Thursday 31 May 2012

Slimme ideeën om het leven makkelijker te maken

Al lezende dacht ik: Waarom heb ik daar nou niet aan gedacht? Degene die dit voor mij uitgedokterd heeft waarschijnlijk ook. Handige ideeën, tips en trucs om het leven van alledag aangenamer en makkelijker te maken:

Nooit geweten: Aardbeien kun je simpel uithollen met een rietje:



Wrijf een walnoot over krassen op je meubels ze verhullen deuken en krassen:



Vervelend he als je appel bruin wordt in je lunchbox? Kun je voorkomen door er een elastiek omheen te binden:



Deze ga ik van de week meteen zelf toepassen: Verander je linnenkast: Bewaar beddengoed sets in een van hun eigen kussenslopen en je hoeft niet meer eindeloos te zoeken naar bij elkaar passend beddengoed!



Hergebruik een natte-doekjes-container bijvoorbeeld voor plastic zakjes in op te slaan:



Voeg dit item toe aan je strandtas. Babypoeder krijgt zand makkelijker van je huid - Wie weet dat nou ..?


Kijk naar boven! Gebruik draad om een ruimte te maken om rollen cadeaupapier tegen het plafond te bewaren in plaats het gerommel op de grond. 


Brood clips hebben de perfecte grootte voor snoeren en kabels


Briljante ruimtebespaarder: installeer een trekstang om je spuitbussen aan op te hangen. Geniaal!


Zet uw muffin pan op zijn kop, bak koekjes-deeg over de top en voila - je hebt koekjes bakjes voor fruit of ijs


© KH

Wednesday 30 May 2012

Bij bewustzijn


Terwijl ze daar lag, haar hoofd ingeklemd zodat ze het niet bewegen kon, keek ze met wijd open ogen naar het plafond. Althans ze dacht dat ze lag te kijken naar een plafond. Het was niet meer dan een waas voor haar ogen nog. Naast haar ergens ver weg nog, klonk een constant gepiep. Ze wilde slikken maar dat werd bemoeilijkt door iets. Er zat iets in haar keel. Was het een slangetje? Ze kon ook al niet ademhalen door haar neus, merkte ze. Daar zat ook al iets in. Ook een slangetje? Waar was ze in vredesnaam? Wat was dat akelige gepiep? En dat kleine beetje dat ze door haar andere, vrije neusgat kon ademen, ruiken, wat voor geur rook ze daarmee? Wat voor vreemde lucht was dat? Waarom kon ze haar hoofd niet bewegen? Of slikken?

Hoorde ze nu stemmen? Vaag gemompel drong tot haar door. Er verscheen een hoofd boven haar gezichtsveld. Iemand scheen met een irritant fel lampje in haar ogen. Weer gemompel tegen een onzichtbaar iemand wat ze niet kon verstaan. Kon ze nu haar hoofd maar bewegen, of verstaan wat er gezegd werd. Het hoofd verdween en kwam weer terug. Hij leek het nu tegen haar te hebben. Ze had geen idee wat hij zei. Haar hoofd leek wel uit watten te bestaan. Zijn handen betasten haar hoofd, tenminste dat dacht ze. Ze voelde het niet, wat haar weer zorgen baarde, maar ze zag zijn handen richting haar hoofd verdwijnen. Zijn hoofd schudde met een frons tussen zijn wenkbrauwen heen en weer. Als ze er over na dacht: Ze voelde eigenlijk helemaal niks. Behalve dan dat ze zich vaag bewust was van een rot gevoel in haar keel. Het hoofd van de man zat vast aan een witte jas. Dus toch een ziekenhuis? Maar hoe dan? En waarom dan? Ze wilde het vragen maar ze had geen idee hoe ze dat moest doen. Ze lag daar maar en kon niets van wat ze zou willen.

Ze moest geslapen hebben want toen ze zich weer bewust werd van het gepiep en haar omgeving was het donker. Het hoofd met de witte jas was weg, en ze hoorde ook geen gemompel meer. Het was nog steeds niet mogelijk ook maar iets te bewegen. Het enige wat bewoog was, dacht ze, haar grote teen. Ze kreeg jeuk in haar neus en wilde niezen maar zelfs dat lukte niet. Ineens hoorde ze een langdurig gepiep naast haar. Ze schrok ervan. Wat had ze gedaan? Niks toch? Ze wilde alleen maar even niezen! Haastige voetstappen renden over de gang. Het licht in haar kamer floepte aan, stemmen klonken, haast schreeuwend, tegen elkaar. Het hoofd van de man verscheen weer boven haar gezicht. Hij zei weer wat tegen haar. Dit keer hoorde ze alleen maar de woorden: ‘Blijf’ en ‘niet’ en toen hij zich omdraaide naar, ja dat wist ze dus niet, hoorde ze hem gehaast roepen: ‘opereren’. Hij zou het toch niet over haar hebben? Ze wiebelde weer met haar grote teen. Maar hij zag het niet.

Even later reed ze met bed en al door een gang. Aan weerszijden van haar bed renden mensen. Iemand hield haar hand vast. Wie was dat? Ze wilde haar hoofd draaien maar dat ging niet. Weer hoorde ze iemand roepen, duidelijker dit keer: ‘Ze gaat toch niet dood?’ Ze rilde even, die stem, ze moest die stem kennen. Maar waarvan moest ze die kennen? Kon ze nu haar hoofd maar draaien. De man van de witte jas, die dus een arts moest zijn, liep aan de andere kant van haar bed. Hij keek haar aan, voelde in haar nek, was het haar nek? ‘Wacht even’, riep hij en het bed hield stil. Hij deed iets bij haar hoofd terwijl hij tegen de man aan de andere kant van het bed zei: ‘Ze gaat zo naar de operatiekamer. We weten niet hoe het daar zal gaan. Als je nog wat wil zeggen, zou ik het nu doen, als ik u was. U heeft niet lang de tijd, we hebben haast. We geven u even wat privacy.’ Wat gek, dacht ze, dat ik ineens alles weer hoorde. Ze werd langzaam wakker zeker en natuurlijk beter. En zij wisten het niet. Ze moest het ze vertellen, als dat rottige slangetje maar niet in de weg zat. Ze moest zuinig met haar zinnen zijn, want veel tijd had ze niet, ze zouden haar zo onder het mes leggen. Het was niet nodig. Ze werd beter! Ze zag de arts weg lopen en de andere man boog zich over haar heen. Ze herkende hem. Wat zag hij eruit zeg! Hij had een hechting in zijn wenkbrauw en een blauwe plek op zijn wang. ‘Wat is er met je gebeurd?’, wilde ze vragen. Maar er kwam geen stom woord over haar lippen. Ze probeerde het nog eens maar helemaal niets. Ze bewoog haar grote teen nog maar eens. Hij zag het niet. ‘Mark’, wilde ze roepen, ‘Mark, help me’. Hij huilde en keek haar met betraande ogen aan. ‘Het is mijn schuld’, huilde hij. ‘Als ik niet gedronken had, en naar je geluisterd had toen jij zei dat jij wel zou rijden. Waarom luister ik nou nooit naar je? Sophie, het spijt me zo. Ik had nooit moeten rijden met zoveel drank ik mijn stomme lijf. Het ongeluk, Sophie, wat ik veroorzaakt heb, er zijn 2 kinderen gestorven en hun moeder, en nu jij… ‘ Hij hield op met praten en snikte. Zijn hoofd legde hij op haar borst en het enige wat ze kon denken was: Stommerd, stomme stommerd. Ze zag het ongeluk weer voor me. De ruzie daarvoor. Hoe ze zijn sleutels wilde afpakken. Hoe hij haar een mep wilde verkopen, ze weg dook en hij haar de auto in duwde en vervolgens met zijn dronken kop de weg op scheurde. Ze had niet eens de kans gehad haar gordel om te doen. Ze had doodsangsten uitgestaan. Hij had zitten razen en tieren op haar, op het overige verkeer en toen hij bij die kruising kwam… Ze zag het weer voor zich. Die auto, de vrouw met twee kleine kinderen, hij botste er frontaal tegen aan. Zij knalde op het dashboard en vloog door de voorruit. Hij had een airbag gehad. Zij niet.

Verpleegkundigen kwamen haar halen en trokken hem weg. Ze hoorde hem nog smeken en huilen. Het kon haar allemaal niet meer schelen. Door hem lag ze hier. De arts boog zich over haar heen. Ze wilde weer wat zeggen, dat het wel goed kwam, ze wiebelde met haar grote teen. Het mocht niet baten. ‘Is er genoeg narcose toegediend’? hoorde ze de arts vragen. Op het bevestigende antwoord begon hij uit te leggen wat hij het eerst ging doen. En ze hoorde alles! Ze was niet onder narcose. Ze hoorde het. Ze wilde gillen, schreeuwen, huilen. Wat dan ook, maar niets hielp. De arts maakte haar borstkast open met een akelig gekraak en gescheur. Ze gilde het uit, dacht ze, maar het was zonder stem. De pijn was ondraaglijk. Val flauw, dacht ze, val flauw in godsnaam. Maar ze viel niet flauw. Ze lag daar en voelde alles. Van het repareren van het lek in haar lijf, tot het hechten en dicht branden van kapotte ‘onderdelen’. Iemand anders was bezig haar been in het gips te zetten. Een ander haar nekwervels recht te zetten. Ze dacht dat ze gek werd van de pijn. ‘Haar hersenactiviteit is wel enorm hoog, alarmerend hoog.’ Zo zei er iemand. ‘Haar pols is ook vreselijk hoog.’zei een ander. Maar bedacht nou niemand dat ze wakker was? Het hoofd van de arts keek haar aan. Door een waas van tranen zag ze hem en zij, dacht ze, knipperde met haar ogen. ‘Mijn God’, riep hij, ‘Ze is wakker!’ Het ‘hoe is het mogelijk’ en ‘och en wee’ was niet van de lucht maar ondertussen kon ze niet meer. En eindelijk, eindelijk bezweek ze.

De lucht was blauw, de zon scheen. Vogels zongen. Het was een prachtige lentedag. De arts liep met grote passen het gebouw uit en begaf zich naar een bankje in de zon. Daar ging hij zitten naast een jonge vrouw in een rolstoel. Hij raakte haar aan. Langzaam draaide ze haar hoofd om. Ze glimlachte naar hem. ‘Hoe gaat het vandaag, Sophie?’ vroeg hij. Ze glimlachte nog steeds en keek langs hem heen. Ze keek niet echt naar hem wist hij. Sinds de operatie was ze min of meer een kasplantje ook al kon ze zelfstandig ademen en met hulp eten. Praten kon ze niet meer en blijk van herkenning of begrip had hij nooit gezien. Voor de operatie niet en erna ook niet. Hij was altijd voor haar blijven zorgen, noem het schuldgevoel, noem het medelijden, maar hij noemde het plichtsbesef en ja misschien zelfs genegenheid die hij voor haar was gaan voelen.
‘Ik vind het zo erg Sophie’, mompelde hij. Zijn ogen vulden zich met tranen. Door een waas keek hij haar aan en zag tot zijn verbazing dat ook haar ogen zich met tranen vulden.

© KH

Tuesday 29 May 2012

Six words story

De Engelse krant The Guardian daagde een aantal bekende Engelse schrijvers uit hun eigen Six Words Story te schrijven. De bekende schrijver Ernest Hemingway deed hier ook aan mee. Eigenlijk vond hij dat zijn beste verhaal ooit geschreven maar uit zes woorden bestond: 

For sale: Babyshoes never worn

Het is een verhaal op zich. Ook al smaakt het naar meer. Kluun beschrijft het als: 'sudoku voor schrijvers. Schrijven is schrappen in zijn meest extreme vorm. Het gaat verder dan een oneliner of een dichtregel; hij moet mysterieus zijn, iets verhullen, spannend zijn of gewoon heel erg scherp. En dat is niet gemakkelijk.' 
Zeker niet voor iemand als die graag lang van stof is. Maar aan de andere kant: Mijn korte verhalen hebben een open einde. Een waarvan ikzelf altijd het einde weet, en graag de lezer zelf de conclusie laat bedenken in zijn/haar hoofd. Dat kan een heel andere zijn dan die ik in mijn hoofd had. Dat geeft niet, dat is juist het leuke. 

Samen met andere schrijvers heeft Kluun een wedstrijd georganiseerd die tot 13 mei liep. Vanmorgen hoorde ik er dan ook pas over op de radio bij Giel op 3FM. De laatste 7 nominaties zijn bekend en de winnaar krijgt een eigen billboard met zijn/haar six word story erop. 
Nooit eerder had ik van dit Fenomeen gehoord. Ik vind het een interessant gegeven. Zou ik dat ook kunnen? Een pakkend verhaal samenvatten in 6 woorden? 

Voorbeelden van six words stories:

Met z i j n auto keihard langs flitspalen (Saskia Noort)

Weer verse bloemen bij zijn bermgraf( Marria)

Geen vuurwapens in het zwembad alstublieft ( Ardan)

Hond kreeg spuitje. Mijn vader niet (Erik Pot)

Heb je liefgehad maar nooit gesproken

We houden het gezellig; geen familie ( Brigitte Aalten)

Vreemdgaan is weglopen van jezelf |( Andre)

Eindelijk had hij ze dan. Borsten ( Onno te Rijdt)

"Ontspan en geniet , mijn kind. Amen" (Mekprut)

"Hij hoorde nog: "Beademing mag uit...."(Maxim van Wijk)

"Ik luister", zei hij, en zapte (Cindy Willems)

"Ik vond je vorige vrijgezellenfeest leuker"(Jonas van der Zeeuw)

"$275,-.......ik heb het maar gepikt" (Jeroen)



Om eerlijk te zijn is die van Hemingway gewoon veel sterker. Die grijpt je aan. Maar het is gewoon moeilijk om iemand meteen mee te voeren in zes woorden.


Een poging: (inspiratie van mijn eigen geschreven korte verhalen eerlijk gezegd, gekeken of daar wat bruikbaars tussen zat)


Zelfs de trouwfoto had hij meegenomen.


Aan mijn wimpers kleeft geronnen bloed.


Gevangen in haar eigen gedachten voor altijd.


Het is moeilijker dan je zou verwachten. Iedereen kan wel zomaar 6 woorden neerzetten, maar 6 woorden die je ook echt raken? Of doen verlangen naar het verhaal achter die 6 woorden? Dat is moeilijker dan je denkt eigenlijk. Hemingway is daar dus duidelijk stukken beter in, maar ja, dat is niet zo moeilijk. Een groot schrijver die man!


Wie weet lukt t ooit nog, vooralsnog houdt ik t maar bij de 'gewone' verhalen.



© KH

Monday 28 May 2012

Mijn emmer loopt over

“Peace of mind is not the absence of conflict from life, but the ability to cope with it.” ~Unknown

De afgelopen tijd heb ik geprobeerd om aan mijn, zoals ik het noem, 'persoonlijke groei' te werken. Ik heb geprobeerd een zekere mate van rust in te bouwen in het leven. Dat is ook wel nodig in dit gezin. Met een zoon met een autistische contactstoornis en een partner die hetzelfde heeft maar er meer last van heeft als er geen rust en regelmaat is, heb je zo'n leven heel hard nodig. Het heeft dan ook wel even wat gekost.
Veel dezelfde dingen doen op dezelfde tijdstippen dus ook in het weekend. Geen aparte en onverwachte dingen. Onverwachte dingen daar hebben de pdd-ers in het gezin nogal wat moeite mee. Dat merk je meteen. Ik heb in de afgelopen vijf jaar dat Lief nu hier woont gemerkt (zelfs toen we nog niet wisten dat hij dit had)  dat het voor hem voornamelijk, het beste is als alles gewoon 'zijn gangetje' gaat. Maar wel dat we allebei bezig zijn met werken aan 'persoonlijke groei' door middel van bijvoorbeeld Mindfulness, meditatie-oefeningen of ons inlezen in een meer Boeddhistische levenshouding.

Helaas loopt het leven niet altijd zoals je wilt. Nu Lief zijn moeder ziek geworden is en verzorging nodig heeft, is zijn regelmaat weg. Hij heeft weer chaos in zijn hoofd en doet dingen die hij niet meer deed. Soms doet hij weer dingen wat hem tot een losgeslagen projectiel maken. Dingen die hij in zijn eentje beslist zonder overleg wat het hele gezin beïnvloed. De gesprekken die hij had met zijn sociaal verpleegkundige bij het GGZ om hem te helpen heeft hij ook opgeschort. Zonder overleg overigens. Toen ik hem net leerde kennen was hij een onzekere, stotterende man en in die vijf jaar tijd is hij wel veranderd. Meer zeker van zichzelf en zijn kunnen geworden. Nu zijn moeder ziek is en hij meer en vaker contact heeft met familieleden die hij nooit meer sprak, zie ik hem weer veranderen in die onzekere stotterende man. Zijn leven lang deed hij wat tantes en ooms en moeder zeiden. Zonder zelf te denken of hij dat ook zo dacht of vond. Pas toen hij een eigen gezin kreeg, veranderde zijn manier van denken en zag hij in dat hij ook een eigen mening had en verantwoordelijkheden aan kon. Nu er weer regelmatig contact is en familie hem belt met raad en daad bij staat, heeft hij ineens geen eigen mening meer. De familie zegt dat, dus is het zo. Pas als ik zeg; Maar wat vind jij dan? Of bekijk het eens van die kant? Denkt hij na en beziet hij het van een andere kant.


Het erge is dat zijn familie geen idee heeft wat we de afgelopen vijf jaar doorgemaakt hebben. Leven met een man met een autistische contactstoornis is niet iets wat je lichtvaardig op moet nemen. Het vergt nogal wat van je. De rust en regelmaat zijn heel belangrijk. Als er iets gebeurd wat ook belangrijk is zoals de zorg voor zijn moeder, komt dat er nog bij natuurlijk.
Gisteren heb ik hem verteld dat mijn emmer bijna overloopt. De sterke schouder waar ik af en toe even op kan leunen is er niet. Zal er ook nooit zijn. Dat heb ik geaccepteerd. Maar natuurlijk heb ik ook het nodige te verstouwen gehad de afgelopen tijd. Dat moet ik zelf verwerken, zonder steun. Dat geeft niet, ik ben een sterke vrouw. Maar nu mijn schoonmoeder steun en zorg nodig heeft, kan het niet zo zijn dat zijn familie zich mengt in wat er gebeurd in mijn gezin. Hoe ons gezin gerund moet worden zonder dat ze weten hoe het precies eraan toegaat. Hoe beïnvloedbaar hij werkelijk is! Hoe hij zelf niet nadenkt maar alles maar voor waar aanneemt. Dat hoort bij deze stoornis in zijn geval. Die en die zegt dat dus is het zo.

Mijn emmer liep gisteren heel even over. Al het verdriet kwam eruit. Wat ik normaal niet laat zien aan hem, stroomde er nu uit. Hij kan daar niet tegen en dat weet ik. Maar het was niet tegen te houden. Als een emmer vol is, stroomt hij nu eenmaal over. Dat gebeurde dan ook. De rust die ik de afgelopen jaren zo geprobeerd heb op te bouwen in ons gezin, is weg. De regelmaat die hij zo nodig heeft ook. Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen en hij is een intelligente man, dus hij snapte me. Maar door zijn stoornis zou het zo maar kunnen dat hij bij een volgend gesprek met een volgend familielid weer hetzelfde handelt.



Leven met een man met een vorm van autisme wat voor vorm dan ook, is niet makkelijk. Het kan makkelijker worden als de omgeving en de familie van de partner er ook weet van heeft en snapt hoe belangrijk het is. Helaas is dat niet altijd het geval en moet je het vaak alleen doen. Uiteraard wil ik niet dat hij breekt met zijn familie, dat zou raar zijn. (en naar en zo zit ik niet in elkaar). Alleen de invloed die zij op hem (en dus indirect op mij en mijn gezin) uitoefenen wil ik niet, kan ik niet toestaan. Ze weten niet wat hij ermee doet en hoe hij reageert.
Daarom is het nog belangrijker geworden voor mij om die innerlijke rust op te zoeken, stress te vermijden en te werken aan wat belangrijk is voor mij en mijn gezin. En niet alleen dat:

Ik moet leren omgaan met wat er op mijn pad komt. Dat zal mijn belangrijkste levensles zijn. Zodat mijn emmer niet meer overloopt maar dat het water erin langzaam verdampt.

© KH

Sunday 27 May 2012

Muziek op zondag, Bo Bruce



Ik heb er een nieuwe favoriete zangeres bij. Er was een tijd dat ik niet veel op had met zangeressen. Gewoon omdat hun stemmen mij niet aanspraken. Of omdat het genre me niet aanstond. Toen was daar Dido. En een hele tijd niks anders.Daarna Adele. Weer heel lang niks anders. Soms een enkel liedje zoals van Bonnie Raitt. Daarna ontdekte ik Eva Cassidy, helaas ná haar overlijden pas.
En nu is daar dan: Bo Bruce. Ze verscheen op the Voice UK als een verlegen in zichzelf gekeerde vrouw. Maar toen ze haar nummer begon te zingen, was ik verkocht.

Haar echte naam is overigens Lady Catherine Anna Brudenell-Bruce. Haar vader is de Earl of Cardigan. Haar ouders zijn gescheiden en Bo, die nogal close met haar moeder is, had aangegeven te zullen stoppen met the Voice als er wat met haar moeder zou gebeuren die in het ziekenhuis ligt en waar het destijds niet goed mee ging. Het heeft Bo nogal wat moeite gekost. Engeland staat nogal bekend om zijn klassen systeem. Het 'lady' zijn heeft haar behoorlijk in de weg gezeten om door te breken. Het ziet er naar uit dat het door de Voice nu eindelijk gaat lukken. Ze heeft al een album uit: Search the Night.

Gisteravond was de halve finale. In the UK laten ze (hoewel dezelfde avond opgenomen) pas de avond erna zien wie er door zijn. Dus vanavond zullen we weten of Bo door is. Ik hoop van wel. Haar stem doet iets met me. Maar ook zonder door te zijn denk ik dat degenen die in deze halve finale zaten wel een platencontract zullen krijgen. Het niveau van the Voice UK is wel zoveel hoger dan the Voice hier!
Go Bo!

© KH





Hier was haar moeder zo ziek, en toch dit nummer zingen: Knap!







Dit is van haar eigen album: Search the night; van 2010



© KH

Friday 25 May 2012

Aan verslavingen onderhevig



Dankzij mijn lieve zwager die mij via Facebook hierop attent maakte heb ik er een nieuwe verslaving bij. Spotify. Gratis via Facebook. Ik ben al de hele middag bezig mijn favoriete muziek te verslepen naar de diverse lijstjes. Zwager is daar handiger in dan zo blijkt uit zijn berichtje naar mij. Hij heeft diverse lijstjes en vergelijkt zo diverse muziekstukken. Ik ben al blij dat ik muziek kan verslepen naar lijstje 'modern' en lijstje 'klassiek'. Ondertussen genietend van de muziek uiteraard. Waarschijnlijk dezelfde muziek die ik op YouTube onder mijn favorieten heb, maar daar worden nogal eens wat filmpjes weggehaald. 1 ding is jammer van Spotify, die reclame. Maar ja die heb je op YouTube tegenwoordig ook.

Ik ben er nogal gevoelig voor, verslavingen. Dan heb ik weer StumbleUpon ontdekt, dan weer Vi.sualize.us om vervolgens tijden op YouTube te vertoeven, en nu dan dus weer dit. Och lijkt me een vrij onschuldige verslaving toch? Beetje muziek luisteren, delen met je Facebook-vrienden. Onschuldig vermaak. Zolang het daarbij blijft lijkt me niks aan de hand. Het is toch te warm buiten om iets anders te doen. O... ja ... de was moet nog even opgehangen worden. Dat dan weer wel...

© KH

Thursday 24 May 2012

Alleen



Soms voel ik me alleen. Niet zielig alleen, maar gewoon alleen. Ik ben natuurlijk niet alleen, maar soms kan het me ineens treffen. Dat gevoel van alleen staan. Van alles alleen moeten oplossen. Het gevoel dat ik er alleen voor sta. Sta ik er alleen voor? Ik heb natuurlijk een partner. Maar Lief, hoewel een lieve Lief, heeft zoveel steun en begeleiding nodig, dat ik gerust kan zeggen dat ik het inderdaad alleen moet doen.
Ik denk dat toen ik er nog niet was, in zijn leven, zijn moeder veel dingen voor hem deed. De hete hangijzers voor hem uit het vuur haalde. Maar ja, zijn moeder ligt nu in het ziekenhuis en wordt vandaag naar het revalidatiecentrum gebracht. Het heeft Lief van zijn stuk gebracht. Het brengt hem ook tot vreemde dingen.

Ooit hebben Lief en ik afgesproken dat hij ten eerste meer zou vertellen, en alles eerlijk zou bespreken. Het kwam wel eens voor dat hij handelde en dacht alsof hij nog single was. Dat is hij al vijf jaar niet meer, dus zo denken hoeft niet meer. Ten tweede spraken we af dat hij geen moeilijke en onrust brengende zaken net voor het slapen gaan zou bespreken. Hij draait zich om en slaapt maar ik lig er nog een tijd mee te worstelen. Kom dan maar eens in slaap!
Gisteravond brengt Lief onder het in bed stappen ineens te sprake dat hij zijn baas gevraagd heeft een dag in de week minder te mogen gaan werken. Verbaasd kijk ik hem aan. Nog minder? En ze werken daar al zo weinig. Werkweken van 36 of 32 uur zijn heel normaal. Waarom in vredesnaam? Omdat zijn moeder over een paar weken in onze woonplaats in het verzorgingstehuis komt? Gaat hij haar daar dan de hele dag verzorgen? Daar is personeel voor hoor. Ja, dat wist hij ook wel maar toch. De gedachte erachter ontgaat mij volledig. Helemaal omdat het in deze tijd toch al geen vetpot is, crisis in de banenmarkt dus zie maar weer eens aan de slag te komen als het misloopt. Wat niet ondenkbaar is als hij zo doorgaat. Dat hebben we al gehad, niet nog eens! Ooit zei de sociaal verpleegkundige waar Lief regelmatig gesprekken mee heeft tegen mij: 'Jij zult hem de rest van zijn leven moeten sturen.' Destijds leek me dat een volslagen belachelijk idee. Lief kan dat zelf toch wel leren onderhand? Hij is oud en wijs genoeg. Maar keer op keer komen er van dit soort dingen naar boven waaruit blijkt dat hij misschien niet die lichte vorm van een autistische contactstoornis heeft, maar wat zwaarder. De vreemde gedachtegangen die Lief vaak heeft en erger nog: Zijn handelen zonder mij daarvan op de hoogte te stellen, maken mij ongerust, en laten mij voelen dat ik het inderdaad alleen moet doen.



De zorg voor Lief zijn moeder neem ik graag op mij overigens. Samen met Lief. Al weet ik dat het bovenop de zorg voor de rest komt, dat geeft niet. Het is zijn moeder tenslotte. Maar dat de vooruitgang die Lief zelf geboekt heeft de afgelopen tijd, langzaam weer teniet gedaan wordt is erger.
Het punt is alleen, ja alleen, ik voel me alleen. Ik kan niet zomaar bij iedereen terecht. Zeggen: Zeg, die broer van jullie of die zwager van jullie weten jullie wel echt wat daarmee aan de hand is? Zien jullie dat? Weten jullie hoe het is om met hem te leven, iedere dag? Het is zo'n schat van een man, maar weten jullie hoe het écht met hem gaat? Weten jullie hoe het voor mij is? En vooral, zouden jullie in deze toch al zo moeilijke tijd met moeder alsjeblieft ook een oogje op hem willen houden? Dat gaat dus niet. Iedereen heeft zijn eigen leven, altijd al gehad. Alleen zwager en schoonzus zijn er altijd, verder niemand die ziet hoe het Lief vergaat. En al helemaal niet hoe moeilijk het voor mij is. Ik doe er niet toe, eigenlijk. Klinkt zieliger dan het is, overigens.

De laatste maanden of ik denk zelfs al wel langer, zijn wij ook erg op onszelf geworden. Lief had rust nodig, ikzelf ook. De hectiek van de afgelopen jaren werd wat teveel. En zoals altijd, juist als je eindelijk in wat rustiger vaarwater zit, komen de woeste golven. Van mezelf weet ik dat ik het aan kan. Natuurlijk. Je kunt meer dan je denkt. Alleen, ik moet denk ik ook even leren een beetje egoïstischer te worden. Op zijn tijd aan de bel trekken en aan mezelf te denken.
Het erge is dat gevoel van er alleen voor staan. Van de onzekerheid: wat gaat hij nu weer doen. Wat verzint hij nu weer? Maar ook het zelf regelen, denken aan de dingen van zijn moeder. Zijn broer lijkt het allemaal wel best te vinden, en ik heb honderd-en-een dingen aan mijn hoofd: Dit regelen dat regelen. Terwijl ik denk: Dat zijn 2 volwassen mannen, het komt niet in ze op die zaken te regelen. Ongelooflijk.
Maar ik denk dat het komt omdat schoonmoeder altijd alles zelf regelde, ook voor haar zoons. Zij hoefden nooit wat te regelen. Ik ken het, hoefde ik ook nooit, tot ik ging scheiden en het zelf moest regelen.

Ik ga momenten van rust in bouwen, voor mij maar ook voor mijn zonen. Aan een gestreste moeder hebben zij ook niks. En dan kan ik kalm en rustig de boel in het gareel gaan houden. Niet alleen voor Lief, maar vooral voor mijn schoonmoeder. Ooit zorgde zij dat er niks in het honderd liep dat iedereen verzorgd werd, nu wordt het tijd dat zij alle zorg en aandacht krijgt.

© KH



Orchidee


Als een van je orchideeën
die je vol liefde laat bloeien
niet te veel 
en niet te weinig
precies genoeg
zo zul jij ook verzorgt worden
precies zoals
je het mij geleerd hebt
En je zult zien
uiteindelijk
zul ook jij
weer volop 
gaan bloeien

© KH



Wednesday 23 May 2012

Waarom jezelf nog zorgen maken?

"Why worry about things you can’t control when you can keep yourself busy controlling the things that depend on you?” ~Unknown


Deze vraag ga ik me vandaag maar eens stellen. Ik kan mezelf soms vreselijk gek maken van al het gepieker en zorgen maken over mensen en dingen.
Nu komt er de laatste tijd wel veel op me af natuurlijk, maar dan nog. Ik kan mezelf beter de vraag stellen:
Lost het wat op als je erover piekert? Helpt het? Nee dus, Waarom dan nog je zorgen maken? Lost het zichzelf op als je het los laat? Vaak wel? Waarom je dan nog zorgen maken? Aard van het beestje waarschijnlijk maar dan nog. Het zit er inderdaad al vrij lang in en iedere keer maar weer probeer ik mezelf toe te spreken dat ik me minder zorgen maak.



Niet om zielig te doen, maar veel van het 'zorgen', komt op mijn schouders terecht. Ik ben degene hier in huis die overal om moet denken, misschien is dat wel in veel huishoudens zo, maar niet iedereen heeft een partner met pdd-nos tenslotte. Of een partner én een kind met pdd-nos, én is gescheiden van de vader van die kinderen waardoor er ook veel zorg voor de kinderen alleen op jou terecht komt, of waardoor je aan veel dingen zelf denken moet, of moet regelen. Geeft allemaal niks, maar soms komt al het zorgen voor en zorgen maken om allemaal op 1 stel schouders terecht. Nu de zorg voor schoonmoeder ook bij ons terecht gaat komen, wat mijn eigen voorstel is geweest tenslotte, moet ik even pas op de plaats nemen en denken: Waarom maak ik me overal toch zo'n zorgen om? Je kunt het best, laat het nu toch eens los!

Waarover maak ik me allemaal zorgen? Mijn moeder gaat op vakantie: komt ze wel weer veilig en wel terug. Niet gek gedacht gezien de situatie met schoonmoeder, er kan zomaar iets gebeuren, maar is het nodig? Nee. Laat los. Oudste zoon gaat volgende week met school een week naar Valencia, gaat dat wel goed? Laat los! Jongste is vandaag een dagje met school naar Valkenburg, let hij wel op, gaat het wel goed? O ik word soms echt letterlijk gek van mezelf!
Ondertussen heb ik een kop koffie gepakt, Classic FM aangezet en ik ben al een heel stuk rustiger geworden. Ventilator aan, want het is al behoorlijk warm buiten. En even rust nemen.



Wat zijn nu dingen waar ik me beter op kan concentreren in plaats van me continu druk te maken over dingen waar ik geen controle over heb?

* Hoe vaak lach of glimlach ik per dag?
* Hoe ik situaties en mensen interpreteer.
* Hoe ik in het leven sta, hoe eerlijk ik ben en blijf, dichtbij mezelf blijven.
* Hoe vaak ik 'dank je' zeg.
* Hoe vaak ik 'Ik hou van je' zeg.
* Hoe vaak ik (hoe klein ook) vriendelijkheid van anderen opmerk en waardeer.
* Hoe vaak ik echt luister naar iemand, of (voor mij heel belangrijk) wacht met praten.
* Hoe aardig ik voor mezelf ben, in mijn hoofd.
* Of ik negatieve of positieve gedachten denk.
* Of ik al dan niet verwachtingen vorm van mensen.
* Wat ik eet.
* Of ik genoeg beweeg. (of niet)
* Of ik iemand's vraag/mail/telefoontje beantwoord.
* Of ik nieuwe dingen uitprobeer.
* Hoe vaak ik vloek of scheld in het verkeer.
* Hoe veel tijd ik spendeer aan het krijgen van mijn gelijk.
* Hoe veel ik geniet van de dingen die ik NU heb.
* Hoe ademhaal in gevallen van stress
* Hoeveel informatie ik deel met mensen
* Of ik genoeg slaap krijg.
* Of ik hulp moet vragen of niet.
* Of ik genoeg bezig ben met wat ik voor mezelf echt belangrijk vind: Persoonlijke groei



Met deze dingen ga ik me wat meer bezig houden dan me druk maken over dingen waar ik geen controle over heb. En ik ga meer letten op mijn ademhaling, zodat ik niet meer zo vaak hyperventileer.
En op de tijden dat ik vrij ben, meer genieten van de vrije tijd. Af en toe zitten met een boek is helemaal niet erg. Dat mag ik van mezelf best wel vaak doen. Dat is juist goed voor mij. Rust in bouwen.

Alles sal reg kom.

© KH

Tuesday 22 May 2012

Taking my breath away

I look within myself
From outside
I feel shaky, fragile
And have to sit down
My hands are tingling
O God, I'm hyperventilating again

My breathing is shallow
I know I'm going to fall
Breath in, Breath out
I am saying to myself
It doesn't help 
Anymore

When I'm sitting there
Breathing in a bag
I feel stupid
For worrying 
And fussing
Too much

Having a lot on my mind
Doesn't help either
Find the inner peace
Inside
Let it all go
Relax and stop all
Your worries

I wish it was that simple

© KH

Monday 21 May 2012

Soul Searching

“We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.” - Orson Welles



 Na mijn blog afgelopen week over de mevrouw waar ik werkte en waar ik gestopt was, kwam er een mail discussie op gang met een van mijn online vriendinnen. Iemand die ik als online vriendin beschouwde in ieder geval. Zij was het niet eens met mijn blog en redenatie. Ik begreep haar niet, zij begreep mij niet. Om een lang verhaal kort te maken, na een aantal dagen over en weer gemail heeft zij in 2 zinnen besloten een einde te maken aan de discussie en aan zo te lezen op haar eigen blog ook aan de vriendschap. Zij noemt mij nu een 'internet kennis' en last een blog stop in om een en ander te laten bezinken wat ze allemaal op haar blogs schrijft nog wel zin heeft.

Natuurlijk denk ik daar ook wel eens over na. De reacties zijn niet bijster veel, de onderwerpen waarover ik (en zij ook) schrijf moeten je maar net liggen en zijn vaak ook persoonlijk van aard. Het is meer een soort van soulsearchen wat wij doen en we gebruiken daar ons eigen blog voor. Een soort mindfulness onderzoeken van ons eigenste binnenste IK. Heel egoïstisch misschien, anderen schrijven over politiek, over wat er gebeurd in de wereld, over hun kinderen, over beauty producten, over literatuur, bijtjes, bloempjes, wat dies meer zij. Wij niet, wij onderzoeken onszelf. Van binnen. Persoonlijke groei kun je het ook wel noemen. Wij willen een betere IK worden. Niet alleen maar voor onszelf, maar ook voor onze medemens. Dat we niet meer de persoon zijn waar we zelf ook niet meer mee willen leven. Die kattekop, of die onuitstaanbare pin die overal commentaar op heeft, of meteen klaar staat met een oordeel, nee wij niet, wij willen een betere versie van onszelf worden. En waar beter dan dat te onderzoeken dan op een eigen blog. Misschien vallen we soms in herhaling, maar daar leren we dan weer van, en met ons kunnen anderen daar wellicht ook weer van leren. En als anderen opmerkingen maken, leren we daar ook weer van. Denken we.



In ons persoonlijke leven maken we ook veel dingen mee die meespelen. Ik schreef veel over mijn scheiding, mijn ex, mijn overleden vader, mijn Lief met zijn Pdd-nos, mijn pubers. Zij over haar persoonlijke dingen.
Nu ligt mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Bijna twee weken geleden kreeg zij plots een hersenvliesontsteking die de linkerkant van haar hersenen aantastte. Mijn schoonmoeder die zoveel kletste altijd, kan niet meer praten. Nu de antibiotica gestopt is, moet ze binnenkort naar een revalidatiekliniek. Of bij zwager of bij ons in de woonplaats. Ze woont nogal ver weg namelijk. Dan kunnen we beter voor haar zorgen. De was doen, vaker langs gaan. Wij hebben al voorgesteld haar hier te laten revalideren. Ik werk maar 12 uur per week, heb al grotere kinderen. Het belangrijkste is het herstel van schoonmoeder. Al het andere is bijzaak.



Een mens kan veel hebben. Veel zorgen aan zijn/haar hoofd. Het 'gedoe' met internet vriendin hakt er desondanks wel in. Ook al hebben we elkaar nog nooit gezien, het voelde of we wat gemeen hadden. Ook via internet kun je een klik krijgen, zo ben ik aan Lief gekomen tenslotte. En aan vele andere, inmiddels real-life, vriendinnen.

Je komt alleen op deze wereld, veel dingen moet je alleen doen, maar als je samen met vrienden dingen aanpakt, zoals het soul-searchen wat zij en ik deden, voel je je, al is het maar voor even, niet meer zo alleen.
En dat is toch heel wat waard.
Je kunt je ook afvragen: Was het wel een vriendschap als het een simpele discussie niet eens aan kan?
Over die vraag ga ik me maar even buigen vandaag. Misschien heb ik er meer achter gezocht dan dat zij erover voelde. Ik heb dat wel vaker gehad en dacht dat ik nu ouder en wijzer was. Er blijkt nog meer werk aan de winkel, of aan mijn 'soul' te zijn. En dat moet ik toch uiteindelijk echt alleen doen.

© KH

Sunday 20 May 2012

Muziek op Zondag, John Watts en Fisher Z




Ooit kreeg ik van mijn eerste vriendje een cassettebandje (mam, wat is dat? Ja, jongen die bestonden toen nog! ;-) ) met zijn favoriete muziek die ik moest luisteren. Hij was 20, ik 15. Hij studeerde voor tandarts aan de Universiteit in Nijmegen, ik zat in mijn laatste jaar op de mavo en zou naar de havo gaan. We zaten samen op dansles. Hij kon heerlijk walsen, vooral de Engelse wals samen, heerlijk. In de Latijnse dansen wilden zijn voeten niet helemaal. Maar toch, het was een heerlijke tijd. Het was een beetje een onhandige, slungelachtige jongen. Mijn zonen zouden hem nu een 'nerd' noemen. (maar hij zoende heerlijk! "Mam!" :-D )
En dat bandje, daar stond Fisher Z op, even later kreeg ik nog een bandje met John Watts' the Iceberg Model erop. En aan de binnenkant had hij met potlood heel netjes geschreven: With love from me to you.
Ik heb de bandjes nog. En gisteren toen ik op de radio weer eens Fisher Z voorbij hoorde komen, was ik weer even terug in zijn armen, de Engelse wals dansend.

Ik heb hem ooit nog eens gegoogeld, dat kan allemaal tegenwoordig. Hij is inderdaad tandarts geworden, én professor aan het Radboud in Nijmegen. Plus dat hij ook nog onderzoek schijnt te doen naar van alles en nog wat. Knap hoor! Ik vraag me af of hij nog zo van Fisher Z houdt.













Er staat Fisher Z maar is alleen van John Watts van het album The Iceberg Model:



© KH

Friday 18 May 2012

10 dingen: Mooie boeken

Al van kind af aan ben ik dol op lezen. Ik las alles wat los en vast zat. En nu nog lees ik erg graag. De genres variëren nogal eens. De ene keer kan ik weken achtereen historische romans lezen, of spannende boeken of ook lekker, eens een chick-lit er tussen door. Ik heb ook veel tijdschriften waar ik een abonnement op heb of had. Psychologie magazine is inmiddels opgezegd na jaren een abonnement gehad te hebben. Ik had gewoonweg geen tijd alles te lezen. Ik heb nog van anderhalve jaargang in te halen. Happinez koop ik haast elke maand los en die lees ik wel. Net als Flow. Het abonnement op Quote Historie houd ik. Dat heb ik al vanaf het begin, en ik ben een geschiedenis gek. Ik vind het vreselijk interessant allemaal. Al loop ik, je raadt het al, ook daar mee achter. Ik lees nu eenmaal heel graag, het allerliefste gewoon een goed boek.

Mijn favoriete boeken kunnen verschillen, het ligt eraan wat ik het laatst gelezen heb, maar dit is de lijst zoals hij er nu uitziet:

Mijn favoriete top 10:

1. De Outlander reeks ofwel: de Reiziger serie, Diana Gabaldon:

 de Reiziger-cyclus is het verhaal van de verpleegster Claire Randall, die tijdens een vakantie via een magische stenenkring in het Schotland van de achttiende eeuw belandt. Hier ontmoet ze haar grote liefde, de clansman James Fraser, een van de leiders van de Schotse opstand tegen de Engelsen. Dit is het begin van een wervelende cyclus, vol passie en avontuur, die de lezer meevoert van de Schotse Hooglanden naar het Franse hof in Parijs, en van West-Indië naar de Nieuwe Wereld. Deel 1 van 7 delen. 


2. De vrouw van de Tijdreiziger, Audrey Niffenegger: 


 Dit is het verhaal van Claire, een studente kunstgeschiedenis, en Henry, een avontuurlijke bibliothecaris. Ze leerden elkaar kennen toen Claire 6 was en Henry 36, en trouwden toen Claire 23 was en Henry 31. Onmogelijk, maar waar: zonder dat hij er iets aan kan doen verplaatst Henry zich door de tijd, vooral op voor hem emotioneel zware momenten. Hij verdwijnt zonder het te willen, en zijn avonturen zijn grappig, onvoorspelbaar en grillig. 
Samen met zijn grote liefde Claire probeert Henry uit alle macht een leven te leiden zoals ieder ander: met een vaste baan, goede vrienden en een kind. Dat dit alles onder druk staat door iets wat hij niet kan voorkomen en ook niet kan beïnvloeden, maakt dit ontroerende verhaal onvergetelijk. 

3. Brittania Road 22, Amanda Hodgkinson

 'Wat gebeurt er nadat je een oorlog hebt overleefd? is de vraag die Amanda Hodgkinson stelt in haar ambitieuze, trefzekere roman waarin primitieve menselijke instincten als het zoeken naar veiligheid en kameraadschap een grote rol spelen.'

De Poolse Silvana en haar man Janusz worden door de oorlog van elkaar gescheiden: hij moet in dienst en zij probeert vergeefs naar haar familie terug te keren. Zes jaar lang overleeft zij met haar zoontje onder erbarmelijke omstandigheden in de bossen.
Na de oorlog wordt het gezin in Engeland herenigd. In hun huis aan Britannia Road 22 proberen ze een nieuw bestaan op te bouwen, maar zowel Silvana als Janusz wordt achtervolgd door geheimen uit hun verleden.

4. Het dagboek, Nicholas Sparks

 Ergens in North Carolina, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog, worden twee jonge mensen heftig verliefd op elkaar. Allison is de dochter van een machtige zakenman. Noah komt van het platteland. Samen brengen ze een idyllische zomer door. Tot hun liefde wordt verboden, hun post onderschept en beiden denken dat ze door de ander in de steek zijn gelaten. Het zal veertien jaar duren eer Allie en Noah elkaar weer ontmoeten. Dan is Noah teruggekeerd uit de oorlog. Allie, die over twee weken gaat trouwen met een ambitieuze advocaat, leest een artikel over hem in de krant. Ze wil Noah nog één keer zien..
Een oude man woont met zijn vrouw in een verzorgingshuis. Zij is Alzheimerpatient en ernstig dement. De oude man overdenkt hun gezamelijke leven. Zij waren hun leven lang verliefd op elkaar, hun liefde was bijna 'ouderwets', zo voor eeuwig en altijd! Het hoogtepunt van het verhaal is dan ook het einde, als ze samen een moment beleven waarop ze de eenzaamheid van haar ziekte kunnen doorbreken. De liefde van deze twee mensen is niet alleen ouderwets, maar ook ouderwets beschreven, want de (redelijk jonge) auteur schrijft een soort dagboek namens de oude man en hij doet dat met de zinsbouw, de woorden en het gevoel van de oude man. Het begin en het einde van het verhaal zijn verreweg het beste geschreven en het meest ontroerend, want daar is de oude man helemaal zelf aan het woord, zo lijkt het. Het wordt daar ook weer schokkend duidelijk wat Alzheimer aanricht in zijn slachtoffers. De lezerskring kan groot zijn: een goed geschreven verhaal over liefde en ziekte, dat in een adem gelezen wordt. 
Verfilmd als 'The Notebook'; scenefoto op omslag.


Nooit eerder las ik een boek van Nicci French, terwijl er diverse boeken van dit schrijversechtpaar in mijn boekenkast staan, allen van Lief. Dit was het eerste boek wat ik van hen las en ik was meteen verkocht! Wat geweldig!

5. De bewoonde Wereld, Nicci French

 Abbie Devereaux wacht in het donker. Ze is geblinddoekt en vastgebonden aan handen en voeten. Ze weet niet waar ze is en kan zich niet herinneren wat er is gebeurd. Ze hoort een stem in het donker. Een man die ze nooit ziet voert haar en praat tegen haar. Hij belooft haar in leven te houden, maar toch zal ze sterven, net zoals de anderen. Ze probeert te overleven. Ze denkt terug aan gebeurtenissen uit haar verleden, maakt plannen, praat tegen haar gijzelnemer en neemt zich voor te ontsnappen. Terug naar het normale, alledaagse leven zonder zorgen, weg van angstige eenzaamheid en terug naar de bewoonde wereld. De bewoonde wereld is een ijzingwekkende psychologische thriller over een jonge vrouw die vecht voor haar leven en identiteit. 

6. De geboorte van Venus, Sarah Dunant

 Florence, 1528. Het is de tijd van de Medici, overdadige luxe, verblindende kunst en seksuele uitspattingen. Maar ook de tijd van de hellepreken van de religieuze fanaticus Savonarola en de toenemende macht van de weelde- en nachtpolitie. De vader van de jonge Alessandra, een rijke stoffenhandelaar, besluit een schilder in huis te nemen om de familiekapel in het palazzo te beschilderen. Een belangrijk moment, dat bepalend zal zijn voor de toekomst van Allesandra, die in het geheim haar hart verpand heeft aan de schilderkunst. Volgens familiegewoonte wordt zij uitgehuwelijkt. Zij trouwt met Cristoforo, de beste vriend van haar broer Tomaso. Maar tijdens het huwelijk blijkt dat Cristoforo een relatie met haar broer onderhoudt. Ondanks de schok en het gevoel bedrogen te zijn door haar familie besluit zij toch bij hem te blijven. De onverwachte vrijheid die haar als getrouwde vrouw ten deel valt, grijpt zij met beide handen aan. Ze pakt haar oude passie, het schilderen, weer op en ontmoet opnieuw de jonge schilder uit haar jeugd, Michelangelo. Er ontwikkelt zich een liefdesrelatie die dramatische gevolgen heeft.

7. Het rozenlabyrinth,Titania Hardie

 Vlak voor zijn dood in 1609 verborg de briljante spion, astroloog en wiskundige John Dee zijn geheime aantekeningen, ervan overtuigd dat de wereld nog niet klaar was voor zijn schokkende theorieën. Nu, in de lente van 2003, overlijdt Dees verre klein dochter, de laatste hoedster van zijn mysterieuze nalatenschap. In haar erfenis laat ze haar impulsieve jongste zoon een kleine zilveren sleutel na met een cryptisch briefje: 'Voor Will, wanneer hij iets of iemand is die hij nu niet is.' De zoektocht naar het bijbehorende slot voert Will naar Frankrijk. Intussen wacht een doodzieke vrouw, Lucy King, op een hart operatie in een ziekenhuis in Londen. Deze twee zielen zullen door het geheim van het rozenlabyrint onlosmakelijk verbonden worden. Maar het rozenlabyrint geeft zijn geheimen niet zomaar prijs, en niet aan iedereen…


Recensie(s)


Freelance fotojournalist Will komt bij een motorongeluk om. Hij laat zijn broer immunoloog Alex verbijsterd achter in de wetenschap dat de familie in het bezit is van geheimen die door geleerde John Dee tijdens de regering van Elizabeth I zijn nagelaten. Deze geheimen zijn altijd in vrouwelijke lijn overgeleverd, maar aan die lijn is een einde gekomen toen hun moeder, een verre kleindochter van Dee, overleed. In haar erfenis liet ze de impulsieve Will een zilveren sleutel na met een cryptisch briefje: 'Voor Will, wanneer hij iets of iemand is die hij nu niet is'. Alex voelt veel verwantschap met Lucy, een patiente die zojuist een nieuw hart heeft gekregen: het hart van zijn overleden broer. Ook anderen maken jacht op de geheimen, documenten en sleutels die iets te maken hebben met Franse gotische kathedralen en hun labyrinten. Een neef en een groep Amerikaanse fundamentalistische christenen blijken gevaarlijke tegenstanders. Een knap opgezet, veelomvattend en diepgravend boek, dat niet alleen een spannend verhaal vertelt, maar ook ingaat op zaken als de impact van een transplantatie, theologische theorieen en bovennatuurlijke gebeurtenissen, en vol zit met cryptische puzzels. 

8. Eten, bidden, beminnen, Elizabeth Gilbert

 Op haar dertigste heeft Elizabeth alles wat een moderne vrouw zich maar kan wensen: een echtgenoot, een huis en een succesvolle carrire. Maar in plaats van gelukkig te zijn wordt ze overspoeld door paniek, verdriet en verwarring. Twee jaar later, na een bittere echtscheiding en een hevige depressie, besluit Elizabeth een radicale stap te nemen: ze gaat een jaar lang alleen op reis. Op haar zoektocht naar evenwicht en geluk doet ze drie landen aan. In Italie leert ze la dolce vita kennen, in India verdiept ze zich in meditatie en schrobt ze tempelvloeren, en in Indonesie ontdekt ze de balans tussen ernst en lichtvoetigheid en ontmoet ze haar grote liefde.

9. Alles van Virginia Andrews

 Virginia Andrews is een internationaal fenomeen. Ook in Nederland en België rees haar ster snel en werden tot nu toe ruim driekwart miljoen boeken verkocht. Daarmee mag Virginia Andrews, met haar unieke, eigen verteltrant, tot de meest succelsvolle auteurs van ons land worden gerekend. Al jaren lees ik haar boeken, helaas is zijzelf al in 1986 overleden en heeft zij maar een paar boeken zelf geschreven. Voor de rest is een andere schrijfster aangetrokken die haar ideeën uitwerkt onder haar naam. Ik heb lang haar boeken verzameld maar uiteindelijk ben ik daarmee opgehouden. Het is ondoenlijk alles te verzamelen. Het blijft maar komen. Die ideeën stroom moet allang uitgeput zijn en eigenlijk zijn haar zelfgeschreven boeken het beste. 

10. Chicklits. Een genre apart. Heel lekker om af en toe 1 te lezen tussen de historische romans door. Lekker in de zon op een luie stoel bijvoorbeeld. En of het nu Cathy Kelly is, of Jeniffer Crusie of Jane Green. Allemaal zijn ze goed in hun genre. Maar deze heb ik het laatst gelezen en is blijven hangen: 

Te  mooi om waar te zijn, Jane Green

 Als Alice in 1996 trouwt met de succesvolle bankier Joe Chambers, droomt ze van een perfect huwelijk. Vijf jaar later is ze eenzamer dan eenzaam, een trofee aan Joe's arm. Joe heeft de ene verhouding na de andere en als hij op zijn werk betrapt wordt, plaatst de bank hem over van Londen naar New York. Daar hoopt Alice op een nieuwe start, vooral in het buitenhuis dat hun tweede onderkomen is. Ze ontdekt dat haar leven gelijkenissen vertoont met dat van een lokale schrijfster die eerder in het huis woonde. Ze droomt over kinderen en huisdieren maar de werkelijkheid is dat het huwelijk strandt omdat ze ontdekt dat haar man (weer) een minnares heeft. Pas dan leert Alice zichzelf gelukkig te maken in plaats van anderen. 


Ik heb nog vele boeken in mijn boekenkast staan die ik nog niet gelezen heb, of wil herlezen. Laatst alle Harry Potter boeken weer herlezen, die ook tot mijn absolute favorieten blijven behoren. Ik ga toch weer eens kijken in welke ik later weer ga duiken. Heerlijk, lezen. 

.© KH

Thursday 17 May 2012

Nice things: Filmpjes en quotes

Soms als ik geen inspiratie heb, ga ik naar StumbleUpon en ga daar naar de StumbleUpon button en zie naar wat voor moois zij mij voorschotelen. Soms is het niks en klik ik snel verder maar vaker komt er heel wat moois voorbij. Zoals foto's, quotes, gedichten, of muziek en filmpjes. Soms word je blij verrast. Zoals met dit filmpje; Creep van Radiohead. Wat goed gedaan en wat mooi:




 http://www.lowmorale.co.uk/creep/

meer voorbeelden van animatie in muziek clips:






1797_9350_450

8060

82390055

253186810271328008

© KH