30 Dagen Blog Challenge, dag 9

Gênante momenten 

Hebbie ff? Soms heb ik t idee dat mijn hele leven een aaneenschakeling is van een heel groot gênant moment met mijn 'eerst doen dan denken' gedrag.... Ik bezorg mezelf nogal wat ellende daardoor, maar goed een paar voorbeelden van andere momenten heb ik wel;

Die keer dat Oudste  toen 2 (ik ben twee en ik zeg nee) en ik naar de supermarkt gingen en hij zelf wilde lopen en bleef dralen bij het snoeprek. Hij kreeg niks en ik wilde dat hij doorliep. Ik zei nog dat we thuis genoeg hadden maar daar nam meneer geen genoegen mee. Hij ging languit op de grond liggen. 'Okay', zei ik 'blijf dan maar liggen, mama loopt door' En ik liep door wat mij op een paar vreemde blikken kwam te staan wat voor ontaarde moeder was ik eigenlijk om mijn kind zomaar in het gangpad te laten liggen. Niet veel later kwam er uit dat bewuste gangpad ook een gebrul omhoog. En even later; 'Och jongen bende oe moeder kwijt?' op zn Brabants. 'Laten liggen' zei ik een gangpad verder wat op meer gebrul stuitte.
Bij de kassa was het gebrul een geloei geworden en probeerde ik t jong mee te krijgen maar dat viel nog niet mee. Met schaamrood op de kaken heb ik gezegd tegen hem dat ik naar huis ging en hij kon blijven liggen waar hij lag. Hij wist niet hoe snel hij omhoog moest komen om me achterna te rennen. Voortaan wist ik beter; hij ging in de kar en niet meer lopen.

Jongste was ook zo'n portret. Ook selluf lopen, ook weer 'ik ben twee en ik zeg nee' maar dan ADHD stijl. We gingen naar de stad met het hele gezin. Buggy mee? Nee ikke selluf lopen. Maar dan moet je ook zelf lopen he? We dragen je niet. Het hoofd schudde nee, hij liep zelf echt! Totdat hij dat even vergeten was en gedragen wilde worden. Nee zeiden wij, jij wilde zelf lopen. Nee schudde dat blonde koppie, dragen. Hij ging steeds langzamer lopen en zette het op een brullen. Ook wij deden een stapje terug maar dragen, echt niet, hij zou lopen en dan loop je maar. Komt er een oudere dame aan; 'och manneke, ben je je moeder kwijt?' 'Jaha' snikte het manneke. 'nee hoor' zei ik 'wij lopen hier' wat me een kwade blik op leverde (toch weer die ontaarde moeder) Even later de stadswacht; 'Och junkske bende oe moeder kwijt?' 'Jaha' brulde het junkske. 'Nee hoor' draaide ik me om. 'We lopen hier, hij wil alleen niet meelopen' Weer vreemde blikken maar ok dan. Met een loeiend kind liepen we terug naar de auto. Nu als ik mensen zie met een kind van rond de twee denk ik; 'ik ben twee en ik zeg nee' en ben ik blij dat ik ze zou jong niet meer heb....

Nu ben ik het vaak die voor de gênante momenten zorg en niet de kids.
Mijn moeder deed dat vroeger bij ons toen wij pubers waren, dan kwam er een man haar tegemoet met een bos bloemen en dan zei ze; och meneer dat had u nou niet moeten doen. Of een man die struikelde met een doos gebak en dan zei ze; Nou dan kunt u ze beter aan mij geven!
En dan stonden wij met een rode kop; Maaam!
Of als er een draaiorgel speelde en zij zei; kom even walsen en je beetpakte en begon te dansen...
Nu doe ik die dingen dus en schamen mijn kinderen zich de ogen uit de kop...
Mijn zus en ik vonden t vreselijk als mijn moeder de Wibra of de Zeeman in ging, dat deed je toch niet, daar ging je niet in! Wij wachtten wel voor een andere winkel, en nu gaan we er gewoon zelf heen. Hoe raar is dat? Je generen voor je moeder en nu doe je zelf al die dingen (bijna allemaal dan )

© KH