Het negatieve omdraaien tot positief

 

Er zijn dagen dat het even niet wil lukken. Er zijn momenten in het leven dat het even niet wil. Nu had ik zo'n vreselijke zin in mijn vakantie.. En het lijkt wel of alles ineens niet mee wil werken.
Het begon vrijdagmiddag al, meteen toen mijn vakantie begon. En het werd er niet beter op. Alles leek mis te gaan. Ik kreeg zelfs een fikse woordenwisseling met mijn zus. En als we er allebei goed over nadenken, gaat het helemaal nergens over. Maar ondertussen zijn we er allebei goed ziek van.

 

Als er iets niet goed gaat, heb je de neiging, ik wel tenminste, om daarin te blijven hangen. Dan gaat er ook meteen niets goed meer. Is er niets goed meer. 'Waarom kan er nou nooit eens iets goed gaan hier', of, 'Ik verdien toch beter in het leven'. Is iets wat ik ook nogal eens denk. Zeker als mijn man weer eens iets nalaat of juist iets doet waarvan ik denk 'waarom in vredesnaam?'. Als er al dingen niet goed gaan, veel dingen te gelijk, en ik ben verdrietig kom ik daar niet snel meer uit. Bezie ik vaak dingen in een negatief daglicht. Mijn Oudste zoon bijvoorbeeld. Hij gaat vanaf augustus in Eindhoven studeren en besluit om dan ook maar bij zijn vader te gaan wonen. Ik wist het al een tijdje, maar hoe meer de datum dichterbij komt, hoe meer moeite ik er mee krijg. Hij blijft ook nog wel hier, in de weekenden, maar het voelt een beetje als een 'half empty nest syndrome' of zo. En meteen kwam dat idee in mijn hoofd: ik blijf achter met 'alleen maar autisten in huis'... Terecht merkte mijn zoon op: 'Ja maar mam, daarvoor kan ik niet thuisblijven wonen toch!' Ik schrok van mijn gedachten én ook dat ik even dacht dat ik eigenlijk wel zou willen dat hij dat wél deed. Nee, natuurlijk kan dat niet. Maar moet ik zo verdomde negatief denken over de 2 mannen met autisme waar ik toch ook van houd?



Ik heb geen "lekker begin" van mijn vakantie: Ik heb het gewoon op gezette tijden vreselijk moeilijk met het idee: Moet ik de rest van mijn leven met een man met autisme blijven ronddobberen én wat is het alternatief? Ja natuurlijk hou ik nog van hem en maar ik kan hem ook even zo vaak wel wat doen! Dan wil ik hem er zo graag uit sodemieteren en zeggen: ik ben je moeder niet, die alles voor je deed, doe en denk zelf eens en laat niet alles aan mij over verdomme!
Er moet meer in t leven voor mij zijn dan dit, denk ik dan, en ik krop dingen heeeeel erg lang op en dan ineens hup komt t eruit en zit in weer dagen achtereen te janken, zoals nu, en voel ik me vreselijk zielig. Ik ben een hele sterke vrouw, vind ik zelf, ik heb die andere vent de deur gewezen, voor mezelf gekozen, natuurlijk zet ik hem niet eruit. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Dat is de makkelijke weg. De man kan niet voor zichzelf zorgen. Hij heeft autisme, hij heeft iemand nodig die hem helpt. Het is een kromme relatie, hij is niet 1 kind, hij is er wel 3! En dan ineens is hij weer zo af toe een hele lieve man die met een bosje bloemen thuiskomt, vaak de verkeerde, maar ok, het zijn bloemen, niet zeuren. Of die de strijk doet waar ik weer commentaar op heb want ik kan t beter, ik kan immers alles beter, vooral overal commentaar op hebben of over lopen mopperen. OF dan zegt ie: blijf jij maar lekker thuis, pak een boek, ik doe de boodschappen wel. Natuurlijk zijn we dan goedkoper uit, maar vervolgens kan ik dan weer (zoals vanmorgen) naar appie om voor de rest van de week eten te halen. En dan erger ik me, en dan mopper ik in mezelf op hem: 'natuurlijk hoeven we in de vakantie niet te eten, in de vakantie eten we toch niet, hoe kom je daar bij, dan eten we lucht, heel de vakantie lang'.. en dan sta ik bij appie, bij de scanapparaten, heb gepind en dan lazert mijn tas van het bankje en pats.... Karma bites you in the ass... pastapotten kapot, tas onder de tomatenprut (Mijn moeder zou zeggen, je moet ook al die troep niet eten) rijstpakken onder de smurrie, pitloze druiven drijven in de troep en Kati staat erbij en kijkt ernaar... Kan wel janken. Ik krijg spontaan opvliegers en een rooie kop, het zweet breekt me uit. Ik ga naar zo'n kassa grietje en er komt iemand aan. Gelukkig krijg ik nieuwe spullen, pastasaus en druiven, maar dan nog he... Ik help mee opruimen, is mijn zooi natuurlijk. En druip af. Nog niet ontbeten of niks. Ruim de boodschappen op, mopper nog steeds over manlief. En ga stofzuigen. HUP dondert de telefoon en de losse nummermelder eraf. Omdat het 1 dradenzooi is naast die kast en de stofzuiger erover heen denderde. Natuurlijk krijgt mijn man weer de schuld, terwijl ex man het destijds zo aangelegd heeft en niemand er meer aan durft te komen omdat we anders bang zijn geen telefoon, internet of tv meer te hebben! Mijn man zou tijdens zijn laaaaange werkeloosheid kijken of hij het kon ontwarren, maar natuurlijk alles beloven (zolder opruimen, klusjes doen, huishouden elke dag) maar niks doen. Dus het makkelijkste is, om hem de schuld te geven. Kan het ook zelf doen, natuurlijk, is ook mijn verantwoording. Net zoals zoveel dingen hier, maar ik voel me nu eenmaal zielig en ik drijf nog even op de zieligheid. Bovenop dat alles is het grootste 'verschil van mening' met mijn zus dat er ooit geweest is et voilá.. je kunt me wegdragen zo onderhand.



Adem halen, gewoon ademhalen... In het hier en nu, er is geen verleden en geen toekomst. Nu is belangrijk. Weg die chaos uit mijn hoofd. De kinderen zijn er niet, nu je zus bellen en zeggen dat het je spijt. En rust... in je kop. Adem in, adem uit... Pffff Als een ander al niet gek wordt van mij, dan word ik het zelf wel! Mén...



Deze site heeft goeie ideeën om te veranderen: http://tinybuddha.com/blog/today-can-be-the-day-you-turn-things-around/



© KH