Jezelf zijn

Soms gebeuren er dingen, met mensen, familieleden, die je weer terugbrengen naar je jeugd. Je doen laten voelen alsof je nog een kind bent die terecht gewezen wordt. Praat niet zo hard, doe eens zachtjes, lach niet zo hard. Hoe vaak heb ik dat niet gehoord vanaf kinds af aan? Mijzelf zijn? Nee dat kon niet want denk toch aan de buren! Je moest gewoon meelopen met de rest want eruit springen mocht alleen als je goed kon leren, niet als je wat drukker was en enthousiast reageerde of zoals ik ADHD had waarschijnlijk maar daar niets mee gedaan werd want in de jaren 70 deed men dat nog niet. Nee, alleen maar waarschuwen en je kalm houden zover dat dan ging.
En ik ben bijna 51 en nog steeds hoor ik dat ik niet zo hard moet praten, terwijl ik zelf vaak niet eens doorheb dat ik dat doe. Het wordt ook naar je gesist, gefluisterd alsof ik iets ben waar je je voor moet schamen. Heb ik een eigen mening dan ben ik veranderlijk, ga ik niet met de mening van een ander mee dan ben ik te links, of wordt er gezegd; 'Oh ja, het zal weer niet'. 

Maar waarom zou ik meelopen met het stramien? Waarom zou ik hetzelfde willen zijn als mijn familie überhaupt? Ik ben ik en take it or leave it!
Waar ik wel ontzettend van baal is dat ik niet mezelf mág zijn. Bijna 51 en nog steeds is het; oh het zal niet...zij weer. 

Laatst had ik een gesprek met mijn baas en kwam ook ter sprake of ik vond dat ik mezelf mocht zijn. Ik antwoordde dat ik dat nu wel had, maar eerst niet en legde ook uit waarom met voorbeelden van vroeger. Mijn baas antwoordde dat het geen wonder was dat ik onzeker was als er vroeger zo tegen mij gedaan werd (en dus soms nog) want hoe wordt je zeker van jezelf als je niet jezelf mag zijn?

Ik weet dat ik er schijt aan moet hebben en ik weet dat als ik erover begin er gezegd wordt dat ik overdrijf en niet alles zo groot moet maken en waar héb ik het in vredesnaam over? Maar zo voelt het wel, kleinerend, denigrerend, en schijt eraan hebben is makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker bij familie. 

© KH