Het negatieve omdraaien tot positief

 

Er zijn dagen dat het even niet wil lukken. Er zijn momenten in het leven dat het even niet wil. Nu had ik zo'n vreselijke zin in mijn vakantie.. En het lijkt wel of alles ineens niet mee wil werken.
Het begon vrijdagmiddag al, meteen toen mijn vakantie begon. En het werd er niet beter op. Alles leek mis te gaan. Ik kreeg zelfs een fikse woordenwisseling met mijn zus. En als we er allebei goed over nadenken, gaat het helemaal nergens over. Maar ondertussen zijn we er allebei goed ziek van.

 

Als er iets niet goed gaat, heb je de neiging, ik wel tenminste, om daarin te blijven hangen. Dan gaat er ook meteen niets goed meer. Is er niets goed meer. 'Waarom kan er nou nooit eens iets goed gaan hier', of, 'Ik verdien toch beter in het leven'. Is iets wat ik ook nogal eens denk. Zeker als mijn man weer eens iets nalaat of juist iets doet waarvan ik denk 'waarom in vredesnaam?'. Als er al dingen niet goed gaan, veel dingen te gelijk, en ik ben verdrietig kom ik daar niet snel meer uit. Bezie ik vaak dingen in een negatief daglicht. Mijn Oudste zoon bijvoorbeeld. Hij gaat vanaf augustus in Eindhoven studeren en besluit om dan ook maar bij zijn vader te gaan wonen. Ik wist het al een tijdje, maar hoe meer de datum dichterbij komt, hoe meer moeite ik er mee krijg. Hij blijft ook nog wel hier, in de weekenden, maar het voelt een beetje als een 'half empty nest syndrome' of zo. En meteen kwam dat idee in mijn hoofd: ik blijf achter met 'alleen maar autisten in huis'... Terecht merkte mijn zoon op: 'Ja maar mam, daarvoor kan ik niet thuisblijven wonen toch!' Ik schrok van mijn gedachten én ook dat ik even dacht dat ik eigenlijk wel zou willen dat hij dat wél deed. Nee, natuurlijk kan dat niet. Maar moet ik zo verdomde negatief denken over de 2 mannen met autisme waar ik toch ook van houd?



Ik heb geen "lekker begin" van mijn vakantie: Ik heb het gewoon op gezette tijden vreselijk moeilijk met het idee: Moet ik de rest van mijn leven met een man met autisme blijven ronddobberen én wat is het alternatief? Ja natuurlijk hou ik nog van hem en maar ik kan hem ook even zo vaak wel wat doen! Dan wil ik hem er zo graag uit sodemieteren en zeggen: ik ben je moeder niet, die alles voor je deed, doe en denk zelf eens en laat niet alles aan mij over verdomme!
Er moet meer in t leven voor mij zijn dan dit, denk ik dan, en ik krop dingen heeeeel erg lang op en dan ineens hup komt t eruit en zit in weer dagen achtereen te janken, zoals nu, en voel ik me vreselijk zielig. Ik ben een hele sterke vrouw, vind ik zelf, ik heb die andere vent de deur gewezen, voor mezelf gekozen, natuurlijk zet ik hem niet eruit. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Dat is de makkelijke weg. De man kan niet voor zichzelf zorgen. Hij heeft autisme, hij heeft iemand nodig die hem helpt. Het is een kromme relatie, hij is niet 1 kind, hij is er wel 3! En dan ineens is hij weer zo af toe een hele lieve man die met een bosje bloemen thuiskomt, vaak de verkeerde, maar ok, het zijn bloemen, niet zeuren. Of die de strijk doet waar ik weer commentaar op heb want ik kan t beter, ik kan immers alles beter, vooral overal commentaar op hebben of over lopen mopperen. OF dan zegt ie: blijf jij maar lekker thuis, pak een boek, ik doe de boodschappen wel. Natuurlijk zijn we dan goedkoper uit, maar vervolgens kan ik dan weer (zoals vanmorgen) naar appie om voor de rest van de week eten te halen. En dan erger ik me, en dan mopper ik in mezelf op hem: 'natuurlijk hoeven we in de vakantie niet te eten, in de vakantie eten we toch niet, hoe kom je daar bij, dan eten we lucht, heel de vakantie lang'.. en dan sta ik bij appie, bij de scanapparaten, heb gepind en dan lazert mijn tas van het bankje en pats.... Karma bites you in the ass... pastapotten kapot, tas onder de tomatenprut (Mijn moeder zou zeggen, je moet ook al die troep niet eten) rijstpakken onder de smurrie, pitloze druiven drijven in de troep en Kati staat erbij en kijkt ernaar... Kan wel janken. Ik krijg spontaan opvliegers en een rooie kop, het zweet breekt me uit. Ik ga naar zo'n kassa grietje en er komt iemand aan. Gelukkig krijg ik nieuwe spullen, pastasaus en druiven, maar dan nog he... Ik help mee opruimen, is mijn zooi natuurlijk. En druip af. Nog niet ontbeten of niks. Ruim de boodschappen op, mopper nog steeds over manlief. En ga stofzuigen. HUP dondert de telefoon en de losse nummermelder eraf. Omdat het 1 dradenzooi is naast die kast en de stofzuiger erover heen denderde. Natuurlijk krijgt mijn man weer de schuld, terwijl ex man het destijds zo aangelegd heeft en niemand er meer aan durft te komen omdat we anders bang zijn geen telefoon, internet of tv meer te hebben! Mijn man zou tijdens zijn laaaaange werkeloosheid kijken of hij het kon ontwarren, maar natuurlijk alles beloven (zolder opruimen, klusjes doen, huishouden elke dag) maar niks doen. Dus het makkelijkste is, om hem de schuld te geven. Kan het ook zelf doen, natuurlijk, is ook mijn verantwoording. Net zoals zoveel dingen hier, maar ik voel me nu eenmaal zielig en ik drijf nog even op de zieligheid. Bovenop dat alles is het grootste 'verschil van mening' met mijn zus dat er ooit geweest is et voilá.. je kunt me wegdragen zo onderhand.



Adem halen, gewoon ademhalen... In het hier en nu, er is geen verleden en geen toekomst. Nu is belangrijk. Weg die chaos uit mijn hoofd. De kinderen zijn er niet, nu je zus bellen en zeggen dat het je spijt. En rust... in je kop. Adem in, adem uit... Pffff Als een ander al niet gek wordt van mij, dan word ik het zelf wel! Mén...



Deze site heeft goeie ideeën om te veranderen: http://tinybuddha.com/blog/today-can-be-the-day-you-turn-things-around/



© KH

Muziek op Zondag: Best Covers

Gisteravond laat liep ik nog even met de hond naar buiten en terwijl zij deed wat ze moest doen hoorde ik ergens uit een huis vaag muziek komen. Ook al was het zachtjes (gelukkig maar zo laat) toch hoorde ik meteen welk nummer het was. Die tik heb ik vaker. Dat ik (meestal bij oudere nummers) meteen weet welk nummer en welke artiest het is. In dit geval was het Mad World van Gary Jules. Een cover van het origineel van Tears for Fears waar ik ook nog in mijn puberjaren weg van geweest ben.
Meteen dacht ik aan mijn zondagblog: Het thema van vandaag stond op dat moment meteen al vast: De beste covers van hits.

Eerst het origineel dan de cover, kijk en vergelijk:

Mad world:

Tears for Fears Origineel



Gary Jules Cover:



Hurt:
 Nine Inche Nails origineel:




Johnny Cash Cover:



Stand by me:
Ben E. King Origineel :



John Lennon Cover:



Een heerlijk nummer! Wat je op elk Keltfest of Castlefest hoort (Jongste gaat volgende week naar de laatste)

The Dubliners Origineel:



En hier gaat t op diverse sites mis... Zelfs Jongste zoon roept het al verkeerd. De eerste die de cover op zijn naam mag schrijven is niet Metallica maar Thin Lizzy:



En om eerlijk te zijn is die van Thin Lizzy ook mooier:

Metallica:



With a little help from my friends
The Beatles origineel:



En de sublieme versie van Joe Cocker op Woodstock: Ik weet niet of het kan, 'blasphemy' maar misschien nog wel beter dan the Beatles themselves... *oei*:



Misschien een idee om een keer een aparte muziek op zondag aan Beatles covers te wijden! 

© KH

Quotes and Pics 85, yourself

© KH

Kunst op Vrijdag: zusterliefde

Er gaat niets boven je eigen zus. De enige die je je hele leven lang kent van je geboorte tot je dood. Door en door. Door dik en dun, in voor en tegenspoed. Niemand die je beter kent en van je houdt om wie je bent.

Zussen in de kunst, zou daar over geschilderd zijn vraag ik me af. Jazeker al in de Renaissance.

Een aantal zusters op het doek vastgelegd:



Three Sisters, an oil on wood panel painting by Jacopo Palma dated early 16th century

 
 Sofonisba Anguissola (c. 1532-1625) “Le Giocatrici de Scacci”

 
Two Sisters-William Adolphe Bouguereau


Sisters-John Singer Sargent


The Terry Sisters-George Fredrick Watts


The Ragan Sisters-Jacob Eichholz


The Brontë Sisters-Branwell Brontë

© KH

Top 5: Boeken voor de vakantie

Tijdens mijn vakantie ga ik vooral veel lezen heb ik met mezelf afgesproken. De boeken liggen al te popelen want ik heb ze met geen vinger aangeraakt nog. Alleen deze heb ik al gelezen, had ik eigenlijk ook moeten bewaren want het is een adembenemend boek en een aanrader:



Deze heb ik nog liggen en ga ik (hopelijk allemaal) in mijn vakantie lezen:


1.
 

Het stond al een tijdje op mijn lijstje om aan te schaffen en toen ik er weer (haast letterlijk) tegenaan liep heb ik het meteen gekocht:

Elke ochtend als Christine wakker wordt zijn haar herinneringen opnieuw gewist. Haar geheugen is aangetast door een ernstig ongeluk. Elke ochtend moet iemand haar vertellen wie ze is. Hierdoor is ze volledig afhankelijk van haar man Ben, met wie ze al tweeëntwintig jaar getrouwd is. Dankzij haar dagboek, dat ze op advies van de dokter bijhoudt, ontdekt ze echter dat Ben haar niet alles vertelt. Voor ik ga slapen van SJ Watson wordt verfilmd door Rowan Joffe met in de hoofdrollen Nicole Kidman en Colin Firth. 

O nu lees ik pas dat t ook verfilmd gaat worden. Leuk! Met Colin! Yummie!

2.
 

Al een tijdje wacht ik op deel acht van de Reiziger-reeks van deze schrijfster. Het zou deze winter uit moeten komen, maar tot die tijd ga ik me maar bezig houden met de eveneens 8delige reeks van de 'spin-off' over Lord John. Volgens sommigen stukken minder boeiend maar dat zal ik zelf moeten ondervinden. Ik heb nog maar 1 deel vooralsnog aangeschaft, wie weet smaakt t naar meer.

Londen, 1757. De Engelse Kroon heeft Lord John, edelman en majoor in het Britse leger, juist benoemd tot leider van een onderzoek naar de brute moord op een soldaat, die er van wordt verdacht een spion te zijn. Daarnaast heeft Lord John nog een ander probleem, dat hem in zijn onderzoek hindert. Hij heeft ontdekt dat de verloofde van zijn nicht en nogal gevoelig medisch probleempje heeft dat de goede naam van zijn familie kan ruïneren. Hij moet het huwelijk van zijn nicht zien te voorkomen zonder de hele stad in opschudding te brengen en tegelijkertijd een moordonderzoek leiden dat al snel een zeer vreemde wending neemt.
Het dubbelleven van Lord John is Gabaldon's eerste roman over Lord John Grey, een van de populairste personages uit de Reiziger-cyclus, waarvan er inmiddels wereldwijd al vele miljoenen exemplaren verkocht zijn. 

3.



Dit derde deel van het schrijvers duo Nicci French staat al een tijdje op me te wachten, al vanaf de dag dat hij uit is dus. Ik had hem gereserveerd bij mijn vaste boekenwebshop dus. En kreeg hem op de dag van verschijning binnen. Alleen niet alleen wachten op woensdag, maar wachten tot ik vakantie heb. ;-) En dat is moeilijk want o wat is dit een geweldige reeks! Ik kwam pas laat achter de geweldige stijl van schrijven van Nicci French maar dit is compleet anders en toch ook weer niet. De belevenissen van Frieda Klein in Londen zijn gewoon spannend, psychologisch goed in elkaar gedraaid en houd je van begin tot eind op het puntje van je stoel!

Een klein meisje vindt het lichaam van haar moeder, die met bruut geweld om het leven is gebracht. Het politieonderzoek brengt een geheim leven aan het licht maar niet de moordenaar. Een gepensioneerde journalist reist door Engeland om ouders van vermiste meisjes te interviewen.

En Frieda Klein wordt met tegenzin in deze twee zaken gezogen, terwijl ze herstellende is van de wrede aanslag die ze ternauwer - nood overleefde.

Wachten op woensdag is een verhaal van verborgen levens, verdwenen meisjes en van de obsessies van diegene die verder kijkt dan de façade van het dagelijkse leven, met alle gevolgen van dien. Wachten op woensdag is, na Blauwe maandag en Dinsdag is voorbij, de derde thriller met Frieda Klein in de hoofdrol.

Opnieuw heeft Nicci French een razend spannende en goed geconstrueerde thriller geschreven, waarin het leven van Frieda stapje voor stapje verder wordt blootgelegd. 

 4.

 

Dit boek heb ik ooit op de middelbare school voor mijn Nederlandse lijst gelezen en heeft me nooit meer los gelaten. Ik heb het 2 jaar geleden aangeschaft en nog niet gelezen. Het staat al die tijd te wachten maar steeds kwamen er andere boeken tussendoor. Nu is het dan toch echt tijd om hem weer eens te lezen na al die jaren.

Angst, dreiging en verraad, ongrijpbaarheid van de werkelijkheid en onkenbaarheid van de ander: in deze roman komen Hermans' centrale thema's op geraffineerde en uiterst beklemmende wijze aan bod. De donkere kamer van Damokles vertelt het verhaal van Henri Osewoudt, sigarenhandelaar te Voorschoten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontmoet hij de verzetsman Dorbeck, die sprekend op hem lijkt en hem opdrachten geeft die hij gewillig uitvoert. Naar aanleiding van zijn daden wordt hij gevangen genomen, komt weer vrij, pleegt een moord, nog een moord.
Na de bezetting lijkt alles zich tegen hem te keren en wordt hij gekwalificeerd als landverrader. Zich beroepen op Dorbeck blijkt onmogelijk: er is geen enkel spoor dat leidt tot deze man. Het enige dat Osewoudt heeft om de wereld Dorbecks bestaan te bewijzen is een camera met een foto van Dorbeck erin, maar ook die foto blijkt uiteindelijk niet te bestaan.
Bestaat Dorbeck echt of heeft Osewoudt hem verzonnen? Is hij Osewoudts superego? In hoeverre is Osewoudt zelf verantwoordelijk voor zijn daden? Wie ben je als iedereen je ziet als een verrader en een leugenaar, bestaat er wel zoiets als waarheid en werkelijkheid? Om dergelijke vragen gaat het in dit huiveringwekkende boek, dat uitgroeide tot Hermans' meest gelezen en bejubelde roman.
De donkere kamer van Damokles werd door Fons Rademakers in 1963 verfilmd onder de titel Als twee druppels water. Deze film mocht jarenlang om onduidelijke redenen niet worden vertoond, maar in 2003 werd hij opnieuw in roulatie gebracht en op televisie uitgezonden. 

5.

 
 

Virginia Andrews was jarenlang mijn favoriete schrijfster. Ik heb bijna alles van haar gespaard en mijn boekenkast staat er dan ook vrij vol mee. Het jammere is alleen dat zijzelf alleen de eerste reeks boeken echt zelf geschreven heeft. Ze is namelijk overleden in 1986. Haar verhaalideeën had ze wel op papier staan en een andere schrijfster heeft die uitgewerkt en is in haar naam onder een Trust die boeken uitgaan geven. Het is vooral later niet meer geworden wat het was. Hoe meer boeken er kwamen hoe minder de kwaliteit van de verhalen werden. Jammer dat wel.
In mijn laatste top 5 had ik het over de bayou en toen moest ik meteen aan deze reeks denken, die zich daar ook afspeelt. Dus het kriebelde wel weer om hier nog eens aan te beginnen.

In de uitgestrekte moerasgebieden in de omgeving van New Orleans leidt de vijftienjarige Ruby Landry samen met haar grootmoeder een eenvoudig bestaan. Haar moeder is gestorven en haar vader heeft ze nooit gekend. Toch is ze gelukkig met haar leven. Zeker als er een liefde opbloeit tussen Ruby en de knappe Paul Tate. Maar de rijke ouders van Paul verbieden hem om met Ruby, een arme Landry, om te gaan..... Dan vindt zij een vergeelde foto waarop haar vader blijkt te staan en onthult haar grootmoeder vlak voor haar dood een vreselijk geheim. Ruby besluit op zoek te gaan naar haar rijke vader in New Orleans. Daar, in een huis vol wreedheid en bedrog, klampt ze zich vast aan haar herinneringen aan Paul. Want alleen zijn liefde lijkt haar nog te kunnen redden... 

Lijkt heel erg 'bouquet reeks' als je dat zo leest maar dat is t zeker niet! 


© KH

Aftellen

Aftellen, dat is wat ik al weken doe. Niet dat ik zoals hierboven in de quote, ik een 'crappy' baan heb, helemaal niet. Maar ik merk wel dat ik heel erg aan vakantie toe ben. Ik werk ook maar parttime dus op zich lekker veel vrije uren.

Ik merk het overigens wel om me heen, mensen die een baan hebben waar ze zich niet lekker voelen. En zich dan verheugen op die paar weken vrij. De rest van het jaar zit je dan toch weer bij zo'n baas te kijken. Het heeft mij ook jaren gekost voor ik zover was overigens. Het kan dan wel zo zijn dat het geen waanzinnig goed verdiende baan is, maar ik ben er gelukkig mee, met mijn oudjes. Dat geluk, zo besefte ik van de week, wordt alleen maar versterkt doordat ik ook al 6 jaar op 2 adressen kom en daar zogezegd 'kind aan huis' ben, al moet je toch een soort van afstand blijven bewaren. Trek je de deur dicht, moet je ook de eventuele problemen daar laten, achter die deur. En dat valt echt  niet altijd mee.

 

Een leven creëren waaruit je niet hoeft te ontsnappen is overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Er spelen natuurlijk vele factoren mee. Je hebt het niet altijd zelf voor het zeggen. Je woont en leeft met meerdere mensen in 1 huis, je werkt met meerdere mensen, in je leefomgeving wonen mensen die je al dan niet mag. Je kunt niet alles wat je niet aanstaat weg bonjouren tenslotte. Zo werkt het niet. Je zult zelf een manier moeten vinden daarmee om te gaan.
Ik ben steeds voornemens te gaan mediteren. Meer te schrijven, te tekenen. Maar waarom ben ik dan zo verdomde kritisch op mezelf dat ik wat ik ook teken of schrijf steeds maar weer niet goed genoeg vind?
Het schrijven daar ben ik alweer mee begonnen, en is al aan een revisie toe. Tekenen ook en ja het ontspant, maar zodra ik bezig ben vind ik het alweer niet goed genoeg meer. 'Vroeguh' was het veel beter. Je moet zoiets toch onderhouden. Ik 'heb' het niet meer in de vinger, die ook niet zo best meer lijken, die vingers dan.

 
Nee geen foto van mij, was t maar waar




Gisteravond was er een pracht van een maan. Ik pakte mijn camera met statief en wilde daar eens op oefenen met mijn camera. Het lukte niet. Manlief had het ding al uit mijn handen genomen om te kijken wat er dan mis ging. Weg was mijn lust meteen. Dan niet. Doe jij het toch lekker. Het lukt toch niet, niets komt goed uit mijn handen. De hitte? (Laat het afkoelen!) De broodnodige vakantierust? Geen idee, maar dat de emmer ondanks de droogte tegen overlopen aanzit moge duidelijk zijn. En dat heeft in mijn geval niets met werk te maken, maar gewoon met mijn eigen vel... en daar niet lekker in zitten.

De stapel boeken ligt al te wachten net zoals een aantal kozijnen en deuren die geschilderd moeten worden, als ik daar zin in ga krijgen dan, anders niet... Het is tenslotte vakantie. Nog 4 dagen, maar eigenlijk nog maar 2 ochtenden werken. Dus waar heb ik het over!?
Ik ben al een klein beetje begonnen, met genieten, vooral 's morgens vroeg als het nog lekker koel is en stil:

Genieten

Genietend buiten
Zittend in de vroege ochtend
Bakje muesli met yoghurt
Bessen en aardbeien
Koele zomerbries
Rust
Stilte
Alleen de zwaluwen
Die scheren door het zwerk
Het zacht zoemen van
Hommels en bijen
Die mijn bloeiende oregano
Verblijden met een bezoek
Hap muesli met bes en aarbei
Ik sluit mijn ogen
Laat mijn zintuigen werken
Mijn smaakpapillen maken overuren
Ik slaak een zucht
De zon piept tussen de bladeren
En dan moet de vakantie
Nog beginnen

© KH

Muziek op zondag: Hitte

Vind je het nu al heet? Ik wel! Volgende week schijnt er een hittegolf aan te komen, en laat dat nu nét mijn laatste week werken zijn! Hoera! Gelukkig hebben de meneer en mevrouw waar ik op de 2 laatste dagen werk een airco in huis. Ze zijn allebei begin 90 en wonen nog op zichzelf in een bungalowtje, waar het op zulke dagen dus niet om uit te houden is. Wel met een airco dus.
Ikzelf ben daarna 3 weken heerlijk vrij! Weg ga ik niet, gewoon thuis met een boek in de tuin is ook heerlijk. Maar ietsje minder warm mag van mij wel. Zo tussen de 20-25 graden is meer dan zat! Dan hou ik het met gemak 3 weken vol. Of ik dan ook elke dag zal bloggen weet ik niet, de vaste rubrieken zal ik in ieder geval proberen bij te houden.

Nu speciaal voor de mensen die van hitte houden, of juist niet, songs over hitte...











Normaal hou ik helemaal niet van zijn muziek, maar dit is wel zo aanstekelijk!







En zo denk ik er nou ook over:



© KH

Quotes and Pics 84

© KH

Kunst op Vrijdag: Dante Gabriel Rossetti

 

1 Van mijn favoriete schilders is toch wel Dante Gabriel Rossetti. De stroming waartoe hij behoort, sterker nog, die hij mede opgericht heeft, is ook een van mijn favoriete stromingen.

Dante Gabriel Rossetti (Londen, 12 mei 1828 – Birchington-on-Sea (Kent), 9 april 1882) was een Engels dichter en kunstschilder. Hij was een van de oprichters van de Pre-Raphaelite Brotherhood die hij samen met John Everett Millais en William Holman Hunt oprichtte. Hij schilderde niet alleen maar was ook een dichter.

De Prerafaëlieten streefden naar een vernieuwing van de kunst door natuurbeschouwing en door de vroege Italiaanse schilderkunst (van voor Rafaël) als voorbeeld te nemen. Geïnspireerd door de poëzie van Dante Alighieri en de mystieke poëzie en schilderkunst van William Blake ontwikkelde hij een symbolisch-decoratieve stijl, die al de kant van de Jugendstil opgaat. Op het gebied van de dichtkunst liet hij zich inspireren door John Keats. Tevens vertaalde hij werk van Dante in het Engels. Ook vertalingen uit het Frans en Duits staan op zijn naam.


In 1860 trouwde hij met Elizabeth Siddal, zijn favoriete model, die al twee jaar later stierf. Het onderwerp van zijn schilderijen en gedichten was vanaf dat moment de vrouw. Hij publiceerde gedichten (The Blessed Damozel, My sister's sleep, The portrait) in 'The Germ', het tijdschrift van de prerafaëlieten, waarvan zijn broer William Michael Rossetti redacteur was en waarin ook zijn zus Christina Georgina Rossetti gedichten publiceerde. In 1870 verscheen zijn sonnettencyclus The House of Life.
Zijn latere jaren werden overschaduwd door zijn drugsverslaving en een toenemende geestelijke achteruitgang. Hij stierf in Birchington-on-Sea, Kent.

 
Proserpine, 1879 (model: Jane Morris)

 
Beata Beatrix (1864, model: Elizabeth Siddal, geschilderd een jaar na haar dood)

 
Lady Lillith


The daydream


Venus Verticordia

 
The Blessed Damozel (model Alexa Wilding)

The Blesssed Damozel

THE blessed Damozel lean'd out
         From the gold bar of Heaven:
Her blue grave eyes were deeper much
         Than a deep water, even.
She had three lilies in her hand,
         And the stars in her hair were seven.

Her robe, ungirt from clasp to hem,
         No wrought flowers did adorn,
But a white rose of Mary's gift
         On the neck meetly worn;
And her hair, lying down her back,
         Was yellow like ripe corn.

Herseem'd she scarce had been a day
         One of God's choristers;
The wonder was not yet quite gone
         From that still look of hers;
Albeit, to them she left, her day
         Had counted as ten years.

(To one it is ten years of years:
         ...Yet now, here in this place,
Surely she lean'd o'er me,--her hair
         Fell all about my face....
Nothing: the Autumn-fall of leaves.
         The whole year sets apace.)

It was the terrace of God's house
         That she was standing on,--
By God built over the sheer depth
         In which Space is begun;
So high, that looking downward thence,
         She scarce could see the sun.

It lies from Heaven across the flood
         Of ether, as a bridge.
Beneath, the tides of day and night
         With flame and darkness ridge
The void, as low as where this earth
         Spins like a fretful midge.

But in those tracts, with her, it was
         The peace of utter light
And silence. For no breeze may stir
         Along the steady flight
Of seraphim; no echo there,
         Beyond all depth or height.

Heard hardly, some of her new friends,
         Playing at holy games,
Spake gentle-mouth'd, among themselves,
         Their virginal chaste names;
And the souls, mounting up to God,
         Went by her like thin flames.

And still she bow'd herself, and stoop'd
         Into the vast waste calm;
Till her bosom's pressure must have made
         The bar she lean'd on warm,
And the lilies lay as if asleep
         Along her bended arm.

From the fixt lull of Heaven, she saw
         Time, like a pulse, shake fierce
Through all the worlds. Her gaze still strove,
         In that steep gulf, to pierce
The swarm; and then she spoke, as when
         The stars sang in their spheres.

'I wish that he were come to me,
         For he will come,' she said.
'Have I not pray'd in solemn Heaven?
         On earth, has he not pray'd?
Are not two prayers a perfect strength?
         And shall I feel afraid?

'When round his head the aureole clings,
         And he is clothed in white,
I'll take his hand, and go with him
         To the deep wells of light,
And we will step down as to a stream
         And bathe there in God's sight.

'We two will stand beside that shrine,
         Occult, withheld, untrod,
Whose lamps tremble continually
         With prayer sent up to God;
And where each need, reveal'd, expects
         Its patient period.

'We two will lie i' the shadow of
         That living mystic tree
Within whose secret growth the Dove
         Sometimes is felt to be,
While every leaf that His plumes touch
         Saith His name audibly.

'And I myself will teach to him,--
         I myself, lying so,--
The songs I sing here; which his mouth
         Shall pause in, hush'd and slow,
Finding some knowledge at each pause,
         And some new thing to know.'

(Alas! to her wise simple mind
         These things were all but known
Before: they trembled on her sense,--
         Her voice had caught their tone.
Alas for lonely Heaven! Alas
         For life wrung out alone!

Alas, and though the end were reach'd?...
         Was thy part understood
Or borne in trust? And for her sake
         Shall this too be found good?--
May the close lips that knew not prayer
         Praise ever, though they would?)

'We two,' she said, 'will seek the groves
         Where the lady Mary is,
With her five handmaidens, whose names
         Are five sweet symphonies:--
Cecily, Gertrude, Magdalen,
         Margaret and Rosalys.

'Circle-wise sit they, with bound locks
         And bosoms covered;
Into the fine cloth, white like flame,
         Weaving the golden thread,
To fashion the birth-robes for them
         Who are just born, being dead.

'He shall fear, haply, and be dumb.
         Then I will lay my cheek
To his, and tell about our love,
         Not once abash'd or weak:
And the dear Mother will approve
         My pride, and let me speak.

'Herself shall bring us, hand in hand,
         To Him round whom all souls
Kneel--the unnumber'd solemn heads
         Bow'd with their aureoles:
And Angels, meeting us, shall sing
         To their citherns and citoles.

'There will I ask of Christ the Lord
         Thus much for him and me:--
To have more blessing than on earth
         In nowise; but to be
As then we were,--being as then
         At peace. Yea, verily.

'Yea, verily; when he is come
         We will do thus and thus:
Till this my vigil seem quite strange
         And almost fabulous;
We two will live at once, one life;
         And peace shall be with us.'

She gazed, and listen'd, and then said,
         Less sad of speech than mild,--
'All this is when he comes.' She ceased:
         The light thrill'd past her, fill'd
With Angels, in strong level lapse.
         Her eyes pray'd, and she smiled.

(I saw her smile.) But soon their flight
         Was vague 'mid the poised spheres.
And then she cast her arms along
         The golden barriers,
And laid her face between her hands,
         And wept. (I heard her tears.)

Dante Gabriel Rossetti

© KH

Fouten maken

"To err is human; to forgive, divine."

              - Alexander Pope




Ik denk dat het voor mij hoog tijd voor vakantie is, want wat het anders is weet ik niet. Vandaag gaat alles mis. Stond ik vanmorgen te strijken, toch al niet 1 van mijn lievelingsklussen, komt mijn Jongste zoon binnen in een warm flanellen overhemd. Wat ik had weet ik nu nog niet maar voor ik er erg in had zitten we elkaar in de haren. Dat hij het uit moet trekken, en wel nu. Hij loopt immers de hele winter in korte mouwen en nu zo'n warm ding. Waarom ik het hem niet zelf laat uitzoeken? Al sla je me dood. Ik zou het niet weten. Voor ik er erg in heb staan we schreeuwend tegen over elkaar. En dat is lang heel lang geleden. Hij boos, ik boos en allebei tegen het janken aan. Ik moet weg en ik weet dat ik hem op zo'n moment beter even met rust kan laten maar ik heb hem net van alles voor de voeten gegooid, zoals alleen vrouwen dat zo goed kunnen. 'En je doet hier ook helemaal niks, alleen de hele dag achter je pc hangen, zoek maar eens een baantje, of doe eens iets in huis voor je moeder...' enz enz... Nee, ik ben zeker niet trots op mezelf. Verre van zelfs.
Ik fietste naar mijn afspraak en het huilen stond me nader dan het lachen.

Natuurlijk heb ik weer thuis het meteen goed gemaakt met mijn zoon maar de hele dag zat het me niet lekker. Ik heb ook de hele dag dingen laten vallen, of zelfs stuk laten vallen. Ja, zelfs lopen brullen hier in mijn eentje. Kortom: Ik ben heel erg aan vakantie toe! Even helemaal niks. Nee, zelfs even geen kinderen om me heen, of ben ik nu heel erg?! Ja, misschien wel, maar die kinderen van mijzelf gaan toch zelf op vakantie, Jongste gaat 4 dagen naar het Castlefest en Oudste gaat naar Hongarije. Nu de kinderen uit de buurt nog met hun lawaai en gegil. Ja ik wil echt rust aan mijn kop. Ik voel het van binnen ook. Als er een remedie was om mijn hoofd even stil te zetten, zou ik het nemen. Het staat geen seconde stil. Het maalt en maalt.

Sinds gisteren heb ik de Tao Te Ching van Lao Tzu in huis. En ook al staan daar dingen in waarvan ik zeg: "Dit gaat mijn lijfboek worden", dan nog heb ik geen rust. Lao Tzu was een wijs man maar zelfs al was de man in eigen persoon hier zou hij nog geen rust in mijn hoofd kunnen krijgen.
Het ergste is: Je doet het allemaal zelf. Niemand anders. Alleen ik kan de rust krijgen die ik graag wil. Door te mediteren (wat dus niet lukt), door mindful te zijn, door liever tegen mezelf te zijn. Maar na wat ik vandaag deed vind ik mezelf even niet zo lief. Kan er niks aan doen.

© KH




Toch maar even weer een stukje uit de Tao lezen dan maar:

11.

We verbinden spaken tot een wiel.
maar het gat in het midden
laat de wagen rijden.

We vormen van klei een pot.
maar de leegte binnenin
houdt alles vast wat we willen.

We timmeren van hout een huis.
maar de innerlijke ruimte
maakt het leefbaar.

We werken met wat is,
maar met wat niet is, gebruiken we.

Lao Tzu

Poetry : Hafiz

Faults

  by Sara Teasdale

They came to tell your faults to me,
They named them over one by one;
I laughed aloud when they were done,
I knew them all so well before,—
Oh, they were blind, too blind to see
Your faults had made me love you more.

- See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/19421#sthash.4YOdI1FZ.dpuf

Ik kwam net deze prachtige gedichten van de Sufi dichter Hafiz  (c. 1320 to 1389) uit Persië tegen. Uiteraard vertaald in het Engels.





All the Hemispheres


Leave the familiar for a while.
Let your senses and bodies stretch out

Like a welcomed season
Onto the meadow and shores and hills.

Open up to the Roof.
Make a new watermark on your excitement
And love.

Like a blooming night flower,
Bestow your vital fragrance of happiness
And giving
Upon our intimate assembly.

Change rooms in your mind for a day.

All the hemispheres in existence
Lie beside an equator
In your heart.

Greet Yourself
In your thousand other forms
As you mount the hidden tide and travel
Back home.

All the hemispheres in heaven
Are sitting around a fire
Chatting

While stitching themselves together
Into the Great Circle inside of
You.

_________

 
It Felt Love

How
Did the rose
Ever open its heart

And give to this world
All its
Beauty?

It felt the encouragement of light
Against its
Being,

Otherwise,
We all remain

Too

Frightened.

____


The Day Sky

Let us be like
Two falling stars in the day sky.

Let no one know of our sublime beauty
As we hold hands with God
And burn

Into a sacred existence that defies -
That surpasses

Every description of ecstasy
And love.

___


A Great Need

Out
Of a great need
We are all holding hands
And climbing.
Not loving is a letting go.
Listen,
The terrain around here
Is
Far too
Dangerous
For
That.

_________

 
Find A Better Job

Now
That
All your worry
Has proved such an
Unlucrative
Business,
Why
Not
Find a better
Job.

Hafiz 

© KH

Faults

  by Sara Teasdale

They came to tell your faults to me,
They named them over one by one;
I laughed aloud when they were done,
I knew them all so well before,—
Oh, they were blind, too blind to see
Your faults had made me love you more.

- See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/19421#sthash.4YOdI1FZ.dpuf

Faults

  by Sara Teasdale

They came to tell your faults to me,
They named them over one by one;
I laughed aloud when they were done,
I knew them all so well before,—
Oh, they were blind, too blind to see
Your faults had made me love you more.

- See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/19421#sthash.4YOdI1FZ.dpuf

Top 5: Must see places

Dankzij Daan's Blog over vakanties en de plekken waar ze ooit nog eens heen wil, bedacht ik (en met toestemming van Daan) dat ik hier ook eens over wilde bloggen. Of het net als bij haar een top 10 wordt weet ik aan het begin van dit blog nog niet.

De plekken die ik ooit nog eens zou willen zien. (als t ff kan) :

1. Peru (Machu Picchu)

 
Machu Picchu

Waarom weet ik niet. Ik kan het niet uitleggen, maar al mijn hele leven lang heb ik iets met de Inca's en die plek. Het is een gevoel. Als ik zie wat een klim het is om daar te komen, denk ik niet dat het m ooit gaat worden met mijn lijf maar toch, het trekt... Heel erg.

2. New Orleans Usa




French Quater

Ooit een boek gelezen dat zich daar afspeelde en kennelijk is het zo goed beschreven dat ik meteen dacht: Ik moet daarheen. Ik héb helemaal niks met Amerika. Wil er helemaal niet heen, nooit! Maar alleen daar zou ik heen willen. Of het na de orkaan nog zo mooi is weet ik niet.  Maar de bayou dat deel wel. The French Quarter, de mooie gebouwen van toen, zijn die er nog? Ik weet t niet eigenlijk. Maar het New Orleans van toen waar ik over gelezen heb, was speciaal, en dan een tochtje door die hele speciale Mississipi bayou..


Bayou

3. Ierland 



the Cliffs of Moher

Ik ben ooit in Dublin geweest. Prachtige stad, zeer gemoedelijke en relaxte en vriendelijke mensen zoals ik vind dat alle mensen zijn in de Noordelijke landen zoals de UK, Ierland, Zweden en Noorwegen bv. De sfeer is daar heel anders dan hier en zo ver is t toch niet. Ik zou vooral de kust eens willen zien hoewel het binnenland ook zo mooi moet zijn.

4. Heel Engeland en Schotland (al staan deze eigenlijk met stip op 1)



Het spreekt voor mij voor zich dat ik eigenlijk alle counties nog wil zien en het moois wat er te zien is in the UK... Hoewel ik al veel van Schotland gezien heb, echt nog niet alles. Van Engeland idem. Mijn favoriete vakantieland. Yorkshire bijvoorbeeld en dan Jane Eyre country (eigenlijk Brönte country naar de zusjes Brönte) Of het Lake District (en dan dus Miss Potter haar stek) Wales staat ook hoog op dat lijstje maar ook alle plekken die met King Arthur te maken hebben omdat ik daar nu eenmaal gek op ben, met alles wat met King Arthur te maken heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

5. Zweden.



Ik ben 1x in Zweden geweest en het is zo'n mooi, open land, vol schitterende natuur. Je kunt er uren rijden zonder iemand tegen te komen. Als je 's avonds bij zonsondergang, die niet echt ondergaat, want het is niet echt donker in de zomer, zachtjes in de natuur, in het bos of veld elanden gaat spotten geheid dat je er tig tegenkomt! Meestal vrouwtjes want de heren laten zich heel moeilijk zien. Vrouwtjes met jongen. Wij hebben er heel veel gezien toen. We hebben maar een klein deel gezien en het land is zo immens groot!
Ooit terug liefst in een camper dus. 

Ik hou het maar bij deze top 5... Misschien staan er nog wel meer op mijn lijstje waar ik nu niet op kan komen.. Komen ze later wellicht aan de beurt.

© KH

Muziek op Zondag, On the Road

Je hoeft geen auto te hebben om naar de volgende muziek te luisteren, al staan ze bij mij thuis op een cd genaamd: Car Classics. Logisch wel met titels als: Driver's Seat en People gotta move... We hebben nu geen auto meer maar toen we er nog wel 1 hadden (en de benzine nog redelijk betaalbaar was) was niks zo fijn als lekker zomaar ergens heen rijden, om op mooie plekjes je benen te strekken en onderweg naar fijne muziek te luisteren. Zo'n cd als Car Classics (met 3 cd's voor urenlang luisterplezier) was dan heerlijk voor onderweg. Van de week stond ik te strijken met deze cd op. Ook fijn. Ondertussen hard mee blèrend je moet strijken toch enigszins aangenaam maken, nietwaar?

Geniet je mee?

Deze is al jarenlang ook 1 van de favorieten. Staat ook zowat op iedere verzamel LP die ik heb dus ik heb hem nogal wat gedraaid...





Waarom moet ik nou altijd aan de ANWB denken bij dit nummer? :-D









© KH

Quotes and Pics 83

© KH