Ben ik niet goed genoeg zoals ik ben?

Schreef ik eergisteren nog over het veranderen van je partner en dat je dat eigenlijk niet kunt of niet hoeft. Vandaag of eigenlijk gisteren al, kom ik tot de conclusie dat ikzelf niet goed genoeg ben voor mijn eigen moeder. Of misschien zelfs wel niet goed genoeg ben voor mezelf. Mijn eigen onzekerheid moet ergens vandaan komen en mijn moeder zal wel weer zeggen: heb ik het weer gedaan? Eh Ja dus. Sorry mam, ja.



Mijn moeder is een schat van een vrouw. Ik hou ontzettend veel van haar en andersom houdt zij ook vreselijk veel van mij. Maar ze kan het nu eenmaal niet laten. Ze moet en ze zal zich overal mee bemoeien. Wij hebben een relatie inmiddels waarin we vrij veel zo niet alles tegen elkaar kunnen zeggen. Dus ik kan ook gerust zeggen: hou je klep. Dat doe ik niet. In al die 44 jaar durf ik dat nog steeds niet. Waarom niet? Geen idee. Ik laat alles over me heen komen en voel me ellendig later. Zij weet dat en denkt: had ik mijn mond maar gehouden en ik weet het en denk: had ik mijn mond maar opengedaan.
Toen mijn vader nog leefde zei hij altijd dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Dat hielp, iets.

Al van kind af aan let mijn moeder op alles wat ik doe. Of ze op zus ook zo let weet ik niet. Voor mijn gevoel niet maar dat is, zo weet ik inmiddels, mijn gevoel en niet de werkelijkheid. Ik ben te druk, ik praat te hard, ik ben lui, ik ben chaotisch, slordig en ik ben vooral te dik. En dat laatste is met name in de puberteit en in mijn volwassen jaren het ergste in haar ogen.
Gisteren was ik bij haar om naar de kapper te gaan. Waarom helemaal 60 km ver naar de kapper? Omdat ik een half jaar geleden voor het eerst sinds ruim een jaar weer naar een kapper ging en niet goed naar een kapper durfde. De hare was een goeie dus ging ik daar maar heen. Die kapster knipte inderdaad goed, en zo kwam ik ook eens in de 6 of 7 weken een dagje bij mijn moeder. Gezellig. Meestal tenminste.
Gisteren liet ik een heel ander kapsel aanmeten. De kapster knipte mijn haren kort en ineens kijkt mijn moeder me aan in de spiegel door mijn eigen ogen dan. O jee, kunnen die haren er weer aan? Ik lijk ontzettend op mijn moeder! Nu is dat niet erg, maar welke vrouw wil nu op haar moeder lijken? Toch?
Mijn moeder komt binnen en het tweede wat ze zegt na 'leuk' is: en nu nog flink afvallen... Dat was de tweede opmerking wat met afvallen te maken had die ochtend. De eerste was dat ik beter niet iets bedrukts aan kon trekken maar iets effens. Want dat kleedde beter af.
Ben ik 44 jaar, sta ik de avond voor ik naar mijn moeder ga nóg voor mijn kledingkast te denken: Wat wil mijn moeder dat ik aantrek? Wat vind zij leuk bij mij? 'Jij bent gek', zegt mijn moeder als ik dat zeg. Ja, maar je blijft wel die opmerkingen maken! 'Ja, maar dat doe ik voor jou hoor! Omdat het zo zonde is, je was (met nadruk op was) zo'n mooie meid.'
'Mam,' zucht ik nog maar een keer. 'Ik bén nog steeds een mooie meid én ik ben vooral mooi van binnen.'
Mijn zus waar we inmiddels aan de thee zitten, knikt goedkeurend naar mij en geeft me een knipoog. 'Goed zo', zegt ze. 'Ja help jij haar maar', moppert mijn moeder nog.




Even later gaan mijn moeder en ik even bij mijn oma van 90 op bezoek. 'Leuk je haar', zegt oma. 'Nu nog wat afvallen'. Zuchtend ga ik zitten. 'Hou maar op ma', zegt mijn moeder. 'Dat wil ze toch niet horen.'

Als ik een uur later in de trein zit, denk ik. Hoe zou het toch komen dat ik zo onzeker ben? Dat ik mijn hele leven al te horen krijg wat er niet goed aan mij is, in plaats van wat er wél goed aan mij is? Dat ze moppert als ik hetzelfde doe bij mijn kinderen of partner omdat ik niet beter weet, of geleerd heb? Ik probeer het niet te doen. Ik wil het niet doen zelfs. Maar als ik weer zo'n opmerking gehad heb over mijn dik zijn, is het eerste wat wil doen, al is het maar puur uit dwarsliggen, iets eten. Gewoon om te laten zien, dat zij het niet voor het zeggen heeft maar ik. Stom eigenlijk. Maar gewoon omdat zij wil dat ik slanker moet worden, wil ik het al niet. Ik lijk wel een dwarse puber. De verhoudingen lijken soms wat scheef.

Het bemoeien van mijn moeder met wat ik drink (geen koffie met melk maar groene thee, jij kijkt niet naar toegevoegde zoetstoffen) terwijl ik altijd gewoon water drink naast de koffie. Of wat ik eet terwijl ik zelden snoep, behalve soms in het weekend en uiteraard met een verjaardag of feestdag. Het gaat me zo de keel uithangen. Ik zou willen gillen: Accepteer me nou eens zoals ik ben! Maar ik doe het niet.
Waarom niet? Misschien omdat ikzelf me ook niet accepteer zoals ik ben? Natuurlijk zou ik ook niet dik willen zijn. Maar wil ik doen wat zij doet? Dieet na dieet want er zit weer een kilootje teveel aan? Het gekke is ook, dat je van jezelf ook niet het beeld hebt van een dikkerd, maar gewoon die vrouw die je was toen je nog een normaal gewicht had. Natuurlijk zie je het wel, als je in de spiegel kijkt, maar in je hoofd zie je toch wat anders.



Wordt overgewicht, of wel of niet dikker zijn dan gemiddeld ook niet vertekend doorgegeven door de diverse media? Door programma's als Obese of weet ik wat voor programma's. Ik kijk er bewust niet naar. Mijn moeder kwam weer met voorbeelden van te hoog cholesterol, of suikerziekte. Ik kon haar vertellen dat die van mij super zijn. Mooi laag. Dat heel vaak dunne mensen die verkeerde vetten eten, hoog cholesterol hebben. Ja maar mijn gewrichten dan? Daar heb ik inderdaad last van, met koud en nat weer. Maar niet in de zomer! Als het warm is! Dus ligt dat dan aan mijn gewicht?

Nu ik naar de kapper ben geweest en ook nog eens meer op mijn moeder lijk, en haar dus dagelijks zie als ik in de spiegel kijk, ga ik straks ook nog haar stem horen zeker. 'Nu nog afvallen.'
Ik moet leren meer voor mezelf op te komen. Een (haha) dikkere huid te krijgen voor de commentaren van mijn moeder. Het is een lief mens maar hier krijgt niemand (behalve mijn vader en die is er nu eenmaal niet meer) haar zover om daarmee te stoppen.
Kan ook altijd nog af gaan vallen. Dat zou verstandiger zijn. Maar alle pogingen daartoe zijn op niets uitgelopen en ben er zelfs nóg zwaarder door geworden. Ik kleed me ernaar, zie er leuk uit (vind ik zelf) dus waarom zeurt ze nou zo?



Feit is dat de opmerkingen, vooral die van je eigen moeder, gewoon pijn doen. Het enige wat ik ervan wordt is verdrietig. Ooit toen ik verdrietig werd ging ik eten om dat verdriet een plek te geven. Daar kwam ik van aan. Plus dat ik medicijnen heb, tegen epilepsie waar ik van aangekomen ben.
Als je als je 44 jaar bent, nog niet weerbaar bent voor de opmerkingen van je moeder, ben je dan inderdaad niet goed genoeg? Of ben je dan gewoon zielig? Of moet je een flinke schop onder je... krijgen?

Als ik heel eerlijk ben, kan ik er normaal gesproken wel mee omgaan. En zegt ze het heus niet iedere keer als ik haar zie. Maar de haat/liefde verhouding die wij nu eenmaal hebben met opmerkingen heen en weer maken, is er al jarenlang. Misschien is het een manier van omgaan. Misschien hebben meer moeders en dochters dat.
Ik denk dat het weer iets is waar ik aan kan werken voor mezelf. En ik denk ook dat het verstandig is dat ik het er een keer met mijn moeder over ga hebben. Maar dat zal niet mee vallen.



Er komt een dag dat ik met weemoed aan de dagen terugdenk dat mijn moeder opmerkingen maakte over mij en mijn leven. Er komt een dag dat ik boos ben op mezelf dat ik me zo druk maakte over haar. Die dag zal zijn dat zij er niet meer is. En ik hoop met heel mijn hart, dat die dag nog heel lang wegblijft. Want ook al foetert zo nog zoveel, ik kan nog lang niet zonder haar. Maar daarom mag ze nu nog niet zo tegen me doen eigenlijk. Ze kan in 1 seconde mij van een sterke vrouw in een onzekere puber toveren. Vreselijk vind ik dat.
Tijd om tegen haar op te treden dus. Ik denk dat ik mijn zus ook maar inschakel. Twee kunnen meer dan 1.


© KH