Ik wil zo heel graag vooruit, niet stilstaan bij het verleden. Niet terugdenken aan toen. Geen 'had ik maar', 'was ik maar'. Of: 'had ik maar niet'. Niets van dat alles. Ik wil heel graag verder. Leven in het nu. Niet in mijn verleden en ook niet in de toekomst.
Ik wil rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd. Soms kom ik een heel eind. Maar de ellende is dat iedere keer als i denk de 'steen van onrust en stress' geweerd te hebben uit mijn lijf, hij even zo hard terug komt. Dan gebeurd er weer wat waardoor de rust plaats moet maken voor hevige onrust. En ik baal daar zo stevig van.
Zo waren daar net die vele berichtjes van een nijdige ex. Vol verbazing zat ik ze te lezen op mijn telefoon. Mijn mond viel bijna open van verbazing zelfs. Het gaat werkelijk nergens meer over. Ooit, toen wij tot de droevige conclusie kwamen dat we echt niet bij elkaar pasten en niet meer samen verder konden, besloten wij vrienden te blijven voor onze kinderen in ieder geval. Dat het een poosje goed gegaan is mag nu een klein wonder heten. Verdriet heb ik genoeg gehad, om het misgaan van ons huwelijk. Nu ik mijn weg gevonden heb, komt hij weer terug en begint weer te trekken en te duwen en te wringen in mijn leven, voor een plekje. Er is voor hem geen plekje meer, niet in mijn leven. Dat ik met hem om moet gaan voor mijn kinderen dat deed ik, maar dat was alles. Nu wordt hij boos, om alles. Volgens hem houd ik moedwillig de kinderen bij hem vandaan want ze kunnen zo naar hem toe om bij hem te eten en te slapen nu hij weer in de buurt woont. Wat als ze dat nu zelf niet willen? Ik bemoei me er niet mee, ze zijn oud genoeg om dat zelf te bepalen. Hij schreeuwt, en roept en beledigt. Veel willen en er weinig voor teruggeven, het lijkt wel of ik weer getrouwd ben.
Klaar ben ik ermee, het kost zoveel negatieve energie dat ik het niet meer kan opbrengen. Het is niet goed of het deugt niet. Wat ik ook doe, of laat. Mijn allerlaatste berichtje aan hem was dan ook dat ik hem alle goeds toe wens maar dat ik er klaar mee ben. Ik wil niet in zijn negativiteit gezogen worden. De kinderen mogen doen wat zij willen, ik bemoei me daar niet mee. Hij wil niet meer betalen, ik zoek het al jaren alleen uit, dat blijf ik dan maar doen. Ik wenste hem alle goeds, een fijn Paasweekend en ik heb gezegd dat hij geen berichten meer hoeft te sturen. Ik ga niet meer mee in zijn achterdocht.
Het is klaar, over uit, aan mijn lijf geen polonaise meer. Niemand heeft het recht zich in mijn leven te forceren met negativiteit of achterdocht of wat voor negatieve emotie dan ook.
Als hij zo wil denken dan mag dat, in zijn eigen huis en in zijn eigen hoofd. Maar laat mij er lekker buiten. De kinderen weten ook wel beter. Ik denk alleen dat als hij zo door gaat, hij ze nog minder zal zien, en echt niet door mij, maar door zijn eigen negatieve gedrag!
Jammer heel erg jammer, maar het zij zo.
Don't worry, relax. Adem in, adem uit. En ik ben het weer kwijt!
© KH
No comments:
Post a Comment