Monday 12 December 2011

It ain't over till the fat lady sings



Er is een dik probleem aan het ontstaan. 'Men' heeft een dik probleem. Met mijn gewicht. 'Men' heeft het er constant over. 'Men' vindt mij te dik. Nu ben ik de eerste om te erkennen dat ik dat ook ben. Minstens 30 kilo zou eraf kunnen! Makkelijker gezegd dan gedaan, voor degenen die dat dikke probleem met MIJN gewicht hebben. Continu krijg ik van anderen commentaar. Of ze sturen mij, uiteraard ongevraagd, artikelen toe uit de krant over hoe gevaarlijk overgewicht is. Of er liggen afslankfolders klaar als ik binnen kom bij iemand. Zogenaamd per ongeluk komt het onderwerp van gesprek daar dan op. Ik zie ze vanuit mijn ooghoeken dan al liggen en begin al mijn onzichtbare schild ('hoe ga je om met negatieve mensen-blog') op te trekken. Die laatste is vooral de mevrouw waar ik werk van 89, het menske weet het allemaal niet goed meer dus als ik de ene week zeg dat ik het daar met haar niet over wil hebben begint ze doodleuk de volgende week weer. 


Mijn moeder kan het ook niet laten. Van kinds af aan zit ze me op mijn huid. Was ik vroeger dik dan? Welnee! Helemaal niet. Had een mooi gewicht. Maar zijzelf was altijd bezig met dat van haar. Ik moest wel opletten want ik had aanleg, volgens haar dan. Toen ik ging samenwonen en een half jaar later epilepsie kreeg vlogen de kilo's eraan. Volgens velen doordat ik een ander eetpatroon kreeg, volgens de arts en mij zelf een combinatie van medicatie én dat veranderde eetpatroon. 
Ik heb al diverse methodes geprobeerd. Herbalife bijvoorbeeld. Shakes twee keer per dag. Niet alleen kost je dat klauwen vol met geld en val je af in je portemonnee, maar je gal kan dat op een gegeven moment niet bolwerken. Het kleine beetje vet (wat een lichaam nodig heeft ten slotte) kon hij niet meer aan na al het gebrek eraan. Ik kreeg het aan mijn galblaas die er vervolgens uit moest. Gevolg: Een opgezette maag, die ik voorheen niet had. Van vele mensen die deze methode van afvallen gevolgd hebben, heb ik hetzelfde gehoord. Gal eruit, maag erbij. Wauw, wat een succes! 


Niet lang geleden bezocht ik maar eens een diëtiste. Zij vertelde mij dat ik te weinig at. O dat is iets nieuws. Ik moest meer maar anders eten. Dat deed ik en vervolgens kon ik het niet op. Ik at te weinig fruit (nog) en ik dronk te weinig water (nog). Ik viel wel af, maar bleef vervolgens hangen op een bepaald gewicht. Net als bij die Herbalife trouwens. Lager ging ik niet. Ik ben ook daar weer gestopt. Ze praten je van alles aan zodat ik daar meer zat te prakkiseren over mezelf dan dat ik daadwerkelijk bezig was met afvallen. En na ieder lijnpoging kom je meer aan dan dat je afgevallen bent ook nog!


Anderen zijn meer bezig met mijn overgewicht dan ik. Mijn huisarts zei: We weten nu wel dat je overgewicht hebt. Dat is niks nieuws. Maar ik heb liever dat je wat te zwaar bent, maar dat je lekker in je vel zit en fit bent. Aan dat laatste moet ik meer gaan doen, daar ben ik het helemaal met hem eens. Meer bewegen. Die 2x wandelen in de week met de buurvrouw zet ook geen zoden aan de dijk.
Waarom maken anderen zich zo 'dik' over mijn dik-zijn? Mijn cholesterol is laag, mijn suiker is laag, ik zit lekker in mijn (ruime) vel. Niemand weet hoe 'zwaar' het is om af te vallen. Wat er in iemands hoofd afspeelt.
Er was een tijd in mijn leven, lang geleden, dat ik een emotie-eter was. Toen mijn huwelijk op zijn dieptepunt was. Dat ik zo diep-en diep ongelukkig was dat ik dat probeerde weg te eten. Gelukkig zag ik zelf op tijd in dat het zo niet langer ging en ben ik daar zelf mee gestopt. Na mijn scheiding overigens viel ik 20 kilo af van de stress. Die zaten er na een jaar weer aan toen alles weer rustig was, én meer! De complimenten waren toen ik zoveel afgevallen was niet van de lucht natuurlijk, dat het kwam van pure ellende tja..

Nu eet ik normaal, snoep bijna nooit, alleen nu met de feestdagen wat meer, en blijf gewoon op gewicht, oké mijn gewicht dan.
Als ik durf te zeggen wat ik weeg gelooft niemand mij. Omdat ik lang ben en men denkt dat mijn gewicht niet zo hoog is als het daadwerkelijk is. Het valt niet zo op omdat ik me er ook naar kleedt.
En toch, tóch maken ze er een probleem van. Het is mijn gewicht, helemaal alleen van mij, dus mijn probleem,  lijkt me.
Maar kennelijk zit een ander er meer mee dan ik. En natuurlijk als je heel diep van binnen kijkt bij mij zou ik veel liever maatje 40 willen hebben, nou vooruit, 42 is ook goed. Zodat ik niet meer in die grote maten-winkels hoef te zoeken naar kleding die te vreselijk voor woorden is vaak. En nooit echt goed zit. Maar nogmaals: Is dat niet gewoon MIJN probleem? Als het al een probleem voor mij is?

Laat iedereen in zijn/haar waarde. Door programma's als Obese, krijgen wij 'dikkerds' nog meer gezeur op ons nek, nog meer: 'zou jij ook niet eens afvallen?' 'Voel je je veel beter'. Als zij het kunnen kun jij het ook. Ja hoor, met een hele batterij aan experts, een personal trainer die achter je vodden aanzit 24/7 en een zak met geld, dan kan iedere 'dikkerd' dat ook, ja. Maar de vraag is, of wij dat willen. Elke dag letten op wat je eet, nooit meer iets in je mond mogen stoppen zonder commentaar: 'zou je dat wel doen'?
De nadruk ligt veel te veel op afvallen terwijl ik denk dat gezond leven en fijn leven belangrijker is dan steeds maar weer jojo-en en je lichaam dingen aandoen die mensen hun lichaam aandoen, die constant dieet na dieet volgen. Zoals mijn moeder bijvoorbeeld. Dan weer Montignac want dat was goed, dan weer Dr. Frank, dan weer Sonja Bakker, dan het brooddieet, wat zij al niet gedaan heeft. Nooit tevreden zijn. Maar wél letten op een ander.

Misschien moeten mensen die letten op een ander eens op dieet. Het 'wees eens wat meer tevreden met jezelf en let niet zo op anderen' dieet. Dan zouden de 'dikkerds' onder ons, en ik met name, heel wat minder naar hun hoofd krijgen.


© KH

5 comments:

Daan said...

denk dat dat ook wel een heel Hollands trekje is hoor, van alles vinden over een ander en dat dan ook nog zeggen.... Heb ik in England bijvoorbeeld nog nooit gehad... Meneer G krijgt ook wat van die 'weet je wat jij moet doen?' adviezen die allemaal zo goed bedoeld zijn maar waar hij niet om heeft gevraagd....

ben het verder helemaal met je eens hoor...

Christiaan said...

Je bent wie je bent en als anderen daar een probleem mee hebben, dan hebben zij een probleem. Jij niet.

Kati said...

Daan, had mijn blog gepost en ging werken, bedacht later dat mijn blog misschien een beetje zuur klonk of een beetje, zeurderig, maar niet zo bedoeld in ieder geval. Had t er vanmorgen nl met buuf over tijdens het wandelen dat iedereen idd wel een mening moet hebben over jouw lijf, of ze nu wel of niet weten waar dat door kan komen (buuf heeft t aan d'r schildklier bijvoorbeeld). Zou idd best eens kunnen dat het heel Nederlands is. Als Nederlanders iets goed kunnen is het zeuren, over het weer én over een ander! :D

Chris, thanks love! ;) More of me to love! :D

noofs said...

Geen moment heb ik je blog zeurderig of zuur gevonden hoor. Integendeel. Ik vind dat je juist een heel verfrissende manier van schrijven hebt. Je legt de vinger precies daar waar de zwakke plek ligt. Bij de ander. Hoe triest is het als mensen zich met een ander denken te moeten bemoeien. Ga je eigen leven leiden denk ik dan altijd maar. Ja toch? Maar... als je ermee te maken hebt, is het toch anders en denk je er niet zo makkelijk over. Ik weet het. Dus zou ik zeggen....sterkte met al die andere zeurpieten. Want jij bent dat in ieder geval niet :-)

Kati said...

Dank je wel Noofs! Lief! :)