Londen

 

Ik ben al een paar dagen terug uit Londen. Het afscheid viel me als altijd weer zwaar. Afscheid nemen van Groot-Brittannië bedoel ik. Zodra het vliegtuig opsteeg, rolden de tranen weer stiekempjes over mijn wangen. Wie weet hoe lang ik weer moet wachten voor ik haar weer zie: My home away from home.
Want als iets me keer op keer weer bewijst dat ik daar op wat voor manier dan ook, mijn roots heb liggen, is het dit land wel.

De mensen zijn er anders ten eerste. Vriendelijker, kalmer, easy-going... Niet zo opgefokt. Moet je wachten dan pak je je boek of krantje en sluit je keurig netjes aan in de rij en ga je even lezen. Bij ons dring je voor, of duw je of mopper je over de lange rij. Daar niet. Ga je met de metro? Dan ga je netjes op de roltrap rechts staan zodat de mensen die haast hebben, links kunnen inhalen. Bij ons staan ze kris-kras door elkaar. De enige keer dat ik in een boos gezicht keek was toen ik met mijn moeder naar St. Paul's Cathedral ging met een overvolle metro. We moesten ons erin persen zo vol. Maar de halte waar we uit moesten was aan de andere kant, dus je moet je er ook weer uitpersen door de menigte. Onder een 'excuse me' en 'sorry' kreeg ik 1x een 'Will you not push me?' te horen en een boze Engelse dame te zien. Dat ik ook geduwd werd kon ik al niet eens meer uitleggen.
Graffiti? Niet gezien. Baldadige jongeren ook niet. Alleen maar behulpzame, aardige Londenaren die je willen helpen als je in een verkeerde metro zit en je wijzen waar je over moet stappen en welke metro je dan moet nemen.



Net zo bij de Changing of the Guards bij Buckingham Palace. Het verkeer wordt er door de politie elke dag een aantal keren stil gelegd maar je hoort er geen een Londenaar over. Moet je hier proberen!
Het verkeer wordt stil gelegd, de guards komen van de ene kant richting het paleis gemarcheerd en verdwijnen achter de hekken nadat ze door vele camera's van toeristen zijn gefotografeerd. Dan mag het hele spul even een aantal minuten rijden om vervolgens weer stil te worden gelegd voor de volgende rits guards die van een andere kant komen. Weer even rijden, weer stil want de guards van het paleis moeten ook nog terug. Dan komen nog de horse guards en uiteindelijk mag iedereen weer normaal rijden en dat elke dag!

 

 Helaas ben ik 2x gevallen. Omgezwikt, ik weet niet hoe het ging. Maar de eerste keer viel ik kennelijk tegen een Engelsman aan. De man en zijn vrouw schrokken zo dat ze zich gingen verontschuldigen en ook nog wilden helpen. Wij bedankten ze en ze liepen weer door. Ik had een dikke enkel en heb er later een rekverband om gedaan. De dag erna, zwikte ik door dezelfde enkel heen. Gelukkig kon ik nog wel lopen maar hinkepotend.

Wat ik wilde zien heb ik deels wel en deels niet gezien, dat gaat ook niet in drie dagen tijd. Je bent ook met vieren dus je wilt niet allemaal hetzelfde. Voor mij hoefde shoppen ook niet zo nodig maar zus en petekind wilden dat wel weer graag. De dingen die ik niet heb gezien of gedaan, bewaar ik gewoon voor een volgende keer. Oudste en ik hebben het er al tijden over om samen naar Londen te gaan.

 

Soms is het wel lastig als niet alle neuzen dezelfde kant op staan. Maar ook daar leer je weer van. Er is zeker wel gelachen en genoten absoluut. De UK is 'mijn land' en my home away from home en zal dat altijd blijven.
Ik ben blij dat ik de gelegenheid had eventjes terug te mogen. Sfeer proeven en snuiven.
Maar eigenlijk heb ik nu alweer heimwee.

© KH