Quotes and Pics 16

© KH

Christina Georgina Rossetti poem

Christina Georgina Rossetti (5 december 1830-27 december 1894) was een Engels dichteres en prozaschrijfster. Zij was een zuster van de dichter en kunstschilder Dante Gabriel Rossetti, de kunstcriticus William Michael Rossetti en de schrijfster Maria Francesca Rossetti.
Samen met haar broer die naast kunstschilder ook dichter is, is zij 1 van mijn favoriete dichters. 
De foto heb ik vorig jaar gemaakt van een narcis in mijn tuin. 


© KH

Aan verwachtingen voldoen

Schreef ik gisteren in mijn blog over teleurstellingen en daarmee omgaan, vandaag een aanvulling daarop.
In je leven moet je aan heel wat verwachtingen voldoen. Het begint al als kind van je ouders. Zij hebben hoge verwachtingen van je waar jij aan moet voldoen. Misschien wil je daar niet aan voldoen en heb jij een heel ander beeld of idee van wat jij wil gaan doen met je leven. Ikzelf had vrij strenge ouders, nou ja, vader, moeder viel wel mee. Maar ik had wel het idee dat ik aan hun verwachtingen moest voldoen en dat ik hen daarin teleurgesteld heb. Daarom heb ik altijd tegen mijn eigen kinderen gezegd dat zij zelf mogen beslissen wat ze willen doen met hun eigen leven, zolang ze er maar zelf achter staan en dat leven niet vergooien, of niets met de opleiding doen die ze zelf gekozen hebben.
Ze hoeven niet aan mijn verwachtingen te voldoen, behalve gelukkige volwassenen worden.



Een uur geleden belde mijn moeder. Ze begon al: 'Nou ik dacht ik zal je maar eens bellen want ik hoor niks meer wat van je. Hoe gaat het?' Op mijn: 'Ja hoor, gaat wel goed.' Zei ze: 'O ik hoor het al, dat klinkt enthousiast. Er is iets.' Toen ik het verhaal vertelde van de verjaardag van neefje en de reactie van zus gisteren, en dat ik er even doorheen zit. Ik legde haar de situatie uit van Vriend, het GGZ verhaal, het aansturen en dat me dat af en toe naar de keel grijpt, teveel wordt, en ik dat even niet trek soms. Dat me de reactie van zus tegengevallen was en ik alle begrip heb maar dat ze ook eens even begrip voor mijn situatie moeten hebben. Mijn moeder zei meteen dat zus het vast niet zo bedoeld had en dat ze het haar uit zou leggen. Daar waar ik altijd dacht dat mijn moeder zoveel verwachtingen had, verbaasde ze me nu en ze zei me dat ik tijd voor mezelf moest nemen, niet heen en weer moest komen rijden voor neefjes verjaardag en aan mezelf moest denken. En ja, je mág gewoon nee zeggen, ook tegen je zus, nee vooral tegen je zus. 'En weet je wat, zei ze, ik ga naar de schoonheidsspecialiste, volgende keer dat je hier bent ga jij ook lekker eens mee, is goed voor je, even lekker ontspannen.'
Ineens voldeed mijn moeder aan al mijn verwachtingen, ze begreep me, ze reageerde goed, en ja, dat deed ze altijd al maar ik wil het gewoon niet altijd zien, misschien. En misschien ook niet van mijn zus. Misschien zijn de verwachtingen die ik van mijn zus heb ook wel te hoog.  Moet ik die ook wel even bijstellen.



Misschien stellen wij allemaal wel te hoge verwachtingen aan elkaar in het leven. Je verwacht van elkaar, van vrienden, familie, kennissen, dat ze dingen over jouw leven onthouden, je bellen op gezette tijden, maar als ze dat dan niet doen, mopper je dat alles van 1 kant komt en dat je er klaar mee bent. Niet iedereen is hetzelfde, dat de een wel meer contact houdt uit zichzelf dan de ander, wil niet zeggen dat ze niet aan je denken. Je kunt niet in het leven van de ander kijken. Misschien is er wel heel wat aan de hand in hun familie waardoor ze niet kunnen bellen met je om te vragen hoe het is. Vriend bijvoorbeeld, denkt er niet eens aan om iemand te bellen uit zijn familie, dat moet ik soms gewoon zeggen. (aansturen weer)
Ikzelf ben jarenlang vaak de enige geweest in vrienden-en familiekring die kaarten op tijd stuurde, of belde. Ik verwachtte dat ook van de ander. Dat ze dat vervolgens niet deden, daar werd ik dan weer in teleurgesteld. Mij vonden ze attent dat ik dat deed maar waarom deden ze dat voor mij dan niet? Mijn verwachtingen waren te hoog. Nu verwacht ik niks meer, dan kun je ook niet teleurgesteld worden. En toch... zo ben ik niet. Cynisch vind ik het klinken die laatste zin. Niks verwachten om niet teleurgesteld te worden. Wat akelig om zo te leven. Nee toch maar niet. Het hoort bij het leven.
Alleen wil ik niet meer aan iemands verwachtingen hoeven voldoen.

© KH

Teleurstellingen

Teleurstellingen. Als kind al kon ik er niet goed mee omgaan. Wat zeg ik? Heel slecht zelfs. Aan mijn gezicht kon je heel duidelijk zien dat ik erg teleurgesteld was als er iets bijvoorbeeld tegen viel of niet doorging waar ik me erg op verheugd had. En nog moet ik tot mijn spijt zeggen, kan ik niet goed omgaan met teleurstellingen. Alleen is het nu op een andere schaal. Niet meer in kleine dingen maar meer in mensen. Ik heb moeite met omgaan met hoe ik verwacht dat mensen horen te reageren (in mijn hoofd) of dat ik denk dat mensen horen te reageren en hoe ze daadwerkelijk reageren. Ik denk dat ik daar meteen de spijker op zijn kop geslagen heb, hop! Meteen aan het begin van dit blog al. Wauw!

Soms heb je periodes in je leven dat het allemaal wat moeizamer gaat. Dat het 'leven' je even tegenzit. Dat dingen je wat zwaar vallen. De reden waarom je op deze aardkloot gezet bent, je taak als het ware, valt je zwaarder dan je gehoopt had. De ene keer erger dan de andere keer. Ik zit nu even in zo'n 'zwaardere' periode. Ikzelf ben de eerste die altijd tegen mensen roept dat ze eens wat vaker 'nee' moeten zeggen tegen anderen. Maar zelf merk ik dat ik er wat moeite mee heb. Met 'nee' zeggen. Ik voel me snel schuldig. Waarom weet ik niet goed. Vooral als het om familie gaat. En daar wringt hem nu net de schoen. Diezelfde familie weet niet van mijn zwaardere periodes. Misschien juist omdat ze het niet willen weten. Ze vragen er niet naar. Zijn bezig met hun eigen leven. Ze weten wel waar ik mee zou kunnen zitten. Maar ze vragen nooit hoe het gaat. Ze weten van mijn autistische partner maar ik denk dat ze er niet bij stil staan hoe het is. Hoe kunnen ze ook als ze het niet dagelijks meemaken. En klagen wil ik zeker niet.




Maar soms wil ik gewoon 'nee' kunnen zeggen zonder me schuldig te hoeven voelen. Omdat ik er even doorheen zit, of even gewoon niks wil hoeven. Zondag is neefje jarig, zoontje van zus. Omdat ik nog niks gehoord had, dacht ik: 'Ik stuur hem gewoon een kaart en hij krijgt zijn geld nog wel'. (kinderen willen tegenwoordig toch alleen maar geld om zelf iets te kopen) Maar zus belde en zei dat het zaterdag was, een dag dat wij vaak druk bezig zijn, met opruimen, boodschappen doen enzovoorts. Zondag is het kinderfeestje, zo zei ze. En daar ging ik. De moed zakte me in de schoenen, toen ik zei dat ik niet kon. De moed niet kon opbrengen. Met al het gedoe in de zwaardere periode waar ik nu even weer in zit, wil ik gewoon even niks in het weekend. Alleen rust. Niks moeten, niks hoeven. Zus klonk ook al teleurgesteld. Ik kende het gevoel. Zo heb ik het al zo vaak ervaren als ik mijn verhaal kwijt wilde en het niet kwijt kon, zelfs niet bij haar. Toen ik vroeg of ze het niet erg vond had ze ook nog de euvele moed te zeggen dat zij het niet erg vond maar haar zoon vast wel. Want er kwam al zo weinig familie. Alsof het kind op een tante zit te wachten! Die zie je toch niet als je er bent want dan zijn ze alleen maar aan het spelen! Het is dat ik vanmorgen in een winkel stond toen ze belde maar anders was ik teleurgesteld als ik was in de belangstelling van mijn zus in mijn leven, tegen haar uitgevaren. Maar goed dat ik in die winkel stond. Ik heb me verontschuldigd dat ik niet zou komen en heb opgehangen. Even niets hoeven, niets moeten. Even 'nee' zeggen en tijd voor mezelf. Even egoïstisch zijn en bij komen van deze 'zwaardere' periode en die lichter zien te maken.
Dan erbij: Nee is ook een antwoord, zo zei een kennis van me laatst.



Met zwaardere periode bedoel ik alleen maar het besef dat ik er als partner van iemand met autisme er alleen voor sta, nog niet eens met mijn familie daarover kan praten zonder te horen te krijgen dat ik daar zelf voor gekozen heb (wat niet zo is want toen wist ik dat niet eens) en steun krijg ik helemaal al niet van ze, op dit moment. Er zijn nu eenmaal tijden dat er niets aan de hand is en het heel goed gaat, en dan zijn er de 'zwaardere' periodes waarin Vriend gefrustreerd raakt, en dat ik dan vaak de eerste ben die daar het mikpunt van is. Gelukkig alleen nog maar gemopper en gestamp en geen ergere dingen maar fijn is anders. Als ik daar alleen in sta, dan moet ik ook de kans krijgen dat alleen even een plek te geven.



Ben ik nu teleurgesteld in mijn familie? Misschien wel een beetje. Maar dat zullen zij ook wel in mij zijn. Ik voel me wel schuldig tegenover mijn neefje misschien, maar netjes is het ook niet van mijn zus. De weinige belangstelling voor mijn leven, bedoel ik. Wat ik in het begin al zei: In mijn ogen reageer je anders als je zus het moeilijk heeft. Dan heb je belangstelling voor elkaar. Gebruik je niet te pas en te onpas het excuus dat je het zo druk hebt. En ja, dat is een teleurstelling. Een die ik zelf moet zien een plek te geven in mijn leven. Dat kan niemand anders voor mij doen. Weer een les te leren.

© KH

10 more quotes to think about

© KH

Leven met een partner met autisme

Leven met een partner die autisme heeft. Dat doe ik nu al vijf jaar. Makkelijk is anders. Ik loop steeds vaker tegen dingen aan die een 'normaal' (wat is normaal?) mens niet heeft. Of een 'normaal' stel niet heeft. Tenminste, dat vermoed ik dan.

In het begin merkte ik ook helemaal niks aan hem. Maar toen woonde hij ook alleen. Lekker overzichtelijk, een eigen huishouden, geen kids, alles routine. Geen wolkje aan de lucht. Pas toen hij bij ons kwam wonen, liep hij tegen van alles aan. Vooral tegen de pubers en de omgang met die pubers. Pubers zijn voor een volwassen autist lastig. Ze doen onverwachte dingen. Dingen die ze niet kennen want vooral Vriend was als puber een brave, gehoorzame puber. Deed keurig wat van hem verlangd en verwacht werd. Maar ja, zo zijn pubers nu eenmaal niet over het algemeen. Zeker die van mij niet.
Nu heb ik uit mijn eerste huwelijk dus twee zonen waarvan de Jongste Pdd-nos heeft. Een aan autisme verwante sociale contactstoornis. Ja, hoe zoek ik ze uit, dat dacht ik ook toen anderhalf jaar geleden Vriend dezelfde diagnose kreeg. Waarschijnlijk inderdaad daarop. Ik zal het onbewust aangevoeld hebben. Wat het niet minder makkelijk maakt. Er zijn dagen dat alles van een leien dakje loopt. Maar er zijn dagen bij.... Dan kun je me letterlijk opvegen.



Vriend gaat om de zoveel tijd naar het GGZ naar een sociaal verpleegkundige. Hij krijgt hulp om met zijn 'stempel' te leren omgaan. Hij heeft op zijn werk verteld wat hij heeft en zo weten ze daar ook dat hij af en toe anders kan reageren.
Wat mij af en toe zwaar valt is dat ze bij het GGZ zeggen dat ik hem moet aansturen. Letterlijk moet zeggen wat hij wanneer moet doen. Dat hij dan vervolgens (in een perfecte wereld) naar mij zou moeten luisteren (volgens zijn sociaal verpleegkundige) en niet gefrustreerd raakt. Maar ik ben zijn moeder niet. Dat wil ik ook niet zijn. Het feit dat hij autisme heeft betekend dat ik onze relatie/ons leven lang, alles voor hem moet aanwijzen, opschrijven, vertellen hoe en wat hij dingen moet doen. Soms valt me dat dus zwaar. Vooral als ik zelf even op iemand zou willen leunen. Dat gaat dus niet. Ik kan zelf nergens met mijn verhaal heen. Ik heb niemand waar ik 'even' mijn ei kwijt kan. Waar moet ik heen met mijn frustraties? Mijn kinderen? Nee, dus, die zijn te jong en hebben al genoeg meegemaakt in hun jonge leven. Mijn moeder? Die zegt alleen maar: 'Ja meid, ik heb je gewaarschuwd.' Waarop ik denk: O ja? Waarvoor dan? Ik wist vijf jaar geleden nog niet dat hij dit had. En dan nóg! Moet je van iemand af gaan van wie je houdt omdat hij 'anders' is? Nee toch?
Bij vriendinnen? De meesten haakten al af na mijn scheiding en de rest heeft hun eigen sores. Die zitten echt niet meer op die van mij te wachten. Mijn zus? Die heeft haar eigen drukke leventje.
En daar zit ik dan. Op mijn eigen weblog, en ja ik geef het heel eerlijk toe.
Soms, heel soms, voel ik me alleen staan in de relatie. En heel zielig. Het gevoel dat ik 'de kar alleen trek'. Gelukkig duurt dat niet lang. Want als ik in die vijf jaar iets geleerd heb, dan is het sterk zijn, en mijn diepste verdriet ver te weg stoppen.
Of ik dat erg lang vol kan houden weet ik niet. (terugkerend thema: De 'steen' op mijn maag, is dat (onverwerkte) verdriet naast dat het stress was)
Feit is, dat leven met een man die een autistische contactstoornis heeft heel moeilijk en zwaar is bij tijd en wijle. Zeker als alle aandacht alleen bij de autist ligt en nooit bij de partner die het allemaal maar hoort te doen.
Voelt de autist zich soms gefrustreerd, ik denk dat veel van hun partners zich nog meer gefrustreerd voelen, omdat ze er alleen voor staan en zoals ik, nergens terecht kunnen.



Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. We kunnen ook veel lachen samen, gelukkig wel. Je moet er wel de humor van in kunnen zien. Het heeft ook zeker zijn voordelen al zitten er ook erg veel nadelen aan. Als de administratie opgeborgen wordt in draagtassen in plaats van in mappen dan wordt je daar niet echt heel blij van natuurlijk. Als je partner tig 'vaste' plekken heeft voor zijn sleutels en foeterend door het huis loopt omdat zijn sleutels niet op de vaste plek liggen ook niet. Dan is dat ook niet het juiste moment om te zeggen: Waarom leg je ze dan ook niet op 1 vaste plek! Dat kan je nog wel eens op een gescheld achter je rug komen te staan. Ook iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben en nooit aan zal wennen. Het in zichzelf mopperen over mij achter mijn rug.
Maar de voordelen:
- Ik hoef nooit meer een krant te lezen, wil ik iets weten over wat er in het nieuws is, vraag ik het aan Vriend. Die weet alles tot in detail.
- Wil ik van mijn woonplaats naar laten we zeggen Groningen met de trein? Vraag ik het Vriend, die weet precies welke trein, vanaf welk perron, hoe laat en hoeveel het kost en wanneer ik waar moet overstappen en hoe laat ik er dan ben. Een wandelend spoorboekje noem ik hem ook wel. Dat de NS hem nog niet aangenomen heeft! Werkt beter dan Prorail!
- Vriend heeft jarenlang voor ik hem leerde kennen, zich alleen maar in blauwe overhemden in alle soorten getooid. Hele rijen hingen er in zijn kast, keurig op volgorde. Effen, geruite, gestreepte. Allemaal lichtblauw. Kon je je geen bult aan vallen. Heel overzichtelijk en veilig. En nóg ging me geen licht op. Duh!
- En bezorgd en lief voor mij is hij ook wel. Soms té.
Kan er nog wel veel meer opnoemen.

Dat mensen met autisme niks kunnen voelen is onzin. Vaak hebben zij meer gevoel in hun kleine teen dan mensen die 'niks' mankeren. Alleen ze uiten het anders. Jongste zoon bijvoorbeeld wil niet knuffelen. Wil niet aangeraakt worden. Als kind wel, maar ja nu is hij een puber. Dat doe je niet als puber. Dat is stom! Dat snap ik toch wel? Nee eigenlijk niet. Maar als het moet, dan doe ik het maar met die ene knuffel per week die ik krijg. Vriend is gelukkig erg knuffelig. Maar mensen aanvoelen, dat doen zij beiden niet. Ze zeggen soms dingen die ze beter niet kunnen zeggen. Of anders hadden moeten zeggen.
En ja, als partner moet ik dus vragen wat ik gedaan wil hebben. Vaak meerdere keren. Nog vaker moet ik erbij zeggen dat hij het echt NU moet doen omdat hij het anders vergeet. Hij raakt daar vaker door geïrriteerd dan nodig. Omdat hij nog niet geaccepteerd heeft dat hij het niet alleen kan. Hij wil dingen dan perse alleen doen en vaker dan nodig gaan ze dan fout. Waarop hij weer gefrustreerd raakt.

Het blijft lastig. Uiteindelijk komen we er wel alleen vind ik het lastig dat ik de rol van 'aanwijzer' toebedeelt gekregen heb. Niet alleen moet ik hem vertellen wat hij wel en niet moet doen maar daardoor krijg ik ook onbedoeld de frustratie van hem over me heen. Hijzelf heeft dat niet eens door en eerlijk, ik tot voor kort ook niet. Want over het algemeen gaat het gewoon goed, maar gewoon omdat er soms een mindere week tussen zit, sla ik aan het denken en filosoferen over hoe het is als je partner autisme heeft.
Mijn filosofie is: alles gebeurd voor een reden. En ook hiervoor is een reden. Wat die reden is, ik denk dat ik hem moet helpen. De keerzijde is, dat het mij weer sterker zal maken. En samen zullen we het redden, dat is zeker.
Als je genoeg van elkaar houdt kun je heel veel aan.

© KH

Muziek op zondag, Time

Nu de klok weer in Zomertijd gedwongen is, of liever, wij met zijn allen gedwongen worden in een andere tijd te lopen dan de 'normale', (ik heb er zelf altijd heel erg veel moeite mee, met dat uur langer en/of korter) leek het me wel aardig om ook de muziek-blog daarop aan te passen. Songs over tijd, of klokken en dergelijke. Er zijn er door de jaren al heel wat de revue gepasseerd.
Hieronder een greep uit de vele songs:

Natuurlijk te beginnen met deze, hoe kan het ook anders:



Allemaal vooruit gezet?



Hoe kan het anders dan dat ik mijn idool ook een plekje geef :



Deze blijft mooi hoe vaak je m ook hoort:



Wat je ook van George vindt, dit is een lekker nummer:





© KH

Quotes and Pics 15

© KH

Poetry

Zo mooi en een waarheid als een koe:

Solitude

Laugh, and the world laughs with you;
Weep, and you weep alone.
For the sad old earth must borrow it's mirth,
But has trouble enough of its own.
Sing, and the hills will answer;
Sigh, it is lost on the air.
The echoes bound to a joyful sound,
But shrink from voicing care.


Rejoice, and men will seek you;
Grieve, and they turn and go.
They want full measure of all your pleasure,
But they do not need your woe.
Be glad, and your friends are many;
Be sad, and you lose them all.
There are none to decline your nectared wine,
But alone you must drink life's gall.


Feast, and your halls are crowded;
Fast, and the world goes by.
Succeed and give, and it helps you live,
But no man can help you die.
There is room in the halls of pleasure
For a long and lordly train,
But one by one we must all file on
Through the narrow aisles of pain.

Ella Wheeler Wilcox

Crisismoe!

Ik ben het zat. Dat geneuzel en gezeur. Je kunt de televisie niet aanzetten of je hoort hele financiële verhandelingen over dé crisis. Economen en politici die het hartgrondig met elkaar oneens zijn over hoe we deze crisis toch moeten bedwingen. Rechtsom of linksom, ik wil er niks meer over horen.
Dan maar de kop in het zand, ik ben het beu! Hartstikke beu!



Natuurlijk is het belangrijk, dat snap ik ook wel.
En ik hoor absoluut niet tot die groep die het zich kan veroorloven het maar te laten gaan en de kop in het zand te steken en doen of er niks aan het handje is, was het maar waar. Maar zeg nou eerlijk: Je wordt er toch doodmoe van! Iedereen die je ontmoet, je durft niet meer te vragen hoe het gaat omdat je zeker weet dat je een antwoord krijgt dat in zekere zin met de crisis te maken heeft. Het gaat, naar omstandigheden, of, je weet wel, de crisis he.. Met al die toestanden die deze regering uithaalt is het er niet leuker op geworden nee. Ik weet er alles van. Maar verdikke, geniet dan van de dingen die geen geld kosten! De zon, de lente, de bloemetjes die weer opkomen, de kwetterende vogels. Er is toch wel iets? Soms zijn er mensen die niets meer zonnig in kunnen zien. Ook wij hebben het niet altijd even makkelijk met 2 opgroeiende (en studerende) kids, maar blijf tenminste nog positief, zie het glas als halfvol, voor je eigen gemoedstoestand.



Geld moet rollen zei men vroeger altijd.
Nu ben ik natuurlijk een leek maar mij lijkt dat om een economie draaiende te houden je de mensen juist geld moet laten uitgeven zodat je de economie weer een boost kan geven. Maar zoals het tegenwoordig gaat, ontslagen, alles wordt duurder het salaris minder, houdt de Nederlander (en niet alleen in ons land) de hand op de knip. Logisch gevolg lijkt mij (weer als leek) dat de crisis alleen maar erger wordt en niet minder. Winkels moeten sluiten omdat ze niet kunnen draaien van minder inkomsten. Supermarkten verhogen hun prijzen om vervolgens hard te roepen dat ze korting geven. Dat laatste stond onlangs nog in een krant over 's lands grootste kruidenier die op de kleintjes hoort te letten. Ja zijn eigen kleintjes vast wel! Zo kan ik het ook.
Gaat een land niet juist sneller terug naar de vooruitgang, naar groei als er meer uitgegeven wordt door de consument? Maar waarom wordt er dan op alles zoveel bezuinigt of wordt duurder waardoor er nog minder uitgegeven kán worden? Is dat niet vreselijk onlogisch?



Och ja, ik ben maar een leek he. Gelukkig hebben we daar Mark voor. Laat die maar schuiven, Mark zit na weer een maatregel in zijn torentje lekker met een cognacje en een sigaartje en denkt bij zichzelf: Heb ik toch maar mooi weer geflikt.
Och, ooit komt ook Mark tot bezinning mogen we hopen. Ik vrees van niet, maar hoop doet leven.
Of zoals hét gezegde bij ons thuis is: Hij moet nog veel terugkomen. (zie blog van afgelopen maandag)

Maar vooralsnog, ik ben er klaar mee, moe, crisismoe. Zoals zovele mensen op de wereld die ermee te maken hebben.
En laten we wel wezen: zijn er niet ontzettend veel mensen op de wereld die het echt vele malen slechter hebben dan wij in onze, nog vrij luxe, positie met hen vergeleken?

© KH

Lente!

Lente, o wat heerlijk dat het Lente is. Mijn meest favoriete seizoen is de Herfst maar snel gevolgd door de Lente. Ik geniet er zo van. Het zonnetje, de was weer buiten,



de plantjes die weer opkomen na een lange winter.



Plantenbakken die we langzaamaan weer vullen met nieuwe bloeiende plantjes. De deur weer wagenwijd open. De kwetterende vogeltjes in de heg, al dan niet af en aan vliegend met takjes in hun bek.
Heerlijk. Je wordt er zo blij van! Wroeten in de aarde, de lucht opsnuiven van de langzaam drogende was. Die zoveel lekkerder ruikt als hij buiten gehangen heeft. Lieveheersbeestjes die een weg zoeken door de groeiende planten, jongens wat is dit toch een heerlijk seizoen! Lekker genieten van het zonnetje vandaag!





Kijk voor andere van Anemonen die ik vandaag gemaakt heb, op mijn Picture This blog.

Fijne woensdag!

© KH

10 Wise and nice ones

Reïncarnatie

In de Oosterse 'wereld' is het een heel normaal gegeven: Reïncarnatie. Hier in het Westen zijn 'we' er te nuchter voor, tenminste de meesten van ons dan.

Ik had het er gisteren onderweg naar de verjaardag van mijn moeder met Oudste over. Hij begon: 'Mam, jij gelooft toch in reïncarnatie he?' Op mijn instemmende antwoord ging hij verder: 'Geloof je dan ook dat er een  hemel is?' Daar moest ik even over nadenken. Ik denk dat het misschien beide wel kan, meer uit een gevoel van geloof misschien dat er nog zit, dan dat het zou kunnen al zei ik hem dat niet op dat moment. Maar in reïncarnatie geloof ik 100 %. Ik heb dingen ervaren die ik op geen enkele andere wijze zou kunnen verklaren.
Ik denk zo zei ik tegen zoon, dat je in een leven, of meerdere levens, het ultieme 'zijn' of bewustzijn moet bereiken. Een zo goed mens moet proberen te worden en in ieder leven dat je fouten maakt of dingen verkeerd doet, je terug kunt komen om dat doel te bereiken. Om een nog beter mens te worden. Je leert dingen in een leven, de goede dingen en de fouten die je gemaakt hebt neem je mee je volgende leven in. Om uiteindelijk een heel goed mens te worden. Zoiets als de huidige Dalai Lama, heb ik voor ogen. Dat is in mijn ogen (al ken ik hem uiteraard niet persoonlijk) het voorbeeld van hoe de mensen moeten zijn. Wijs, rechtvaardig, behulpzaam, vredig. Innerlijk vredig ook.



Maar die hemel, hoe zit dat dan? Ik denk dat diegenen die overleden zijn, ook bij ons zijn en op ons passen. Maar reïncarneren zij niet dan? Ik denk ook dat de mensen die in je leven zijn nu, altijd bij je zijn in je volgende leven, dus je hebt ongeveer altijd dezelfde personen om je heen in je diverse levens. Ziedaar de hemel. Degenen die overleden zijn, zoals mijn vader, die wachten op je in de hemel, tot jijzelf zover bent om te gaan. Natuurlijk is er een stukje leeftijdsverschil. Maar de een reïncarneert dan eerder dan de ander. Ik bedenk het ter plekke en het klinkt nog aannemelijk ook vind ik. Mijn vader hoeft in een volgend leven ook niet weer mijn vader te zijn. Kan gerust iemand anders zijn, maar hij zal er zijn.



Ik heb ooit het verhaal wel verteld over mijn Schotland reis in 2005 met mijn gezin en toenmalige echtgenoot. We reden door een plaatsje waar ik nog nooit doorheen geweest was en ik kreeg een heel naar gevoel. Ik zwol voor mijn gevoel op. Ik kreeg dikke vingers, een verstikkend gevoel, dikke tong en dacht dat ik dood ging. Ik had maar 1 gedachte: Ik moet hier weg en wel nu! Ik was bang ook, paniek! Ik wilde daar niet zijn. Ik moest weg. Ik keek naar mijn vingers maar die zagen er normaal uit maar ik voelde ze dik zijn, ik kon niet slikken, ik had een band om mijn borst voor mijn gevoel. Met een slakkengang reden we dat stadje uit, Brora heette het, in het Noorden van Schotland. Pas toen we eruit waren verdwenen die symptomen en toen we stopten voor de lunch vertelde ik het mijn echtgenoot die niks gemerkt had. Het was niet te verklaren. Later zei mijn moeder me: 'O dan ben je daar dood gegaan'.
Een paar weken geleden las iemand mijn verhaal en heeft me verteld wat daar gebeurd is, zijn vriendin is medium. Ik zal het hier niet vertellen maar het viel voor mij op zijn plaats. De bevestiging dat er meer is, dat ik niet gek was daar.

Zo zijn er meer verhalen van diverse mensen. Mijn Jongste zoon vond ik vanaf de dag dat hij geboren was een 'oude ziel'. Waarom weet ik niet. Ik keek hem aan en hij keek terug en ik keek in de ogen van een oude ziel. En nog heb ik dat gevoel. Hij is wijs. Wijzer dan ik.
Het gekke is, of misschien ook niet, dat mijn moeder, zus en ik hier hetzelfde over denken en regelmatig gekscherend tegen elkaar zeggen over mensen die vervelend doen: 'O nou, die moet nog vaak terug komen'! Ikzelf ben hier meer mee bezig dan mijn moeder en zus dat wel, maar misschien hoef ik niet meer zo vaak terug te komen? Of juist wel, wie zal het zeggen.
Jammer dat er hier in het Westen nog zo 'nuchter' over gedaan wordt. De Oosterse wijze is zoveel rustgevender, dan het vaak opgedrongen, drukke Westerse ideaalbeeld wat helemaal zo ideaal niet blijkt te zijn.

Op de terugweg van mijn moeder naar huis, spraken Oudste en ik over de familie die bij oma was en waarom sommige familieleden zo stug tegen elkaar deden. Hadden woorden gehad kennelijk waar ik (gelukkig)  het mijne niet van weet. Oudste zei: 'Mam, dan zijn ze allemaal boven de 60 en dan maken ze nog ruzie? Nou die moeten ook zeker nog vaak terug komen.' Ik kon hem alleen maar gelijk geven.




Namaste.

© KH