Monday 21 May 2012

Soul Searching

“We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.” - Orson Welles



 Na mijn blog afgelopen week over de mevrouw waar ik werkte en waar ik gestopt was, kwam er een mail discussie op gang met een van mijn online vriendinnen. Iemand die ik als online vriendin beschouwde in ieder geval. Zij was het niet eens met mijn blog en redenatie. Ik begreep haar niet, zij begreep mij niet. Om een lang verhaal kort te maken, na een aantal dagen over en weer gemail heeft zij in 2 zinnen besloten een einde te maken aan de discussie en aan zo te lezen op haar eigen blog ook aan de vriendschap. Zij noemt mij nu een 'internet kennis' en last een blog stop in om een en ander te laten bezinken wat ze allemaal op haar blogs schrijft nog wel zin heeft.

Natuurlijk denk ik daar ook wel eens over na. De reacties zijn niet bijster veel, de onderwerpen waarover ik (en zij ook) schrijf moeten je maar net liggen en zijn vaak ook persoonlijk van aard. Het is meer een soort van soulsearchen wat wij doen en we gebruiken daar ons eigen blog voor. Een soort mindfulness onderzoeken van ons eigenste binnenste IK. Heel egoïstisch misschien, anderen schrijven over politiek, over wat er gebeurd in de wereld, over hun kinderen, over beauty producten, over literatuur, bijtjes, bloempjes, wat dies meer zij. Wij niet, wij onderzoeken onszelf. Van binnen. Persoonlijke groei kun je het ook wel noemen. Wij willen een betere IK worden. Niet alleen maar voor onszelf, maar ook voor onze medemens. Dat we niet meer de persoon zijn waar we zelf ook niet meer mee willen leven. Die kattekop, of die onuitstaanbare pin die overal commentaar op heeft, of meteen klaar staat met een oordeel, nee wij niet, wij willen een betere versie van onszelf worden. En waar beter dan dat te onderzoeken dan op een eigen blog. Misschien vallen we soms in herhaling, maar daar leren we dan weer van, en met ons kunnen anderen daar wellicht ook weer van leren. En als anderen opmerkingen maken, leren we daar ook weer van. Denken we.



In ons persoonlijke leven maken we ook veel dingen mee die meespelen. Ik schreef veel over mijn scheiding, mijn ex, mijn overleden vader, mijn Lief met zijn Pdd-nos, mijn pubers. Zij over haar persoonlijke dingen.
Nu ligt mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Bijna twee weken geleden kreeg zij plots een hersenvliesontsteking die de linkerkant van haar hersenen aantastte. Mijn schoonmoeder die zoveel kletste altijd, kan niet meer praten. Nu de antibiotica gestopt is, moet ze binnenkort naar een revalidatiekliniek. Of bij zwager of bij ons in de woonplaats. Ze woont nogal ver weg namelijk. Dan kunnen we beter voor haar zorgen. De was doen, vaker langs gaan. Wij hebben al voorgesteld haar hier te laten revalideren. Ik werk maar 12 uur per week, heb al grotere kinderen. Het belangrijkste is het herstel van schoonmoeder. Al het andere is bijzaak.



Een mens kan veel hebben. Veel zorgen aan zijn/haar hoofd. Het 'gedoe' met internet vriendin hakt er desondanks wel in. Ook al hebben we elkaar nog nooit gezien, het voelde of we wat gemeen hadden. Ook via internet kun je een klik krijgen, zo ben ik aan Lief gekomen tenslotte. En aan vele andere, inmiddels real-life, vriendinnen.

Je komt alleen op deze wereld, veel dingen moet je alleen doen, maar als je samen met vrienden dingen aanpakt, zoals het soul-searchen wat zij en ik deden, voel je je, al is het maar voor even, niet meer zo alleen.
En dat is toch heel wat waard.
Je kunt je ook afvragen: Was het wel een vriendschap als het een simpele discussie niet eens aan kan?
Over die vraag ga ik me maar even buigen vandaag. Misschien heb ik er meer achter gezocht dan dat zij erover voelde. Ik heb dat wel vaker gehad en dacht dat ik nu ouder en wijzer was. Er blijkt nog meer werk aan de winkel, of aan mijn 'soul' te zijn. En dat moet ik toch uiteindelijk echt alleen doen.

© KH

4 comments:

Daan said...

dank je voor het uiteenzetten van jou gevoel hier in...

denk dat we in die zin totaal andere mensen zijn, heel anders staan tegenover 'vriendschap'... Ik merk dat jij heel erg investeert in anderen, wat natuurlijk heel mooi is, alleen verwacht je het dan ook terug van de ander, en ik kan dat niet... ik wil het lichter en luchtiger... ik wil eruit kunnen rennen als het te veel wordt...

mag dat niet?
waarom is dat een probleem?
waarom moet ik me daar schuldig over voelen?
als je toch wil soul searchen zijn dat een paar interessante vragen om mee te beginnen...

misschien is dit iets moois om te lezen voor je:
http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-hechting-gehechtheid-onthechting.htm
(vond t zelf ook een openbaring...)

Kati said...

Er zijn verschillende soorten vriendschap. Soulmates (wat Lief en ik hebben samen, buiten geliefden zijn) vriendschap sinds jeugd dus hele oude vriendschap (heel waardevol omdat je een verleden deelt die weinig mensen kennen leuk voor de herinneringen), real life vriendschappen met mensen die je overal van kent en echt een band mee op kunt bouwen omdat je ze kunt zien en dingen mee kunt doen, maar ook Online vriendschappen. Daar deel je andere dingen soms mee, via mail, blogs, Facebook, noem maar op. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel. Soms (is mijn ervaring) nog meer dan real life friends, in moeilijker tijden bv. Als je worstelt met iets en je post dat op een forum (zoals ik dat doe) en ze helpen je door iets heen. Die virtuele hugs en armen om je heen helpen dan enorm!

En ja, ik ben daar heel anders in dan jij. Ik ben vaak heel trouw aan mensen, heel hecht. Heb niet zo de neiging tot vluchten. Nooit gehad ook. Ik voel me naar van binnen (letterlijk) als er iets mis is met zo'n online vriendschap. En dat is idd iets om aan te werken. Loslaten van het idee dat iedereen hetzelfde reageert als jij. Of hetzelfde is en denkt als jij.
Wat het gemis niet minder maakt denk ik, voorlopig... :'-(

Daan said...

even snel: jij schreef al naar mij dat dingen die ik schrijf vaak heel anders overkomen, omdat je of het hele verhaal mist, of gewoon een karrevracht aan non-verbale communicatie - zo ervaar ik veel van wat jij schrijft kennelijk heel anders dan je het bedoelt... iedereen interpreteert alles op zijn/haar manier, omdat men andere behoeftes heeft... niet omdat ik niet goed zou lezen, of wat dan ook, maar omdat er bij mij iets heel anders wordt ge'tweaked' dan bij iemand anders... dat moet je ook leren accepteren...

en ja, vriendschappen zijn er op verschillende nivo's maar mensen ook... niet iedereen wil van een vriendschap/relatie wat jij ervan wil, en ook dat mag je leren loslaten... wil niet zeggen dat het niet net zo kostbaar of belangrijk is als een heel hechte vriendschap... vaak leer je van zijdelingse kennissen net zo veel...

en ik ben niet zo expressive in het echt als op papier... zo lijkt het misschien, mdat ik af en toe een 'battle' aanga met je, omdat ik me daar meer op mijn gemak voel, maar zo ben ik in het echt dus niet...

Anonymous said...

Er zitten enorm veel leuke kanten aan internet, vandaar dat ik er al zo veel jaren op zit :-) Inderdaad: vaak snelle reacties op als iets jou is overkomen, vaak sneller dan mensen die je irl kent. Samen lachen om de gekste dingen. Lief en leed delen. Een schouderklopje of complimentje of een virtuele knuffel.
Aan de ene kant is en blijft het virtueel, maar zo lang als je ziet en beseft dat er een mens áchter die nickname zit, dan besef je ook gewoon met mensen te maken te hebben.

Kati: "Wij willen een betere IK worden. Niet alleen maar voor onszelf, maar ook voor onze medemens."
Goed streven, prima streven, maar blijf wel bij jezelf. Ik kan me wel vinden in wat Daan schrijft: " Ik merk dat jij heel erg investeert in anderen, wat natuurlijk heel mooi is, alleen verwacht je het dan ook terug van de ander". Ik deed dat ook, maar je hebt er alleen jezelf mee, al die emoties die het oproept als je bemerkt dat 'die ander' helemaal niet zoals jij is.
Ik kan het steeds beter een plekje geven en stoor me minder en minder aan gedrag of uitspraken van anderen. Waarschijnlijk omdat ik door schade en schande wijzer ben geworden en het me minder aangrijpt...

Ik denk dan ook dat dit de kern van het Boeddhisme is: er kunnen allerlei gebeurtenissen in je leven plaatsvinden, maar waar het om draait is hoe jij ermee omgaat, tot in hoeverre jij je leven daardoor laat beïnvloeden.

Maar... ik denk ook dat je hier niet 24 uur per dag mee bezig moet zijn, jezelf de relativerende vragen niet bij alles moet stellen, maar dat je ook op je gevoel moet kunnen en durven vertrouwen, en pas als dat confrontaties oplevert, dat je jezelf dan relativerende vragen kunt stellen om dat ontevreden gevoel bij jezelf weg te nemen...

Groetjes, Mootje