Friday 12 October 2012

Even stilstaan bij de dood van mijn vader

Het is vandaag alweer 9 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik stuur mijn moeder altijd even een kaartje, vaak met een eigen gedichtje erop maar van de week vond ik onderstaand gedicht en dat raakte me zo, dat ik het op een kaart geschreven heb, en aan haar gestuurd heb. Het voelde net of mijn vader dat aan haar stond te vertellen. 

Mijn lief mens

Vanmorgen was ik even heel dicht bij je
Je hart zei me dat je me voelde
Ik heb je teder aangeraakt.

Vrede en rust,
ik zou het je zó graag willen geven.
Ik zie hoe je worstelt, het moeilijk hebt.
Je tranen maken mijn vleugels soms nat
als ik in mijn poging je te troosten
heel dicht bij je ben.

Hoe graag zou ik je willen zeggen:
”stil maar, het komt wel goed”
Lief mens met wie ik al vele levens samen reis
je bent de volgende stap aan het zetten
op je lange weg.

In het donker is je pijn intens,
bijna niet te dragen.
Weet dat ik steeds bij je was, ben en zal blijven.
In een onuitputtelijke bron van troost en liefde
zetten wij sámen die volgende stap.

Veel liefs van je engel.

Elly Sablerolle


Sinds mijn vader overleed denk ik vaker na over dood of doodgaan. Hij had wel wat geregeld maar wij moesten nog best wel wat regelen. Zoals muziek en teksten en dergelijke. Ik ben nu zo langzamerhand alles aan het opschrijven voor het geval dat... Niet dat ik al van plan ben te gaan, maar dat scheelt weer voor mijn kinderen. Onderstaande gedichten vind ik zelf ook erg mooi: 

When I am dead, My Dearest

When I am dead, my dearest,
Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
Nor shady cypress tree:
Be the green grass above me
With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
And if thou wilt, forget.

I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
Sing on, as if in pain;
And dreaming through the twilight
That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
And haply may forget.

Christina Rossetti

Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.

Mary Elizabeth Frye

Maar vooralsnog hoop ik ze nog lang niet nodig te hebben uiteraard al lees ik dit graag , zeker op een dag als deze. Mijn kaarsje brandt vandaag voor mijn vader. 


© KH

7 comments:

A van de Aa said...

Beleef vandaag niet alleen het verleden, maar beleef ook dit heden.

Kati said...

Ieder dag A, ik leef nl in het NU. :)Maar af en toe even terug kijken met een glimlach en soms een traan, dat mag dan van mezelf.

Rijnmeermin said...

Lieve Kati,

Jouw vader vandaag 9 jaar geleden overleden, mijn vader vandaag 10 jaar geleden overleden. Beide 60 jaar geworden.
Je merkte het zelf al op: toeval bestaat niet.
Op zo'n dag als vandaag denk je terug in de tijd en sta je weer even stil: met een beetje verdriet (ook al is dat in de loop van de tijd veranderd), maar ook met vreugde om het leven.
Dat bewustzijn (het leven vieren) is bij mij de afgelopen jaren alleen maar sterker geworden, bij jou ook?
Vandaag gingen mijn moeder, mijn zus en ik lunchen, omdat wij (en jij) weten hoe belangrijk het is om te genieten van elke dag!

Liefs,
Rijnmeermin

klaproos said...

het blijven gekke dagen hé kati,
maar die van jou was nog zo jong, en de mijne al mooi 83 jaar, en hij mistte mamma zo, dat hij graag wilde,

die van jou had nog zóveel moeten kunnen zijn......

sterkte hé,

xxx

Kati said...

Rijnmeermin, dat heb ik idd ook. Bewuster leven. Meer genieten. Ik woon wat verder weg van mijn moeder en zus maar we hebben op zo'n dag wel contact en gaan minstens 1 maar vaker n paar x per jaar met zijn 3en wat doen samen.

Klaproos, dat is misschien wel zo en ooit, in t begin dacht ik dat ook nog wel maar het is nu eenmaal zo. Naar leeftijd wordt niet gevraagd. Ik zeg vaak: als het je tijd is, ga je toch. En misschien was het zijn tijd wel. Ook al heeft dat wel n tijd geduurd voor ik zo dacht.

Mo said...

Hi sis,
prachtig gedicht! Zal mama zeker een traantje om hebben gelaten, denk dat het haar gevoelens mooi omschrijft.
Toch bizar,alweer 9 jaar geleden, lijkt soms veel korter, maar soms ook nog langer. Weet soms bijna niet meer hoe t was toen hij er nog wel was. Tot ik hem ineens hoor in een uitspraak van mezelf, of een manier van reageren van de kinderen. Dan denk ik; hee zo zei papa dat ook! Grappig, zeker bij de kinderen, die hebben hem eigenlijk niet eens echt gekend, waren ze tè
jong voor. Toch mooi dat er een stuk van hem in hun zit!
Life is stange, but oh so beautiful!
Enjoy the little moments,for when you think back,they are really the BIG moments... xx Mo

Kati said...

Hee zusje, ja ik had mama gisteren aan de telefoon en ze zei dat de waterlanders kwamen van t gedicht, het gaf zeker haar gevoel weer. Dat had ik dus goed aangevoeld. ;)
Gek misschien, of niet, maar ik hoor papa soms, in mijn hoofd, zijn stem. Als ik twijfel, iets wil weten, hoor ik hem het antwoord geven. Op zijn bekende manier. Of hoe ikzelf reageer. Op emotionele dingen die 'even niet uitkomen'. Hup tranen weg, armen over elkaar en door! (heb ik hem 1x zien doen toen ik ging trouwen) Jij lijkt op hem qua dingen zien en maken, ik qua karakter, hoewel jij ook wel. En soms denk ik: Dat ene karaktertrekje is soms niet zo prettig maar dan is hij toch nog een beetje bij me! :) En ik voel het ook, dat hij bij me is, en dat is fijn! :)