Gesprek met God

"What do you think of God," the teacher asked. After a pause, the young pupil replied, "He's not a think, he's a feel." 

~Paul Frost

Boos was ik. Ontzettend boos. Woedend zelfs. Ik schreeuwde in stilte. Ik huilde van kwaadheid. Ik geloofde toch altijd? Mijn moeder was een van de grootste aanhangers van Hem zelfs. Elke zondag in Zijn kerk te vinden. Zingend in aanbidding of wat je dan ook doet als je zingt op zondag in een Katholieke kerk.
En dan deed Hij dit? Mijn vader, dood. Eerst werd hij ziek en smeekten wij Hem om mijn vader beter te maken. Hij was tenslotte pas 60 jaar en kon nog lang niet gemist worden. Hij was nog maar net met de VUT, paste op de kinderen van zus en mijn kinderen konden ook niet zonder hun opa. Hun andere opa was er toch ook al niet meer? En mijn moeder dan? Moest zij alleen verder? Hoe kon Hij hem niet beter maken? Waarom moest mijn vader dood? Ik gilde in mezelf, alleen thuis. Ik was boos op Hem. En ik zei Hem dat ik niet meer in Hem zou geloven, nooit meer. Eigen schuld dikke bult. Dát zou Hem leren. God was niet onder de indruk, geloof ik. Hij had dat wel vaker aan de hand gehad.



Hij liet me betijen. Afkoelen. Hij kent zijn pappenheimers. En dacht: jij wilt een teken dat Ik luister? Dan krijg je een teken.
Een half jaar na de dood van mijn vader praatte ik nog steeds niet met Hem. Ik was nog steeds heel erg boos.  Ik kreeg een baantje aangeboden. Ik kon bij een organisatie gaan werken waar je een soort gezelschapsdame bent voor bejaarden. Ze bezig houden zo gezegd.

En waar werd ik die eerste keer heen gestuurd? Naar het nabij gelegen nonnenklooster om een van de oudere nonnen bezig te houden omdat ze licht dementerend was. Hij lachte in zijn vuistje. Ik wilde niet meer met Hem praten? Hij had zijn plannetje al klaar.



Zuster Paula was een hele lieve maar oude en vergeetachtige zuster. Ze wilde niets liever dan de hele ochtend als ik er was wandelen in de kloostertuin en het stukje bos wat er aan grensde. Moeder Overste wilde dat liever beperken omdat ze al zo op leeftijd was. Maar zuster Paula had een sterke eigen wil. 'Ze willen dat ik kaarten in kleur', zei ze. En ze keek me aan met haar heldere ogen en schudde haar hoofd. En dan gingen we weer wandelen in de tuin, een aantal rondjes achter elkaar. En voerden we gesprekken, over het geloof, over het leven. Op regenachtige dagen wandelden we in het klooster zelf of luisterden we klassieke muziek of bekeken we oude Katholieke Illustraties.



Lopende door het klooster, arm in arm met zuster Paula, werd de onrust en boosheid in mij minder. Het was nog niet helemaal weg, maar het nam af. Hij wachtte al die tijd af. Zuster Paula luisterde en gaf af en toe advies. Soms zaten we een kopje koffie te drinken op een klein balkonnetje in de zon en dan vroeg ze mij wat en ik vertelde dan, over mijn vader, over mijn boosheid. Ze luisterde zonder te oordelen. En als we dan weer wandelden dan zei ze dat alles een reden heeft maar dat wij stervelingen die reden niet weten of dat die reden ons misschien later pas duidelijk wordt, dat het nu heel oneerlijk lijkt en misschien ook is, maar dat Hij mijn vader misschien voor andere dingen nodig had, dat Hij er Zijn redenen voor gehad moet hebben. Zuster Paula luisterde, adviseerde en ze oordeelde niet. Toen ze dan ook na een maand of vier opgenomen moest worden in een verzorgingstehuis omdat zelfs het geduld van nonnen op de proef gesteld wordt van een ongedurige, dementerende non en ze de andere nonnen teveel van hun werk afhield, oordeelde ze niet en ging.

Ik was niet boos meer. Ik ging het gesprek aan en zei: U zult er Uw redenen wel voor gehad hebben. Maar daarom ben ik het er nog niet mee eens. Hij snapte me denk ik wel. Net zoals hij mij nu snapt dat ik eigenlijk niet meer Katholiek wil zijn, of daarmee worstel. Dat ik meer voel voor het boeddhisme dan voor het Katholicisme. Hij snapt veel meer dan ik. Daarom is hij ook God en ik maar een mens. En daarom snapt Hij ook dat ik zelfs niet zeker weet of God wel een God is en niet een iets en ik me daarover weer 'schuldig' voel. Hij snapt ook dat mijn opvoeding daarover me dwars zit of parten speelt. Hij vindt dat niet erg, Hij snapt dat.



Ik heb zuster Paula nog een keer opgezocht en na een tijdje kreeg ik bericht dat ze was overleden. Ze heeft me heel veel rust gegeven en veel geleerd. Rust, dat is wat het klooster me 2 ochtenden in de week gegeven heeft. Op het juiste moment in mijn leven. Daarom snap ik ook dat dingen op het juiste moment op je pad komen. Je moet ze alleen zien en aanvaarden. Alleen snap je soms niet waarom sommige dingen die pijn doen, nu net op jouw pad moeten komen. De enige reden die ik kan bedenken is dat je er sterker van wordt, dat je er wat van leert, groeit, als mens. Dat het je helpt je pad te vervolgen, je pad te kiezen.
Dat zal wel de reden zijn. Ik denk dat er dingen gebeuren in je leven om je er een beter mens van te maken. Het lukt niet bij iedereen, of altijd. Maar uiteindelijk is dat wel de bedoeling vermoed ik. Jammer dat Hij dat niet erbij zegt als er wat gebeurd.
Daar moet ik het toch eens met Hem over hebben.

© KH