Er knaagt een onzekerheid die niet te verklaren is, of toch wel?

Mijn hele leven ben ik vreselijk onzeker geweest. En als ik er goed over nadenk ben ik dat eigenlijk nog. In mijn zoektocht naar mijzelf, waar ik toch eigenlijk de afgelopen anderhalf jaar mee bezig ben, kom ik erachter dat ik kennelijk nog steeds niet genoeg van mijzelf houd om mijn onzekerheid kwijt te raken.
Sterker nog, ik houd niet genoeg van mezelf om een hele hoop andere problemen ook aan te pakken, zoals mijn overgewicht, maar dat is een andere onderwerp waar ik het al eerder over gehad heb.

Het begint en eindigt allemaal bij het houden van jezelf. Of leren houden van jezelf. Want als je niet van jezelf houdt, wie houdt er dan wel van je? Zo luidt de quote. En wie is er gekker op quotes dan ik?



Ik ben heel erg druk, altijd al geweest. Ik heb gemerkt dat ik nog drukker word, praat, doe als ik onzeker ben van mezelf. Ik denk dat ik dat doe om me ergens achter te verschuilen zodat niemand ziet dat ik onzeker ben. Alleen die drukke ik, die vindt niet iedereen aardig. Nu hoef ik niet door iedereen aardig gevonden te worden, zeker niet. Maar een eerste indruk zegt veel. Ik weet dat ik druk doe of ben, en toch kan ik er niet mee ophouden. Waarom ben ik dan nog onzeker? Geen idee waarom. Ik hoef het niet te zijn. Ik ben in de afgelopen jaren ontzettend sterk geworden, kan meer en doe meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Ik kan, kortom, trots zijn op mezelf. En toch, toch knaagt er af en toe een onzekerheid aan me die niet te verklaren is. Of misschien wel te verklaren maar die ik diep weggestopt heb misschien. Zal wel ergens uit mijn jeugd komen.

Ooit deden mijn ouders alles voor me. Hoefde ik zelf niets te regelen, geen instantie te bellen of geen dokter of tandarts afspraak te regelen. Toen ik op 19 jarige leeftijd het huis uit ging, moest ik ineens een stuk zelfstandiger worden wat ik erg moeilijk vond. Mijn ex nam veel van die regelzaken over van mijn ouders dus als gevolg hoefde ik nog niet veel voor mezelf te regelen behalve op mijn werk. Ik werd een heuse zenuwpees eigenlijk. Want zodra iemand aan mij vroeg: Regel jij dat even? Bel jij die instantie even? Schoot er al een knoop in mijn maag van de zenuwen. Bij geen enkel bedrijf waar ik werkte werd dat beter. Mijn zelfvertrouwen was er niet, kwam er niet en ik bleef maar druk om dat te maskeren. Later toen ik thuis bleef bij mijn kinderen werd dat iets beter. Eindelijk iets wat ik wel kon, dacht ik. Maar ook dat is niet echt 'gezond'. Als ik daar nu aan terugdenk, verborg ik me eigenlijk achter het feit dat ik thuis bij de kinderen wilde blijven. Dan hoefde ik tenminste niet iets wat ik niet wilde of in mijn hoofd niet kon. Instanties bellen deed mijn ex nog steeds (toen mijn man) dus daarover hoefde ik me ook niet druk te maken. Ik ging wel naar consultatiebureaus met de kinderen maar dat hoorde erbij.
Pas later toen ik de knoop doorhakte en ging scheiden, en alles zelf moest regelen (wat betekende instanties bellen) werd mijn zelfverzekerdheid groter en mijn onzekerheid minder. Ik had geen man meer me achter te verschuilen.



Maar nu ik alweer een tijdje samenwoon, merk ik dat ik soms weer probeer me te verschuilen achter een man. Wat in dit geval niet altijd lukt, omdat de man in kwestie een autistische contactstoornis heeft en zich meer achter mij verschuilt dan andersom. Dat werkt nu eenmaal zo. Het heeft zo moeten zijn, denk ik weleens. Niets gebeurd zomaar, alles heeft een reden. Ik moet meer zelfvertrouwen hebben, meer voelen dat ik het aan kan en vooral meer houden van mezelf. Trots zijn op mezelf hoort daar ook bij.
Jammer dat ik zo neerbuigend over mezelf kan denken soms. Dan sta ik in de spiegel naar mezelf te kijken en dan hou ik op dat moment helemaal niet van mezelf, maar zie ik alleen het beeld dat ik van mezelf heb. Terwijl ik stiekem (en waarom stiekem) best trots ben op de verhalen en gedichten die ik schrijf. Op de blogs die ik schrijf en de groei die daarmee gepaard gaat.
Betekent dat dan ook dat ik van mezelf hou? Wat raar dat ik daar dan even over na moet denken.. En wat jammer eigenlijk ook. Er is nog heel wat werk aan de winkel!

© KH