Ouder worden

Morgen ben ik alweer 51 jaar. Leeftijd interesseert me eigenlijk niet maar gek vind ik het wel. In mijn hoofd ben ik nog 18 zeg maar al zegt de spiegel iets heel anders!
Boven de 50, het is wat, maar eerlijk is eerlijk ik zou geen 'jonge blom' meer willen zijn. Wat een gedoe was dat, twintiger zijn. Als ik nu mijn kids zie staan zij toch heel anders in het leven dan ik destijds! Ik denk ook dat het een kwestie van opvoeding is. En omdat ik best wel beschermend opgevoed ben, heb ik het bij mijn kids heel anders gedaan. Ik mocht niet veel, en mijn ouders regelden alles voor me. Ik heb het de jongens altijd zelf laten doen, daar leren ze van. Ze worden zelfstandiger en ze zijn niet onzeker als ze ouder zijn, zoals ik.
Nu ik ouder ben, ben ik misschien nog wel een beetje onzeker, dat gaat nooit helemaal weg, maar het is allemaal iets minder, de scherpe randjes gaan er wel vanaf. Er lijkt iets meer rust te komen, het kan me allemaal iets minder schelen wat anderen van mij vinden of van mij denken en dat is lekker.

Er zijn veel mensen de het erg vinden dat ze richting de 60 gaan. Ik niet, het enige wat ik erg vind is dat mijn moeder ouder wordt en dat ik daar ooit afscheid van moet gaan nemen. En op hun beurt moeten mijn kids dat dan ook van mij. Circle of Life zeg maar. Mijn vader is maar 60 geworden. Ik hoop er dik overheen te gaan. Ik probeer ook van het leven te genieten met de middelen die ik heb. Van de kleine dingen zeg maar. Ik heb genoeg in mijn leven meegemaakt to last a lifetime! Het 'grote genieten' mag van mij komen zeg maar.
Dus op naar die 60! And beyond!

© KH