Murder, she wrote.

Binnen de lijntjes. Altijd moest alles binnen de lijntjes blijven. Heel haar leven lang was dat al zo. Binnen de lijntjes van een bepaalde norm, fatsoensgrens, het toelaatbare voor haar stand zogezegd. Wat van haar verlangd werd en van haar familie uiteraard.

Ze had een bepaald beeld over zichzelf op te houden tegenover de buitenwereld. En hoog te houden. Mensen keken tegen haar op. Ze wist zich geliefd.

Helaas had er in haar familie het nodige schandaal hier en daar afgespeeld.

Ze had geprobeerd die te verbergen of tegen te houden. Ja, zelfs te voorkomen.

Ze keek nadenkend naar buiten naar de immense tuinen. Als het aan haar gelegen had en ze had mogen kiezen, had ze veel liever een ander beroep of liever een andere roeping gekozen.

Ze was verzot op detectives. In haar spaarzame vrije tijd mocht ze graag naar een detective serie kijken of een spannend verhaal lezen. Zelfs er 1 zelf schrijven. Daar was ze een paar jaar geleden voorzichtig aan begonnen. Geïnspireerd door wat ze las. En als ze heel eerlijk was, inspiratie genoeg in haar familie.

Ze snoof en draaide haar rug naar de tuinen toe. Ze ging weer achter haar bureau zitten en bedacht dat ze eigenlijk wel heel veel inspiratie uit haar eigen familie kon halen. Schandalen genoeg. De eerste was eigenlijk deels haar schuld geweest. Haar oudste zoon moest van haar met die vrouw trouwen terwijl ze wist dat hij niet van haar hield maar van die ander. Ze had gehoopt dat hij die ander wel zou vergeten tijdens zijn huwelijk.

Dat was een grote vergissing gebleken.

Een schandaal van een hele nare scheiding na een nog dramatischer huwelijk. Haar schoondochter bleef voor schandalen voor de familie zorgen tot aan haar tragische dood aan toe.

Ze stond weer op, streek de rok van haar keurige mantelpak recht en ijsbeerde door haar werkkamer terwijl ze daar aan terug dacht. Een tragische dood.

Jaren na dato werd daar nog over geschreven en gespeculeerd.

Ze schudde haar keurig gekapte hoofd of ze zo de nare herinnering kon weg schudden en dacht aan de rest van de familie. Dat was eigenlijk al niet veel beter. Haar dochter was ook al een keer gescheiden, haar middelste zoon.. Aan zijn huwelijk kon ze haast niet eens denken.

Ze liep naar haar bureau en pakte de foto’s van haar kleindochters op.

Wat leken ze toch op hun moeder, verzuchtte ze in zichzelf. Ze was zo blij dat haar zoon uiteindelijk ingezien had dat deze vrouw niet in de familie thuishoorde.

Snel zette ze de foto’s terug.

Gelukkig maar dat haar jongste zoon een vrij aardig huwelijk bleek te hebben tot nu toe.

En dan haar kleinzoon.

Een vage glimlach speelde om haar lippen. Net getrouwd met een alleraardigst meisje.

Ze werd uit haar overpeinzingen gestoord door een klop op de deur. Haar echtgenoot leunde zwaar op zijn wandelstok in de deuropening en hijgde een beetje.

Ze keek hem vragend aan ineens ongerust door de blik in zijn ogen.

‘Er zijn hier een paar heren voor je die je willen spreken,’ zei hij. Ze knikte, streek haar pakje nog even recht en wenkte dat ze binnen konden komen.

Twee mannen in regenjassen kwamen al knikkend met hun hoofden de kamer binnen. Ongeduldig gebaarde ze dat ze konden gaan zitten. Ze had even geen zin in dat gedoe. De mannen bleken rechercheurs te zijn en vertelden dat er een lijk van een vrouw gevonden was op haar landgoed. Het lag er zo te zien al een tijdje, zo vertelden ze, maar het was mee genomen voor forensisch onderzoek.
De heren keken haar gespannen aan wachtend op een reactie. Ze knikte koel naar de twee rechercheurs ten teken dat ze konden vertrekken.

Ze ging weer achter haar bureau zitten.

Een hele tijd staarde ze alleen maar voor zich uit. Toen pakte ze papier uit haar bureaula en een pen. Even dacht ze na.

Een lijk ontdekt en het lag er al een tijdje.

Zij was hier nu al vier maanden niet geweest en wist dat de vrouw er dus al minstens net zolang moest liggen. Ze wist immers alles wat er om haar heen gebeurde. Ze regelde namelijk alles en had alle touwtjes in handen.

Bij problemen bij wie kwamen ze dan? Bij haar toch zeker? Wie moest het dan oplossen? Zij toch?

Een jachtincident, gewoon een jachtincident. Niets meer en niets minder. Dat had het in ieder geval moeten lijken.

Ze vroeg zich af of 1 van haar geliefde detectives daar in zou trappen na vier maanden van ontbinding.

Moord, zo schreef ze en werd weer gestoord door een klop op de deur.

‘Neemt u mij niet kwalijk Majesteit, maar er zijn hier twee mannen die u willen spreken.’ Een lakei stond in de deuropening te wachten op haar antwoord.

Ze schrok op uit haar overpeinzingen en stond op.

Snel schikte ze haar kleding recht en liet de rechercheurs voor de tweede keer binnen.

© KH