Meningen

Wat is dat toch met mensen die zo nodig hun mening over jou aan je moeten opdringen? Wat is er mis met mensen te accepteren zoals ze zijn? Ben ik daar zelf (op mijn 46e) al hard mee bezig, dan komen er wel anderen die hun mening over mij ten toon moeten spreiden en vinden dat ik zus moet doen, of zo moet doen.
En dan vaak ook nog mensen die op dat moment in hun eigen leven niet eens zo lekker in hun vel zitten. Of zou dat het zijn? Je zit niet lekker in je eigen vel, dus we projecteren dat dan maar even op de ander?

Al jaren worstel ik met mijn zelfbeeld. Ik was een onzekere puber en als volwassene was dat al niet veel beter. De laatste jaren pas is dit beter geworden en dan nog niet altijd maar ik weet het beter te verbergen misschien wel. In ieder geval doe ik er wat aan. Ik weet het van mezelf en ik werk daar aan. Niet alle dingen van mezelf die beter kunnen hoeven meteen verbeterd te worden, vind ik zelf. Het is goed zoals het is.
Zo had altijd lang haar om maar eens iets te noemen. Op een dag was ik het zat, wilde wel eens wat anders en dacht: kom laat ik het eens kort doen. Zodra het eraf was had ik al spijt, als de haren die op mijn hoofd gezeten hadden. De 'oudjes' waar ik werk echter vonden het geweldig! Ik leek veel jonger, en ik zag er veel beter uit, zo zeiden ze. Ik liet het een tijdje zo, tot ik me er echt niet meer happy mee voelde. Ik was mezelf niet meer. Ik mistte mijn dikke volle bos haar. Dus liet ik het weer lang groeien. Meteen was ik weer gelukkig met mezelf.
Maar natuurlijk kreeg ik weer commentaar. De een na de ander riep dat ik het weer af 'moest' knippen want het was toch mooier en dat lange haar was niks, plus dat ik grijs aan het worden was. Tja dat worden we allemaal op een gegeven moment toch?
Vanmorgen na het werk, zit ik nog even aan de koffie met mijn cliënte en ze zegt ineens; 'Laat je haren toch weer knippen. Dit is geen gezicht. Dat korte was veel mooier.' Ik kijk haar aan en zeg: 'Dat vind ik niet, ik vind dit mooier.' Ze begon een hele preek over mijn haren.

Dan heb ik het nog niet over mijn overgewicht. Je doet gewoon je werk en dan ineens komt de mevrouw waar je werkt met een schaaltje chocolade voor je neus: neem er toch 1 toe dan! Nee zeggen is niet goed, ze blijft aandringen, maar waag je het er 1 te nemen, dan zegt ze: zou je dat wel doen? En komt het hele verhaal over de afvalrace van haar kleindochter weer op de proppen. Nu heb ik al een moeder die nogal vaak over mijn gewicht begint, dus meestal schakel ik heel snel over op een ander onderwerp. Als het lukt.

Waarom vinden mensen het nou zo leuk om over andere mensen een mening te hebben? Of zich te bemoeien met het leven/uiterlijk of wat dan ook van iemand anders? En niet 1 keer, nee keer op keer op keer. Je moet een olifantenhuid ontwikkelen wil je er tegen kunnen. Ooit heeft iemand eens tegen me gezegd na een opmerking mijner kant: 'och ja, maar jij bent ook zo gevoelig'. Niet wetende denk ik dat zulke opmerkingen me vaak voor de voeten gegooid worden, achteloos, onnadenkend, gedachteloos. En ik zal de enige niet zijn. Veel vrouwen met overgewicht, zullen dit keer op keer moeten aanhoren. En wij moeten 'er' maar eens wat aan doen, want 'zij' hebben er kennelijk last van als ze naar 'ons' kijken of zo. Zou dat het zijn?

 

Het ergste vind ik eigenlijk nog: Waarom trek ik me de mening van anderen zo aan telkens? Vooral van mensen die ik goed ken dus. Van vreemden niet, dat zal me worst zijn, maar mensen die me kennen, die ik mag en die ook gewoon ongezouten hun mening opdringen aan mij, wat moet ik daarmee? Dat zit me dwars en ik stop het weg in plaats van er meteen wat van te zeggen. Of het naast me neer te leggen, wat ik misschien nóg beter kan doen! Toegegeven, sommige dagen heb ik er meer last van dan anderen en het ligt er maar aan wie de mening over mij geeft!



Misschien zou iedereen is wat meer met zichzelf en zijn eigen leven bezig moeten zijn. En zich wat minder moeten bemoeien met de 'min'punten van de ander. En wat meer met die van zichzelf. Wat minder oordelen en veroordelen. Je kent het verhaal van de ander immers niet? Leven en laten leven.
Dan zou de wereld heel wat prettiger zijn, zou het niet?

© KH