kijk natuurlijk is het beter als je dat onder begeleiding doet of in een groep leert. Maar deze miep durft dat weer niet. Op zoiets afstappen. Ik weet niet eens of dat in mijn woonplaats is. Dan erbij, moet je weer iets, ik wil niet moeten, ik wil dat zelf proberen.En het is ook goed om mezelf weer te vinden. 

Dus pak ik straks mijn mindfulness boek er weer eens bij uit de boekenkast en ga ik die weer goed lezen!
Want terug naar die dip, no way! 





© KH

Thursday 13 October 2011

Werk en huishouden




Toen ik klein was, bleef mijn moeder thuis. Ik bedoel ze werkte niet. Mijn vader kwam om een uur of vijf thuis van zijn werk als hij niet in het buitenland op oefening was (hij was militair) en dan aten wij om half 6. 
Mijn vader kwam thuis in zijn mooie militaire legerpak. Niet in zo'n gevechtspak zoals later of tegenwoordig. Nee nog zo'n echt mooi pak. Broek en jasje. Baret op. Aktetas bij zich, broodtrommel eruit en dan verkleedde hij zich en dan gingen we eten. Mijn moeder kon (en nog) goed koken.
Mijn moeder zorgde voor het huishouden. Net zoals haar moeder voor haar. Dat hoorde zo.
Later toen ik al uit huis was ging mijn moeder pas weer werken. En deed mijn vader ook het huishouden en kookte voor zij thuis kwam.
Er is niks mis met een werkende moeder. Maar er is ook helemaal niks met een stay at home mum. Heden ten dage moet iedereen maar carrière maken, ook vrouwen met kinderen. Het wordt maar gestimuleerd door de regering en dat niet alleen maar het is nodig qua geld. Door de crisis is het nodig om beiden te werken.



Maar is gaat het niet ten koste van de kinderen, van jezelf, van je innerlijke rust? Je huishouden wordt maar la la gedaan, in mijn geval wel kan ik zeggen. Ik heb totaal geen puf meer om wat dan ook te doen als ik thuis kom. Ik doe dat werk al bij mijn oudjes namelijk. Kom ik thuis, heb ik echt geen zin meer om nog een keer hetzelfde te doen. Mijn kinderen zitten in de puberteit, hebben aandacht nodig.

Ik heb het idee dat meer mensen in die situatie zitten. Dat ze met het moeten van vandaag de dag ook niet zo bijzonder happy worden. Hoelang zijn je kinderen nog thuis? Ook al zitten ze in de puberteit, ze hebben je misschien nu nog wel harder nodig dan ooit!
En het huishouden? Och ja, dat ook nog. Het huishouden. Mijn moeder heeft het me goed geleerd en toch doe ik het niet best. Dus ik zou het beter kunnen doen, ware het niet dat me de puf vaak ontbreekt na een werkdag.

Onze moeders en oma's hadden misschien wel willen werken en mochten het niet. Ik wil eigenlijk niet en ik moet het. Maar ja, huishouden wil ik eigenlijk ook niet, wat dan wel?  Tja, het is ook nooit goed.

© KH

Wednesday 12 October 2011

Dad



You where my rock, my constant in life
Even though sometimes we had strife
You never hesitated, didn’t think twice
When I needed your help or advice
But dad, deep down I knew
You loved me as I love you
You cried silently when I moved away
It was the wrong man but you couldn’t say
When you got sick much later on
O God, I so hoped you where strong
Strong enough to pull through
To fight this disease, but the cancer grew
Dad, and then you died
I tried to pull it together, but at home I cried
And even now, almost six years later on
I feel the pain knowing you are gone
Does it hurt to die?
Does the wind blow softly on your cloud in the sky?
Are you still watching over me?
Can you look out over the sea?
I feel your presence every day
I know you never really went away
As long as we remember you
You are alive in our hearts, this much is true



© KH

(Dad died eight years ago today, this poem is from my weblog blog from 2 years ago)

Tuesday 11 October 2011

Gevangen

Langzaam opende ze de deur van de kast en keek om het hoekje. Het was stil in huis. Heel voorzichtig kroop ze eruit. Zachtjes om geen geluid te maken. Als hij haar zou horen dan.. ze wilde er niet aan denken. Ze sloop op haar tenen naar de deur en opende die. Weg moest ze, heel ver weg. Zo ver weg dat hij haar niet zou kunnen vinden. Als ze dit jaren geleden allemaal had geweten, dan was ze nooit bij hem gaan wonen. Had ze nooit in die felblauwe ogen gekeken en op slag verliefd geworden. Dan was ze... Als hadden komt is hebben te laat, zei haar oma ooit. Vanuit de gang pakte ze haar schoenen en haar jas. Onderaan de trap luisterde ze. Het was stil. Ze griste haar tas mee en sloop weg. Eigenlijk moest ze vreselijk naar de wc maar durfde niet. Stel dat ze hem wakker maakte. Nee, laat maar, ze keek onderweg wel. Onderweg. Waarheen eigenlijk? Ze had geen idee. Ze wist alleen dat ze weg moest. Weg van hem, weg van dit huis. Spullen pakken kon ze niet meer. Uren had ze zich verscholen in die kast onder de trap. Gelukkig maar dat die op slot kon aan de binnenkant en hij haar daar niet gevonden had. Ze had hem stomdronken naar boven horen stommelen nadat hij haar een tijdje gezocht en geroepen had. 

Uit gewoonte pakte ze haar huissleutels en opende de voordeur. Die kraakte zachtjes. Ze beet op haar lip en deed het bijna in haar broek van angst. Snel opende ze de deur en glipte naar buiten waar ze de deur sloot en weer op slot draaide. Ze holde naar de hoek van de straat waar ze pas haar schoenen en jas aan trok. En nu? Even aarzelde ze en keek achterom naar het donkere huis. Zag ze nu een gordijn bewegen? Ze schrok zo hevig dat ze begon te rennen en niet meer stopte tot ze van de pijn in haar zij niet meer kon. Ze was zomaar ergens heen gerend en ze wist niet eens waarheen. Ze keek om zich heen. Ze stond in een klein park. In het donker zag het silhouet van een bankje. Ze liep er moeizaam naar toe en zonk erop neer. Het begon te waaien en ze ritste haar jas dicht. Maar goed, bedacht ze, dat ze een spijkerbroek aangetrokken had en geen rok. Het zou koud worden vannacht. 

Hoe had het toch zover kunnen komen? Daar zat ze nu, zonder een cent op zak, alleen haar tas bij zich. Ze dacht terug aan de tijd toen ze dacht nog gelukkig te zijn. Toen ze hem leerde kennen. Een knappe slanke man. Hij wilde haar, en liet dat goed merken. Hij was lief voor haar, in het begin. Maar toen begon hij te drinken. Steeds meer en meer. Hij raakte zijn baan kwijt en reageerde het af op haar. Ze wilde weg maar hij bedreigde haar, sloeg haar. Sloot haar op. Sloeg haar zo hard dat ze zich niet buitenshuis durfde vertonen als ze niet opgesloten was. Ze was bang geworden, voor hem, voor de buitenwereld. Op een gegeven moment was alles, zo leek het, aanleiding voor hem om haar een mep te verkopen. Als hij thuis was, maakte zij dat ze weg kwam. Soms bracht hij vrienden mee en dan moest ze echt zorgen dat ze weg was, onzichtbaar was. Anders kon ze nog de hoer spelen ook als ze teveel op hadden. Hoe had ze het zover kunnen laten komen. De tranen stroomden over haar wangen. Pas toen hij haar een paar keer zo lang en hard geslagen had dat haar ogen allebei een week dicht zaten, was voor haar de maat vol. Zodra ze weer wat kon zien zo bedacht ze, zou ze gaan. Ze had geprobeerd om aan geld te komen, maar hij zoop alles op. 
En nu zat ze hier. En ze wist niet wat ze moest. Ze durfde niet naar de politie, bang om terug te moeten waar hij haar gevonden had. 

Langzaam sukkelde ze in slaap op dat bankje. Ze waande zich veilig. Haar ogen vielen dicht. Haar hoofd zakte opzij. Ze wist niet hoelang ze zo gezeten had maar ineens werd ze met een schok wakker. Ze sprong op toen ze voetstappen hoorde. Ze kneep haar ogen toe in een poging beter in het donker te kunnen zien. Wie was daar? Was hij het? Langzaam schuifelde ze voetje voor voetje achteruit. Weg van het bankje. Ineens verscheen hij, uit het niets, uit het donker. Ze slaakte een gil en wilde zich omdraaien om weg te rennen. Maar een grote hand had haar al bij haar keel gegrepen. Ze worstelde om los te komen maar de grote hand zat als een bankschroef rond haar keel vast. Hij was zo groot, groter als zij, en hij tilde haar zo op aan haar nek! Ze spartelde met haar voeten in de lucht en hapte naar adem. De paniek vloog haar aan. Ze zou stikken. Hij kneep haar nog dood. 
Maar ineens liet hij haar los en viel ze op de grond. Hij gaf haar een paar fikse trappen tegen haar rug. Ze kromp ineen van de pijn. 
'En waar dacht jij heen te gaan?' gromde hij. Hij trok haar aan haar haren overeind. Ze gilde het uit. Hij pakte haar hoofd in zijn handen en blafte haar toe: 'Vergeet niet dat je nergens heen kunt. Je hebt geen paspoort. Je bent hier illegaal, mevrouwtje. Je bent hier alleen maar voor mijn plezier. Als ik het wil stuur ik je zo terug naar dat Apenland van je, ben ik duidelijk?' Ze knikte. Doodsbang. 
Waar was haar tas? Hij liet haar gezicht los en snauwde: 'En nu naar huis terug of ik sla je terug.' Snel keek ze op de grond. Daar lag haar tas. Vlug dook ze naar de grond om hem op te rapen. Ze morrelde in haar tas. Waar was het nou? 
'Schiet je nou op?' foeterde hij. Ze knikte naar hem en stond op. Hij kwam op haar af. Ze draaide zich naar hem toe en het volgende ogenblik keek ze in zijn wijd open gesperde ogen. Zijn mond hapte naar adem en er liep een dun straaltje bloed uit. Ze deed een stap achteruit en keek er verbaasd naar. Wat gek, dacht ze. Zijn felblauwe ogen werden ineens heel dof en grijs. Hij deed nog een stap naar voren en viel toen voorover op de grond. Ze keek nog een keer naar hem en zei: 'Nu kan ik terug naar mijn 'Apenland' als ik mijn kleren thuis gehaald heb'. En stapte toen over zijn levenloze lichaam heen. 

© KH

Monday 10 October 2011

Zielepijn

Een schouder
Om op te huilen
Een arm
Om me heen

Heuvel op
Heuvel af
Een doekje
Voor het bloeden

Een pleister
Op de wonde
Van mijn 
Opengereten Ziel

Zo maar 
Wat dingen
Die in mij
Op komen
Als ik naar 
Jou kijk

De nood
Wordt steeds
Hoger
Nijpender
De pijn
Steeds scherper
Of je een
Korstje
Steeds opnieuw
Open krabt
Wat genezen moet

Leven met
Een man
Met autisme
Er zijn geen 
Woorden voor
Dat te beschrijven
Die woorden zijn
Slechts clichés
Of dingen die 
Ik zo nodig heb
Met het leven
Samen met jou

Maar als ik
Het beschrijven kon
Zou dit het zijn

Zielepijn

© KH