A man's best friend

Dogs are not our whole life, but they make our lives whole. ~Roger Caras

Mijn beste maatje is vandaag jarig. Degene die al 12 jaar door dik en dun bij me blijft wat er ook is gebeurd. Hoe ik me ook voelde, in wat voor bui ik ook was. Kijk, dát is vriendschap. De vriendschap die je alleen maar vindt tussen mens en hond: Trouw, aanhankelijkheid.


Want mijn beste maatje, mijn beste vriend(in) is mijn hond. Zij heeft me nooit in de steek gelaten, daar waar anderen dat wel eens deden. Zij is er 'no matter what'. En dat is ook eng, nu ze ouder wordt. Toen ik haar kreeg als pup, bleek dat ze HD had. Ze zou niet zo oud worden, volgens de dierenarts. Inmiddels is ze dus al 12. Je kunt het wel merken, natuurlijk, dat ze ouder is, ze rent niet meer zo hard, ze kan niet meer zulke afstanden afleggen als eerst, maar ze wil nog wel. Ze is nog altijd ontzettend aanhankelijk, vooral bij mij. Zij zoekt ook haar troost bij mij als er iets is, waar zij bang voor is, harde knallen zoals vuurwerk of onweer, ruziënde stemmen (de scheiding heeft bij haar meer teweeg gebracht dan bij de kinderen denk ik wel eens) daar heeft ze moeite mee. Maar op die momenten ben ik er voor haar, zoals zij er zo vaak voor mij is: Als ik verdriet heb, als ik een knuffel nodig heb, ze voelt het als er wat is met mij en dan staat ze meteen naast me. Knap eigenlijk, van zo'n hond.

Ik moet er niet aan denken om haar ooit te moeten missen, maar ik weet dat 12 jaar oud is voor een hond, een hond met af en toe klachten zeker. Ik hoop dat ze nog veel ouder mag worden, want bij het idee aan haar te moeten missen alleen al, kan ik heel verdrietig worden.

Ik hoop daarom op nog heel veel wandelingen door herfstbladeren, rennen en rollen door de sneeuw (waar ze zo gek op is) en nog heel veel jaren samen met mijn Jessie!






© KH