Count your blessings

Vandaag was een stormachtige dag. En net vandaag is voor mij de langste werkdag. Dus toen ik vanmorgen de regen en hagel tegen het slaapkamerraam hoorde kletteren dacht ik wel even: Had ik nu toch maar dat rijbewijs gehad. Maar vooruit, niet zeuren, mijn moeder heeft me altijd voorgehouden dat ik niet van suiker ben, dus vol goede moed opgestaan en aan de dag begonnen. Maar toen ik om half 8 buiten liep met de hond, waaiden we bijna de struiken in. De hond haar haren waaiden bijna van haar lijf af. (elk nadeel heb zijn voordeel, zo komt ze meteen van die langdurige rui af!) De hond heeft een enorm dikke vacht maar zelfs zij was binnen een mum van tijd doorweekt. Ik begon het toch wel wat sombertjes in te zien. Ik moest best behoorlijk ver fietsen vandaag. Tegen half 9 klaarde het zowaar enigszins op. Vlug trok ik mijn 'stoute schoenen', regenbroek en winterjas aan en ging op weg. Wat een wind zeg! Niet normaal! Ik had behoorlijk wat moeite mijn stuur recht te houden. Maar het bleef droog. 


De mensen waar ik deze ochtend ging werken hebben een vrij wilde jachthond. Aangezien zij al 89 zijn ga ik meestal de hond voor ze uitlaten met slecht weer. Zo ook vanmorgen. Lex en ik gingen op weg door het stormachtige weer wat hij wel leuk leek te vinden. Zeker toen we een collega-hond tegenkwamen die Lex enthousiast ging bespringen. Van achteren wel te verstaan. Bestraffend trok ik hem weg: 'Foei toch, dat kun jij helemaal niet meer, kun je wel doen alsof maar daar trappen we niet in.' Het vrouwtje van 'het slachtoffer' moest er erg om lachen. Ze had een jong teefje bij zich en ze wist echt niet wanneer het beestje loops moest worden. Aan Lex te merken zou ik zeggen nu zo'n beetje. Maar goed dat ik met hem ging wandelen, hij had zijn baasje helemaal omver getrokken. De mevrouw vertelde dat ze haar hond aangeschaft had, omdat zij en haar man werkeloos thuis waren komen te zitten, door de ontslaggolf bij een groot bedrijf hier in mijn woonplaats. Haar man zat alleen nog maar achter de tv en computer en kwam bijna nooit meer buiten. Nu met de hond moesten ze allebei wel naar buiten. 





Haar verhaal liet me niet los de rest van de dag. Ik mopperde niet meer over de storm die buiten huis hield. Dat ik er door moest, ook al bleef ik de rest van de dag gelukkig droog. Ik had tenminste werk waar ik naartoe kon fietsen. Al zat ik af en toe flink gebogen over mijn stuur, haar verhaal heeft me de rest van de dag bezig gehouden. Tel je zegeningen, dacht ik bij mezelf. 

Hoeveel mensen hebben het niet slechter dan jij? Hoeveel ellende is er niet?
Voor hoeveel mensen is het nieuwe jaar niet slecht begonnen?
Dus Tel je Zegeningen! Er zijn er meer dan je denkt!

© KH