Tante Ans

Het was noodweer. De regen sloeg tegen de ruiten en het stormde. Maar ze zat lekker knus binnen met een boek en een lekker muziekje. De nieuwste van Genesis werd luidkeels aangekondigd door Frits Spits. Wat was die man toch altijd enthousiast. En terecht, want wat een mooi nummer! Ze had het singletje inmiddels in huis en draaide het grijs. Tjonge wat ging het tekeer buiten! Het deerde haar niet. Over een paar dagen was ze jarig en ze mocht van haar ouders een feest geven op zolder. Ze dook in haar boek en verdween in een spannend verhaal.
Tot ze beneden geluiden hoorde. Normaal hoorde ze helemaal niks als ze las. Maar nu, dit was anders. Haar moeder's stem klonk paniekerig bijna. Haar vader, dat wilde ze niet eens horen. Ze stond aarzelend op en opende haar deur. Op de overloop zag ze dat haar zusje precies hetzelfde gedaan had en ze keken elkaar vragend aan. Nee, haar zusje wist het ook niet. Samen liepen ze naar de trap en gluurden naar beneden. Zoals ze altijd deden als ze stiekem iets deden. Op hun kop naar beneden hangend, glurend door de bovenste traptrede van de open trap die in de huiskamer uit kwam. Huilde papa nou? Hij huilde nooit! Verschrikt keken ze elkaar aan en kwamen omhoog. Zachtjes slopen ze de trap af en keken vragend hun moeder aan. Die keek hen met een betraand gezicht aan. 'Tante Ans heeft een auto-ongeluk gehad', mama fluisterde het bijna. De zus van papa is er niet meer. Papa ging meteen weg, naar opa en oma. ' Rijdt voorzichtig', zei mama nog. Buiten regende het nog steeds hard. Tante Ans had op een weg gereden met een heleboel bomen. Het zicht was slecht, ze was geslipt en tegen een boom gereden.

Drie dagen later was ze jarig. Maar ze voelde zich helemaal niet jarig. Papa huilde veel, haar stoere papa. Mama ook, maar mama's doen dat wel eens. En op haar verjaardag gingen ze kijken, naar Tante Ans. 16 werd ze. Op de radio klonk het nummer van Genesis: 'mama', zong Phil Collins. Ze kon het niet meer horen! Het was net of Tante Ans dat tegen haar moeder riep. 'Mama', zong Phil Collins weer. En oma zat maar aan de kist van Tante Ans te trekken. Waar heel gek, een soort van gaas overheen las. En tante Ans was Tante Ans niet. Ze had felrode nagels, maar haar gezicht was niet opgemaakt zoals altijd. Alleen maar een beetje bruin gemaakt. En het leek wel of ze opgevuld was. Ze dacht dat tante Ans wel een vreselijke klap gemaakt moest hebben tegen die boom en ze snapte wel dat ze het zo gedaan hadden, maar als iemand er altijd zo mooi uitziet, waarom dan nu niet? Ze dacht meteen: 'Zo wil ik het later niet!' En oma trok maar aan de kist huilend, jammerend. Ze wilde weg. Ze kon hier niet zijn. Op haar verjaardag.

De volgende dag was de begrafenis. Tante Ans was pas 37 jaar. Papa huilde. Oma huilde. Opa ook. Alle ooms en tantes. En zij, zij zat vreselijk te snikken. Ze kon niet meer ophouden. Het was eigenlijk haar eerste begrafenis. Mama zat te sissen: ' Niet doen, doe zachtjes.' Maar ze kon er niets aan doen. Het was zo verdrietig allemaal. Ze huilde voor Tante Ans die zo jong stierf maar ze huilde vooral voor haar papa, die nooit huilde maar nu zoveel verdriet had.

*Het is vandaag alweer 29 jaar geleden dat mijn tante Ans overleed bij een auto-ongeluk*

© KH