Gemis

Vandaag is het 12 oktober en is het de datum dat mijn vader al 15 jaar er niet meer is.
15 jaar... wat een tijd! Je dacht het niet door te zullen komen in het begin, maar de clichés zijn waar, tijd heelt de wonden. Alle wonden wil ik niet zeggen want het gemis is er zeker nog steeds. Ik kan nog steeds verdrietig worden als ik denk aan mijn wijze vader (en zeker aan de raad die ik in de wind geslagen heb) maar de scherpe kantjes zijn er vanaf.

Ik ben iemand die alle pijn en verdriet achter een zogenaamd 'luik' in mijn binnenste stop. Maar wat ik zelf al gedacht had; ooit moet dat luik barsten want dan past er niks meer achter. Dat is denk ik gebeurd nadat Jessie overleden is. Dat was de druppel. Ik kon mijn verdriet bij haar kwijt en zij was er voor mij (ons) maar nu zij er niet meer is, huil ik sneller en vaker. De ruimte achter dat 'luik' moet eerst wat leger worden voor ik het weer goed kan sluiten. Of misschien blijft het nu wel op een kier staan, wie weet.

Mijn vader was een binnenvetter, hem zag je niet vaak zijn gevoelens tonen. Wel de liefde die hij had voor mijn moeder, dat zagen wij als kinderen vaak. Mijn vader was ook een product van zijn opvoeding plus hij was militair dus dan is het lastiger misschien om je te uiten. Ik heb hem niet vaak te emotioneel gezien. Wel toen zijn jongere zus overleed door een ongeluk en toen ik trouwde. Hij was het niet eens met mijn keuze (terecht achteraf) maar het deed hem veel.
Ik lijk op mijn vader, qua manier van doen soms.

Ik kan me het telefoontje van mijn zwager nog goed herinneren die zondagmorgen in 2003. Mijn vader was 'pas' vijf maanden ziek, darmkanker. En ineens was hij er niet meer. Ik stopte het in eerste instantie weg omdat ik vond dat ik er voor mijn moeder en zusje moest zijn. Maar weer thuis was daar Jessie die mijn verdriet opving.
Nu 15 jaar later zijn ze er allebei niet meer. En moet ik zelf een manier vinden om met mijn gevoelens om te gaan ipv ze weg te stoppen, want dat kan niet gezond zijn. Ik ben heel sterk, dat heb ik wel gemerkt in de loop der jaren dus dat zal best wel lukken, maar missen doe ik ze allebei heel erg.

© KH